En dan zie je - plots - de linde uitlopen (ik heb hem meteen vastgebonden), de muurbloemen staan in de knop, de gebroken hartjes staan in de knop... en het onkruid schiet ook weer op...
De lente is nu echt in het land !
Ik weet het wel, ze geven morgen al weer minder goed weer, maar vandaag kan ik met genot kijken naar de ontluikende natuur. Het gras vertoont het malse lichtgroen, de madeliefjes piepen er tussen met witte bloempjes, soms met een rood borduurwerkje er overheen, de paardenbloemen staan te blinken met hun gouden pracht en de bomen vertonen een groene zweem... De natuur op zijn best. Ik las dat de de boshiacynten (de blauwkousjes) (In Brakel blèwkaaisjes) ook al aan het open gaan zijn, en dus zullen straks onze bossen weer lijken op zeeën van blauw... Fotografen wijzen dan steeds op het Hallerbos, maar de bossen hier in onze streek zijn net zo mooi !
Dat was de tijd waarop we ieder jaar met de kinderen naar het muziekbos gingen... Juichend door de blauwkousjes lopen, de berg af, tot helemaal beneden "Pa, er zitten hier dikkopjes !" Toen ik er bij kwam, keken we samen naar de dikkopjes, en soms zagen we ook de larven van salamanders zwemmen... We dwaalden door het heerlijke bos (Het muziekbos is heerlijk om er met de kinderen naartoe te gaan ! Je zet je bovenaan, en de kinderen hebben een enorme vallei waarin ze kunnen spelen en ravotten, en altijd zichtbaar zijn)... Helemaal op het einde is er een bronbeekje, en ook dat was een ding om langs te lopen en te bewonderen...
.jpg)
Bossen hoorden bij de dingen die we vaak bezochten met de kinderen... Op één stond het Muziekbos, op twee de Kluisberg en op drie Brakelbos en het bos van D'Hoppe... De seizoenen werden door ons gevolgd via deze bossen. Het prille groen, de bloemenpracht, de schaduw in de hete zomerdagen en de kleuren van de herfst... De winter was meer voorbehouden aan de gewone (kleine) wegen in ons wijd-open heuvelland... Waar ieder stukje een schilderij van De Saedeleer is...
Nu en dan gingen we vissen. Heel lang geleden in de vesting, tot dit door werken en de bouw van "De Meerspoort" niet meer toegankelijk werd, dan gingen we naar "De Prairie" in Avelgem of de visvijvers in Nukerke... Daar kon je vissen met een dagpermis.
Dat onze Bart nu nog graag eens mee gaat vissen, zal wel een gevolg zijn van die mooie dagen van toen. Onze Koen was zelfs nog erger besmet door dat visserij-virus, die ging regelmatig vissen en ging zelfs nu en dan op zee vissen met een boot mee...
Nu neem ik soms mijn kleinzoon mee, en hoop stilletjes dat ook hij verliefd wordt op dat zitten aan de boord van het water... Genietend van de natuur, soms zo erg dat je veel te laat ziet dat er een vis aan het aas zit.
Als je een vis vangt, dan moet je die heel vlug en heel omzichtig onthaken, en weer in het water zetten. We vissen immers al lang niet meer om de vis op te eten, we vissen om van de natuur te genieten.
Luc heeft al gebeld om samen weer eens te gaan vissen. Je ziet, de lente kriebelt niet alleen bij mij.
... er is nog een ding waaraan je ziet dat de lente er is... : de boeren breken uit en komen de velden verscheuren... om in de warme aarde het zaad te strooien voor een nieuwe oogst.
( En soms om heel de omgeving te doordringen met de geur van mest...)
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten