bezig beestje

Kortrijk, Sint-Maartenskerk (Photo credit: Wikipedia)

Gisteren ging ik, zoals iedere woensdagnamiddag, naar de academie om te keramieken. Thuis omstreeks 17 uur, vlug eten, en naar Monique om al de prijzen voor de bingo in mijn auto te zetten. Dan  naar huis, Anny heeft nog naar Familie gekeken, maar ik kroop naar mijn beddebak, pijn.

Vanmorgen gaan we dan helpen de zaal zetten voor het lentefeest van ziekenzorg, de prijzen uit mijn auto halen en uitstallen in de zaal. Vanmiddag vlug komen eten, en dan naar de zaal, om er de boterhammen te smeren, en op borden te leggen, klaar om in de namiddag uit te kunnen zetten op de tafels.
Ondertussen zal Anny kennis maken en instructies krijgen over het gebruik van de grote koffiekannen, en nadien is ze chef van de keuken, verantwoordelijk voor alles en nog wat voor het eten en de verdeling. Ik mag dan blijven zitten (eindelijk) en luisteren naar de spreker.

Nadien is er dan de grote bingo, en gezien de mooie prijzen, zal er wellicht veel gespeeld worden...
We gaan  dan helpen aan de prijzen. In het begin is dat met één man te doen, maar naargelang de bingo vordert, komen er steeds meer winnaars in één keer naar voor, en dan moet je wel wat opletten.

Morgen is het gans de namiddag academie en keramieken. Ik ben bezig met het maken van kleuren en moet dan de beelden kleuren met het gemaakte product. Een werk waar ik een hekel aan heb, want dan kan ik niet leunen, en dus doet het op den duur veel pijn...

En zaterdag ga ik met Monique en Magda naar Kortrijk, voor een dag Creatief bezig zijn, technieken aanleren voor de hobby. Voor Magda is dat de eerste keer, maar wij hopen haar mede verantwoordelijk te kunnen maken. Ze is echt heel handig, is vlug mee met de technieken, en Monique ziet er haar opvolgster in, vooral inzake handwerk en dergelijke.

Het is dus wel zeker dat je dit weekend wellicht geen blog zult zien... Want, als het lukt, dan ga ik zondag ook nog naar de rommelmarkt...

Je ziet, het leven van een gepensioneerde is kalm, sereen en vol rust...

Maar ik ga niet klagen, het is tenslotte iets wat ik mezelf aandoe. Als ik het niet zou willen, dan deed ik het niet. Maar een beweging als Ziekenzorg vult werkelijk een nood in ! En Crea is daar maar een heel klein onderdeeltje van. Ik vind persoonlijk het grootste van Ziekenzorg, dat er een deel bestuursleden zich opofferen om regelmatig zieken te gaan bezoeken. Gewoon eens op bezoek, wat babbelen en de mensen wat tijdverdrijf bezorgen. Ik kan dat niet, ik ben niet in de wieg gelegd voor ziekenbezoek. Waar ik gewoonlijk een babbelaar ben, met de mensen altijd wel iets vind om over te tateren, bij zieken vind ik dat plots niet meer. Wellicht ben ik veel te bang hen aan dingen te herinneren die zij niet meer kunnen, of die hen pijn doen.

Maar dan ben ik gelukkig dat ik dat kleine beetje kan doen voor Crea...
Elk heeft wel iets waar hij goed in is.

Ik ga stoppen, we moeten de zaal gaan zetten...

tot de volgende ?