dokter

Auschwitz concentration camp (Photo credit: Wikipedia)

Wij zijn deze morgen naar de dokter geweest, voor Anny. Vannacht al zei ze me dat ze weer last had van een blaasontsteking... Vroeger had ze dat ook al wel enkele keren, en ze wist dus meteen wat het was. Vanmorgen belde ik de dokter op, om bij hem te kunnen gaan (dat is tegenwoordig ook bij de huisdokter op afspraak!), en om 9.15' uur mochten wij er bij...
Anny moest haar water mee nemen, in een potje (in je handen houden is niet te doen hé).
De dokter hield in het potje zo'n strookje met van die gekleurde streepjes op, en zag meteen dat het inderdaad een blaasontsteking was. (Waarom geloven ze het nooit als je het zegt ?)...
Dus medicamenten... En geef er meteen maar een pak voorschriften bij voor ons, zodat we je niet te veel moeten ambeteren...
Dan naar de apotheker, en terug naar huis, ik moet nog mijn blog schrijven...

En hier zit ik dan, denkend op wat ik gisteren schreef, en hoe bijna als een uitroepteken op het artikel minister Van Ackere (Vanackere?)ontslag gaf onder druk van wat de media aan zwengelden...

Vanmorgen hoorde ik dat het ook de verjaardag is van de ramp met de "Free Herald of Entreprise"... De grootste scheepsramp voor onze kust...

Ik hoorde niet hoeveel jaar het precies is geleden, maar het is iets wat in het geheugen gegrift blijft... Althans voor de generatie die het meemaakte, en wellicht iets langer in gezinnen die getroffen werden. Ik heb het opgezocht: 6 maart 1987  193 doden...
Maar daar zal bij de volgende generatie geen kat meer op denken... Kijk maar naar de geschiedenis van de twee wereldoorlogen... Ik behoor wellicht tot de laatste generatie die daar nog echt iets bij voel. Ik ben na de oorlog geboren, maar mijn ouders maakten het mee (Mijn oudste zus en wijlen mijn broer weten (wisten) er ook nog iets over). Mijn herinneringen waren dus al tweedehands: de verhalen van mijn ouders... Maar mijn kinderen hadden die band niet meer, of van die enkele keren dat oma er over vertelde, maar dat was dan al echt de ver van mijn bed show voor hen... Iets van oude mensen.

Mijn kleinkinderen hebben daar geen rechtstreekse binding meer mee... en het collectieve geheugen is er ook niet meer op gespitst. Nu gaan ze op reis naar Auschwitz, om de kinderen als nog te confronteren met de gevaren van ultrarechts denken... Maar dat is nu gewoon een feitje uit de vele in de geschiedenisles, met al die vervelende data...

Dus gaat nog veel vlugger een scheepsramp uit het geheugen verdwijnen...

Waarom praat ik daar over ? Gewoon om je attent te maken op wat belangrijk is, en wat niet. Als je de media hoort, dan is ieder klein feitje tegenwoordig een wereldramp. Wie zal er binnen twee jaar nog praten over het financieel schandaal rond het ACW... Geen mens zal er zich nog aan interesseren, en wellicht zullen de meesten zich niet eens herinneren wat er precies aan de hand was... En toch klopt men dit feit zo erg op dat een minister het niet meer kan uitstaan...

We zien tegenwoordig het grote geheel niet meer, omdat de media ons verdrinken in massa's kleine feiten. En steeds meer kloppen ze alles op tot publiekstrekkers... Kleine feiten worden uitvergroot, en grote belangrijke dingen verdwijnen bijna in de mist van al die aandachtstrekkers. Plots hoor je niet meer van Syrië, waar echte historisch belangrijke feiten aan het gebeuren zijn. Geen tijd om daar bij stil te staan, we hebben immers het genoegen u mee te kunnen delen dat een minister ontslag geeft...

Ik heb het daar moeilijk mee...
Het is moeilijk om tegenwoordig nog de echt belangrijke dingen terug te vinden, te herkennen, tussen al die brol...
djudedju

tot de volgende ?