Kalfaten

Breeuwen.
Met werk en teer de scheepsnaden dichten.
Opknappen
Prutsen
Knutselen.

Vermits er haast geen schepen in hout meer worden gebouwd, zal het kalfaten wellicht op een laag pitje staan.

Hoe ik daar nu in hemelsnaam bij kom ? Door dat hele dagen horen praten over het Kalifaat. Ik weet wel dat het niets met elkaar te maken heeft, maar door een nieuwslezer op de radio werd het woord nogal haastig uitgesproken en ik, die maar met een half oor zat te luisteren, hoorde plots "kalfaat", en spitste de oren. (Er zijn niet zoveel mensen meer die nog de oren kunnen spitsen, maar ik behoor tot die minderheid die het nog kan.)
(Ik herinner me dat ik, als kind, ooit bij de kapper zat, te staren naar mijn eigen zichzelven in de spiegel, en uit verveling met mijn oren en mijn neus zat te wiebelen, tot ik plots opmerkte dat er twee heren mijn gedoe in de gaten hadden en zaten te lachen...)

Nu weet je hoe ik of kalfaten ben gekomen. Door een misverstand.

En nee, ik ga het niet over het Kalifaat hebben, noch over Syrië, noch over Gaza, noch over Oekraïne, noch over andere gebieden waar mensen zich onledig houden met het uitroeien van hun soortgenoten... Nee, in tegendeel ! Kalfaten is een positief begrip ! Het is het dichthouden van de scheepswand, want anders gaat het schip ten onder.
Dus, waar al die oorlogmakers het schip doen zinken, moeten wij de maatschappij kalfaten. En zelfs al zou het in overdrachtelijke zin zijn, en eerder wat knutselen of zelfs wat prutsen, het is positief, zeker ten opzichte van oorlog voeren.

Als een buur zijn buur doodt omdat zijn haag iets te hoog is doorgegroeid, dan haalt dat de pers, en dan praten de mensen over de agressie en het ongebreidelde geweld dat die buur heeft betoond voor zo'n stomme haag...
Maar eigenlijk is dat gewoon een oorlog in het klein, en van oorlog aanvaarden we dat het "normaal" is, dat er doden vallen. Nu de meesten beschikken over zeer gesofisticeerd oorlogstuig, aanvaarden we niet meer dat er burgerslachtoffers vallen, en zou de oorlog moeten beperkt blijven tot de soldaten, de vechters... (Maar de soldaat is ook iemands kind, iemands vader...)
Bij I.S., of Het Kalifaat gaat men weerloze mensen, gevangenen, burgers in veroverde gebieden zo maar gaan doden, of liever, niet helemaal zo maar, nee, men doet het in het publiek, men toont het aan gans de wereld, als afschrikwekkend voorbeeld tot wat ze in staat zijn.

Dat is niet nieuw, we dachten dat het voorbij was, dank zij die gesofisticeerde wapens, maar in de laatste wereldoorlog werden van weerszijden steden vol burgers platgebombardeerd zo maar, ter afschrikking... zo van "Zie ne keer hoe wreed wij kunnen zijn !".

Als het Kalifaat nu iets dergelijks doet, dan zijn we verbaasd en hogelijk verontwaardigd. Terecht, maar hier deden wij het ook. En van  de verliezende partij vonden we dat verschrikkelijk, en als de geallieerden Dresden helemaal plat bombardeerden en brandden, dan dachten wij eerder aan hoe zoet wraak wel was, dan aan "Verschrikkelijk ! Arme mensen !"...
Ondertussen gaat de meerderheid van de mensen hier ook anders denken, en vinden wij Dresden ook verschrikkelijk, en mensonterend, ook al kwam het van de "goeden"...

Hoe meer ik over dergelijke dingen denk, hoe meer ik overtuigd ben dat er in oorlog geen goeden zijn. Of je nu je buur doodt omwille van een haag, of een Rus doodschiet omdat hij soldaat is aan de verkeerde kant, het is en blijft het doden van een medemens. En ik kan me geen enkele reden indenken die voldoende zou zijn om iemand te doden.

We klagen de landen waar de doodstraf nog bestaat aan, als landen waar ze nog niet tot die graad van beschaving zijn gekomen, waar wij al wel zijn... Maar oorlog, dat mag, dat kan. (Maar liefst heel ver weg).

Steeds meer stel ik vast dat mensen, vooral jongeren, in hun opvoeding, in hun groei naar volwassenheid, gaan redeneren dat je eigenlijk ook geen recht hebt om dieren te gaan doden, ook niet om op te eten... Het Leven (met hoofdletter) is steeds meer Heilig. Maar oorlog, dat kan. En het is leuk de vijand uit te schakelen in een videospelletje. En diegenen die met een drone vijanden uitschakelen kijken op net zo'n schermpje, en duwen op net zo'n knopje om honderden kilometers verder mensen effectief, echt, te doden...Op een schermpje, maar ook in 't onwaarschijnlijke echte leven.

Heel lang geleden was een mens doden nog "handwerk"... Nu doodt je een medemens die je niet eens meer echt kunt zien. En dat doden voel je niet meer "aan de lijve"...
Tenzij ze plots executies gaan uitvoeren, als "voorbeeld"... dan plots lijkt dat schermpje weer heel dicht en heel reëel.

" Gij zult niet doden"
Waar hebben we dat nog gelezen???
djudedju

tot de volgende ?