Op zich lijkt dit niet zo bizar, maar de reden waarom de paal omviel, die is bizar.
De paal is omgevallen door toedoen van honden. Nee, niet doorgebeten, of omgetrokken, maar door de pies van de beestjes...
Als mijn zus dit leest, dan zie ik haar voor mijn geestesoog heel intens knikken...
Zij wees me jaren geleden al op de toestand van de lantaarnpalen in haar straat, die aan de onderkant allemaal heel erg verroest zijn... " Kijk, die palen gaan er allemaal aan, door die verdomde honden (ze gebruikte een veel sterker krachtwoord, dat niet door mijn censuur kan). Ze gaan alle dagen allemaal tegen al die palen zeiken, en daar tegen kan geen paal het uithouden."
Mijn zus woont in Oostende, een stad waar, naar het schijnt, meer honden wonen dan mensen... Oostende is een stad met heel veel gepensioneerden, die hun pensioen komen doorbrengen aan de kust, en heel veel van de eenzamen hebben dan als troost, een hondje... Die moeten ze enkele keren per dag uit laten (op een appartement hebben die beestjes geen beloop), en dan geven ze hun beminde hondje welwillend aan iedere lantaarnpaal de kans om dat lange ding te zegenen met de heilige hondenpies.
Het is in steden als Oostende dat men ook de noodzaal heeft ontdekt van het poepzakje, waarmee je de hondendrollen netjes kunt oprapen en zo het voetpad begaanbaar houden... Voorheen kon je haast niet meer flaneren op de dijk, want je moest voortdurend angstvallig kijken waar je je voeten kon neerzetten zonder in een van die hondendrollen terecht te komen.
Eigenlijk is dat probleem een probleem van de eenzaamheid...
Honden zie je bij gezinnen met kinderen, waar men een hond houdt als speelkameraad voor de kinderen, of... bij eenzamen, die een hond houden als gezelschap en als middel om zichzelf te verplichten nog eens buiten te komen.
En dan piesen ze regelrecht de lantaarnpalen in de verdoemenis...
Toen ik kind was, was een hond nog een beest. Nu is een hond een verwend kind.
Toen ik kind was zou niemand er ooit aan gedacht hebben om zijn hond in een kinderwagen rond te duwen. Honden hadden (hebben !) vier poten, en daar lopen ze liefst van al zelf op.
Honden kregen afval van tafel en als er geen was, een snede droog brood, met wat saus op die restte in de pan.
Nu krijgen honden heel speciale voeding, en het lijkt wel een misdaad als je ze zou voeden met restjes van tafel. En let op, geef ze niet zo maar om het even wat, want de veearts heeft gezegd dat je best brokken voedert van merk X, want in merk Y zit te veel zout, of te veel dit of te weinig dattum...
En heel zelden zie je nog een gewone hond, van een onbestemd ras, een hond die wij grinnikend een "plas partout" of een "muurzekère" noemen... Dat mag niet meer, dat is niet chique, dat komt niet overeen met de status van de hondeneigenaar.
En eigenlijk is dat laatste woord verkeerd... Tegenwoordig is het niet de mens die een hond heeft, maar de hond die een mens in zijn dienst heeft.
Ook met katten is het tegenwoordig zo, al zie je nog steeds meer rasloze katten dan beesten van een of ander duur merk.
Laatst, op een rommelmarkt, zagen we dat iedereen plaats maakte voor een frêle, klein, fijn juffertje, met een bakbeest van een hond. Ik heb haar het merk gevraagd, want ik kende het niet. Het bleek een wolfshond te zijn, dus een beest dat gedeeltelijk wolf is, en gedeeltelijk hond. Het wilde zit daar ongetwijfeld nog steeds voor een behoorlijk deel in, en ik geloof nooit dat dat kleine, smalle juffertje dat beest zou kunnen tegenhouden als het er op aan kwam... Maar met honden is het als met auto's... Je moet eens kijken naar die grote bakbeesten van jeep-achtige bakken... Meestal zitten daar ook van die kleine dametjes in. Ik vermoed dat het iets te maken heeft met compensatiedrang... Eigenaars van grote honden zijn veelal ook klein en smal... Een beetje gek eigenlijk. Meestal zijn die grote honden brave lobbes, en vind je veel meer agressie en "scherp staan" bij middelgrote en kleinere honden.
Ik ben ook een hondenman... (Bizar, ik hou ook van katten !), maar de beste hond die ik ooit heb gehad, was een rasloos beestje uit het asiel. Een betere vriend voor de kinderen was er niet !
Zo eindig ik met een positieve noot, ten voordele van de honden... en de echte hondenliefhebber, die een hond heeft, niet als kindje, maar als gezellig beest in huis...
tot de volgende ?
.jpg)
.jpg)