Pijn

"Zou je geloven dat ik bang ben om op te staan?" en na een kleine stilte "Als ik in bed lig voel ik niets, en zodra ik op sta, verrek in van de pijn!" Ik kijk meewarig naar haar, wat kan ik daar op zeggen?
"'t Zal wel weer beteren met in beweging te zijn, en met die zware pil" (Een samenstelling van diverse pijnstillers)...
Ik ben stilletjes naar mijn computer gegaan, terwijl zij zich voorzichtig beweegt van de eetplaats naar de keuken en terug...Wandelen doet deugd.
Een tijdje later " Ik ga me wassen, en ik zal mijn haar wassen ook", dat zegt ze omdat ze dan langer boven is, want ze wast niet alleen haar haar, ze draait er ook nog krulspelden in. Ik zeg haar dat ze misschien eens moet proberen om haar haar te wassen zoals ik het doe, op mijn knieën voor het bad, en over de kuip leunend...
Maar ze zegt dat het nog wel gaat...

Ik heb ook meer pijn dan anders, en dat komt wellicht door dat ik nu meer zelf doe... Vroeger kon ik mezelf "sparen", en Anny was mijn "soigneur"... Nu moet ik doen wat ik kan om Anny niet of zo weinig mogelijk te belasten. Zo maak ik tegenwoordig iedere morgen het bed op... Maar al die kleine dingen liggen op de rand van mijn kunnen. Als ik "les" ga geven voor de Hobby van Ziekenzorg, dan doe ik ook altijd meer dan ik eigenlijk kan, en kom ik steevast thuis met veel pijn. Nu lijkt het wel of ik iedere dag een beetje over mijn grens ga.

Gisteren hebben we -gelukkig !- voor de eerste keer een poetsvrouw in huis gehad. Anny is er niet gelukkig mee. Het valt haar moeilijk een stuk van haar "domein" aan een ander over te laten. Als de dame weer weg was, zei ik "Ze heeft proper werk gedaan hé?" Ze knikte, "Ja, het was nodig hé, want ik kan het niet meer -diepe zucht."
We weten nog niet wanneer er weer iemand komt, want nu was het een vervangster, omdat ik telefonisch gezaagd en geklaagd had en gezegd heb dat het broodnodig was... De poetsvrouw heeft, zonder dat wij er om vroegen, beloofd dat ze in de dienst zou aandringen om zo spoedig mogelijk weer iemand te zenden, " Want ik zie dat het niet meer gaat, hé!"

Ik denk dan terug aan de begintijd van mijn ziek-worden... En hoe het aanvoelde dat er iemand anders je werk kwam doen... Ik begrijp Anny zo goed, en ik vervloek meer dan ooit mijn eigen onmacht.

Denk niet dat wij hier naar elkaar zitten te kijken en te baden in onze miserie, nee, we leven, en we leren te leven binnen de mogelijkheden die ons resten. Vroeger moest ik dat alleen doen, nu doen we het met zijn beiden. Misschien is dat onderdeel daardoor voor Anny iets minder zwaar, want zij had haar leven al aangepast aan mijn kunnen.

Het zal voor velen onbegrijpelijk zijn, maar we zijn gelukkig. Natuurlijk hebben we pijn, maar dat mag ons leven niet overheersen. In de hobby hebben wij daar een dame zitten, die niets doet dan klagen en zichzelf ongelukkig maken. Je kent het type ongetwijfeld, van die mensen die denken dat het zij alleen echte pijn heeft. Ze heeft wellicht ook pijn, en de pijn zal wellicht op die manier haar leven gaan overheersen, en dan is zij ook werkelijk een duts, een sukkelaar ! Als je chronische pijn hebt (ik wens het niemand toe !), dan moet je leren de pijn opzij te zetten, je moet voortdoen met je leven, en je aanpassen aan de nieuwe grenzen van je bestaan.
Dan blijft de pijn weliswaar, maar het is zeker minder dan op het moment dat je je overlevert aan die pijn. Ik heb het al dikwijls aangehaald, bezoek is voor chronische pijnpatiënten zo enorm belangrijk, omdat ze zich op die momenten beter voelen ! En dat beter voelen, dat komt door dat je op dat moment je gedachten niet meer focust op de pijn !
Je moet leren dat ook te doen zonder dat je bezoek hebt. Geef je over aan een boek, aan een knutselwerkje, aan een mooie film op tv, aan iets wat je graag doet (Voor ons een rommelmarktje bezoeken)...
Bezig zijn, lichamelijk of geestelijk, is op zich al een pijnstiller !
Ik ben voor het ogenblik bezig een boekje te lezen over Mindfulness, en ik stel vast dat ik eigenlijk zelf een beetje een soortgelijk systeem voor mezelf toe pas. Misschien kan een cursus van die mindfulness (is afgeleid uit het boeddhisme ) wel pijnpatiënten helpen met het leven met pijn ?

Misschien moeten we vanuit ziekenzorg wel eens kijken of daar niets inzit voor onze leden ?

tot de volgende ?