Gisterenavond wilde ze niet eten, ze was te mottig.
Na Coppens gingen we naar bed, ik met een boek aan mijne kant, Anny zuchtend aan hare kant van het grote bed.
Plots hoorde ik Anny recht krabbelen, maar op het zelfde ogenblik overgeven.
Terwijl zij voor het toilet stond om nog wat verder ziek te wezen, en dan wat water dronk, heb ik het laken opgeruimd, het bed wat afgedroogd met een handdoek, een nieuwe handdoek genomen om op de vochtige plek te leggen, en nieuwe lakens gelegd. Met de vuile handdoek de grond ook wat gereinigd.
Als mijn zus dat leest, zal ze zeggen dat ik aan het liegen ben, want ik moet maar iemand zien of horen overgeven om meteen ook over te geven, en vraag me niet om daar ook maar één vinger naar uit te steken, of 't is van dattum....
Maar blijkbaar breekt nood wetten, zelfs als het gaat over overgeven. Ik heb zelfs niet een keer moeten slikken of me omdraaien. God weet hoeveel compassie ik heb met Anny... Al die pijn, en dan ook nog eens ziek zijn... Ik mag er niet op denken.
Maar, zoals het wel eens meer gaat, eens ze had overgegeven, was ze er door ! Geen hoofdpijn meer, geen snotneus en ze voelde zich ook niet meer ziek. Gelukkig maar !
Nadien lag ik weer in bed, met mijn boek in mijn handen, maar zonder te lezen... Te denken aan lang geleden... We woonden nog in Oudenaarde Stad, op een nacht begon er een van de kinderen over te geven, de ander begon te klagen van diarree, plots hoorde ik Anny ook overgeven, en na een half uur zat ik daar met 4 zieken, die alle vier aan het overgeven waren en de diarree hadden. Ons eerste gedacht was dat we iets gegeten hadden dat slecht was, maar ik wist van niets, en had exact hetzelfde gegeten... Heel de nacht heb ik over en weer gelopen met emmers en nachtpotten.
's Morgens vroeg heb ik gebeld naar moeder zaliger, en zij is dan meteen naar Oudenaarde gekomen. Ik herinner me niet meer hoe ze gekomen is, maar ze was er al heel vroeg, dus moet er een of andere brave ziel haar gevoerd hebben. (Kan het dat het Frans Depoorter was ? Er staat me zoiets voor). Toen zij er was kon ik gaan werken, want er was op dat moment een faling of zoiets, waardoor ik "onmisbaar" was...
Maar die nacht met vier zieken die aan het overgeven waren en de diarree hadden, dat vergeet ik nooit meer ! En ik heb heb zeker drie, vier keer zelf overgegeven, zonder ziek te zijn, gewoon van hen bezig te zien en te ruiken... En gisteren had ik geen last, ik mocht niet, ik kon het me niet permitteren, Anny heeft al zoveel pijn.
God, wat is dat allemaal lang geleden... In 1976 zijn we naar Mater komen wonen, dus moet het nog vroeger zijn geweest. Dus zal het zo'n kleine 40 jaar geleden zijn... Dat doet er mij op denken hoe oud mijn kinderen al zijn... Bart al 44 en Veerle wordt er straks 43... Onze Koen zou er al 45 worden. We worden oud, ik heb al een kleinzoon van 19 ! Aan die leeftijd voelde ik me al héél volwassen, en wisten mijn ouders helemaal niet hoe het moest. Ik vermoed dat Ewoud nu denkt dat zijn pa en ma niet weten hoe de wereld eigenlijk draait. En binnen twintig jaar zal hij zitten denken "Had ik maar wat meer en beter geluisterd".
"Het zijn allemaal geleende broodjes" zou ons moeder gezegd hebben, waarmee ze bedoelde dat alles terug komt... En het is zo... dat is nu eenmaal de gang van het leven.
Anny komt hier net voorbij, met de vuile was... En hop, het zit al in het wasmachine. Het is bijna al weer vergeten.
Ik krijg complimentjes omdat ik haar zo goed heb geholpen, "... want er zijn veel venten die dat niet zouden doen..." Ik verdedig de mannen, maar tevergeefs... Allee, dan ben ik de uitzondering die allen moet redden. djudedju
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten