Jongens, 't is weer druk, ja !

Vandaag is de enige dag dat er nog niets op de agenda staat, dus, zegt Anny, gaan we vandaag boodschappen doen en de aquarium kuisen, en ik zou nog wat verder willen doen aan dat glasraampje om het te kunnen voorstellen op de Crea... en... en...
Tot zo ver de rustige dag.
djudedju

En dan zit ik mezelf af te vragen: "Hoe deden we dat vroeger, toen ik nog ging werken?"... En het antwoord is heel simpel, alles wat ik hier boven opsomde, dat hoorde niet bij het werk, dat hoorde bij de dingen die je zo maar deed, omdat je het graag deed, en het diende om de gaatjes op te vullen, gaatjes in het drukke tijdsschema...
Nu hebben we geen tijdsschema meer, en dus hoort alles in de sector "activiteiten"... = Het Werk.

Ten tweede, in die tijd van lang geleden, toen vlogen we door al die dingen heen. Ik ga niet zeggen dat we liepen, maar het scheelde niet veel. Waar we nu voetje voor voetje stappen door de winkel, haastten we ons vroeger, en we wisten precies waar alles lag, en als ze de winkel weer eens gereorganiseerd hadden, toen sakkerden we luidop.

Het ging allemaal zo vlug, omdat we zo'n drukke baasjes waren... En toen kwam de ziekte, een hele tijd waar ik niets kon en ook niets deed buiten doktersbezoek en Anny voeren naar de winkel... Tot de pijn een gewoonte werd en je de pijn als een normaal onderdeel van het leven ging bekijken, en de pijn zakte tot een aanvaardbaar niveau. (Ik vraag me soms nog af of mijn pijngrens door gewoonte nog een streepje hoger kwam te liggen, of dat de pijn werkelijk iets zakte???)

Nu Anny met al die pijn zit, zegt ze "Ik weet niet hoe je dat uithield !"... Ik zeg haar dat ze het ook uit houdt en dat ze er ook zal mee leren leven, dat ze ook zal leren wat kan en wat niet kan en hoe het kan... En dat de pijn niet heel de tijd op dat hoge niveau blijft, dat er valleien in de pijn zijn.

Maar ook zij spreekt van "We hebben het deze week druk ! Heb je gezien dat we geen één dag hebben waar niets op de agenda staat?!"...  Zij is zachtjes met mij meegezakt in dat rustige leven waar eigenlijk geen dagtaak meer is, en alles hoort bij de dagdagelijkse sleur, koffie zetten koffie drinken, kopje afwassen...

Kortom we zijn renteniers, een beetje tegen heug en meug, want we zouden liever bij die actieve gepensioneerden zijn van tegenwoordig, maar ja, het is nu eenmaal zo. Vorig jaar ging ik nog naar de academie, en nu vraag ik mij af hoe ik daar tijd voor had... Je settelt je makkelijk in dat rustig kabbelende leven.

En toch, als je eenmaal bezig bent met al die "drukke bezigheden", dan zijn die voorbij voor aleer je het beseft... De druk is er veel meer in ons hoofd, vooraf, dan het er in werkelijkheid is. Eens je bezig bent lijkt het twee keer niets.

Deze week moeten we ook weer naar het UZ naar de pijnkliniek, hopelijk horen we daar iets meer, komen we wat dichter bij de oplossing van de pijn van Anny. Hopen maar !

Kortom, al bij al hebben we het goed, ondanks de pijn, ondanks de beperkingen. We zijn er nog, we zijn nog samen, en we trekken ons plan. En nu en dan hebben we momenten die we verheffen tot kleine hoogtepunten in ons bestaan. Een mooie rommelmarkt, een ontdekking op culinair gebied, een mooie film op TV... Dingen waar de gezonde mens wellicht minder bij stil staat, maar die voor ons belangrijk zijn. Maar vooral, eigenlijk hebben we het goed.

Als je die beelden ziet op TV van al die landen waar honger en armoede heerst, waar oorlog en haat regeert... dan zitten wij hier in het aards paradijs... En we kunnen er niet meer uitgezet worden, want met de beste wil van de wereld, met onze zere rug kunnen we geen ladder gaan zetten tegen die fameuze appelboom... dus kunnen we ook niet (meer) eten van de verboden vruchten... djudedju

 tot de volgende ?