Walter De Buck is niet meer.
Hij is 80 geworden.
Ik zat in Gent te studeren, toen zijn "Vliegerke" al een hit was.
Hij was een van de steeds minder in aantal wordende kleinkunstenaars. Ze zijn eigenlijk nooit echt talrijk geweest, maar je hebt steeds het gevoel dat ze aan het uitsterven zijn.
Eén van de belangrijkste kenmerken, naar mijn gevoel, is dat die kleinkunstenaars je raken met hun teksten. Meestal kun je niet zeggen dat het de grote zangers zijn, maar ze brengen iets van de eigen aard van het eigen volk.
Meestal zingen ze ook in het dialect, of in een taal dat niet echt voldoet aan de eisen van het Nederlands.
Maar ik denk dat ze je vooral raken met hun volkse manier van verhalen.
Iedere keer er weer eentje stopt of verdwijnt, doet het ergens pijn.
Gek, want eigenlijk ken je die mensen niet echt, je kent ze alleen van op de radio, de TV of in het zaaltje van de parochie.
Ik heb Walter De Buck één keer anders gezien... Hij moest optreden in Zegelsem, ter gelegenheid van de Kasseifeesten, en tezelfdertijd stonden er enkele van zijn beelden in de kerk geëxposeerd...
Wij hadden al een heel stuk van de rommelmarkt gedaan, toen wij de expositie bezochten in de kerk, en daarna onder de bomen iets gingen drinken. Twee meter van ons zat de Walter. Hij keek naar mijn baard en glimlachte. De verbondenheid van de lange baarden. Ik heb ook geglimlacht en geknikt. Hij knkte terug en pinkte eens vrolijk.
Meer was het niet.
Ik hoor niet bij de mensen die dan opdringerig gaan zijn, en handtekeningen gaan vragen of hem dwingen een gesprek te voeren, of te poseren voor samen op de foto... Nee, ik kan me veel te goed indenken dat die mens daar liefst van al rustig op zijn gemak, op zijn dooie akkertje wou zitten, genietend van een Ename...
Ik vond zijn beelden mooi.
Ik vind zijn liedjes mooi, en hou van dat sappige Gents waarin hij zingt.
Ik hield ook van een Miel Cools, een Wannes Vande Velde, een Willem Vermandere en nog een vuistvol anderen. Ik hou ook van de groten der kleinkunst: Toon Hermans, Sonneveldt...
Maar ja, ik hou van taal, en dus ben ik gedoemd te houden van hen die de taal bespelen. (Ik hou ook van hun Engelse en Franse collegae... Dat zijn de talen waarin ik kan genieten van de taal, wellicht zijn er nog vele duizenden anderen in talen die ik niet machtig ben...)
Maar ook voor hen is de dood onafwendbaar.
Maar misschien gaan zij iets minder dood dan een ander.
Ook nog na jaren zal hun liedje wel eens klinken, ergens op de radio, of op een walkman...
Ik heb op de rommelmarkt een boek gevonden met al zijn liedjesteksten en de bijhorende muziek. Ik heb het geschonken aan ons Els, zij is de enige in ons nest die muziek kent, en ook gitaar speelt. Daar zal Walter De Buck dus wellicht ook een beetje blijven leven.
Weer grijp ik in gedachten eens een vuistvol van die vele doodsanctjes, van al die begrafenissen die ik meemaakte, van al die bekenden... En ik bekijk de foto's, lees de namen... Zo zijn ze ook nog niet vergeten.
Maar wie zal na mij nog aan hen denken?
Wie zal nog eens door de doden bladeren?
Dat klinkt luguber hé ?
Maar het hoeft niet zo te zijn. We zijn hier allen geboren en zullen hier allen sterven. En misschien is dat voor ieder van ons het einde, misschien ook niet. Ergens hopen we allemaal dat de dood niet het einde is.
Het is het ook niet.
Op zijn minst keren we allemaal terug in de grote cirkel van het leven.
Ons dode lijf zal op zijn minst de bron zijn van nieuw leven, al was het maar dat beetje dat net genoeg is om een paardenbloem op te laten bloeien... Zaad te vormen en honderden nieuwe paardenbloemen te laten bloeien. Heerlijk mooie nederige bloemen, die op hun eentje het gras van de wei groener laten schijnen !
En misschien is er meer, is er een leven na dit leven... En zien we Walter terug wanneer hij in de hemel, rond een hemels kampvuur gezeten, zijn gitaar pakt en zingt van Zijne Vlieger... En al de heiligen zingen mee.
djudedju
tot de volgende ? (Hieronder in een apart blogje voor dit artikeltje..een liedje dat wonderbaarlijk past )
Geen opmerkingen:
Een reactie posten