Oef.
Hij at zijn broodje en las ondertussen verder in alle mogelijke en onmogelijke dossiers die hij vond. Stilaan begon hij een idee te krijgen van "zijn" zaak... Er vielen hem ook enkele dingen op die hij wilde controleren. Hij nam daar nota van.
Omstreeks 14.00' uur belde hij zijn secretaresse en vroeg haar om de chef van de afdeling isolatie. Enkele minuten later kwam de man buiten adem op het bureel toe, duidelijk verschrikt en bang. "Hoe is uw naam ook weer?" "Karel, meneer, Karel Oevers" "Karel, mij is opgevallen dat er een betrekkelijk hoog percentage van de producten van uw afdeling, afgekeurd wordt. Wat is de reden daarvan?" "Meneer weet dat de snelheid van de band in het ganse bedrijf is verhoogd, en onze afdeling kan dat in de praktijk niet volgen meneer." "Zie je daar, met uw ervaring, geen mogelijke oplossing ? Misschien met een machine meer of enkele mannen meer ?" "Nee, meneer, maar ik denk dat we het systeem eenvoudiger kunnen maken ! Als we..." Er volgde een hele technische uitleg, met veel vragen en veel antwoorden. Maurice stond recht, "Laat ons eens tot daar gaan, en toon het eens waar je naar toe wilt !" Karel haastte zich voor de baas uit, en vol ijver legde hij de zwakheden van het bestaande systeem uit, en expliqueerde hoe hij dacht dit te kunnen verbeteren. "Goed, we proberen het ! En als het lukt, Karel, dan zit er een dikke bonus aan vast !"
Dit verhaal liep het bedrijf rond als een strovuurtje... Dat hadden ze nog nooit mee gemaakt ! De baas was al die ingenieurs voorbij gegaan, en was komen luisteren op de werkvloer...
Maurice had er wellicht geen benul van wat hij allemaal in beweging had gezet !
Toen hij terug kwam op zijn bureel lag er een dikke map op hem te wachten. Maurice keek: het verslag van de detective ! Maurice begon haastig alle mogelijke en onmogelijke gegevens over zijn gezin van buiten te leren. Namen van zijn kinderen, geboortedata, van zijn echtgenote geboortedag en huwelijksdatum, welke reizen, gebeurtenissen er allemaal waren geweest tijdens hun huwelijksleven, overlijdens, reizen, uitstapjes, familie allemaal met foto's er bij...
Het was een enorm pak gegevens, maar Maurice beschikte blijkbaar over een olifantengeheugen, en wist de gegevens in een korte tijd te memoriseren. Maurice besefte dat dit nog lang niet alles was... Welke hobby's had hij zelf, wie kende hij daar, en hoe ? Relaties inzake het bedrijf ?
Hoe deed hij die kluis open die daar voor hem stond ? Hij keek zorgvuldig nog eens zijn bureel na, heel nauwgezet... Niets... Hij besloot eens te proberen met zijn geboortedatum, die van zijn vrouw, van de kinderen... Niets... zijn huwelijksdatum... Bingo !
Buiten een belangrijk bedrag lagen daar ook heel wat belangrijke documenten. Maurice zuchtte... dat zou voor morgen zijn... Hij was doodmoe. De spanning, de stress, de vele onbekende factoren, het haastig van buiten leren... Hij hoorde in het bedrijf een sirene gaan, en op het zelfde ogenblik hoorde hij een stille klop op de deur, en deed zijn chauffeur de deur open. "Wenst meneer naar huis te rijden of gaat hij eerst nog even naar de club?" "Naar huis !" bromde Maurice, en volgde de chauffeur.
Zijn vrouw verwelkomde hem met een zoen, in het salon, en deed teken aan het kamermeisje, die meteen een whisky uitschonk voor hem. Maurice ging zuchtend zitten in de mooie antieke zetel. Hij nipte van zijn glas en zuchtte nog eens, voldaan. "Was het zo druk, schat?" Hij knikte. Gelukkig zijn we vanavond alleen, de Van Gedichte's komen niet, de oude Van Gedichte ligt eindelijk op sterven..." Ze glimlachte "Zo zei Madeleine het woordelijk !"
De avond verliep zonder moeilijkheden. De kinderen waren braaf, hadden geen straffen te schrijven, gingen na het eten netjes hun huistaken maken... Modelkinderen ! Maurice zuchtte opgelucht. Hoe meer tijd hij kreeg om zich in te leven, hoe kleiner het risico op fouten.
Terwijl ze 's avonds naar de TV zaten te kijken, zat hij te piekeren over zijn oude, zijn echte ik... Wie was hij, hoe zag hij er echt uit ? Wat was er met hem gebeurd, hoe en waarom zat hij nu hier in dit lijf.
Zijn vrouw stond recht en deed de TV uit. "Ga je mee, slapen?"
Hij knikte en ging mee door het huis naar hun slaapkamer.
Hij hing zijn kleren over een stoel, netjes in de vouw. Zijn vrouw bekeek het glimlachend: "Waar heb je dat geleerd ? " Hij grinnikte, "Je kent nog niet half al mijn verborgen capaciteiten!"
Oef - ontsnapt.
"Slaapwel" ze boog naar hem over, en gaf een warme kus. Hij kuste terug "n bromde ook "Slaapwel"... Ze deed het licht uit.
Hij lag nog een hele tijd te dubben en te luisteren naar haar adem.
Uiteindelijk viel ook hij in slaap.
...
Morgen het vervolg
1 opmerking:
Dat spel van de man kan niet goed blijven gaan!
Een reactie posten