djudedju
Een gek gevoel.
Maar het is weer proper.
Het is een kuisvrouw die - volgens Anny, en zij is kenner - heel goed poetst.
Dus doe ik er het zwijgen toe, zelfs over vochtige WC-brillen.
Nu duurt het weer 14 dagen voor ze nog eens terug komt, maar hopelijk krijgen we haar of een andere poetsvrouw iedere week... Dat is althans de bedoeling.
Best dat hier nu geen honden meer lopen, anders waren wij al lang niet meer te vinden geweest in het stof en het vuil. De enige vuilmakers zijn hier nu een kanarie, een parkiet en wij zelf. De grootste vervuiler ben ik. Maar ik wordt op korte afstand gevolgd door Anny. Waar ik het vuil maak door het knutselen, maakt zij wel eens iets vuil bij het bereiden van het eten.
Maar nu is het dus weer proper. Heerlijk.
Het is erg dat je dat niet meer zelf kunt.
Maar het maakt je weer eens bescheiden.
We zijn eigenlijk zelf helemaal niet de koningen van de schepping, nee, we zijn heel kleine sukkelaars, die van het moment dat er iets hapert, om hulp moeten roepen.
Daar is ziek zijn goed voor: het leert je nederig worden.
Je bent immers steeds meer afhankelijk van anderen.
En die nederigheid gaat ver... Je verliest het rebelse, je verliest je scherpe kantjes, en je gaat niet meer op die felle manier je eigen standpunten gaan verdedigen. Je laat ze praten, ook al ben je niet akkoord, want je wilt niemand meer boos maken op je. Dat maakt ook dat je standpunt over alles en nog wat veel zachter, veel afgeronder wordt.
Soms denk ik daarbij dat hulpbehoevend zijn dus ook iets goeds heeft.
Gisteren zag ik een pakkend filmpje op facebook... Een man installeerde zich als bedelaar, als man zonder inkomen, zonder dak over het hoofd... Heel wat mensen stappen er voorbij, nu en dan stopt er iemand om hem iets te geven. Als iemand hem iets geeft, dan geeft hij het geld terug en nog 20 dollar er bij, "Want ik wil geven aan de goede mensen"... Gek genoeg waren de meesten die gaven ook niet rijk, een was er juist uit die toestand van bedelen weer rechtop geraakt... Een pakkend filmpje, waarbij we er vlijmscherp op gewezen worden dat wie meest heeft net het minst geeft.
Dat doet me weer een beetje denken aan mijn eigen ziek zijn. Ik heb geen nood, gelukkig maar, maar vanuit mijn situatie heb ik veel meer begrip voor anderen. We moesten allemaal eens op een of andere manier nederigheid leren.
Nee, ik wens je geen ziekte of armoede toe, ik wens je nederigheid en begrip toe.
En het zal je misschien verwonderen, maar die gevoelens doen je goed. Veel meer dan zelfgenoegzaamheid, veel meer bitterheid en rancune.
Oordeel niet zo vlug meer, probeer in te leven in de situatie van een ander. Probeer te begrijpen.
Och, ik ben geen heilige, er zijn dingen die ik wellicht nooit zal begrijpen, waar ik nooit empathie zal bij voelen... Maar mijn positie dwong me er een heleboel meer te begrijpen en aan te voelen dan vroeger, en dat voelt aan als winst in mijn zijn.
Het voelen van mijn eigen lijf, doet me nadenken over hoe de ander zijn lijf voelt. En dat gaat niet alleen over het lijf, maar over het hele zijn.
Ken je zelf... Welke Griek zei dat ook weer ? Maar het is correct ! Ons vader zei altijd: "Aan je eigen, ken je heel de wereld " dat is krek hetzelfde, alleen anders verwoord.
Je moet leren jezelf te kennen en te waarderen, vooraleer je een ander kunt kennen en waarderen !
tot de volgende ?
1 opmerking:
Wie gelooft dat hij/zij onafhankelijk is, is een dromer. Zelfs de rijkste mens ter wereld is afhankelijk van een bakker, een garagist, een kleermaker, een dokter, een haarkapper… . Jij bent afhankelijk van een poetsvrouw die terzelfdertijd afhankelijk is van jou, als 'werkgever'. Het egoïsme in de mensen verhindert deze wederzijdse afhankelijkheid waar te nemen. Zij zien 'afhankelijkheid' als een mislukking. Een totaal onafhankelijke mens is een kluizenaar. Om het even hoeveel poen hij heeft. Afhankelijkheid is geen schande. Het is een essentïele eigenschap van de natuur waardoor systemen (grote en kleine) mogelijk gemaakt worden. „Better together“. (Dit is géén stellingname m.b.t. Schotland).
Een reactie posten