Het wonder van het leven...

Vanmorgen met veel moeite afscheid genomen van mijn boek, en de liggende positie vervangen door de verticale. Vannacht een paar keer lang wakker gelegen, zoekend naar de slaap, maar die pas gevonden na het helemaal omploegen en omwroeten van mijn bed.

Gisteren met veel pijn in mijn bed gekropen, en vanmorgen niet veel beter opgestaan. Het was nochtans een heerlijke dag vissen samen met Bart. We hebben wel niet veel gevangen, maar de vis was mooier dan anders. Ach, ik moet me niet afvragen waar de pijn vandaan komt... Soms vind ik gewoon geen reden. Meestal weet ik het wel, te lang gewandeld, te veel dit, te veel dat, maar op een luie stoel aan het water zitten??? En dan nog niet eens veel vis moeten ophalen?

Ach, het zal dus wel behoren bij de vele onopgeloste raadsels die me omringen, de wonderen zeg maar... Ach ik weet het wel, dat is helemaal geen wetenschappelijke benadering van de dingen, maar hoeft dat echt ? Moeten wij steeds weer, steeds alles pogen uit te leggen, te verklaren? Is het niet veel leuker ze te aanvaarden en zich te verwonderen?
Gisteren was het grootste wonder het plots voorbijvliegen van een ijsvogel. Dat prachtige fluo-blauwe vogeltje die hier helemaal niet lijkt thuis te horen, die kleuren heeft die veeleer thuishoren onder de tropenzon dan hier in onze wereld met ons koele licht...

Maar zo is heel de wereld vol met wonderen, het was gisteren bladstil, het is nog niet koud geweest, de lente kwam veel later dan anders... Je zou verwachten dat de bomen een beetje de tel kwijt zijn, en dat alles nog felgroen en honkvast aan de boom zou vastzitten, maar niets is minder waar. Ondanks het mooie weer zie je de bomen al stilaan overgaan tot de herfstkleuren, en ondanks het gebrek aan wind, dwarrelt nu en dan een geel of geelbruin blaadje naar beneen...
Het is herfst, en welk weer het ook is, het is de tijd dat de blaren vallen... Dus doen ze dat ook. Waarom ? Waardoor? Ook dat is voor mij een wonder. Het zal wel iets te maken hebben met het korter worden van de dagen, met het feit dat de zon niet meer links van de kerk van Horebeke ter kimme rijst, maar al een heel stuk rechts er van boven de horizon komt piepen, en een veel minder steile klim begint naar een zonnige herfstdag...
En ja, ik weet dat dit te maken heeft met de omloop rond de zon, met de hellingshoek van de aardas, maar telkenjare verwondert het me weer. Als ik me de wereld voorstel met een as er door, die draait als een top, dan vraag ik me af hoe we er in hemelsnaam op blijven staan. En wat me nog meer verwondert is dat de wind dan niet steeds aan een constante snelheid in dezelfde richting blaast, gewoon door dat draaien van de aarde. Dat het magnetische Noorden aan het verschuiven is... Dat bloemen bloeien en dat ik leef, ademhaal, lach en pijn heb... dat zijn de wonderen waar ik elke dag mee mag leven.

Heerlijk toch ? Ja, ook die pijn. Stel je voor dat je leefde zonder ook maar iets te voelen, geestelijk en lichamelijk... Leven als een plant... Al heeft men ontdekt dat een plant wel degelijk gevoelens heeft... Nee, geef mij maar gevoelens, ook al zit daar dan pijn bij. Er zit ook vreugde en liefde bij, en trots, en geluk, en honger en dorst, en plezier, en ... LEVEN !
Leven... van dag tot dag, samen met mensen die je kent, mensen die je liefhebt, en soms ook mensen waar je een hekel aan hebt... Leven op die levende aarde met wind die draait van west naar oost...
Met zon en regen, met bloemen en bijtjes.
Zelfs met die wespen die bijna het licht uitbliezen uit de ogen van een heel goede vriend.
Het hoort allemaal in dat geheel
dat wonderlijke geheel
dat geheel van wonderen

Waar hebben wij dat verdiend ?


tot de volgende ?