Enfin, om een lang verhaal kort te maken, er is geen suiker vastgesteld.
Maar het verhaal moet ik eigenlijk vroeger beginnen... In de wachtzaal...
Zoals gewoonlijk waren we 10 minuten te vroeg op de afspraak, en er zat nog een paar mensen te wachten in de wachtzaal. Ik zocht en vond een tijdschrift en ging me verdiepen in een of ander artikel, toen plots de man vroeg "Niets voor u, madame ?" Dat moest wel tegen Anny zijn, dus keek ik op. De man en Anny keken beiden naar een papiertje dat aan de muur hing, waarop men een jonge en dynamische dokter zocht om mee te werken in de praktijk... Anny lachte en schudde het hoofd, waarop de man aan mij vroeg of ik me niet geroepen voelde... Ik lachte ook, en zei dat ik niet meer jong was, en dat dynamisch was er ook al niet meer bij... Waarop de man zei dat dit er vroeger dan wellicht wel was geweest... Ik knikte, en wou een repliek geven, maar toen kwam de dokter zeggen dat het aan de volgende was, en het koppel verdween...
Toen het aan ons was, zei ik de dokter dat hij ons bijna kwijt was als klanten: Toen hij op verlof was, kwam zijn vervanger bij Anny, en ik vertelde dat zijn vervanger bij ons véél méér aandacht had voor mijn wandelstokken (vooral die met wapens) en mijn Afrikaanse beelden... dan voor Anny. Waarop de dokter repliceerde: "Oei, straks krijg ik weer de vraag of je nog niet dood bent, want dat hij geïnteresseerd is om die boel over te nemen"... We lachten en ik vroeg "Doet hij dat echt ?" "Jaja" grinnikte onze dokter. Waarop ik zei dat ik toch maar niet zou overschakelen op hem als nieuwe huisdokter, "Zie dat hij mijn verzameling wat vroeger zou willen overnemen..."...
Kijk, dat vind ik fantastisch aan het leven, je kunt lachen !
Voor hetzelfde geld zou je dat ook héél serieus kunnen gaan opnemen, en die dokter gaan verdenken van... Wat natuurlijk helemaal niet waar is, en wat onze huisdokter ook helemaal niet zo bedoelde... Daarvoor kennen we elkaar al te lang en te goed. Nee, we vinden het beiden leuk dat we elkaar kunnen doen lachen.
Ik hoef geen dokter die niet kan lachen... En ik heb een gloeiende hekel aan dokters die zogezegd over lopen van compassie en zitten te zeggen van "Oeioeioei, dat doet zeker wel pijn hé !" ... Het doet al pijn genoeg zonder dat er een ander dat er nog eens moet inwrijven ! Nee, geef me maar een dokter die kan lachen, en die je moed geeft.
Ik herinner me nog, dat ik, de eerste keer dat hij bij ons kwam, hem dat ook heb gezegd ! Ik heb hem verwittigd dat hij bij ons niet moest beginnen van oei en ai, maar moest zorgen dat de oei en ai verminderden. En dat we veel meer deugd hadden van eens te lachen dan van ene die komt mee bleiten.
Hij keek wat raar, en wist wellicht niet meteen wat hij van me moest denken, maar nu begint hij al te glimlachen als hij ons ziet. en hij geniet van alle dwazigheden die ik debiteer... Toen Anny haar rugpijn kreeg zag hij wel dat ik overliep van compassie met haar, maar hij vroeg of ze jaloers was van mij... Waarop we alle drie weer zaten te grinniken... En Anny zei van ja... en ook zij lachte in al haar miserie. Kijk, dat is wat ik verwacht van een dokter !
Hij helpt u een beetje uit de put, niet er in, met mee te jeremiaden.
De pijn gaat echt niet over met compassie, maar vermindert wel een tikkeltje met humor en een gulle lach !
Mijn mentor van -och zo lang geleden - ging eens op ziekenbezoek bij een vriend, naar het hospitaal... Die vriend lag daar niet alleen, ook zijn echtgenote was zwaar ziek, en ze lagen daar beiden in één kamer van het hospitaal... Maurice kwam binnen, bekeek ze beiden: "Ach, 't is hier dat jullie de ziekenkas zitten leeg te vreten !" Zijn gezicht spleet daarbij open in een brede smile, en beide zieken moesten, in al hun ellende lachen... Kijk, dat is wat ik een positief ziekenbezoek noem !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten