Daar gaat ze...

... het oude jaar.
We hebben niet eens al onze vingers en tenen nodig om de resterende uren af te tellen.
Het eerste jaar van de grote sociale afbraak is bijna voorbij, en men belooft ons nog meer inleveringen en besparingen.
De anni horribili zijn aangebroken.

Nee, ik hoef geen linkse regering in de plaats van de huidig ultra-rechtse, ik vraag een regering vol evenwicht. Ik vraag niet dat die of deze soort van mensen bevoordeelt of benadeelt wordt, nee, ik vraag een zo rechtvaardig mogelijke maatschappij, met aandacht voor de mens, van heel klein tot heel oud, van heel bleek tot heel donker, van totaal anti-gelovig tot alle mogelijke religies, van om het even welke taal, van om het even welke origine...

Gewoon, een diep-menselijke maatschappij. (Allee, wat wij verstaan als we het woord diep-menselijk uitspreken, want soms lijkt het mij of al het kwade precies een eigenschap is van de mens als specie.)

Ik droom ook van een wereld die zich eindelijk bewust wordt van de noodzaak om eindelijk iets te doen aan het klimaat en het milieu. Ik droom van een wereld die eindelijk economie gelijk stelt met groei. Kortom ik droom ook van evenwicht op die gebieden.

Ik droom dat men de leem in Mater en Volkegem laat liggen waar het ligt.
Ik droom er van dat men stopt met het ongebreideld volbouwen van onze wereld, en bouwen alleen nog mag waar het al bebouwd is, hetzij door renovatie, hetzij door afbraak en nieuwbouw.

Ik droom dat de leeuwerik hier terug zingt... En hier terug kan nestelen.

Ik droom van auto's die niet of veel minder vervuilen, en die niet meer dan 100 km/uur kunnen rijden. (Vroeger waren we daar al heel content over !)...
Ik droom van fabrieken die producten maken die eeuwig meegaan.
Ik droom van ...
een hemel op aarde...
voor mens en dier
voor iedereen

Maar dromen zijn bedrog.
En wellicht zal 2015 niet beter zijn dan 2014, globaal gezien.
En wellicht zal ik ook in 2015 pijn hebben.
... en zorgen.

Maar ik ga toch mijn best doen, om zelf al een beetje te doen richting betere wereld.
U ook ?
Dan komen we er ooit wel

Hopelijk nog voor de wereld kapot is

Vier vanavond maar eens goed feest, vergeet een moment alles wat je ambeteerde in het afgelopen jaar, wens elkaar een betere wereld toe, en begin er zelf maar iets aan te doen. Beetje bij beetje.
Ik begin met het zoveel mogelijk vermijden van plastics...
( Wist je dat je kleren in synthetische stof één van de grootste veroorzakers zijn van al die plastics in de zee, in de vis, in de mossels ... in ons zelf ?)

tot de volgende ?

Prettige eindejaarsfeesten !

Gelukkig Nieuwjaar ! 

Toverboek

Ik wou dat ik een toverboek had, een echt boek vol spreuken die onmiddellijke wonderen tot gevolg hadden.
Ik wou dat ik je de eeuwige jeugd kon schenken en het echte diepe geluk.
Ik wou dat ik je gezondheid kon geven, en een leven vrij van pijn.
Ik wou dat ik je de echte Liefde kon schenken, dat diepe gevoel dat nooit overgaat, zelfs als de hormonen al lang het werken verleerd zijn.
Ik wou...

Maar ik heb geen toverboek, en kan je alleen hoop aanbieden... hoop die je straks, zoals haast iedereen, weer zult uitdrukken in die talrijke Nieuwjaarswensen, en zult bekronen met enkele vage kussen. (Voorzichtig voor de griep)

En misschien is dat maar de beste manier om te leven ook...
Stel je voor dat je een leven hebt vol van alleen maar geluk, vol van alleen maar gezondheid, vol van alleen maar lekker eten, vol van alles wat je hartje lusten kan...
Dat zou wellicht ook een leven zijn zonder echte hoogtepunten, net omdat er geen dieptepunten zijn, geen schaduwen omdat je midden de schijnwerpers staat van alle kanten belicht, waar echte liefde plots gewoon zou zijn, omdat het er altijd was, waar gezondheid ongemerkt voorbij zou gaan, omdat er geen ziekte en geen pijn zou zijn...

Nee, geef mij dan maar dat leven dat we nu hebben, waar we de hoogste toppen bereiken en in de diepste kuilen vallen, waar we pijn verbijten om de Liefde te behouden, waar we dingen doen tegen ons gedacht, om anderen te helpen of gewoon te plezieren...

Nee, ik wil het volmaakte niet... Dat is zo ... effen, zo egaal, zo zonder blitse momenten.

Toen we klein waren, leerde de Eerwaarde Zuster Hubertine ons dat de hemel een oord was waar we alle dagen rijstpap zouden eten met gouden lepeltjes, waar we met de engelen Hallelujah zouden kwelen voor de Heer... En het in de nabijheid zijn van God, dat zou het eeuwige geluk zijn...
Maar we leefden in een tijd waarin de mens in ons landje steeds sneller steeg op de ladder van de welvaart, en rijstpap, dat leek alras zo gewoontjes, en het is niet dat gouden lepeltje die het verschil maakte, we hadden er nu in Inox, en die blonken ook eeuwig.
Ergens deden de verworvenheden van ons Aardse bestaan, het verguldsel van die hemel slijten.
En dan kwam het concilie, en alles wat zo in ons gehamerd was, werd plots bij het kerkelijke afval gezet, en we moesten terug, terug naar de basis, en toen we er bijna waren, toen kwam er weer een nieuwe paus, die de remmen weer dichttrok en de oude waarden weer begon op te blinken.
En heel wat mensen waren ontheemd.
Dat oude vertrouwde was weg, het nieuwe werd weer teruggeschroefd en velen hadden het gevoel dat het eigenlijk alleen nog gruis was dat over bleef.
Dat onfeilbare, dat eeuwige was plots allemaal zo tijdelijk.

Het leven als overgang naar het eeuwige ?
Door het wegvallen van de oude zekerheden, het wegvallen van het eeuwige ritueel,  leek ook een beetje dat eeuwige leven mee te sleuren. Het gevoel van zekerheid leek een beetje zoek. De mens hoopt plots meer dan hij gelooft.
En het lijkt wel of al die wereldse wensen en feestdagen plots meer glans hebben dan de kerkelijke. Zelfs Kerstmis gaat niet meer over de geboorte van de Heer, maar over een avondfeest met lekker eten en veel pakjes onder de heidense dennenboom.

Morgen is het weer de laatste dag van het jaar.
Oudejaar, grote feesten, lekker eten, en vele wensen.
Heel dat eindejaar, met kerstmis en oudjaar en nieuwjaar, is eigenlijk een week van feesten en vreten, van pakjes en nadien moeizaam de eindjes aan elkaar knopen, van opgefokte vreugde en een bitter ontwaken.

... en hier kijken we op die dagen nog meer dan anders naar die lege plaats aan de tafel.

(... en voeger keken we op nieuwjaar ook uit naar de uitslag van de grote St Sylvesterloop, daar ergens in het verre Brazilië... Zou Gaston Roelants weer gewonnen hebben ?)

tot de volgende ?

Fantasie

Misschien ligt het aan mij, maar ik ben een van die mensen die uren kan kijken naar kunst. Let wel, ik vind lang niet alles goed, maar veelal probeer ik dan toch te vinden wat de kunstenaar wilde zeggen.
Ik kijk er ook naar als onuitputtelijke bron om mijn eigen fantasie te prikkelen. En soms erger ik mij, omdat de kunstenaar er naar mijn gevoel niet heeft uitgehaald wat er in zat. En dat geldt zowel de beeldende kunst als de literatuur. Ik kan na het lezen van een boek een onvoldaan gevoel hebben, omdat de schrijver niet het onderwerp heeft uitgebouwd naar de mogelijkheden die er in zaten. Ik kan voor een schilderij staan en me ergeren over lijnen die er niet opstaan en er eigenlijk hoorden, of over lijnen die er te veel opstaan.
Dat is geen kritiek, dat is het ondergaan van de prikkel die dat werk me geeft. En dus is het werk niet zonder verdienste.
Er zijn ook werken waar ik me haast niet kan van losrukken. Werken die naar mijn mijn gevoel volmaakt zijn. Dat kunnen werken zijn die u helemaal niet bevallen.
Ik wil maar zeggen, kunst is iets wat je ervaart, wat je moet doen ervaren.
Het moet je een kriebel geven.
En dat gaat verder dan wat men gewoonlijk onder kunst verstaat, omdat kunst veel verder gaat dan wat de meeste mensen als kunst ervaren.
Als we spreken over een gebouw, dan kunnen de meesten daar nog het idee kunst aan binden, maar als we spreken over een bed of een stoel, dan is dat voor velen een bank te ver. Toch zijn meubels, behangpapier, uw koffiekop... ook ontworpen. Heeft er zich iemand over gebogen om het voorwerp én volmaakt te maken naar zijn functie, én het er ook mooi te laten uit zien.

En misschien knik je nu, en denk je aan dat servies dat je zag in...

En als ik nog verder mag gaan: kunst moet niet noodzakelijk het product zijn van iemand die zichzelf een kunstenaar noemt !
Trouwens, ik vind het idioot alle werken van een bepaalde kunstenaar te verheffen tot onbetaalbare meesterwerken. Ik kan vol bewondering staan voor bepaalde werken van Pablo Picasso, van Rubens of Rembrandt, maar het komt niet bij me op te stellen dat alle werken van die kunstenaars ook meesterwerken zijn. Wie een werk koopt van een bepaald kunstenaar omdat die kunstenaar beroemd is, nam heeft, is veeleer een snob dan wel een kunstkenner. 
Ik hou van Van Gogh, maar niet iedere Van Gogh is een meesterwerk. Ze zijn wel herkenbaar door hun eigen stijl en techniek denk je, maar als je zijn oudere werken ziet, dan kun je haast niet geloven dat dit ook Van Gogh's zijn.
Toch zitten er ook in die eerste werkjes pareltjes...

Maar Jan met de pet, die graag tekent, kan op een mooie dag ook wel eens iets maken, dat het gewone ver overschrijdt...
Natuurlijk heb je meer kans bij een geschoold kunstenaar een meesterwerk te vinden dan bij de liefhebberende Jan met de pet, maar het een sluit het andere niet uit.

En als we eerlijk moesten zijn, dan zouden we voor dat meesterwerk van Jan met de pet eigenlijk veel meer moeten bieden dan voor een prutswerkje van Picasso.

Eén van de redenen waarom Picasso naar mijn gevoel bij de groten hoort, is dat hij steeds bleef vernieuwen. Toen hij in contact kwam met de Afrikaanse kunst, zag hij plots een heel nieuwe wereld opengaan, en hij bleef heel zijn leven spelen met het abstraheren.

Naar mijn gevoel is er geen enkele term in de kunst meer misbruikt dan "Abstract"... Het begrip abstraheren wil in feite zeggen dat men niet de klemtoon legt op het realistische beeld, maar in de weergave van de eigenschappen. Om bij de Afrikaanse kunst te blijven, (En eigenlijk bij bijna alle primitieve kunst van over heel de wereld), dan zul je vaststellen dat ze bijvoorbeeld bij het uitbeelden van het begrip vrouw, extreem grote borsten, buik en vulva zullen maken. De bedoeling is duidelijk, ze geven de essentie weer van het begrip vrouw, en niet van die of deze brave meid uit het dorp.
Ze doen dat omdat ze het vrouwelijke willen vereren, op een haast goddelijk échelon zetten.
Zo vind je naast "goden"-beelden, ook talrijke voorouderbeelden, en daar beklemtonen ze veel minder het uiterlijk van de overledene, dan wel zijn capaciteiten. Was hij een groot jager, dan zal dat aspect overheersen.
Voor Picasso, en het Westerse denken, was dit een nieuwe wereld die open ging ! En heel zijn leven is hij blijven zoeken, tot in het extreme naar nieuwe expressie-mogelijkheden, om steeds weer, steeds meer te vertellen met één werk.
Zijn studie van de stier is beroemd, en toont heel duidelijk hoe hij steeds verder ging in het zoeken naar het beeld van "de" stier.
Wat sommigen nu onder de noemer "abstract" naar voren brengen, heeft naar mijn gevoel geen uitstaans meer met abstraheren.
Let wel, het hoeft daarom niet slecht te zijn, of verkeerd, maar het is iets anders.

Het mooie van kunst is net, dat het eigenlijk een speelplein moet zijn en blijven. Iets waarin je je kunt uitleven, iets waarin je steeds weer blijft proberen om een manier te vinden om jezelf, je eigen gevoelens mee te delen aan anderen.

Persoonlijk vind ik, dat je nooit het einde kunt bereiken, maar toch zien we dat heel wat kunstenaars zich vastplanten in een bepaalde stijl, een bepaalde manier van zich uit drukken. Je kunt daar je idee over hebben, maar ik vind dat eigenlijk een beetje het bekennen van het feit dat je vast zit, niet meer groeit.

De kunstenaars van voor de revolutie, de bevrijding van de kunst, hadden het eigenlijk gemakkelijker. Ze beelden de werkelijkheid uit, en hun kunde lag meer in het creëren van een compositie dan in het scheppen van een nieuw beeld.
Soms droom ik wel eens: "Wat zou een Rembrandt, een Rubens, een Tintoretto, een Monet gedaan hebben, hadden zij Picasso moeten kennen, hadden zij de Afrikaanse kunst moeten kunnen ervaren..."

We zullen het nooit weten, en we kunnen de vraag ook omkeren, en Picasso laten werken in de tijd van Rubens...

Maar uiteindelijk is heel dit betoog op u gericht, beste lezer ! Om u te overtuigen van het feit dat in ieder mens een kunstenaar zit, ook in u ! Dat jij ook best wat je tijd investeert in het prikkelen van je fantasie, in het ervaren, zien, bestuderen van de kunst en de ideeën van anderen. Dat het goed is dat je een blad papier neemt en jezelf eens laat gaan.
En oh ja, je hoeft echt de deur niet meer uit om kunst te zien, ideeën op te doen ! Open op je computer Pinterest, en ga zoeken in de miljoenen afbeeldingen en ideeën die je daar vindt !! Ik kan het je zeker aanraden, het is er heerlijk dwalen in een onuitputtelijk prentenkabinet...

tot de volgende ?

regen+sneeuw+vorst=donker

Moderne wiskunde.
Vroeger leerden we dat je geen appelen met peren kon optellen, nu kan zowat alles.
Maar gisteren kregen we eerst regenbuien, die langzaam overgingen in sneeuwbuien, die eerst op de natte grond verdwenen, maar na een uur of wat onverdroten vallen begon de sneeuw te blijven liggen. Toen we naar bed gingen lag alles wit, met uitzondering van de rijweg.

Toen ik vanmorgen opstond, ging ik, zoals steeds, eerst het rolluik optrekken van mijn werkkamer... Ik kreeg hem zo'n dertig centimeter omhoog, en dan noppes... Het raam aan de voorkant kreeg ik geen millimeter omhoog.

Nu ja... Ik ging me wassen, en nadien trok ik daar het rolluik op, alsof het niets was ???

Nog eens geprobeerd in de andere kamers. Noppes, met uitzondering van onze slaapkamer, nadat ik het bed had opgemaakt probeerde ik eens, en het leek wel of er niets aan de hand was.

Ondertussen ging Anny naar beneden. Het rolluik van de voordeur is elektrisch bediend, en na een keer weigeren, ging het de tweede keer -gelukkig maar - omhoog.

Het rolluik aan de achterdeur was een fluitje van een cent. Wellicht hing daar minder vervroren sneeuw op, beschermd door de trap naar het terras.

De rolluiken van de eetplaats, weigerden gewoon omhoog te gaan. Aan de voorkant van het huis lukte het na enkele pogingen. Maar we zitten dus half in de donker. (Hopelijk zal het wel lukken binnen een paar uur: dan zal wellicht de warmte van in het huis toch min of meer invloed hebben, en buiten zal normaal het koudste moment van de dag voorbij zijn... We zien wel. Lukt het niet, dan is het maar zo, we hebben gelukkig nog onze elektrische verlichting...)

Zonet hoorde ik plots een gekraak. Ik keek naar buiten en zag een auto, voorzichtig naderen. Blijkbaar is de baan zo hard bevroren, dat het kraakt als brekend glas !

We hebben die dichtgevroren rolluiken nog niet eerder meegemaakt 8 Wellicht komt dit door de combinatie van eerst regen, dan natte sneeuw, dan sneeuw en daarop vorst... Als je sneeuw hebt van de eerste keer, dan werkt dit eerder isolerend dan wel vorst-versterkend...

Nu ja, we kunnen buiten, we hebben verwarming en verlichting, dus alles is ok.

Volgens het weerbericht van Oudenaarde en dat van Horebeke (waar wij vlak naast wonen), is het nu -5° Celsius... Het vriest dus wel goed ! En dat in een klap, want eigenlijk hebben we dit jaar nog geen echte vorst gehad, hoogstens eens wat rijm op het gras.

Kwaad ben ik niet, want zoals ik al eerder schreef, de struiken die vorig jaar heel de winter door groen bleven, zijn abnormaal hoog geworden, en zullen een goede snoei verdragen.

Mooi is het wel, en de hemel is strak blauw, een echte vrieshemel. Onze Vlaamse Ardennen zijn echt schilderijen van De Saedeleer geworden. De bomen in de verte lijken wel met Chinese inkt getekend tegen de lucht.

De parkiet hier voor me, in zijn grote kooi, trekt zich van de vorst niets aan, en neemt uitgebreid een bad, de druppels vliegen tot hier. Nu zit ze wat verfrommeld op een stok, bedachtzaam pluimpje na pluimpje door haar bek halend om alles weer glad en effen te krijgen. Zijn gele kleur is na een bad iedere keer weer plots veel intenser.

De kanarie aan de ander kant zit nog voor een gesloten rolluik. Nu en dan hoor ik een klagend getjilp, en soms een vage aanhef tot fluiten, maar het staat hem niet aan dat hij daar naar de rolluik moet staren. Hij fluit al een paar dagen minder. Dat komt omdat hij weer eens is aangevallen door een torenvalk. Wonderbaarlijk om zien, een torenvalk die tegen het glas van het raam zit te fladderen om binnen te raken en de kanarie te kunnen pakken ! Ook al kan hij niet binnen, de kanarie fladdert dan wanhopig tegen de tralies van zijn kooi om weg te vluchten, tot wij de torenvalk wegjagen.

Buiten is dan geen mus, geen merel, geen een vogel meer te zien !

Torenvalken zijn best mooie dieren, maar het is nu al enkele keren dat ze proberen aan mijn kanarie te raken ! Zou het iedere keer dezelfde zijn?

tot de volgende ?

sneeuw

Vannacht, toen ik weer eens uit bed mocht, om de pijn wat te laten verhuizen naar een ander plaats, zag ik plots dat het wit lag. Ik de trap naar beneden om eens te loeren door het raampje, en ja, buiten de baan lag zowat alles mooi wit, bedekt met een centimeterke sneeuw.

"Anny, 't lig wit !" "Mmm" klonk het van onder de dekens.

Toen ik vanmorgen opstond, om te gaan turnen, keek ik tussen de stijlen van de trap door... Niks geen sneeuw meer. "De sneeuw is weg !" "Nie moeilijk, 't heeft water gegoten !" "Niet gehoord..."

Maar allee, ik heb toch de eerste sneeuw gezien (denk ik toch ... Misschien is er een andere nacht al eens een vlokje gevallen...)

Volgens de weersverwachting op mijn kompjoeter, zou het vandaag nog sneeuwen, maar morgen meest, en dan zou het wellicht blijven liggen, want dan zouden de temperaturen negatief zijn...

't Zit er dus in, dat we toch nog eens wat winter gaan hebben. Met een beetje geluk worden mijn fuchsia's volgend jaar geen bomen. Gaan we dit jaar eens mogen snoeien.

Niet dat het niet mooi is, zo'n struik van drie meter hoog vol belletjes, of klokjes, of hoe je de fuchsiabloempjes ook noemen wil. Maar mijn tuin is eigenlijk veel te klein voor zo'n grote struik.

Gisteren ben ik - voor den elvendertigste keer met het kaartje en het gehaakte engeltje tot bij Irene geweest. Nu was ze zeker thuis ! De voordeur stond podorie open ! (Zo warm is het nu toch niet !)... Eeerst aanbellen - Niets. Dan op het raam gaan kloppen zoals ze mij hebben aangeraden - Niets. Wat harder gebonkt, en net toen ik het wou opgeven klonk er een "Jaaaah"... Ik naar de deur.

Haar de beste wensen aangeboden van mezelf en namens Ziekenzorg, en haar het kaartje en het engeltje geschonken. Ze vond het mooi. "Jullie doen je best met Ziekenzorg !" Irene was vroeger ook een actief lid van de beweging, tot ze wat last kreeg van dementie. Nu woont ze nog steeds alleen, maar er is iemand die heel goed voor haar zorgt. Ze heeft geen geld meer in huis, want daar kan ze geen weg meer mee. Maar ze had mij meteen herkend, en babbelde wat.

Ze was gisteren dus heel goed voor haar doen. Toen ik haar er op wees dat haar voordeur open stond, haalde ze de schouders op. "'k Zal ze daarjuist niet hard genoeg toe getrokken hebben...". Ik heb er op gelet dat hij nu wel goed dicht was.

In dit weer gaan we niet rommelmarkten. Ik ben er niet zo happig op om in glad weer te gaan rondrijden. Toch niet als het niet moet. Ik ben er niet zo happig op. En je ziet steeds meer van die testpiloten op de baan ! Gisteren op een bochtige weg, met een volle lijn in het midden van de weg, zag ik plots twee auto's naast elkaar op mij afkomen van uit de bocht ! Ik ben tot op het fietspad gereden, en kon zo een botsing vermijden. Wie haalt het in zijn hoofd om in een draai, over een volle lijn, in te halen als er geen zicht is op eventueel afkomende tegenliggers ???? En dan is er net geen politie te zien, noch heinde noch verre...
Zo'n chauffeurs mogen ze van mij meteen van de weg halen, met een eeuwig rijverbod !

(En zeggen dat er in die bocht al minstens twee doden zijn gevallen !)

Straks moeten we toch even de baan op... Naar Bart, om de beesten eten te geven.
We gaan eerst gaan, voor er weer sneeuw begint te vallen...

tot de volgende ?

Happy Birthday ?

We vieren de geboorte van Jezus, de Christus.
Maar eigenlijk weten we dat helemaal niet zeker, we hebben zo'n 364 keer tegen één kans, dat we er schromelijk naast zitten.
We zijn ook bijna zeker dat we er zo'n 7 jaar naast zitten, en dat onze kalender dus gebaseerd is op een foutje.

Maar voor wie gelooft, doet dit er allemaal niet toe.
We gedenken de geboorte van God als mens.

Gelovig of niet, het is een mooi verhaal !
Helemaal origineel is het niet, we komen in de oudheid nog dergelijke verhalen tegen, over andere goden.
Maar doet dat er toe ?
Voor wie gelooft niet.
Want voor wie gelooft gaat het over dat mensworden van de god waar hij of zij in gelooft.

Persoonlijk heb ik het daar een beetje moeilijk mee... Als ik 's nachts door een raam naar buiten kijk, en ik heb voor één keer geluk dat het fijn stof en de wolken het zicht niet versluieren, dan zie ik een miniem stukje van dat immense heelal.
We weten dat dit slechts een miniem stukje is, want we zijn er in geslaagd om telescopen tot ver in de ruimte te plaatsen, die veel, veel verder zien dan wij van hier uit ooit gaan kunnen. Ze hebben dan ook nog eens de beschikking over veel meer soorten "ogen" dan wij als mens met ons simpele twee ogen kunnen opmerken.

Sindsdien weten we dat er buiten onze aarde nog heel wat planeten zijn, waar ook een atmosfeer is, en bijna zeker ook water, en dus wellicht ook leven. En wat hier kan, kan ginder wellicht ook. Dus zullen er nog wel planeten zijn waar "intelligent" leven is... (Al heb ik vragen over de intelligentie waar wij zo prat op zijn... al die oorlogen, al die honger, al die machtswellust...)

Maar ook daar zal die intelligentie wellicht gegroeid zijn, net als hier, en zullen ze slechts beetje bij beetje meer en meer gaan begrijpen van alles wat rond hen is, en wat ze er mee kunnen doen. En dus zullen ze wellicht net als wij een heleboel dingen niet begrijpen... en wat is dan logischer dan het te laten oplossen door een hoger iets, een God.

Ik denk niet dat we ooit alles gaan begrijpen, dus zullen wij (en zij) steeds zaken hebben die zo wonderbaar in elkaar zitten, zonder verklaarbare reden, dat er wel "iets", een "intelligentie" een God MOET bestaan.

En daar ik maar een dwaze oude man ben, vult God een heel deel van weten en niet-weten in. Maar ik kan me niet inbeelden dat wij zo belangrijk zijn dat een speciaal plaatsje hebben bij die God. Voor mij is God veel groter dan dat, en is het ons gewoonweg onmogelijk dat idee in beeld te vangen.

Dat wij naar zijn gelijkenis zouden zijn geschapen, dat vind ik gewoonweg hoogmoed.

Om het eens grof te zeggen, ik vind naakte muizen, naakte ratten, naakte kippen, naakthonden en naaktkatten niet precies de mooisten van hun soort... En van de naakte aap maken wij dan een afbeelding van God ?

Maar het is goed dat de mens gelooft in een God, het is goed dat hij naast een zuiver praktische reden ook een hogere reden heeft om op de juiste manier te fungeren in de maatschappij. Hoe meer redenen, hoe meer hoop dat we uiteindelijk tot een maatschappij zullen komen, waar het goed is om leven.
Ik zou zo geiren willen leven in een wereld zonder haat, zingt Walter De Buck. IK ook.
In een wereld waar geen mensen honger hebben,
waar geen oorlog meer bestaat
waar geen rijken en geen armen zijn
waar geen macht en geen onmacht is
waar alleen Liefde is, niet dat Hollywood-begrip, maar de echte Liefde voor iedere mens,wat ook zijn huidkleur is, wat ook zijn religie is of het feit dat hij geen religie heeft, wat ook zijn taal is, wat ook zijn ziekte of handicap is, hoe ook zijn uiterlijk is, mooi of lelijk...
Liefde zonder grenzen

Zalig Kerstfeest en tot de volgende ?

pimpelmees

Ieder jaar weer, zitten er pimpelmeesjes in het nestkastje boven de voordeur. En ieder jaar weer is er één paar pimpelmeesjes die het vertikt om in de tuin (achter het huis) naar de voedertafel te komen, en hier vooraan op allerlei manieren de aandacht zoekt, om daar, voor hen alleen, ook mezenbollen te krijgen.
Ook dit jaar hebben ze weer gewonnen.
En al is het nu nog niet echt klaar, ze zitten al weer op de voederbal, te pikken naar de zaadjes in het gestolde vet.
Ze lijken gewoon niet verder te gaan dan de linde, en van de linde naar het meidoornboompje, waar de voederballen hangen.
Komt er volk voorbij, dan vliegen ze hoog de linde in, is het weer veilig, dan komen ze terug naar de voederballen.

Ze eten verbazend veel !
Wij hangen drie van die dikke bollen, en om de twee dagen moeten wij er een van gaan vervangen. Zo'n kleine beestjes ! Of worden wij glansrijk bedrogen, en wisselen de olijkaards elkaar af, zodat je telkens maar een paar ziet, maar in feite een hele kolonie aan het voederen bent ?

Zouden het dezelfde zijn van vorig jaar? Zij die hier dit jaar maar liefst drie nesten groot hebben gebracht?

Wij hebben er het raden naar...
Als je studies gaat napluizen, dan leven die diertjes in het wild hooguit een jaar of drie... In gevangenschap halen ze makkelijk de tien jaar. (Ik heb een beetje tot mijn verwondering gezien dat dergelijke kleine insectenetertjes ook gekweekt worden in volières !)

Maar het feit dat vogeltjes in de vrijheid maar 3 jaar hebben, en in gevangenschap tot wel 10 jaar en meer, doet mij een beetje twijfelen aan de waarde van "vrijheid"... Natuurlijk kunnen we de mens niet helemaal gelijkstellen met een pimpelmees, maar toch... Als we onze huidige maatschappij bekijken, dan zien wij dat we steeds ouder worden, in een steeds meer gestructureerde, ja, bedillerige, maatschappij. Hoe beter alles geregeld is, hoe langer we leven. In een virtuele kooi.

Als ik achteruit kijk, en bedenk hoezeer onze maatschappij ons leven steeds meer en meer in regeltjes giet, ons bewaakt en ons in de gaten houdt, dan voel ik mij echt niet lekker. Tegenwoordig is ons leven gereglementeerd van bij ons opstaan tot ons slapen gaan. En zelfs dan moeten we zorgen dat er bepaalde toestellen op ons passen, zien of er niet teveel CO2 is of rookontwikkeling.
Als je foto's ziet van ons landje van uit de ruimte gezien, dan zijn wij dat landje met de meeste verlichting ! Ik heb soms de indruk dat die verlichting er niet hangt opdat wij beter zouden zien, maar opdat zij ons beter zouden zien...

Ik weet wel, we leven met steeds meer mensen op een voorschoot grond, en dan moet je wel reglementeren om moeilijkheden te voorkomen, maar geef toe, soms gaat het wel héél ver. En soms zijn de reglementen onduidelijk of niet gekend (GAS-boetes)...

Ik zie verdorie plots heel duidelijk vier pimpelmezen in mijn linde zitten ! De snoodaards lossen dus wel degelijk elkaar af ! Misschien is het wel omdat ze in de tuin niet op kunnen tegen de mussen, de roodborstjes, de vinken, de tortelduiven, de heggenmussen en de kepen en dergelijke, want daar is het druk en zijn er regelmatig vechtpartijen, die meestal beslist worden door het opduiken van een "reus" in dat gezelschap, een merel of een tortel... Daar wijken zelfs de mussen voor.

Pimpelmezen zijn in dat gezelschap de kleinsten.
In ons gezelschap zijn wij, werknemers, de kleinsten.
En wij moeten ons ook verenigen om op te tornen tegen de veelvraten, willen we niet ten onder gaan, en sterven in wat normaal de bloei van ons leven zou moeten heten. Wellicht is het door mijn opvoeding en door mijn jarenlange werk in de vakbond, dat mijn voorkeur uitgaat naar de kleintjes, de zwaksten onder de vogeltjes... En wellicht daardoor hang ik voederballen op een plaats waar de anderen niet komen, speciaal voor hen die anders dreigen uit de boot te vallen.
En als ik zie dat ze dit systeem hebben leren kennen, en er manifest voor langs het raam scheren, om de aandacht te trekken, dan vind ik ze nog veel sympathieker, ze weten hun positie te verdedigen en de aandacht te trekken.

Ik hoor tegenwoordig stemmen opgaan dat de vakbond een beetje zijn tijd voorbij is, dat vakbonden wel eens anders mogen gaan denken... Ik weet het niet. Ik denk dat de vakbond nog steeds moet kunnen een vuist maken, maar dat verhindert niet dat ze misschien ook wel op andere manieren actie kunnen gaan voeren. Het idiote is, dat zij die dit zeggen, gewoonlijk niet aangesloten of toch niet actief zijn in de vakbond. Jammer, want misschien hebben zij wel echt goede ideeën, die er voor kunnen zorgen dat de werknemers door hun massa een macht kunnen stellen tegenover de werkgevers en het kapitaal.

Het is een feit dat we steeds meer vaststellen dat in onze maatschappij steeds minder mensen zich vrij kunnen of willen maken om actief te zijn in de bewegingen (en ik denk niet alleen aan vakbonden)... Het voluntarisme is er wel nog, maar in een veel te klein aantal beschikbare uren.

Dit heeft een dubbel effect: zij die zich nog ter beschikking stellen van een beweging, moeten in verhouding veel te veel van hun tijd ter beschikking stellen, en dat heeft als gevolg dat er nog meer afhaken.
Wij moeten binnen de bewegingen gaan zoeken naar manieren waarop wij de taken meer en beter kunnen verdelen, zodat meer mensen bereid zijn en de taken meer kunnen verdeeld worden.
Als ik nu kijk, hier in onze parochie, en ik maak daar een analyse van alle bewegingen, dan stel ik tot mijn verbijstering vast dat van die al zo zwaar belaste medewerkers, er een heleboel actief zijn in meer dan één beweging. Met andere woorden, het risico voor de bewegingen bij het wegvallen van één trekpaard, dreigt een ganse gemeenschap te raken en niet alleen één beweging.
We moeten opteren voor een andere manier van werken.

Meer verdelen van de taken lijkt mij de oplossing, maar ook dan moet je nog steeds beschikken over enkele mensen die deze manier van werken gaan orkestreren...

Niet makkelijk...
tot de volgende ?

Oh ja, voor wie vanavond het kerstfeest viert:

Zalig kerstfeest

eindejaar

Augustus of Prima Porta, statue of the emperor Augustus in Museo Chiaramonti, Vatican, Rome. (Photo credit: Wikipedia)

We schrijven vandaag 23 december 2014...
Het jaar is bijna weer voorbij.

Toen ik kind was, heette  iets dat onmogelijk was, "Ja, in 't jaar zeventig !" Dat jaar zeventig had iets magisch, iets onbereikbaars...
Maar toen ik vierentwintig werd zat ik al midden in dat magische jaar, en er was niets gebeurd. Niets magisch, en het spreekwoordelijke jaar zeventig verdween bij het huisvuil.

Gek genoeg, is er niets nieuws gekomen in plaats van dat jaar 70... Hoogstens keek men dan even naar het komende millenium, en er waren enkele doemdenkers die daar meteen het einde van de wereld aankondigden, die wezen op de voorspellingen in de Maya-kalender, maar eigenlijk waren er maar heel weinig mensen die er in geloofden. En sindsdien lijkt het wel of ieder jaar gewoon maar een streepje is op een kalender.
En dan nog...
Op één van de kalenders.
Van de aardse kalenders, want met de wetenschap van vandaag geloven we meer en meer dat er wel nog ergens planeten zullen zijn met intelligent leven... die wellicht ook kalenders zullen hebben.

Ik vind dat onze kalender eigenlijk helemaal geen logisch beginpunt heeft. We hebben het te danken aan een heleboel oorzaken die men samen heeft gehusseld. Voor mij zou het jaar veel logischer beginnen met één van de jaargetijden. En wat zou logischer zijn dan nieuwjaar te vieren op de eerste dag van de lente, de dag dat het leven in de natuur begint aan zijn grote revival... Maar welke lente ? De lente van de noordelijke hemisfeer, of de lente van zes maand later op de zuidelijke hemisfeer ?

Je ziet... Het is niet zo evident om een logisch begin of einde te zetten aan het jaar. (En ik heb het nog niet eens gehad over de evenaar, waar de seizoenen nog eens anders zijn...)

Dus kunnen we net zo goed het jaar laten wat het is... We zijn het nu zo gewoon.
Maar geef toe, er zitten een heleboel bizarre dingen aan...
We hebben één maand met 28 dagen, en zeven maanden met 31 dagen (Januari, maart,mei, juli, augustus, oktober en december.) en 4 maanden met 30 dagen. We hebben dat te danken aan een jaloerse Romein, Augustus, die het niet kon velen dat de maand genaamd naar Julius (Caesar) een dag meer zou hebben dan de maand aan hem gewijd...
Dus pikten ze een dag van Februari in...
Het zou véél logischer zijn, moesten 7 maanden 30 dagen hebben, en vijf maanden 31 dagen. in de schrikkeljaren zouden we dan 6 maanden hebben van 31 dagen en 6 van dertig...
En we zouden de maanden ook meer logische namen kunnen geven... Geef toe, het is helemaal niet logisch om de negende maand de zevende te noemen (september), de tiende maand noemen we de achtste (oktober) en de elfde maand noemen we dan de negende (november en besluiten met de twaalfde maand de tiende te noemen (december)...

Maar ja...
Bij de Franse revolutie hebben ze dat al eens geprobeerd...

Ik zou de namen in ieder geval niet noemen naar "grote" veldheren (Juli, Augustus), maar misschien wel naar grote vredestichters ? (Ghandi bij voorbeeld?)
We zouden ze ook kunnen benoemen naar godsdiensten of hun stichters, maar ja, die zijn - helaas - ook nogal dikwijls verbonden met oorlogen, en men zou wellicht nooit overeenkomen over de volgorde...
Dus misschien gewoon 1,2,3,4... tot en met 12...

Maar we kunnen nog veel verder denken. We hebben bijna alles in ons leven omgebouwd naar een tiendelig getallensysteem... Uitgezonderd de tijd. 60 seconden in een minuut, 60 minuten in een uur, 24 uren in een dag, 12 maanden in het jaar... Zouden we niet beter alles naar dat tientallige brengen. 100 seconden in een minuut, 100 minuten in een uur en 10 uren in een dag... (Of desnoods 20 voor wie een eenheid wil maken van dag en nacht)
en dan natuurlijk ook 10 maanden in een jaar.

Maar ach, heel wat van onze aardse tijdsrekeningen zijn gebaseerd op... Godsdiensten, en het is taboe daar aan te raken.

Dus gaan we wellicht voortdoen met wat we hebben, en kunnen we uitrekenen hoe oud we zijn volgens de Juliaanse kalender, de kalender van de Moslim, de Chinese kalender, de kalender van de Joden, de ... een eindeloze lijst en op den duur krijg je de indruk dat je bijna wel iedere dag jarig bent volgens de een of de andere kalender... Alle dagen feest ! Geef toe, het heeft ook zijn charmes.

Wat zou ik vandaag krijgen voor mijn verjaardag volgens de...kalender ?
djudedju

het mensDOM

tot de volgende ?

'k ben nie oal te zot van 't spel

Walter De Buck is niet meer.
Hij is 80 geworden.
Ik zat in Gent te studeren, toen zijn "Vliegerke" al een hit was.
Hij was een van de steeds minder in aantal wordende kleinkunstenaars. Ze zijn eigenlijk nooit echt talrijk geweest, maar je hebt steeds het gevoel dat ze aan het uitsterven zijn.
Eén van de belangrijkste kenmerken, naar mijn gevoel, is dat die kleinkunstenaars je raken met hun teksten. Meestal kun je niet zeggen dat het de grote zangers zijn, maar ze brengen iets van de eigen aard van het eigen volk.
Meestal zingen ze ook in het dialect, of in een taal dat niet echt voldoet aan de eisen van het Nederlands.
Maar ik denk dat ze je vooral raken met hun volkse manier van verhalen.
Iedere keer er weer eentje stopt of verdwijnt, doet het ergens pijn.
Gek, want eigenlijk ken je die mensen niet echt, je kent ze alleen van op de radio, de TV of in het zaaltje van de parochie.

Ik heb Walter De Buck één keer anders gezien... Hij moest optreden in Zegelsem, ter gelegenheid van de Kasseifeesten, en tezelfdertijd stonden er enkele van zijn beelden in de kerk geëxposeerd...
Wij hadden al een heel stuk van de rommelmarkt gedaan, toen wij de expositie bezochten in de kerk, en daarna onder de bomen iets gingen drinken. Twee meter van ons zat de Walter. Hij keek naar mijn baard en glimlachte. De verbondenheid van de lange baarden. Ik heb ook geglimlacht en geknikt. Hij knkte terug en pinkte eens vrolijk.

Meer was het niet.
Ik hoor niet bij de mensen die dan opdringerig gaan zijn, en handtekeningen gaan vragen of hem dwingen een gesprek te voeren, of te poseren voor samen op de foto... Nee, ik kan me veel te goed indenken dat die mens daar liefst van al rustig op zijn gemak, op zijn dooie akkertje wou zitten, genietend van een Ename...

Ik vond zijn beelden mooi.
Ik vind zijn liedjes mooi, en hou van dat sappige Gents waarin hij zingt.

Ik hield ook van een Miel Cools, een Wannes Vande Velde, een Willem Vermandere en nog een vuistvol anderen. Ik hou ook van de groten der kleinkunst: Toon Hermans, Sonneveldt...
Maar ja, ik hou van taal, en dus ben ik gedoemd te houden van hen die de taal bespelen. (Ik hou ook van hun Engelse en Franse collegae... Dat zijn de talen waarin ik kan genieten van de taal, wellicht zijn er nog vele duizenden anderen in talen die ik niet machtig ben...)

Maar ook voor hen is de dood onafwendbaar.
Maar misschien gaan zij iets minder dood dan een ander.
Ook nog na jaren zal hun liedje wel eens klinken, ergens op de radio, of op een walkman...
Ik heb op de rommelmarkt een boek gevonden met al zijn liedjesteksten en de bijhorende muziek. Ik heb het geschonken aan ons Els, zij is de enige in ons nest die muziek kent, en ook gitaar speelt. Daar zal Walter De Buck dus wellicht ook een beetje blijven leven.

Weer grijp ik in gedachten eens een vuistvol van die vele doodsanctjes, van al die begrafenissen die ik meemaakte, van al die bekenden... En ik bekijk de foto's, lees de namen... Zo zijn ze ook nog niet vergeten.
Maar wie zal na mij nog aan hen denken?

Wie zal nog eens door de doden bladeren?

Dat klinkt luguber hé ?
Maar het hoeft niet zo te zijn. We zijn hier allen geboren en zullen hier allen sterven. En misschien is dat voor ieder van ons het einde, misschien ook niet. Ergens hopen we allemaal dat de dood niet het einde is.
Het is het ook niet.
Op zijn minst keren we allemaal terug in de grote cirkel van het leven.
Ons dode lijf zal op zijn minst de bron zijn van nieuw leven, al was het maar dat beetje dat net genoeg is om een paardenbloem op te laten bloeien... Zaad te vormen en honderden nieuwe paardenbloemen te laten bloeien. Heerlijk mooie nederige bloemen, die op hun eentje het gras van de wei groener laten schijnen !

En misschien is er meer, is er een leven na dit leven... En zien we Walter terug wanneer hij in de hemel, rond een hemels kampvuur gezeten, zijn gitaar pakt en zingt van Zijne Vlieger... En al de heiligen zingen mee.
djudedju

tot de volgende ? (Hieronder in een apart blogje  voor dit artikeltje..een liedje dat wonderbaarlijk past )

Walter De Buck - 'K zou zo gere willen leven.

Bij mijn blog van vandaag, past dit liedje van Walter wonderbaarlijk...

Een saluut aan Walter !

De kortste dag

Dageraad 8.05'
zonsopgang 8.45'
zonsondergang 16.41'
donker 17.20'

Maar vanaf morgen beginnen de dagen weer te lengen...
Eigenlijk heb ik daar iets nooit echt begrepen ! De winter begint op het moment dat de dagen weer langer worden, en de koudste periode ligt gewoonlijk zo rond half januari tot en met februari... Als de dagen dus eigenlijk al een stukje langer zijn, en dus de zon hier wat langer schijnt (meestal achter de wolken, maar allee).

Maar ja, ik ken er dan ook niets van hé... Ik wordt het alleen gewaar, en ik heb er een hekel aan. Ik hou van licht en warmte en kleur.

Eigenlijk zijn er heel veel dingen waar ik niets van snap, en die ik toch onderga of gebruik. Neem nu de computer waar ik nu zit op te tokkelen, of de auto waar ik mee rond rij, of de stofzuiger van Dyson, of de wasmachine met al die programma's ingebouwd... Ik gebruik ze, maar hoe ze werken??? Geen idee.

Met andere woorden, wij ondergaan het leven.
Je zou haast kunnen stellen: we worden geleefd, maar dat is net er over.

Op VRT Eén is er een programma "Iedereen beroemd", waar ik nu en dan eens iets van zie. Niet vaak, want ik vind het meeste het kijken niet waard, uitgezonderd als ik toevallig al zappen land op die bruine medemens die naar zijn moeder belt daar ergens in Verwegistan, en vertelt wat hij ziet. Gisteren zag ik zo toevallig hoe hij zijn moeder moest uitleggen dat een groep heren met treintjes aan het spelen waren...

Voor die moeder in dat verre land, waar dergelijke zinloze dingen ondenkbaar zijn, is dit haast niet te begrijpen... En eigenlijk is zij normaler dan wij zijn, die dergelijke dingen allemaal normaal vinden.

Mensen die leven in landen waar het leven hoofdzakelijk een vechten om te overleven is, is met treintjes spelen door volwassen mensen een absurd iets. Wat zou dat moedertje wel niet denken van ons ???

En let op, ik geef het voorbeeld van die treintjes-spelende-heren, maar wellicht zou ze even onbegrijpend het hoofd schudden als ze hoort van iemand die een verzameling heeft van wandelstokken... Want dat is even absurd. Of de dame die 20 of meer paar schoenen in haar kast heeft staan. Of de mens die de blikken dopjes die op de champagnekurk zitten verzameld, en speciaal hier of daar champagne gaat drinken om dat speciale dopje te hebben... of...of... of...
We kunnen duizenden voorbeelden geven van eigenlijk onzinnige, overbodige dingen die we doen om bezig te zijn, om het "genot" die het ons verschaft.
Denk aan de man die ieder weekend met zijn eega naar een wandeltocht rijdt met zijn wagen, en daar alles op alles zet om zo dicht mogelijk bij het startpunt van de wandeling te staan...

We doen vele gekke dingen.
Omdat we ze leuk vinden, of omdat ze mode zijn, of omdat ze zeggen dat het gezond is...

Kwaad doen we er niet mee, maar echt zin heeft het allemaal niet.
Maar ja, heeft het leven van de mens in de moderne maatschappij van het rijke Westen nog echt zin ?
We bouwen steeds maar nieuwe huizen, terwijl in de steden heel wat huizen leeg staan. Of, we stellen vast dat jonge mensen huizen bouwen op den buiten, en als ze ouder worden zoeken om terug naar de stad te gaan, dichter bij de winkels.
We produceren steeds meer dingen, waar het tijdig stukgaan ingebouwd zit.
We maken dingen die we bij breuk helemaal niet meer kunnen herstellen zodat we weer nieuwe moeten kopen.
We spreken over onze liefde voor de natuur, als die natuur niet in de weg staat voor dit of dat.

In arme landen is het allemaal anders.
Veel zinniger, maar veel slechter om er te leven.
En dan denk ik niet eens op de hongerlanden, waar het leven eigenlijk geen leven is.
En wij spelen met treintjes

Ik kan het onbegrip van die mensen over ons leven heel goed geloven !
Haal maar eens een mens uit een van die hongerlanden, en poot hem neer in een van onze grootwarenhuizen... Die mens valt dood van verbazing !
En als hij er op denkt dat wij hem in zijn land grondstoffen laten delven aan een loon waar ze net niet van doodgaan...
Zie je dat die donkere dagen me donkere gedachten bezorgen?

djudedju

tot de volgende ?

Wraak

God schudde meewarig het grijze hoofd: "Jullie hebben geluk dat er geen één dier is met zo'n slecht karakter als de mens !" De man tegenover hem haalde smalend de schouders op "Ze hebben dan ook geen verstand !" "Goed !" zei God, "je hebt er om gevraagd !" En met een brede zwaai van zijn almachtige arm gaf hij de dieren, en meteen ook maar de planten, verstand, een verstand gelijk aan dat van de mens... Volgens God nochtans zijn slechtste schepsel ooit ...

Eerst viel het niet echt op...
Er kwamen wat meer mensen binnen op de spoed, met beten en met vergiftigingen, die niet altijd meteen te verklaren waren, maar dat was niet meteen alarmerend.

De woonwijk in het Nederlandse Zaandam haalde echter wel de kranten... En eerst waren de berichten niet alarmerend, maar gewoon een mededeling, een kleine bladvulling, iets bizars...
Het was een van die oerlelijke woonwijken, waar men één enorm wooncomplex had gezet die meteen omringd was door een wandelstraat. De wooneenheden stonden er 4 op elkaar, allemaal identiek, met in de kern een lapje groen van een postzegel groot, waar de bouwmaatschappij wat gras en een paar struikjes en één boom had op aangeplant... Op die manier hadden ze enkele honderden wooneenheden gecreëerd, die allemaal zicht hadden op wat groen. Want groen dat was rustgevend.

Oh ja ?

Huisdieren waren er niet toegelaten. Het binnenkoertje was alleen toegankelijk voor een man die het gras, maaide, de struiken snoeide en de boom probeerde gezond te houden. Buiten vliegende wezens was het dus een onbereikbaar stukje groen. Toen Joop vertelde dat hij er een eekhoorntje had gezien, lachte iedereen hem uit ! Dat was gewoonweg onmogelijk, tenzij een van de bewoners het dier had binnengesmokkeld, en het had losgelaten door zijn raam... Maar toch keken de mensen eens meer dan anders naar het beetje schrale groen... En spoedig hadden er meer mensen een eekhoorn gezien. Eentje sprak er zelfs van maar meteen drie stuks op het zelfde ogenblik gezien ...

En een week later leek het wel of er honderden eekhoorntjes te zien waren. De mooie diertjes met de leuke pluimstaart hadden er veel bekijks en de mensen lachten met hun capriolen... Tot op een morgen er iemand merkte dat er in de sponning van zijn raam een gat was, dat zijn kasten waren geopend of gaten vertoonden, en dat resten van eten over de vloer verspreid lagen. Hij stormde zijn huis uit, naar de huisbewaarder, om te gaan klagen, maar zag dat hij er gewoon mocht aanschuiven in een lange rij van mensen met dezelfde klacht... Hij keerde terug, hij zou na het werk wel gaan klagen, hij moest weg... Toen hij zijn huis weer binnenkwam, zaten enkele tientallen eekhoorns hem op te wachten, en vielen hem aan.
Later stelde men vast dat hij dertien eekhoorns had kunnen doden, vooraleer hij bezweken was aan bloedtekort, bloed dat was weggestroomd uit de talrijke beten, allemaal heel specifiek en heel doelbewust gericht op slagaders.

De berichten in de krant gingen plots niet meer over het leuke en bizarre van lieve eekhoorntjes, maar over tientallen doden en paniek en bewoners die het huis niet meer in durfden...

Vossen namen de kippen niet meer te grazen, maar mensenkinderen. Massale vluchten houtduiven vlogen in ware kamikaze stijl de straalmotoren van de vliegtuigen in zodat deze motorloos uit de lucht vielen. Met vele doden tot gevolg.

Honderden mensen stierven door vergiftiging. Na onderzoek bleek dat het gif kwam uit de tomaten kwam die ze hadden gegeten. Het gif was een insecticide, die men al jaren gebruikte, en die normaal niet in de tomaat kwam. Op een of andere manier hadden de tomaten dit gif echter weten te absorberen. Dit had nog een gevolg: zonder de insecticiden was er een enorme toename van insecten. En insecten die vroeger insecten op aten, bleken plots ook planteneter geworden. Vogels die insecten aten leken over te schakelen op granen, waardoor de voedselvoorraad van de mens als sneeuw voor de zon verminderde. Gans de natuur, fauna en flora richtte zich tegen de mens.

...

De planten en de insecten waren duidelijk de oorlog met de mens aan het winnen. De mens kon de insecten en de planten niet uitroeien, want dit waren meteen de bronnen van zijn eigen voedsel.

Politici probeerden contact te maken met insecten in de hoop tot een akkoord te komen, maar de taalbarrière was onoverkoombaar.

Miljoenen mensen stierven, door honger, door vergiftiging, door aanvallen, door een massa van redenen die je niet meteen zoudt linken aan plant of dier...

Toen de mens helemaal geen gevaar meer vormde voor plant of dier, stopte de oorlog en leek alles zich weer een beetje te herstellen. De mens moest wel op een heel natuurlijk staat terugvallen, want zodra hij teruggreep naar kennis uit het verleden, kwam er weer oorlog van... Alle wezens waren eindelijk elkaars gelijken. Behept met hetzelfde soort verstand, met dezelfde nijd en jaloersheid, met dezelfde liefde en altruïsme, behept met dezelfde wellust voor macht en eigendom...
Er braken voortdurend oorlogen uit tussen soorten, en zelfs tussen stammen van dezelfde soort van dieren of planten.
Coalities werden gesloten, die even vaak weer verraden werden.
Alle dieren en planten specialiseerden zich in het maken van wapens.
Gentechnologie leidde tot onoverwinnelijke mieren, tot een ander er in slaagde om toch weer een wapen daartegen te maken...
Waar in de tijd toen de mens de heerser van de aarde was, er altijd wel ergens oorlog was, was er nu voortdurend overal oorlog, en was jij er als soort eens niet bij betrokken dan kon je steeds het slachtoffer worden van de strijd van anderen...

De wereld, die mooie groene wereld ging kapot aan innerlijke verscheurdheid.

En de man kroop op zijn knieën tot bij God "Heer, red ons, wij vergaan !"
God haalde de schouders op: "Je hebt er om gevraagd !"... Hij keerde zijn rug naar de aarde, en keek vol aandacht naar een planeet aan de ander kant van het universum... " Zou ik nog eens proberen???"

tot de volgende ?

Kerstmis, schoonder dan de dagen...

Ik wil al mijn lezers alvast prettige en zalige kerstdag toewensen, en daarom wil ik ze vergasten op het klassieke kerstverhaal, in een modern sausje... In de huidige literatureluur heeft men het niet meer zo met dat zemerige en dat zoeterige... Nee, momenteel moet het allemaal de harde rauwe werkelijkheid zijn...

"Nog een beetje, vrouw, nog een beetje, we zijn haast bij het dorp..." Jozef probeerde de ezel wat sneller te doen stappen, terwijl hij Maria ondersteunde, die dubbeltoe van de pijn op die ezel zat.

De weeën waren er vroeger dan ze gehoopt hadden, ze hadden gedacht nog zonder problemen bij Betlehem te geraken, en daar zouden ze dan wel ergens terecht kunnen. Maar al enkele uren was Maria aan het klagen over de pijn van haar weeën... Eindelijk kwamen ze bij een afspanning. Jozef liep naar binnen om te vragen of hij met zijn vrouw daar kon logeren. De waard leek eerst ingenomen met het verzoek, en stapte mee naar buiten... Maar toen hij daar Maria hoorde kreunen, haar toestand zag, dacht hij aan zijn beddelakens en al het bijkomende werk, het lawaai en de verstoorde nachtrust van zijn andere gasten, en hij draaide lijk een blad aan een boom en zei dat hij "helaas" geen plaats meer had, draaide zich om, en trok de deur achter hem goed dicht.
Jozef zuchtte... Hij vreesde dat dit overal wel zo zou zijn. Kon Maria nu maar eens een kwartierke zonder weeën zijn, zodat het niet leek of ze nog vannacht...
Bij de volgende herberg was het ook van dat, en bij de daar opvolgende ook, en dan was Jozef het dorp eigenlijk al volledig door, want Betlehem, och, dat was maar een parochie van zeven man en een paardenkop...
Maria kreunde en jammerde steeds luider, en Jozef werd wanhopig, ze konden toch niet midden op de weg...
Plots zag hij daar, een eindje verder, in de wei een brokke van een stal staan, zo'n schuilhokje waar bij heel slecht weer de herders dicht bijeen kropen om zich toch een beetje warm te houden. Jozef leidde de ezel daar naar toe, hij greep Maria in zijn sterke armen, en droeg haar de stal binnen. Hij schrok toen hij daar lawaai hoorde... "Is daar iemand?"... Geen antwoord, Jozef stapte voorzichtig binnen. Toen zijn ogen wat waren aangepast aan het donker van de stal, zag hij dat er toch een bewoner was ! In de verste hoek stond een oude os te staren naar Jozef...

Jozef zetten Maria voorzichtig neer op de grond, en begon haastig al wat er lag aan hooi en stro bijeen te scharrelen. Daar liet hij Maria op liggen, dat was iets zachter, en vooral iets warmer dan de grond.

Daar, in dat donker en kil kot, kreeg Maria haar kind, een jonge deerne die noch van toeten noch van blazen wist als het over bevallen ging, en een vent die dat ook nog nooit had meegemaakt. Een vent die niet wist wat hij moest of kon doen aan die verschrikkelijke scheurende pijn die bij een bevalling hoort. Een stomme os en een botte ezel die alleen maar wat in de weg stonden en zenuwachtig heen en weer trampelden, die liever buiten waren geraakt, maar Jozef en Maria zaten daar, en ze durfden daar niet voorbij.  Nu en dan moest Jozef zijn aandacht ook nog eens op hen richten om hen te kalmeren, zodat ze niet van schrik voor de roepende Maria over alles en iedereen heen naar buiten zouden stormen.

Jozef schrok van al die pijn, van dat bloed, was verschrikt toen daar ook nog eens de nageboorte aan kwam... En wat moest hij nu met dat kind, dat kleine mensje... Hij scheurde de onderste helft van zijn mantel af, om het kind er in te wikkelen. (Hij wist het niet, maar er zou een tijd komen waarin die korte jas mode zou worden !)

Gelukkig was het redelijk klaar weer, en toen hun ogen aangepast waren, zagen ze toch nog behoorlijk wat in hun stal. Bloed was weliswaar niet rood, maar zwart, maar afgezien daarvan zagen ze wat nodig was.

Het was maneklaar en boven hun hoofd, voor hen onzichtbaar flonkerde een ster die er normaal niet was. Hoogstwaarschijnlijk zouden we nu zeggen dat er net ergens boven hun een nova was, een ster die explodeerde in een felle uitbarsting van licht. Of misschien was het een komeet???

Al dat licht en het gekreun en het geroep van pijn van Maria klonken ver in de nachtelijke stilte... De kudde schapen reageerde onrustig, en de herders  moesten allemaal aan het werk om hen te kalmeren en bij elkaar te houden. Daardoor werden ook zij attent gemaakt op het lawaai daar ergens waar hun stal stond, en toen de kudde weer kalm was, en het lawaai gestild was, trokken enkele van de herders naar de stal, om te kijken wat de oorzaak van dat lawaai was geweest, het klonk alsof een mens in nood was.

Eigenlijk zou het veel beter zijn geweest, hadden die herders daar eerder geweest, want zij wisten alles van de geboorte af, wisten zelfs heel wat knepen om moeilijke bevallingen beter te laten verlopen, ze hadden hun kennis opgedaan bij hun schapen.  Toen ze bij de stal kwamen, en daar Maria met die boreling zagen liggen, liep hun hart over van kompassie. En ze schrokken toen ze zagen dat de navelstreng nog aan het kind hing. Ze deden het nodige, en de jongste, die thuis ook zo'n klein boeleke had, liep naar huis om wat zachte doeken en een pak droog mos om het kind mee droog te houden. De anderen gaven melk en vilten doeken om het kind op te leggen, en een pakte de voedertrog van voor de os weg, vulde het met wat stro, en legde daar een dikke doek van dik wollig vilt op, hij nam voorzichtig het kind uit de armen van Maria, en lei het zachtjes in het beddeke. Hij plooide de vilten doek over het kind heen, zodat het warm lag en alleen zijn hoofdje net er boven uit kwam piepen. De jonge herder kwam terug, niet alleen met doeken en mos, maar zijn vrouw en haar kind was er ook bij, en beide vrouwen hielpen elkaar met de wijsheden die bij moeders horen...

Een van de herders haalde zijn dikke vilten mantel voor Maria... Die had dat meer nodig dan hij... Herders maakten van de plukken wol die schapen verloren aan doornige struiken een dikke mantel van vilt, zo dik dat de mantel kon blijven staan zonder dat ze er in stonden. Die mantel gebruikten ze ook om in te slapen. Hij was quasi waterdicht door zijn dikte en door het wolvet, en was een bescherming die zo effectief was, dat je dergelijke mantels nog steeds ziet bij herders in van die ruige ver afgelegen gebieden.

Zo waren Maria en Jozef, en het kind, uit de hoogste nood, ze hadden melk, en kregen zelfs wat van het brood en de gedroogde bessen en noten van de herders. Maria kon bekomen en kon het kind voeden. Ze bleven dan ook een tijdje in die stal. Op zijn minst tot moeder en kind zouden zijn aangesterkt. Jozef, timmerman van beroep, knapte het oude bouwsel op tot een leefbaar iets...

Heel ver weg waren astronomen heel verbaasd aan het kijken naar die schitterende ster, die gans de hemel verlichtte, en zelfs bij dag zichtbaar was. En hier en daar was er ene die ergens gelezen had dat een grote ster de geboorte aankondigde van een koning, en drie van die geleerden, elk uit een ander deel van de toen bekende wereld, trokken richting ster, op zoek naar de koning...

Na een hele tijd raakten ze op de lange weg in elkaars gezelschap, en ze spoedden zich steeds verder en verder weg, richting de ster... Nu is het heel moeilijk om vast te stellen waar de ster boven hing... Kijk maar eens bij heldere hemel naar boven, zoek de ster die "vlak" boven je hangt, en ga dan een kilometer verder staan... Dezelfde ster staat nog steeds boven je...  Ze zochten dus wellicht naar een kind dat geboren werd op het moment dat de ster in nova ging... en hier bijna plots zichtbaar werd...

En ze gingen dan ook van paleis naar paleis zoeken naar een prins die geboren was op dat eigenste moment... En zo arriveerden ze in Jerusalem, bij Herodes. Daar was ook al geen kind geboren, maar de schriftgeleerden wezen hen op teksten die zegden dat in Betlehem er ooit een koning zou ter wereld komen... Misschien dat ze daar...

En zo arriveerden die drie wijzen daar. En ze boden koninklijke geschenken aan dat arme kind in die stal. Goud, wierook en mirre... Ik kan me voorstellen dat Maria, zodra ze weer weg waren, die dingen verkocht om nuttige zaken aan te schaffen, bruikbaar in een jong en arm gezin...

En toen hoorden ze ook nog eens dat soldaten van Herodes op komst waren en alle kinderen doodden beneden de twee jaar... En weer mocht Maria de ezel op, nu met het kind in de armen, en weer sjokten ze de lange weg op naar de veiligheid...

Er was niets romantisch aan heel dat verhaal van bittere armoede... Misschien was Maria toen al weer in verwachting van Jacobus, de broer van de Heer ? Maar dat deel van het verhaal raakt in de knoei met de officiële kerkelijke versie, dus gaan we daar niet over praten... Ach, het waren gewoon twee arme dutsen die daar in een koude tochtige stal een kind kregen... Die amper overleefden dank zij de steun van andere arme sloebers, herders, die in dienst van een rijke heer, schapen moesten hoeden in de eindeloze schraal begroeide velden...

En eigenlijk is voor mij het verhaal net daardoor weer wonderbaar ! Mensen die elkaar helpen, van uit hun niets hebben weggeven. Vanuit hun armoe mede delen.
Laat die nova maar nova zijn, laat die wijzen maar wijs zijn, laat ons gewoon denken aan de armoe, de nood en de medemenselijkheid...
Want dat is eigenlijk héél de boodschap : Bemin elkaar zo veel als je jezelf bemint !
Meer niet.
ook niet minder...

tot de volgende ?

een punaise...

Waarschijnlijk was iedereen net zo geschokt als ik was, bij het horen van de ramp in Hofstade (Aalst)...
Daar is een kleuter overleden door het inslikken van een duimspijkertje. Blijkbaar is bij kleuters de luchtpijp nog zo klein, dat een duimspijker dit helemaal afsluit.

Uit de eerste berichten leer ik dat de punaise waarschijnlijk afkomstig is uit een bord waar men de mededelingen op hangt.  Je kunt de vraag stellen of je een bord moet installeren waar je met duimspijkers moet werken, maar die kleine magneetjes als alternatief lijken me in de gegeven omstandigheden haast nog gevaarlijker, omdat die nog veel makkelijker van het bord vallen.

Maar hoe dan ook, het is één van die rampen, die haast onvermijdelijk lijken, en waar er zeker geen schuldigen zijn.

En wie al kinderen heeft opgekweekt, weet dat zij alles vinden wat jij niet eens ziet, dat ze alles in de mond stoppen, en alles weten los te krijgen met die kleine vingertjes van ze. Ik herinner me dat ooit een van onze kinderen een vijs die vastgedraaid was in hout, op een of andere manier had uit het hout gedraaid. Wij, als volwassenen lukken daar niet in, maar die kleine vingertjes kunnen dat wel.

Ik heb vannacht op een oplossing zitten broeden, en ik meen er een gevonden te hebben ! Als men onderaan het bord, over de volle lengte een bak maakt, breed genoeg en diep genoeg, en met op de bodem van de bak een laagje mousse, zodat vallende duimspijkers of vallende magneetjes niet op stuiteren... Dan meen ik dat het risico meteen heel miniem wordt ! Maar ook dan heb je nog niet een volle 100% zekerheid... Je kunt nog steeds onwetend een duimspijker mee in huis brengen in de zool van je schoen...

Als het lot het wilt, dan zal de ramp er komen, hoe voorzichtig men ook is.

Ik heb medelijden met de ouders, maar evenzeer met de mensen die daar werkzaam zijn in die kinderopvang... Want voor beiden is dit een echte ramp.
Voor de ouders uiteraard nog een graad erger, want een kind verliezen, dat is het ergste wat er is.
Ik vermoed dat dit zo hard aan komt bij een ouder, omdat het tegen de normale gang van zaken indruist. De ouder zou, als oudste, eerder moeten gaan dan het kind. Bovendien is het ook je "eigen bloed" die sterft, wat het op zich ook al erger maakt. Op een of andere manier is een kind een beetje je garantie op een voortbestaan hier op aarde. Er is iets van jou in het kind, het is een soort voortzetting van je genen.

En dan denk ik aan die school in Pakistan...
Wraak.
Een leven voor een leven.
Zelfmoordmissies.

...
 Dat zijn dingen die ik gewoonweg niet begrijp.
Ik kan me niet voorstellen dat ik andere mensen dood, laat staan kinderen, en ik kan me niet voorstellen dat ik dat doe door me zelf in hun nabijheid op te blazen. Ik heb geen schrik van de dood, maar ik kan me niet voorstellen dat ik zelf een einde maak aan mijn leven, laat staan met mee sleuren van tientallen anderen in die dood...

Godsdienst.
Godsdienst ????
In heel oude, barre tijden zien we dat men mensen offerde aan een of andere God, we lezen het zelfs in de bijbel, dus aan de god die ons hier meest vertrouwd is, blijkt men mensen te hebben geofferd (in één geval houdt een engel de hand tegen met het mes, maar in een ander verhaal doet men dat niet en offert men wel degelijk een mens !)
Rare Goden die het doden van hun eigen schepselen eisen ! Zelfs als het over dieren gaat, vind ik het nog iets absurds. Ik eet vlees, dus ik ben niet tegen het slachten van dieren, maar zelfs dan vind ik dat dit zo pijnloos mogelijk moet gebeuren. Bij offeren en ritueel doden lijkt het me dat men niet probeert het doden zo pijnloos mogelijk te maken, maar gewoon een ritus volgt.
Maar zelfs dan is het doden van mensen nog iets héél anders !
Het doden van je eigen soort lijkt op zich al tegennatuurlijk.
In de natuur zie je het hoogstens als een maatregel om het voortbestaan van de soort veilig te stellen. Als de dreiging dat de soort zou uitsterven door bijvoorbeeld hongersnood er is, ziet men wel eens dat het jong wordt verlaten om het moederdier te redden, want zij is een bron van mogelijk nieuw leven op een ander tijdstip. (Dus de houding van de kerk om het kind te redden ten koste van de moeder, is eigenlijk een beetje tegennatuurlijk!).

Maar ach, eigenlijk is iedere oorlog, hoe dan ook, waanzin. Daar gaat het in bijna alle gevallen over machtswellust. Machtswellust waarvoor soldaten opgejaagd worden tot het doden van anderen. (Want de leiders blijven zelf buiten schot !)

Kortom, eigenlijk is iedere dood pijnlijk, en bij iedere dood zijn er mensen die lijden omwille van het verlies.
En toch hoort de dood bij het leven.
We weten dat we het eeuwige leven niet hebben, toch niet in dit aardse leven. Misschien is er een leven na dit leven, maar dit weten we niet met zekerheid. Of misschien komen we terug in het leven bij een hergeboorte of... Maar eigenlijk is dat allemaal een hoop die ons de dood makkelijker moet laten aanvaarden.

In deze hoop zullen we leven en sterven...

tot de volgende ?

Meneerke Peeters

Wie herinnert zich nog dat cartoon-figuurtje "Meneerke Peeters "?
Je moet maar eens Google'n en je hebt het meteen. Ik kan het echter niet hier tentoonstellen, want blijkbaar zijn deze tekeningen beschermd... (Logisch )

Maar natuurlijk heb ik het hier niet over dat figuurtje uit de krant van lang geleden... Ik heb het over de Peeters van CD&V, van de tsjeven, van de kattekoppen, van de katholijken...

En och, hij is de kop van Jut, omdat hij nu eenmaal de vlaggendrager van die bende is. (In Ronse : de portedrapoedroager)

De CD&V weet niet meer hoe ze zich moeten draaien of keren. Ze zien hun leden en dus hun kiezers wegsmelten als boter in de pan op het vuur. Ze weten dat ze het roer moeten omzwaaien als ze nog iets van de meubelen willen redden, maar och... ze zitten zo graag in de regering... Ze scheppen zo graag geld en macht.

Hun gedrag is stilaan spreekwoordelijk geworden ! Als iemand wanhopig probeert zijn houding te verrechtvaardigen en ongezien te keren, dan spreek men van een tsjevengedrag. Terecht, want we kunnen allemaal vele, vele voorbeelden geven van die houding. De eerste keer dat ik kwaad ben geweest, was in de tijd van de wetgeving op de abortus... Ze hebben nooit meer op mijn sympathie kunnen rekenen.

Toch kregen ze nog vaak mijn stem, toch de linkervleugel in die partij, maar ach, als ze in de regering, aan het smeer zaten, dan waren ze helemaal niet meer zo links.

Dan was het weer de particratie die regeerde... en het belang van het overeind-houden van de coalitie...

En daar zit nu precies de angel, het venijn...
Ook nu weer, nu CD&V eigenlijk heel goed weet en voelt en beseft dat ze te ver gaan, durven ze niet consequent hun standpunt te verdedigen, laat staan in nemen ! Nee, want ze zouden dan wel eens uit de regering kunnen vallen, en och God, ze zitten toch zo graag aan het potteke... Ze verdedigen zich dan met de slogan dat zij "hun verantwoordelijkheid op nemen"... Tarara !

Hun verantwoordelijkheid opnemen, dat wil zeggen dat ze hun standpunt echt verdedigen, en dat ze niet kunnen, niet mogen, niet willen akkoord gaan met andere zaken... Maar ja, de coalitie hé...

Deze coalitie van Blauw met DonkerBlauw konsekwent hebben ze zelf gemaakt ! Ze moesten zo nodig de VLD er bij krijgen om de MR te kunnen vangen, en toch de schijn van een Belgische regering hoog te houden...

Dan zul je maar eens in een partij als de CD&V zitten, die zich voorstelt als een partij die alle standen vertegenwoordigt... Dus ook het patronaat, dus ook Het Kapitaal (Markx draait zich in zijn graf om)....

De ramp op politiek vlak voor onze "democratie", is dat men denkt dat democratie gelijk staat aan de keuze van een partij. Dus zien we alle partijen herhaalde keren splitsen en scheuren, zoadt we gezegend zijn met een massa partijen en partijtjes, en steeds meer en meer in de knoei raken bij het vormen van een regering... Want dan moet je logisch gezien over een meerderheid beschikken, en dus moet je diverse partijen bij elkaar gaan gooien, om zo een rekenkundige meerderheid te vormen (en let op !!! Dit kan dus verschillend zijn voor de deelregeringen, voor de kamer en voor de senaat..., wat ook weer zijn eigen moeilijkheden mee brengt !)

Een coalitie dat wil dus zeggen het bereiken van een rekenkundig gemiddelde. Meer niet? Och ja, véél meer ! Het wil ook zeggen dat deze partijen slechts kunnen samengaan als ze overeen komen, als ze een beleid kunnen opstellen waarin ze zich allen kunnen terugvinden.

Om het anders te stellen : noch mossel, noch vis...
Niemand is winnaar, maar ook niemand voelt zich verliezer !
Maar dit keer is dit anders !
En daar heeft CD&V zijn grootste fout gemaakt aller tijden !
NVA, VLD en MR zijn eigenlijk alle drie voorstanders van een liberale economie, met met hun aantal hebben zij de CD&V gewoon gedwongen om ook te kiezen voor deze economische politiek. Helemaal gelukkig waren ze daar niet mee, en ze kregen een paar vage beloften (die blijkbaar al allemaal lang en breed vergeten zijn), maar zij slikten dat ... omwille van het smeer, omwille van de ministerpostjes.

Nu weten ze eigenlijk niet meer op welk been ze moeten staan...
Als ze ballen aan hun lijf hebben, als ze nog wat willen redden van hun imago en hun achterban, dan hebben zij in feite geen enkele andere optie meer dan uit de regering te stappen.
Maar ja... omwille van het smeer likt de CD&V de kandeleer...

tot de volgende ?

Met haken en ogen...

Het voorbije weekend hing aaneen met haken en ogen...
Zaterdag mochten wij eens naar een begrafenis gaan... Naar Lede (van Wannegem-Lede)...

Dat is een piepklein kerkje, en toen wij er (al heel vroeg: je kent mij) arriveerden, stond er al een pak mensen buiten. We wurmden ons naar binnen: een bijna lege kerk... Maar op letterlijk iedere stoel lag een briefje : Voorbehouden Familie...
Gelukkig was het de zelfde lijkbidder van de vorige week te Kruishoutem, de dame die ons zo vriendelijk naar voorbehouden plaatsen had geloodst. Ik stapte naar haar, en vroeg of er echt geen plaatsje was voor ons. Ze knikte en nam ons op sleeptouw en zette ons vlak naast de biechtstoel... Oef.

De kerk liep langzaam vol, en ik had de indruk dat er nog heel wat bekenden van de dame aan een plaatsje raakten, want één keer haalde ze iemand er weer uit, om er een ander te zetten... dat zal dan wellicht wel echte familie zijn geweest. Na de begrafenismis en begroeting, hadden we nog net tijd om naar de Lidl te gaan en er mosselen te kopen, zodat we een vlug gereed maal konden nutten, mosselen met frietjes.

Ik belde naar Bart, om te vragen of ze in de namiddag thuis waren, want we moesten naar een tentoonstelling in Brakel, en dan is het mar een stap meer om tot daar te gaan. Els zei dat ze het gedacht had dat we naar de kleinveetentoonstelling zouden gaan... Nee, wij gaan naar een tentoonstelling van keramiek en kunst in het algemeen... Gelukkig keek ik nog eens naar de uitnodiging... Het was maar vanaf zondag...
Nu ja, we gaan dan maar naar de kippen en de konijnen, en vandaar naar Bart en Els...
Op de kleinveetentoonstelling zagen we enkele bekenden, waaronder ook de moeder van Els. Nog samen iets gedronken, en dan naar Bart.

's Avonds op ons gemak thuis, een boterhammetje genut, en lui in de zetel gelegen...

Zondag gingen we naar Wieze... Daar was het Belgische kampioenschap van  "De Witte Spreeuw", een ornithologische vereniging, en dus een tentoonstelling en wedstrijd om de mooiste vogels te kweken !
Het was een enorme tentoonstelling... Ik heb nog nooit zoveel vogels en zoveel soorten vogels bij elkaar gezien ! Echt de moeite !
Twee vogels zijn mij bijgebleven al een soort wonder van kwekerskunst !
1) een kanarieras waarvan de vogeltjes heel klein zijn geworden, en heel, heel erg dun ! Ik overdrijf niet als ik zeg dat mijn trouwring er overheen zou vallen zonder het beestje ook maar te raken ! Ik vond ze fantastisch !
2) Het kweken van onze Europese vogels heeft, na het verbod op de vogelvangst, een hoge vlucht genomen, en je ziet dat men er in slaagt haast alle vogelsoorten te kweken. Maar het gaat verder ! Ook bij die relatief nieuwe kweek is men er al in geslaagd om die beestjes te kweken in nieuw, schitterende kleuren.
De goudvink is een van onze mooiste "inlandse" vogelsoorten, maar wat ik daar zag !!! Een goudvink die volledig wit was, met waar in de wildvorm het rood is, een mooi strogeel , en er naast hetzelfde, maar dan met een mooie zachtrozerode buik ! Prachtig !

Och ja, er was ook een hele grote zaal vol met roofvogels ! Dat zijn toch prachtige dieren !
Ik ken wel wat van vogels, maar op het gebied van roofvogels ben ik een nitwit, ik ken ze niet uit elkaar. Wellicht komt dat omdat we ze zo weinig zien?
Maar ik heb nu wel ontdekt welke soort roofvogel hier vorig jaar tegen mijn raam aan vloog en probeerde binnen te raken om mijn kanarie te pakken ! Het is een torenvolk !

We hebben ons echt niet staan bezighouden, maar de tentoonstelling was zo groot, dat we plots merkten dat het al lang middag voorbij was. Geen erg, dan eten we hier wel een hapje.

Zoals altijd verzamelden we ook hier weer allerlei documentatie... De kleinkinderen zijn sterk geïnteresseerd in alles wat dier is... En zo kwamen we bij een oud mannetje terecht, op een stand met wel dertig, veertig verschillende soorten van nestkasten... Daar lag ook documentatie, en ik vroeg of dit gratis was. "Nee", was het antwoord. "OK" zei ik, en ik keek verder naar de nestkasten.

"Is dat echt nodig dat er twee vakken zijn in die bak voor steenuilen ?" "Nee" zei de man, plots heel wat vriendelijker " Maar in een normale bak jaagt het vrouwtje de man steeds buiten, en de meeste steenuilenmannen sterven daardoor een vroege dood..." "In dat aparte vak, mag hij wel binnen..."

De man bekeek me nog eens "Pijn?" ik knikte... "Je been?" hij keek naar mijn wandelstok "Nee, de rug" "Ik heb wat anders zei hij, en hij klopte op zijn been, die metalig klonk ...
De man vertelde dat hij voor jaar zoals steeds zijn voeten liet verzorgen door de pedicure, en dat een dag of twee nadien zijn grote teen begon pijn te doen. Een paar dagen later was de teen dubbel dik en helemaal rood. De huisarts zond hem naar de spoed, daar boorden ze een gat in de teen, om de ontsteking te draineren. Dat leek eerst te helpen, maar een tijdje later leek de onsteking verder te gaan... Om een lang verhaal kort te maken, het bleek die vleesetende bacterie te zijn. En na enkele maanden had men zijn onderbeen volledig afgezet, "en het was een opluchting ! Want als je pijn genoeg hebt..."
Wij zijn er weg gewandeld met een heel pak documentatie ! Naar het gedeelte waar we een hapje konden eten.

Ik raakte na het eten haast niet meer aan mijn wagen... Pijn !
Maar het is al een stuk beter, dank u.
Alleen, Anny liep al een paar dagen met een snotvalling, en mijn neus heeft besloten solidair te zijn...
Nu ja, 't is staking voor iedereen hé !

tot de volgende ?

Fierheid

Ik ben fier op mijn naam, en ergens ben ik blij dat er een kleinzoon rondloopt, die deze naam kan verderzetten, ook al is dit met de veranderde wetgeving niet helemaal meer zeker.
Maar ik weet dat de meeste mensen wel ergens een beetje fier zijn op hun naam.
Niet fier in de zin van trots, maar ergens heb je toch wel een zekere binding met je naam. Tenzij er ergens een of ander groot misdadiger of politieke figuur ook die naam draagt of droeg. Ik zou niet graag de naam Hitler dragen, of Bonaparte of een van die andere "grote" massamoordenaars die ze dan grote veldheren noemen. Ik zou ook niet graag Dutroux hebben als naam...
Tot op heden kiezen we niet zelf onze naam, en in ons landje kun je aan de naam niet meer weten of je met een Vlaming of met een Waal te maken hebt.
De man die het Vlaams bewustzijn wekte met zijn roman over de slag der gulden sporen, Hendrik Conscience had geen Vlaamse familienaam. En ik dacht dat mijn moeder een zuiver Vlaamse naam had (Van Hoenacker) tot bleek uit stamboomonderzoek, dat deze naam Arabische roots had... En mijn eigen naam Goderis blijkt hoogstwaarschijnlijk Engels van oorsprong te zijn...
Ik vind dat allemaal niet erg.
In ons land is er geen samenhang met de taalgroep waarin we thuis horen, en wat dan nog? Ons landje is zo dikwijls bezet geweest, is een dermate knooppunt van internationale handel geweest, dat er wellicht geen enkele Vlaming of geen enkele Waal is, die kan bogen op een "zuiver" Vlaamse of "zuiver" Waalse origine.

Ik verkneukel me dan ook, als ik mensen ontmoet die hun van oorsprong Franse naam op zijn Vlaams gaan uitspreken, om zich zo als flamingant te profileren... Nietwaar meneer Jan Jambon, of moet ik Jean Hesp zeggen? Nee, jij prefereert dat we Jam (confituur) en  bon zeggen (zoals in waardebon)... Te gek om los te lopen.

Kan ik het helpen, dat ik, iedere keer ik jouw naam zo hoor verbasteren, denk aan een bonnetje voor een pot Materneconfituur ?
Dat heb je alleen aan je zelf te danken.
Dan heb ik meer "eerbied" (voor zover je eerbied kunt hebben voor politici) voor je voorman Bourgeois... die vervormt zijn naam niet. Al moet ik toegeven dat dit in zijn geval wel moeilijker zou zijn.

Misschien, heel misschien, heb jij die uitspraak van je naam niet zelf "uitgevonden", Misschien, heel misschien, is het te danken aan een van je voorouders, en heb je je naam nooit anders dan zo weten uitspreken... Maar mag ik daar heel sterk aan twijfelen?
Eerlijk, als men je naam gewoon zou uitspreken op zijn Frans, Jambon, dan zou ik nooit de link met het achtereind van een varken hebben gemaakt, maar net die absurde vervorming trekt de aandacht.

Voor mij ben je Jantje Hesp, de man die probeert de vakbonden, de macht van het aantal te breken. De man die vergeet dat een massa niet tegen te houden is. De man die niet beseft dat het wel eens heel gevaarlijk kan zijn om die massa echt kwaad te maken.
Men heeft in een ver verleden gepoogd deze macht te breken met politionele macht en zelfs met inzetten van het leger te breken, maar net dat was wellicht de druppel die de massa deed kolken... Water is maar een vloeistof, als je je voet voor een klein straaltje water zet, dan moet het om die voet heen een nieuwe weg zoeken... Maar als het water in een wilde stormvloed opkomt, dan sleurt het huizen en de hoogste dammen in zijn vloed mee !

Tart de mensen niet !

Tart hun woede niet !

Tot de volgende ?

afscheid

Voilà, binnen een uur mag ik mij neervlijen in de zetel van de kapster. Mijn veel te lange haar moet er serieus ingekort worden, en van mijn echte-sinterklaas-baard moet er een handbreedte af. Ik zal me weer fris en vrolijk door het leven kunnen bewegen, verlost van een heel pak sinterklaasbagage.

Het is nodig, want ik loop al een hele tijd met jeuk. Ik weet niet hoe de vrouwen dat uithouden, of de langharige mannen, maar bij mij lijken de te lange haren altijd in mijn oren te willen gaan zitten kriebelen. Sinterklaas zijn is echt een roeping ! (Nu ja... niet TE letterlijk...)

Weet je nog... toen ik klein was, werd het haar aan de zij- en achterkant van het hoofd, letterlijk gemillimeterd... En toe, midden in mijn puberteit, kwamen daar de Beatles en wilden we ook lang haar hebben (Je moet echt eens zoeken naar foto's van de Beatles in de beginperiode, wij vinden dat nu helemaal niet lang !!!) Thuis werden wij regelmatig gecontroleerd, en vlogen naar de kapper (Coiffeur Georges...) om ons haar te laten kortwieken. Toch lukte ik er in om de eeuwige bros iets te laten langer worden,  en stillekens een beetje te gaan lijken op Elvis. En die had een vetkuif, dus wasten we ons haren minder. Zonder dat het echt opviel, anders kreeg ons moeder het in het snotje, en mochten we meteen dat haar wassen. Ik weet niet of we toen al shampoo hadden, of dat we ons haren nog wasten met bruine zeep...

Als ik nu mijn kleinzoon zie, dan is zijn haar opzij en vanachter ook gemillimeterd, en is zijn moeder kwaad omdat het zo is... Andere tijden, andere zeden zullen we maar denken. Als ik zeg dat ik het ook eens zo kort ga laten knippen dan steigert Anny... Dus, niet doen !

Zoals de trouwe lezer gezien heeft op mijn trouwfoto had ik heel donker haar, niet echt zwart, maar dicht er bij. Moet je het nu eens bezien. Ik had enorm veel haar, maar de leeftijd en de medicaties die ik slik, hebben gemaakt dat het bovenaan nog amper bedekt is... Je kunt er dwars doorheen kijken...

Je kunt ook zien dat mijn haarlijn heel wat is opgeschoven naar boven en naar achter toe... Ik ben me mentaal aan het voorbereiden op een pletskop.

Nu ja, er zijn er zoveel... Toch heb ik het er een beetje moeilijk mee. Ik was een beetje fier op mijn haren... Toen ik er eindelijk in gelukt was om mijn haar iets langer te laten groeien, bleek het een beetje te golven... Maar ook die golf is verdwenen... Uit koleire heb ik dan maar mijn baard laten groeien. Met in mijn achterhoofd het beeld van Chriet Titulaer... Dat was een man die we vroeger geregeld op TV zagen, en we dachten allemaal dat die man perfect zijn haar en baard van plaats kon wisselen zonder dat het zou opvallen... Mij lukt zelfs dat niet, maar ja, Chriet kon dan weer geen Klaas zijn...

Tot de volgende ?