Dat laatste fenomeen is een modeverschijnsel... Om een of andere reden past het niet meer te zeggen wat je doet, en om toch niet te liegen, geeft men er nu ronkende liefst Engelstalige omschrijvingen aan. Dat doet me denken aan lang geleden: het oude vrouwtje was heel fier dat haar zoon een job had in Brussel, in de Grote Post (ze sprak het uit met hoofdletters , hij was er "estampilleur"... Met andere woorden, hij zette de stempel op de postzegels... Maar dat klonk natuurlijk niet zo sjiek als estampilleur hé...
Net die neiging om jezelf en je kinderen op een hoger schavotje te plaatsen, doet je naar omschrijvingen grijpen die nog wat stralender, nog wat blitser zijn... Je hebt het gemaakt, je zoon/dochter heeft een belangrijke functie !
Maar is er eigenlijk een functie die belangrijker is dan de andere ?
Is iemand die de leiding heeft echt belangrijker dan een uitvoerder van een simpele taak?
Ik meen van niet, mocht diene simpele er niet zijn, dan mocht die leidinggevende daar zelf dat werkje gaan doen.
Met andere woorden, we zijn eigenlijk allemaal maar even waardig (Met uitzondering van de politici, die verprutsen alleen maar).
Voor mij is een huisvrouw geen cent minder waard dan een zakenvrouw of een directrice... Voor mij is de man van de vuilkar zeker even belangrijk als uw huisdokter. U kunt niet zonder. Niet zonder de een, niet zonder de ander.
Als ik het goed bedenk, dan lijkt het mij dat de logica zegt, dat geen enkel tandwiel goed werkt, als niet iedere tand precies in iedere groef grijpt. In onze moderne maatschappij is dat meer dan ooit het geval. Vroeger, in de tijd dat ieder dorpje min of meer zelfbedruipend was, toen ieder dorpje eigenlijk een economische entiteit was, was iedereen belangrijk, maar nu, nu de zelfredzaamheid in feite veel lager is dan toen, is dat meer dan ooit het geval.
Vroeger waren er veel minder technologische hoogstandjes in ieder huis. De pomp en waar er rolluiken waren het rolluik, waren zowat de enige echt technische dingen. Daar moest je iets van kennen om het bij breuk te herstellen. Voor de rest kon men zich meestal zelf wel behelpen. En anders kon iemand van het dorp je wel uit de nood helpen.
Tegenwoordig is zo wat alles technologie in en om het huis. Je hebt geen bel meer waar je de klepel tegen de klokmantel slaat, nee, het is een elektrische schel, waar niets aan te herstellen is, maar te vervangen is, wellicht door eentje met keuze uit 5 melodieën... Eenmaal binnen raak je de schakelaar aan om licht te maken, tenzij je werkt met een bewegingsmelder, dan gaat het automatisch... en zo kun je heel je woning aflopen... En tenzij je een scholing hebt in een of ander technologisch vak, kun je wellicht in geval van nood, geen enkel van die dingen herstellen als dat nodig blijkt.
Ik denk dat dit ons een soort minderwaardigheidsgevoel heeft bezorgd... En daarom gaan we onszelf, en de onzen een hoger titel gaan geven, stempelen ze niet langer de brieven af, maar zijn ze estampilleur....
Maar dat alles maakt dat we steeds meer en meer van elkaar afhankelijk zijn. En het gaat nog verder... Men gaat steeds meer specialistisch werken ! Iemand die in een autofabriek werkt hoeft geen jota meer te weten van die auto, hij moet alleen weten waar hij van ieder passerend stuk die drie vijzen moet vast draaien...
Dit maakt ook dat de echte beroepsfierheid er niet meer is. Men gaat zijn job doen, en dan zo snel mogelijk weer naar huis, in de sofa, voor de TV...
Ik vermoed dat daar ook een beetje het geluk zoek is... Iets wat men veel te ver zoekt.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten