En heel misschien denkt er dan iemand aan de hemel als beloofde eindbestemming voor de braven onder ons. Die gaat dan heel bedachtzaam kijken en het hoofd schudden.
Ik weet niet of we ooit in de hemel zullen geraken, maar ik hoop alvast dat die hemel niet de hemel zal zijn die we leerden kennen in de klas bij de Eerwaarde Zusters... Niet dat ding met alle dagen rijstpap met gouden lepeltjes. Toen leek dat heel wat, want rijstpap die we toen kenden was heerlijk zoet, goudgeel van het pakje vanille en we vonden het heerlijk...
Ondertussen is onze smaak heel wat geëvolueerd ! Niet dat we die rijstpap niet meer lusten, maar toen zaten we nog in de na-oorlogse periode, en was rijstpap een heerlijk dessertje, nu zal geen moeder er meer op denken om eens rijstpap te maken voor de kleine mannen (Moest je eigenlijk wel eens doen ! Het is zo oud en vergeten dat het weer nieuw zal lijken!).
Maar heel ons eetpatroon is veranderd.
Vroeger aten we heel gewone kost, zoals het al generaties bestond. misschien al iets beter dan heel lang geleden, want de mens had het -goddank- al iets beter, en de welvaart was stijgende. Maar we kenden geen vreemde dingen, geen vreemde gerechten (pizza en spaghetti bolognese waren nog onbekend !), we aten volgens het seizoen en wat het veld dan leverde, of wat we konden bewaren door de winterperiode heen.
Waar nu mijn kleinkinderen het gekst van opkijken, dat was dat er in de winter geen of amper eieren waren. En dat we voor de winter eieren inlegden in waterglas, om te bewaren. Dat lijkt hen zo onwaarschijnlijk, dat ze hun opa bekijken op een manier waarop je duidelijk ziet dat ze aan het afwegen zijn of opa het nu meent, of dat hij hen weer eens probeert iets wijs te maken (Opa's doen dat wel eens, en vinden dat reuze-grappig!).
De winterperiode bevatte veel minder verse dingen, zodat ons moeder het nodig vond na die periode iets te doen om het lichaam te ontgiften, en dan haalde ze bij de apotheker (Op het Hazegras, een frêle mannetje, met een fijn brilletje met gouden montuur, waar hij steeds boven keek) die fameuze zilverkleurige pillen die we vreesden als de pest ! Die pillen bezorgden je de diarree en buikkrampen ! Maar moeder vond dat nodig om al het vuil van de winter uit het lijf te jagen. (Als ik nu de alternatieve geneeskunde er op na lees, dan denk ik: "Potdorie, ons moeder had gelijk !").
Maar we hadden dus alleen die echte gewone kost die al vele generaties de kost was van de modale Vlaming, met dat onderscheid, we woonden aan de kust, en konden dus genieten van vis, iets wat in het binnenland een luxe was. En vermits we een tante hadden met een viswinkel was er bij ons wellicht nog iets meer vis dan bij Jan Modaal.
Nu eten we veel meer soorten van dingen. Denk eens aan het fruit ! Aan de groenten !
We eten heel het jaar plukverse dingen, ook al is het met vliegtuigen naar hier gebracht. Ananas was iets wat wij kenden uit doosjes, Nu hebben we ze vers en rijp en vinden dat heel gewoon.
Toen die vulkaan met de onuitsprekelijke naam alle vliegverkeer eventjes lam legde, toen dacht ik: "Moest dat eens blijven duren, dan zouden wij weer helemaal anders moeten gaan leven!"... Dan zouden al die vreemde dingen er niet meer zijn, dan zou het enorme pakket van dingen die nu zo maar voor het grijpen liggen in de winkels, allemaal weer weg zijn...
En ik vraag me af... Mocht die elektra deze winter wel degelijk nu en dan afgesloten worden, wat zou de invloed zijn op het leggedrag van de kippen ? (Want de dagelijkse eieren worden vooral bekomen door het verlengen van de dag met lampen...)
Kortom, moest er iets gebeuren die een of enkele schakels van dat systeem lam legt... Dan zouden wij misschien een stapje terug moeten zetten naar het eten van vroeger. Misschien zou alles zo duur worden dat we weer eens "patattten in een putje" zouden moeten eten.
(Die patatten in een putje vonden we heerlijk, maar het was een recept uit armoe... Ons moeder maakte puree en in een pan liet ze boter hazelnotenbruin worden. We kregen een flinke schep puree, moesten daar met onze vork een putje in "metselen" en daar goot ons moeder dan een klak van die heerlijke gesmolten boter in...)
Zouden de kinderen van nu dat ook nog heerlijk vinden?
Op de vraag: Heb je de hemel gezien ? heb ik maar één antwoord: we zijn er al !
Er is nog nooit een generatie geweest zoals de onze, die plukt van alle vruchten die de aarde voortbrengt, zelf in de verste oorden !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten