atoom

Al dat gedoe over de kerncentrales deed me denken aan radioactiviteit, aan het feit dat de everzwijnen in Duitsland nog steeds niet eetbaar zouden zijn ten gevolge van de radioactiviteit van de ramp in Tjernobyl (Hoe lang is dat nu al geleden?)...
En zo denk je dan aan Het Atoom.
Een kern, daarrond draaien dan kleine maantjes rond, en onlangs vond men nog een kleiner dingetje dat daar ook rondvliegt, iets waarbij ik me een soort minuscule mini-komeet voorstel... Maar alles bij elkaar: bijna niets.

Als ik het goed begrijp is de afstand tussen de kern en zijn manen heel groot (Nu ja gemeten op schaal van het atoom dan hé)... Maar het komt er eigenlijk op neer dat een atoom, neem nu bijvoorbeeld ijzer, dat dit veel meer niets is dan wel iets.
De afmetingen zijn zo klein dat je niet kunt zeggen dat er lucht zit tussen de kern en de elektronen, want lucht, dat is een mengeling van andere atomen, maar dat beeld maakt het ons gemakkelijker om het te begrijpen. Je zou het ook kunnen vergelijken met de aarde als kern en de maan daarrond als elektron.

Ik wil eigenlijk gewoon stellen dat dat iets, dat atoom ijzer, veel meer niets is dan wel is.

Gek, we smeden een ontelbare massa van die ijzeratomen aan elkaar, en slijpen dat zo scherp, dat chirurgen er heel precies mee in je lijf kunnen gaan snijden en de zieke stukken van je organen er mee kunnen wegsnijden. Om het anders te stellen je maakt een heleboel meer niets dan iets aan elkaar vast, en daarmee kun je gaan snijden in een ander soort meer niets dan iets.

Ik vind het op zijn minst bizar.

En het maakt me nederig. Ik ben in mijn leeftijdsgroep tamelijk groot, ik ben behoorlijk dik, en maak me daar zorgen over, en eigenlijk is dat veel meer niets dan het wel iets is.

Als ik kijk naar de aarde en de maan, dan weet ik dat middelpuntvliedende krachten en zwaartekracht daar een rol spelen om de maan rond de aarde te doen draaien... Zou dat bij de atoom ook het geval zijn? Het lijkt me eigenlijk logisch, maar het is allemaal zo ontstellend miniem, dat we ons bijna onmogelijk kunnen voorstellen, dat die kern van een atoom ook aantrekkingskracht uitoefent...

Kortom, ik snap het niet. Ik weet het wel, maar eigenlijk roept dat "weten" bij mij veel meer vragen op dan antwoorden. En ik heb dat bij veel dingen.
Ik zeg altijd dat ik veel te veel dingen weet, waar ik eigenlijk niets mee kan doen, maar die "kennis" leert me vooral dat ik niets weet. Want hoe meer ik denk te weten, hoe meer vragen ik heb. Soms wellicht heel idiote vragen.

Als ik kijk naar dat filmpje op YouTube, over die goochelaar, die zijn hand zo door de ruit van een aquarium naar binnen steekt, en daar iets uithaalt, zijn hand terug trekt, duidelijk nat, maar aan de ruit is niets meer te zien... En dan gaat mijn fantasie, mijn wetende onwetendheid met mij op de loop: heeft die man ontdekt hoe je door de lege ruimte van de atomen heen moet glippen ?
Ik weet dat dit niet kan, maar toch denk ik het... Omdat ik het niet snap.

Zo heb ik wel meer van die gekke ideeën... Als de aarde waarop we leven de kern is, en de maan een neutron, zou het dan niet kunnen dat de atoomkern van dat ijzer een planeet is, met neutronen als manen... Een planeet waarop dan in hun maat weer leven is, mensen, die verwondert door een elektronenmicroscoop zitten te turen naar de structuur van hun atomen... en zo eindeloos door, je weet wel, zoals dat schilderij waarop je het tafereel telkens weer ziet in een steeds kleinere versie...

Ik maak me helemaal geen zorgen over het feit dat er zo veel is dat ik niet snap, omdat ik die wetenschap niet meteen nodig heb om te overleven... Meer zelfs, ik weet dat er heel veel zorgen komen van weten... wellicht meer dan van niet-weten...

Ik heb voor mezelf trouwens wel een antwoord op al die dingen die ik niet snap: God. Want een kracht die alles kan, is uiteraard ook het alles-dekkende antwoord. En dat is voor mij meer dan een stoplap, het is een ervaren van mijn onmacht, mijn on-weten, mijn tijdelijkheid, mijn onvolmaaktheid, mijn kwalen en een weten dat het anders kan, dat het niet alleen een antwoord is op alles wat ik niet weet, maar ook wat ik niet kan, wat ik niet vermag, wat me kwelt.

En dat aanvaarden, dat heet te-vreden zijn, en tevreden zijn, dat is de eerste voorwaarde van geluk. Geluk is niet wat je niet hebt, geluk is tevreden zijn met wat je hebt.
Ik ben een tevreden mens.
Ik ben gelukkig.
Ook al heb ik pijn, ook al loop ik over van medelijden met Anny voor haar pijn, want ik aanvaard wat ik heb, wat we hebben, zowel het goede als het kwade. Ik vecht tegen onze pijn, maar dat overheerst me niet.

Ik wens u allemaal gemoedsrust toe, gerust zijn in het ervaren van je leven.

tot de volgende ?