Er zijn geen doelen meer, het is een platte vlakte, op de boeken na.
Op ieder eind worden de boeken tegen gehouden door een enorm lange sterke ijzeren baar, en in het midden staat een bulldozer met brullende motor. Op een bepaald moment beginnen de bulldozers te duwen. De boeken schuiven tegen elkaar, duwen elkaar vooruit, hier en daar hapert er iets, en gaan de boeken rechtop staan, en kantelen over elkaar heen, maar uiteindelijk is het ganse veld in beweging. Aan de andere kant gebeurt net hetzelfde, en met een langzame haast naderen de boekenvelden elkaar.
Als ze tegen elkaar komen, dan schuiven hier en daar boeken onder de andere laag, op andere plaatsen gaan ze rechtop staan en vormen een kleine muur... De wrijving en opeenstapeling beperkt zich niet tot de de zone waar de velden elkaar raken, hier en daar lijken kleine boekenbergen te ontstaan, wellicht door oneffenheden van het veld er onder, of door een boek dat iets minder sterk is dan de anderen...maar onverbiddelijk schuift de massa verder... Op het breukvlak, het punt waar de velden op elkaar botsen, gaat het er zo erg aan toe, dat niet alleen de boeken recht gaan staan, of over elkaar heen schuiven, maar je ziet de kaften breken, boeken die dubbel plooien (probeer dat maar eens met een deel van je oude encyclopedie !), en de berg in het midden rijst hoger en hoger...
De hoogste top noem je de Everest... want wat we hier in het klein nabootsen, is immers het ontstaan van het enorme bergmassief van de Himalaya, en het op elkaar drukken van de twee velden is niet alleen te zien in het ontstaan van de bergketen, maar ook in het enorme door elkaar schudden van de grond, de boeken. Stel dat jouw huis staat op deel 17 van de encyclopedie, en dat dit deel gewoon door de druk uit de massa wordt gedrukt, en rechtop gaat staan, weer neervalt, en weer rechtop om tenslotte ondersteboven te gaan liggen... Adieu huis, en wellicht ook adieu jij...
Dit is wat er gebeurde en wellicht nog steeds aan het gebeuren is ginder in Nepal...
Ik probeer me de krachten -tevergeefs - voor te stellen, die de grond zo hoog en hard tegen elkaar opdrukken, dat er bergen overblijven van bijna 9.000 meter hoog... Misschien was het huidige topje van de Everest vroeger ooit begroeid met mooie lieflijke palmbomen en zat er een duif in te nestelen.
Natuurlijk is de bergketen niet in één beweging ontstaan, nee, ontelbare aarbevingen zoals die van gisteren hebben beetje bij beetje de bodem opgestuwd tot die haast onmogelijke hoogte, en dat drukken, duwen en stoten is duidelijk nog steeds bezig.
Het doet je beseffen hoe klein en nietig we zijn. We zijn niet eens de luis in de pels van de aarde, hooguit een virus of nog iets miniemers.
En als je dan de aarde bekijkt in het heelal, en ziet dat die enorme aardbol eigenlijk maar een stofje is in kosmische termen, dan voelen we ons nog veel kleiner, veel miniemer... En we denken onszelf zo groot...
Voor die mensjes, ginder ver, geraakt door een rimpeling van de aardhuid, heeft de wereld een moment stil gestaan, het leven een moment de adem ingehouden. Huizen, gebouwen, wegen, bergen zijn ingestort, mensen bedolven en in één klap begraven.
Nietigheid...
IJdelheid der ijdelheden. Alles is ijdelheid. Welk voordeel heeft de mens van zijn zwoegen waarmee hij zich aftobt onder de zon? Het ene geslacht gaat en het andere geslacht komt, maar de aarde blijft altoos bestaan... ( http://www.bijbelencultuur.nl/bijbelboeken/prediker )
Wijze mens, de Prediker...
Een mens uit een tijd waarin er nog geen besef was van de oneindigheid van het heela, het minieme van de aarde, het minuscule van de mens...
djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten