Vanmorgen, héél vroeg, werden wij gewekt door het geluid van zware machines en grommende motoren... De vuilkar... nee, dat was vorige week.
Dan viel onze euro ! Ze zijn de bieten aan het uitrijden !
En raad eens waar ze de hoop bieten opstapelen? Juist ja, voor ons huis, al moet ik er eerlijk bij zeggen dat het er naar uitziet dat ze nog meer voor de buur zullen liggen dan voor ons. Maar toch, de helft van ons weidse gezicht op de Vlaamse Ardennen is weg gestopt achter een berg suikerbieten.
Gisteren zijn we weer eens naar het UZ geweest, voor nog maar eens een test... Het ziet er naar uit dat deze tests positief verlopen, dus hopelijk komen we langzaam naar een oplossing. Volgende keer geen test, maar een ontmoeting met de dokter, wellicht om de opties te bespreken... Misschien naderen we de oplossing?
Vandaag kreeg ik een mailtje van Germain, zijn vrouw is ook geopereerd, van glaucoom. Alles lijkt goed verlopen, maar ze hebben een hele lijst mee gekregen van data waarop zij nog maar eens onder controle moeten.
Armand komt binnenkort naar huis, maar blijft verlamd aan de onderste helft van zijn lichaam. Ik vraag me af of Lea dat zal kunnen bolwerken, want het verzorgen van zo'n halfverlamde persoon, dat zal nog niet alles zijn. Hopelijk krijgt ze voldoende hulp van de diverse instanties die daarvoor ter beschikking staan !
Het valt me op dat de drie laatste alinea's allemaal gaan over miserie, en dan heb ik het nog niet gehad over een heleboel andere vrienden en kennissen... Het ergste is dat van Sandra, een vrouw die bijna dag op dag 20 jaar jonger is dan ik ben, en die overleden is (Aan kanker vertelde men mij). Ik heb die dame gekend, een bloem van een dame, niet alleen mooi, maar ook vriendelijk.
Hoeveel familieleden en vrienden heb ik nu al weten gaan... Hoe dan ook, wij zijn nog van de goeie, we zijn er nog. Nog een jaar en oneffen, en we worden -alstgodbelieft- 70 jaar oud, en we voelen ons véél jonger dan dat.
Straks komt er bezoek, en gaan we samen eens eten, je ziet zo dat we bij de gelukzakken horen, we leven nog, we hebben niets te kort, we hebben alleen die pijn die ons remt om nog veel actievere gepensioneerden te zijn.
Ik ga stoppen, straks zijn ze hier.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten