Daar is een kleuter overleden door het inslikken van een duimspijkertje. Blijkbaar is bij kleuters de luchtpijp nog zo klein, dat een duimspijker dit helemaal afsluit.
Uit de eerste berichten leer ik dat de punaise waarschijnlijk afkomstig is uit een bord waar men de mededelingen op hangt. Je kunt de vraag stellen of je een bord moet installeren waar je met duimspijkers moet werken, maar die kleine magneetjes als alternatief lijken me in de gegeven omstandigheden haast nog gevaarlijker, omdat die nog veel makkelijker van het bord vallen.
Maar hoe dan ook, het is één van die rampen, die haast onvermijdelijk lijken, en waar er zeker geen schuldigen zijn.
En wie al kinderen heeft opgekweekt, weet dat zij alles vinden wat jij niet eens ziet, dat ze alles in de mond stoppen, en alles weten los te krijgen met die kleine vingertjes van ze. Ik herinner me dat ooit een van onze kinderen een vijs die vastgedraaid was in hout, op een of andere manier had uit het hout gedraaid. Wij, als volwassenen lukken daar niet in, maar die kleine vingertjes kunnen dat wel.
Ik heb vannacht op een oplossing zitten broeden, en ik meen er een gevonden te hebben ! Als men onderaan het bord, over de volle lengte een bak maakt, breed genoeg en diep genoeg, en met op de bodem van de bak een laagje mousse, zodat vallende duimspijkers of vallende magneetjes niet op stuiteren... Dan meen ik dat het risico meteen heel miniem wordt ! Maar ook dan heb je nog niet een volle 100% zekerheid... Je kunt nog steeds onwetend een duimspijker mee in huis brengen in de zool van je schoen...
Als het lot het wilt, dan zal de ramp er komen, hoe voorzichtig men ook is.
Ik heb medelijden met de ouders, maar evenzeer met de mensen die daar werkzaam zijn in die kinderopvang... Want voor beiden is dit een echte ramp.
Voor de ouders uiteraard nog een graad erger, want een kind verliezen, dat is het ergste wat er is.
Ik vermoed dat dit zo hard aan komt bij een ouder, omdat het tegen de normale gang van zaken indruist. De ouder zou, als oudste, eerder moeten gaan dan het kind. Bovendien is het ook je "eigen bloed" die sterft, wat het op zich ook al erger maakt. Op een of andere manier is een kind een beetje je garantie op een voortbestaan hier op aarde. Er is iets van jou in het kind, het is een soort voortzetting van je genen.
En dan denk ik aan die school in Pakistan...
Wraak.
Een leven voor een leven.
Zelfmoordmissies.
.jpg)
Dat zijn dingen die ik gewoonweg niet begrijp.
Ik kan me niet voorstellen dat ik andere mensen dood, laat staan kinderen, en ik kan me niet voorstellen dat ik dat doe door me zelf in hun nabijheid op te blazen. Ik heb geen schrik van de dood, maar ik kan me niet voorstellen dat ik zelf een einde maak aan mijn leven, laat staan met mee sleuren van tientallen anderen in die dood...
Godsdienst.
Godsdienst ????
In heel oude, barre tijden zien we dat men mensen offerde aan een of andere God, we lezen het zelfs in de bijbel, dus aan de god die ons hier meest vertrouwd is, blijkt men mensen te hebben geofferd (in één geval houdt een engel de hand tegen met het mes, maar in een ander verhaal doet men dat niet en offert men wel degelijk een mens !)
Rare Goden die het doden van hun eigen schepselen eisen ! Zelfs als het over dieren gaat, vind ik het nog iets absurds. Ik eet vlees, dus ik ben niet tegen het slachten van dieren, maar zelfs dan vind ik dat dit zo pijnloos mogelijk moet gebeuren. Bij offeren en ritueel doden lijkt het me dat men niet probeert het doden zo pijnloos mogelijk te maken, maar gewoon een ritus volgt.
Maar zelfs dan is het doden van mensen nog iets héél anders !
Het doden van je eigen soort lijkt op zich al tegennatuurlijk.
In de natuur zie je het hoogstens als een maatregel om het voortbestaan van de soort veilig te stellen. Als de dreiging dat de soort zou uitsterven door bijvoorbeeld hongersnood er is, ziet men wel eens dat het jong wordt verlaten om het moederdier te redden, want zij is een bron van mogelijk nieuw leven op een ander tijdstip. (Dus de houding van de kerk om het kind te redden ten koste van de moeder, is eigenlijk een beetje tegennatuurlijk!).
Maar ach, eigenlijk is iedere oorlog, hoe dan ook, waanzin. Daar gaat het in bijna alle gevallen over machtswellust. Machtswellust waarvoor soldaten opgejaagd worden tot het doden van anderen. (Want de leiders blijven zelf buiten schot !)
Kortom, eigenlijk is iedere dood pijnlijk, en bij iedere dood zijn er mensen die lijden omwille van het verlies.
En toch hoort de dood bij het leven.
We weten dat we het eeuwige leven niet hebben, toch niet in dit aardse leven. Misschien is er een leven na dit leven, maar dit weten we niet met zekerheid. Of misschien komen we terug in het leven bij een hergeboorte of... Maar eigenlijk is dat allemaal een hoop die ons de dood makkelijker moet laten aanvaarden.
In deze hoop zullen we leven en sterven...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten