Pas op, sommigen vinden het stoer om naar voor te komen als drinkebroer, geweldenaar, terwijl anderen plots heel sentimenteel een zachtgekookt eitje presenteren als hun eigenste ik.
Ach, wellicht doen we het allemaal wel een beetje. Wellicht gaat niemand zijn kleine kantjes daar gaan belichten, nee, we polijsten de waarheid allemaal wel een beetje... Maar daar heb ik het niet over. Ik heb het over de mensen die duidelijk een ander dan het eigen ik op virtueel papier zetten.
Ik heb nog nooit vertoefd op een van die datingsites... Je weet wel, sites waarbij je jezelf probeert te verkopen aan een mogelijke toekomstige levenspartner of zelfs aan een date voor één wilde nacht... Want zo'n sites bestaan schijnbaar ook. Op Tv zie ik zelfs reclame voor dametjes die lesbisch zijn en een soortgelijke partner zoeken.
Op zich is dat allemaal niet zo erg, alleen hoor ik dat daar het imago nog veel meer opgepoetst en opgeblonken wordt... en dat, dat baart me wel wat zorgen. Er gaan al zoveel gezinnen uit elkaar, als je dan een relatie begint met een leugen, hoeveel kans heb je dan om een relatie te krijgen die het wel uithoudt ? Maar wellicht begonnen veel van de relaties in mijn verre verleden eigenlijk ook met een soort façade-leugentje... Op de dansvloer in je netste pak, en veel stoerderderder dan je eigenlijk in werkelijkheid waart, en met een sigaret in de mondhoek (toen hoorde dat bij dat stoere) en je oog voortdurend knipperend van de rook die precies altijd net daar wou parkeren...
Eigenlijk was je ook niet echt zo... Je was wellicht veeleer de kerel die zich 's morgens uit zijn bed sleepte, zich met een zucht en een vloek wat waste en zich haastig een beetje schoor, en dan op de fiets naar het werk sjokte... Of naar school, als je nog niet in het beroepsleven zat. Gewoonlijk deed je dan je dagtaak naar behoren, en 's avonds sjokte je weer huiswaarts, at je bete broods, keek wat naar TV (Als die er al was thuis) of je ging een kaartje leggen in café Autostrade bij Mina... en dan naar bed. En 's morgens je weer uit bed slepen in een eindeloos lijkend stramien van zich steeds herhalende dagen.
Och, zo bekeken, zal die opgepoetste datingsite niet veel erger zijn dan de stoere bink op de dansvloer... Of toch ? Ja, zo hoor ik, want daar zet men een foto van een ander en presenteert dat als zijnde je eigen zichzelf... Of een foto van zo'n 10 jaar geleden, uit een tijd waar je nog niet zo dik en nog niet zo grijs waart.
Die leugen kan je niet maken op de dansvloer...
Maar hoe dan ook... Wellicht deden we ons allemaal een beetje beter voor dan we waren of zijn. En vertrokken we dus allemaal met een leugen(tje)... Voor een hopelijk heel lange gelukkige tijd. Zou de grootte van de legen bepalend zijn voor het succes? Ik weet het niet. Ik denk eerder dat het vermogen om door dat leugentje heen te kijken veel meer bepalend is. Weten of minstens vermoeden wat je eigenlijk echt bent, en hoe je wellicht echt zal zijn als partner voor het leven.
Ik had het een stuk makkelijker dan veel anderen... Ik had nog een vrouw die door de omstandigheden thuis is gebleven en die de enorme taak van echtgenote en moeder als dagtaak op zich kon nemen. Voor de volle 100 %... En wij, de kinderen en ik, kregen die volle 100 %...
Waar de vrouw gaat werken, en dus een groot stuk van haar tijd moet spenderen aan haar beroepsleven, krijgt manlief en krijgen de kinderen dus maar een deeltje echtgenote en deeltje moeder.
Sommige mannen hebben het al moeilijk om vrouwlief te delen met de kinderen, laat staan met een beroepsleven.
En wat meer is, ik moest haast nooit een poot uitsteken in het "huishouden", dat was een stuk van die 100 % van de echtgenote. Alleen als ze eens ziek was, of heel erg zwanger of zo.
Ik had het dus een stuk makkelijker om een ideaal gezin te hebben. En waar een man een vrouw deelt met een beroepsleven, weet hij ook dat in dat beroepsleven die vrouw van je dat stuk deelt met collega's, en daar kunnen dan ook best mannelijke collega's bij zitten, die knapper zijn, of beter kunnen luisteren, of meer geduld hebben of... gewoon een mogelijke concurrent zijn, waarvoor je voortdurend waakzaam moet zijn, en waar sommigen stik jaloers op zijn, helaas soms ook terecht...
Nee, ik had en heb het gemakkelijk...
En ik grinnik een beetje, als ik doorheen die façades prik op Facebook...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten