En nee, ik ga daar niet mijn telefoonnummers in opslaan, ik ga daar mijn wachtwoorden in zetten, van al die programma's en programmaatjes waar ik gebruik van maak, en die nu en dan de onhebbelijke gewoonte hebben om opnieuw om het wachtwoord te vragen...
Ik weet wel, je hebt programma's waarin je die dingen allemaal kunt opslaan, maar bij een re-install of een panne zie je dan tot je verbijstering dat dit programma opnieuw moet geïnstalleerd worden, en last heeft van een totale black-out...
En dan sta je daar...
Bovendien raad "men" je aan om op regelmatige basis je wachtwoorden te veranderen... Ja, tarara, hoe kun je dat dan nog onthouden?
Vandaar: ik ga een boek aanleggen, met voldoende plaats om nu en dan eens een wachtwoord te veranderen. Voor de veiligheid.
Gisteren heb ik een vol kwartier vruchteloos geprobeerd om in een programma te raken, maar noppes... Als laatste redmiddel dacht ik: "foert", ik installeer het programma gewoon opnieuw... Maar dat spel wilde dat ook niet hebben, want op dat e-mail-adres was dat programma al bestaande... Dus moet je dan netjes invullen dat je lichtjes dement aan het worden bent, en of ze aub zo vriendelijk willen zijn om je een ander wachtwoord te laten opgeven... Krijg ik de seskes van !
De wachtwoorden die je moet opmaken zijn meestal ook hoofdlettergevoelig en dus moet je een wachtwoord maken van X aantal letters, waar er minstens ook 1 hoofdletter en 1 cijfer moet inzitten. Gebruik geen makkelijk te onthouden dingen, zoals namen, want dan zeggen ze dat dit ook niet goed is. Ik heb het ooit geprobeerd met Azertyu1, maar dat is ook te makkelijk, en dus mag het ook al niet. Geef toe, ze maken het je niet gemakkelijk om alles te memoriseren !
Of... ik begin toch last te hebben van dementie...
Bankkaarten hebben maar 4 cijfers, maar als je meerdere kaarten hebt, dan kun je ook al eens aan het twijfelen gaan... Sta je dan in een winkel, met een heleboel aanschuivende klanten achter je, te zoeken naar vier cijfers... En sinds kort hebben ze ons de raad gegeven om na het intoetsen van je kode, ook nog eens zonder kaart een resem cijfers aan te drukken, want er bestaat een toestel waarmee ze het verschil in warmte kunnen zien van de toetsen die je hebt aangeraakt... Je kunt net zo goed je nummer geven.
Och, wat het ook is... het is in ieder geval een oefening voor je grijze cellen. En wie weet, is het door al dat voortdurend van buiten leren van al die wachtwoorden en codes, dat we net niet of minder dement worden... Of zou dat er ook al niets mee te maken hebben? (Ik las dat kruiswoordraadselen en sudoku en consorten ook goed zijn tegen dementie, en een week later lees je dan dat dit fabeltjes zijn en dat het niets helpt... Ik weet het niet, maar ik denk dat het wel helpt ! Vroeger loste ik heel veel kruiswoordraadsels op, en ik kon dat op de duur heel snel en bijna zonder zoeken. Nu doe ik meer sudoku's en slechts zelden sla ik nog eens aan het kruiswoordraadselen... En zie, nu moet ik echt mijn hersenen pijnigen om zo'n bordje helemaal in te vullen. Oefening baart dus niet alleen kunst, maar ook geheugen !)
Zaterdag moeten we weer naar een begrafenis... Een heel lieve dame die ik al heel haar leven op de sukkel heb geweten... De laatste tijd zat ze in een rolstoel en kon bijna geen adem meer halen. Soms heb je dan het gevoel dat het maar best is dat ze is mogen sterven... Maar voor wie er heel dicht bij staat blijft dat desondanks toch een verlies. Verdriet is een raar ding, je kunt het niet commanderen, het is er en het weegt op je, heel de dag. Je verstand mag best overtuigd zijn van het feit dat de dood een verlossing was, het hart voelt alleen de leegte aan. Het feit dat ze al zo lang ziek was maakt het bijna nog moeilijker ! Iemand waar je echt voor moet zorgen, die afhankelijk is van je, daar hou je nog meer van. Het is een beetje als met dat kruiswoordraadsel, hoe meer je liefde geeft, hoe beter het gaat, hoe meer je er aan hecht. (Dat is misschien een wijze raad voor gehuwden ?)
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten