Vroeger kwam Rusland tot aan onze achterdeur, maar nu zijn er een heleboel landen terug onafhankelijk geworden, en sommige daar van nog eens gesplitst in diverse kleinere brokken.
Haast iedere dag kijk ik naar Oekraïne om te zien of het nog steeds zo dicht bij ligt, in de gegeven omstandigheden had ik het liever wat verder weg... Maar als ik iets verder kijk, dan zie ik aan de rand van de kaart (en die rand is ook al niet ver van bij ons !) Syrië, Irak en Iran en weet ik dat heel die gloeiende onderkant van de Middellandse zee eigenlijk ook helemaal niet ver weg is...
Ik leg één hand op de kaart, en ons landje en Oekraïne zijn bedekt, mijn hand iets draaien, en het zichtbare stuk van Syrië is ook verdwenen... Op een handbreedte van ons is het oorlog...
Je kunt geen krant, geen tijdschrift open doen, je kunt de TV niet aan zetten, of je zit weer midden in de Groote Oorlog, nu 100 jaar geleden. Net zo lang dat er geen soldaten meer van over zijn. Net zo lang dat het eigenlijk haast verdwenen is uit het geheugen van de gezinnen... Maar niet zo lang dat de sporen niet meer te zien zijn.
100 jaar, drie generaties, en met de stijging van de gemiddelde levensduur eigenlijk zelfs geen twee meer...
Als je op een van die soldatenkerkhoven loopt, en de duizenden gedenkstenen ziet, en de duizenden namen van dezen die ze nooit meer hebben teruggevonden, en je bekijkt de data, dan zie je dat er zowat een hele generatie afgemaakt is. Allemaal jonge mensen, net begonnen aan het stichten van een gezin, of er nog niet eens aan kunnen beginnen.
We hebben in die honderd jaar niet één, maar twee keer die waanzin zien over onze contreien gaan... Twee keer dat men de jeugd voor een groot stuk uit het geheel knipte... En er dan piëteitsvol een kruisje of een ander gedenksteentje op plaatste. Niet te groot, want ze hadden er veel van doen, verschrikkelijk veel.
Na de oorlog kwam dan de babyboom... Een beetje logisch, natuurlijk zelfs, want de gaten moesten worden opgevuld. Ik ben er één van. Ik ben geboren in 1946, was net oud genoeg om me de schrik te herinneren bij de oorlog in Korea, oorlog die officieel nog steeds niet is afgesloten...
De babyboom, er werden kinderen gemaakt dat het een lieve lust was, want er was veel werk te doen, en er waren handen tekort. Men voerde zelfs arbeiders in, eerst uit Italië en Spanje, nadien uit Marokko en Turkije... We hadden handen tekort !
Nu ben ik op pensioen, en ben ik een van die generatie waarvan er veel te veel zijn... Je weet niet wat dat kost zeker ? En wat doen al die vreemden hier ? We hebben zelf al geen werk genoeg... Gek hé, hoe alles in één mensenleven kan veranderen? We werden geboren als antwoord op de enorme groei die zich aankondigde, men voerde arbeiders in van overal waar men ze krijgen kon... en nu zijn die vreemden en die oude peetjes een last.
En zolang we nog min of meer ons zelf kunnen onderhouden gaat het nog, maar eens dat niet meer kan, dan kosten we handenvol geld aan de maatschappij. De maatschappij die we eerst hebben recht geholpen van uit de oorlogsput.
Ja, de maatschappij is veranderd... Heel erg veranderd ! Er is niet meer zo'n nood aan mankracht. Waar kracht nodig is, daar zijn nu machines. We hebben nu meer nood aan aan die andere soorten werkkrachten, de hooggeschoolden, en minstens goed geschoolden. Handen ? Niet meer nodig. We hebben geen mijn meer, we maken geen sleuven meer in de grond met de spade, daar hebben we machines voor...
De maatschappij is zo erg veranderd dat ik me zorgen maak over een grote groep mensen in onze maatschappij... Mensen die het niet aankonden om geschoold te worden. Vroeger was dat geen probleem, er was werk genoeg voor al wie "poten aan zijn lijf" had... Nu mag je sterk als een beer zijn, zonder diploma geraak je aan geen job. De Wever mag dan wel stellen dat iedereen werk kan vinden... Ik ken mensen die van job naar job lopen, maar niet aan de bek geraken: geen diploma, geen rijbewijs...
En dan komt -bijna logisch - de kreet dat we al die vluchtelingen niet kunnen blijven opvangen, we hebben zelf al werklozen genoeg !
Uw grootouders, of de generatie of misschien al twee generaties voor jou, die waren ooit ook vluchteling... In de eerste oorlog naar Nederland, Frankrijk, Engeland... In de tweede oorlog van de regen in de drup, want de oorlog liep sneller dan de mensen vluchten konden...
Dankzij het feit dat ze daar opgevangen werden, ook al was dat niet de hemel, het was een overleven, dank zij dat feit, ben jij er.
Herinner je de Groote Oorlog maar, maar denk dan ook eens aan het vluchten, aan het opgevangen worden...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten