Daar zijn ze ! Daar zijn ze !

Ronde van Vlaanderen Museum at Oudenarde (Photo credit: Wikipedia)

In een eindeloze sliert passeren ze hier. De wielerterroristen aller landen hebben zich verenigd op het parcours van De Ronde Van Vlaanderen. (zouden ze het bijna failliete museum van De Ronde bezoeken?)

Een en ander moet veranderd zijn, want ze rijden tegen draad. Allee, tegen de richting van de koers van morgen. Ik vermoed dat ze de mannen die de kleine toer doen een ietwat ander parcours hebben gegeven, maar in mijn straat zullen straks ook die van de grote ronde passeren, in de andere richting. Ik ben benieuwd of die terroristen uit de weg zullen gaan voor de andere terroristen, of dat we hier homerische botsingen zullen krijgen vlak voor mijn raam...

Kleurig is het wel. Die trainingspakjes hebben alle mogelijke en onmogelijke kleuren. En zelfs piepkleine keuterbedrijfjes voeren hier reclame op de kleurige shirts. Ik zag er zelfs al met staatssteun (Dexia en andere noodlijdende (?) banken).

Zoals ieder jaar zullen wij er hier zo'n kleine (of grote) twintigduizend zien voorbijkomen. En dat is zonder de "zwartrijders" van gisteren, want steeds meer van die sportievelingen doen de ronde de dag voordien "om uit de massa" te kunnen rijden. Het gevolg is dat er gisteren al een massa waren...

Normaal hebben alle deelnemers een nummer op hun fiets, van de organisatie, maar zeker de helft rijdt zonder dat nummer... Allemaal zwartrijders ? Dan passeren er hier geen 20.000 maar wel 40.000 !!!!

En wij, brave mensen zitten hier gegijzeld in onze eigen woning. Vorig jaar heeft Anny zich midden de rijweg geposteerd opdat ik de auto zou kunnen tot op straat krijgen... We moesten naar tanteke, die dan in het hospitaal lag... Er is ondertussen al heel wat veranderd! Maar dit jaar zou dat wellicht helemaal onmogelijk zijn, want straks gaan ze hier in twee richtingen voorbijkomen. Geen tegenhouden, geen doorkomen meer aan !

Gisteren kon je dat zien aan de winkels. Iedereen - wij ook - deden al de boodschappen voor het weekend, zodat we niet naast gegijzeld ook nog verhongerd zouden worden.
Het klinkt pathetisch, maar het is echt zo !
De inrichter 'Het Nieuwsblad' beseft wellicht niet dat hij hier in de Vlaamse Ardennen heel wat vijanden kweekt door die organisatie. Je zou voor minder een andere krant kopen.
En hier mogen we nog niet echt klagen... Onze straat is nog breed genoeg om rustig met twee wagens elkaar te passeren, maar heel wat van die lieflijke straatjes in onze mooie Vlaamse Ardennen zijn maar geschikt voor één wagen, als je elkaar moet kruisen, dan moet er een ergens een gaatje zoeken om half het veld in te duiken. Als die bende wielerdinges daar passeren, dan kun je gewoon niet eens meer voor je deur gaan staan, ze rijden de sokken uit je schoenen !
Witte, blauwe, rode, gele, oranje, zwarte, gevlekte, gestreepte, geblokte in waanzinnige kleurencombinaties... Je ogen doen er zeer van.
Weer een kudde zwartrijders, zonder nummer op...

En dan is er nog de dreiging dat men duimspijkers en kleine nagels zou strooien op het parcours, om te protesteren tegen het feit dat de Muur van Geraardsbergen uit het parcours is gehaald. Mensen zijn gek. Of ze nu die muur  doen of een andere berg, wat maakt dat uit. En ik weet zeker dat er in Geraards zijn bergen ook heel wat mensen zijn, die blij zijn dat het circus van de wielerterroristen uit hun stad blijft...

Ik heb al twee auto's tegen stroom in zien voorbij kruipen. Nu gaat het nog, de renners zijn wel een bijna eindeloos lint, maar ze rijden momenteel nog niet in zwermen, breed uitgewaaierd over de baan. Hoe drukker het wordt, hoe meer ze dat doen, en hoe zekerderder ze zich voelen als "bazen van de weg".

Je zou op de duur gaan denken dat ik iets heb tegen wielertoeristen, en niets is minder waar. Ik heb gewoon iets tegen mensen die geen eerbied hebben voor andere weggebruikers. Zoals gisteren, op de baan Brakel - Oudenaarde waar ze met drie (3) renners gewoon heel de breedte van een rijstrook innamen, bergop, en achter hen een hele rij wanhopige auto's en vrachtwagens. Is dat nu echt nodig ? Kan dat niet op een deftige manier ?

Kan men niet gewoon rekening houden met elkaar? Dat is elementaire beleefdheid.  Dat zou zelfs niet eens moeten gevraagd worden, dat is iets wat de mens als lid van de gemeenschap, automatisch zou moeten doen. Och, hier zijn het de fietsers, wellicht op andere plaatsen wandelaars of joggers... Blijkbaar is het "in groep" zijn, genoeg om zich anders op te stellen.
Mensen zijn in groep "anders"
Ze voelen zich veel sterker, en stellen zich agressief op tegenover de "anderen". Je ziet dat bij betogingen, bij stakingspiketten en ... bij die groepen wielertoeristen...

Zoals ze nu nog steeds voorbijkomen, is het mooi, is het te doen, ze rijden op een lint, met hier en daar gaten in, zodat auto's nog kunnen rijden, zodat voetgangers nog buiten kunnen. Ja, ook de voetgangers, want op smalle wegen en met in zwermen rijdende fietsers, kun je niet eens te voet buiten.
Nee, ik overdrijf niet.

Probeer je het maar eens voor te stellen, een smal weggetje, een massa fietsers in zwermen... en jij, te voet, als je niet keer op keer op keer op keer in de graskant kunt springen...

Ach, ik ga zwijgen, en kijken en binnenkort de mannen ook uit de andere richting zien komen, in grote kudden, dwars door elkaar heen... en me ergeren. Morgen is het koers, zien we eerst de vrouwtjes voorbij passeren en nadien de beroepsrenners, je weet wel die vrouwen en mannen die dik betaald worden om "sport" als beroep te hebben...
djudedju

tot de volgende ?

Writersblock

Bust of Demosthenes, Roman copy after a Greek Hellenistic original. (Photo credit: Wikipedia)

Soms zit ik wanhopig naar dat witte scherm voor me te staren.
Het gebeurt niet vaak, maar nu en dan heb ik te kampen met een totaal gebrek aan inspiratie.
Inspiratie... Wat is dat eigenlijk ?

Ik heb er geen idee van !  Ik weet dat één woord genoeg kan zijn om enkele bladzijden tekst te produceren, maar waarom dat woord en niet een ander ? Waarom plots geen enkel woord en op een ander ogenblik massa's woorden?
Wat zet die hersencellen plots aan het werk? en Waarom ?
Geen idee...

Misschien zou ik wel een idee hebben, op het moment dat ik inspiratie had, maar dan denk ik daar niet aan, moet ik daar niet over na denken. Want dan is het er. Gewoon, zo maar...
En nu is het er duidelijk niet. Dus haal ik gewoon de trukendoos boven, de trukendoos die ik al gebruik van tijdens mijn schooljaren, de trukendoos die mij zelfs al enkele keren door een examen haalde, daar waar ik eigenlijk geen echt antwoord had. Ik begin gewoon, ik begin te schrijven of te praten over alles en nog wat, wat ik rond dat onderwerp weet, uitgebreid en wel, zodat op de lange duur de leraar ziet dat ik er op zijn minst een massa van weet, en hij eigenlijk niet meer opmerkt dat ik niet echt op de vraag antwoord...

Dus blog ik ook zonder inspiratie rond, gewoon over het gebrek aan inspiratie. Het doet me denken aan mijn oudste zus. Zij was wellicht de enige in ons gezin die niet graag opstellen schreef, en het ook niet zo goed kon als de anderen. Op een keer moest ze een opstel schrijven over...water.
Grote paniek, wat kun je nu schrijven over water ? Ons vader maakte zich er een beetje kwaad over, en schreef voor Suzanne het opstel over water, ettelijke bladzijden en nog bladzijden over hoe een wolk door de wind voortgeblazen werd over het groene land... hele beschrijvingen over de vlucht van de wolk, die uiteindelijk tegen een berg op botste, in sneeuw uiteen viel, het sneeuwvlokje deed er jaren over om met de gletsjer naar beneden te zakken tot het in een piepklein bergriviertje terecht kwam... naar de grotere rivier... naar de stroom ... Nar de zee, waar het verdampte en hoog boven het groene land... Kortom een uitgebreide beschrijving van de kringloop van het water, met hele omschrijvingen van het landschap, van het grote avontuur van de waterdruppel, het eindeloze, neverending lot van de waterdruppel... Suzanne schreef groot, met mooie ronde letters, en vulde blad na blad na blad... En had nog nooit zoveel punten voor een opstel.

Geen inspiratie? Pfffft ! deed ons vader, dat bestaat niet !
Weet je, hij had gelijk, kijk maar, ik heb al heel wat woorden neergekrabbeld dank zij dat "gebrek" aan inspiratie.

Net zoals het in mijn hoofd ook nooit stil is, is mijn papier ook nooit lang maagdelijk wit. Ik schrijf doodgraag. Net zoals ik doodgraag teken, en mocht je ooit botsen op oude nota's die ik opnam tijdens de vele vergaderingen, dan zou je niet alleen mijn kriebelschrift kunnen bewonderen, maar in de kantlijn heel wat droedels. Schreef ik niet, ik was aan het tekenen, kleine gekke figuurtjes, echte droedels.

Op een of andere manier kan ik niet stil zijn met een blad papier voor me. Net alsof ik dat niet kan met een klomp klei voor me. Op een of andere manier moet ik dingen maken, opschrijven, tekenen, kneden... Creëren is soms een veel te groot woord, maar toch bewaar ik sinds enige tijd al die krabbels... Want kijk, als ik ideeën zoek om een beeld te maken, of een oplossing voor een bepaalde houding van dat beeld, of een passende kop op dat beeld... dan kijk ik naar mijn oude schetsen en droedels, en al heel vlug vind ik nieuwe manieren om het geheel op te bouwen, te maken zoals ik het eigenlijk altijd heb geweten dat het moest zijn.
Geen inspiratie ? Pffft Ik hoor het pa nog zeggen...

Kortom, je moet gewoon beginnen, en dan, dan vloeit het ene woord uit het andere voort, vloeit het lijntje uit in een schets.

Maar ik ken veel grotere kunstenaars van het woord dan ik zelf ben... De grootste kunstenaars van het woord zijn wellicht de politiekers, die kunnen uren praten zonder iets te vertellen. Dat kan ik niet, tenzij...
op het moment dat ik geen inspiratie heb...
Eindelijk eens een lege bovenkamer heb.
Heel eventjes, heel tijdelijk.
Zij hebben dat voortdurend.

djudedju...

Tot de volgende ?

Vergadering

Cement plant d (Photo credit: Wikipedia)

Deze voormiddag was het vergadering van het "klein bestuur" (dagelijks bestuur) van Ziekenzorg Mater, bij Monique thuis. Dus had ik geen tijd om deze voormiddag nog te bloggen.
Waarvoor mijn excuses... (Meen ik niets van)

Ik heb in mijn leven wat vergaderingen meegemaakt... soms had ik de indruk dat de wereld aan vergaderingitis leed. Want geef toe, sommige vergaderingen lijken wel zinloos en oeverloos... Babbelen om het babbelen. Bij ziekenzorg Mater is dit gelukkig niet het geval! Daar worden de punten die moeten beslist worden degelijk voorbereid, uitvoerig bekeken en beslissingen genomen.
Nadien blijven we gewoonlijk nog wat na-keuvelen en genieten van een aperitiefje.

Deze vergadering was dus de voorbereiding van een heleboel activiteiten en van de uitgebreide vergadering van alle medewerkers. Eigenlijk is dat voor wie in het klein bestuur zit een beetje dubbel gebruik, maar dat is onvermijdelijk. Je kunt nu eenmaal geen deftige vergadering hebben zonder voorbereiding, en die voorbereiding komt dan uiteraard terug in de uiteindelijke vergadering.

Het probleem dat iedereen wel kent, die in bestuurswerking vervlochten zit. Niet te vermijden !

Ik heb weer een lans gebroken om de taken zo veel als mogelijk te verdelen. Dat heeft meerdere voordelen, onder meer dat je de personen niet overbelast, en dat je iedereen, of toch een heleboel mensen daadwerkelijk betrekt en verantwoordelijkheden geeft. Anders zijn het altijd dezelfden die voor alles opdraaien, en die dan uiteraard in veel gevallen dit niet lang uithouden. Er is nog een bijkomend voordeel, op die manier schakel je de ballast-mensen ook wat uit. Want ook die heb je, mensen die wel ideeën lanceren, maar de uitvoering over laten aan de werkpaarden.

Ik ga ook uit van het standpunt dat een vergadering niet alleen een belasting is voor het bestuurslid, maar eigenlijk ook voor zijn gezin. Het is gewoonlijk daar dat je de eerste tegenstand ontmoet tegen het vergaderen. Een beetje van buiten uit als het ware, wat het bestuur betreft, maar heel rechtstreeks van binnen uit wat het bestuurslid betreft.

Verdelen van taken en verantwoordelijkheden kan die wrijvingen zo klein mogelijk houden.

Het is ook niet makkelijk om bestuursleden te vinden... Er zijn niet zo veel mensen die bereid zijn de "kar te trekken"... Het is veel gemakkelijker om op de kar te zitten en je mee te laten trekken.

En het wordt er niet makkelijker op. De veranderende maatschappij is daar wellicht niet vreemd aan. De arbeidsdruk en het feit dat er niet echt meer "vrije" tijd is, is daar wellicht de oorzaak van. Misschien frons je nu wat de wenkbrauwen, maar met vrije tijd bedoel ik hier de tijd waar je niets te doen hebt... En de mens legt zich tegenwoordig vast aan alles en nog wat... onder meer aan de TV... Er zijn mensen die hun eigen stukje leven schikken rond bepaalde programma's op TV...

En geef maar toe, als je aan het kijken bent naar een programma, en er komt bezoek binnen, dan moet je jezelf losrukken om beleefd te zijn. Om beleefd te zijn... Waar je eigenlijk moest blij zijn met het bezoek.

En toch... Het zou een maatschappelijke ramp zijn, mochten al die organisaties en organisatietjes plots verdwijnen. Zij vormen in feite het leven van de dorpsgemeenschap. Zonder hen verdwijnt het laatste cement uit de voegen tussen de stenen die het dorps-huis vormen.

Ik wil mezelf niet bewieroken, ik ben maar een heel klein pionnetje, maar kijk eens rond in jouw dorp, jouw parochie wie daar de verenigingen trekt... En stel vol verbijstering vast dat je veelal dezelfde mensen tegenkomt in een heleboel organisaties. Kortom het aantal werkpaarden is nog veel kleiner dan je al dacht !

Erg ?
Ja, heel erg !
Want ik zag hier al een paar organisaties ter ziele gaan, door gebrek aan trekpaarden, of door stomme kleine ruzietjes, of door ... maar die komen nooit of heel zelden terug, en er blijft een gat in het dorpsleven.

Als je ook maar enigszins kunt, werk dan mee, wees een beetje de lijm tussen mensen onderling. Wat als los zand aaneen hangt, hangt immers niet aan een. Leeft niet als entiteit. Ik schreef al eerder over het feit dat het dorp als economische entiteit verloren is gegaan, laat het niet verloren gaan als gemeenschap. Doe er iets aan !

tot de volgende ?

Voeren

Nederlands: Teuven (Nurop), dorpsgezicht (Photo credit: Wikipedia)

Een Vlaamse enclave in de Luikse provincie, een heel mooi stukje Vlaanderen in het groen.
Wellicht Vlaams gebleven omdat het indertijd buiten het grote industrialisatieproces viel. Een tijdlang was het een twistappel tussen Vlaanderen en Wallonië, maar gelukkig lijkt het daar nu stiller... Gelukkig, want binnen een goed maand gaan Anny en ik er op verlof. Genieten van het groen, genieten van de bezienswaardigheden in de omtrek, gaan kijken op de rommelmarkt van Tongeren... Kortom heerlijk niets doen en heel de tijd druk bezig zijn.

Eigenlijk heb ik het daar een beetje moeilijk mee... Ik heb schrik.
Schrik van de reisweg, want autorijden doet me pijn, daarom doe ik het ook in etappes. Schrik, want ik zit alleen echt goed op mijn stoel, in mijn zetel en lig goed in mijn bed (hopelijk straks ook in dat nieuwe bed)...
Schrik van de pijn.

Maar misschien valt het allemaal wel mee, en doorbreek ik weer een nieuwe barrière in de strijd tegen mezelf, mijn pijn.

En ik zou wellicht nooit die stap zetten, mocht ik niet verplicht zijn. Verplicht, omdat goede vrienden me vorige zomer Vlaanderen Vakantiecheques hebben gegeven... En ik kan die toch niet laten vervallen.

Misschien wordt het wel het mooiste cadeau dat ik ooit kreeg. Ik hoop het, voor mezelf, voor Anny vooral.

En dus zit ik nu wat te neuzen in allerlei websites om te weten te komen wat ik ginder allemaal kan doen... Wat is er te zien?... Maar de wereld houd geen rekening met mensen die niet goed "te pote" zijn, geen rekening met mensen die niet meer kunnen wandelen, geen rekening met mensen die niet meer kunnen fietsen en geen rekening met mensen die het niet leuk vinden om lange auto-uitstappen te maken...
Kortom geen rekening met mensen die eigenlijk die ontspanning brrodnodig zouden hebben.

Er zijn veel dingen waar je op die muur botst...
Ik ben te dik. Ik eet niet te veel, antwoord: meer beweging nemen: wandelen aan een behoorlijk tempo of joggen of fietsen.. Boem! Daar zit je dan. Dik te wezen.

In de winkel (Aldi, om het niet te noemen) is er een speciale aanbieding. Moet je vroeg bij zijn, want er zijn maar enkele stuks voorradig. Daar sta je dan aan te schuiven in een ellenlange rij aan de kassa (Aldi is beroemd om zijn vele kassa's die nooit gebruikt worden). Pijn te hebben. Ik moet al echt heel veel nood hebben aan dat ding om die pijn daar voor uit te staan !

En dan mag ik nog helemaal niet klagen. Ik ken verdomd veel mensen die er slechter aan toe zijn dan ik ben... Die heel wat meer pijn hebben of nog veel minder mobiel zijn.

Ik klaag dus niet, ik ben gelukkig dat ik nog zo veel dingen wel kan.
En misschien ontdek ik, dank zij die vermaledijde vakantiecheques wel dat er nog een grens wat kan verlegd worden, dat er nog wat dingen zijn die ik aankan. Dingen die ik gewoon niet durf te proberen, waarvoor ik de prijs van de pijn niet wil of durf riskeren. Want daar gaat het over...
Als ik naar de rommelmarkt ga, dan weet ik dat de kans er heel dik in zit, dat ik pijn zal hebben, dat ik mezelf ga moeten voortsleuren tegen de muur van pijn in. Maar ik ga graag naar de rommelmarkt, ik hou van die sfeer, ik ontmoet er mensen, kan eens heerlijk babbelen en lollen verkopen, kortom het is me de pijn waard.
Bovendien  weet ik wanneer ik moet stoppen, om net niet over die grens te gaan die uitmondt in een ontsteking met dagenlange pijn tot gevolg.
Nu sta ik voor een onbekende. Ik durf niet naar mijn familie, omdat, als ik twee keer die 100 km rijd op één dag, de kans groot is dat ik "vast zit" in een periode van pijn. Misschien (hopelijk) is het anders als ik die afstand in een ruk rij, met alleen kleine rustpauzes waar ik even de rug kan ontspannen in een andere houding.
Als ik naar de familie ga, dan ben ik na die 100 km meteen druk in de weer, zit ik aan tafel te babbelen, ben ik bezig met dit of dat, kortom, ik kan niet echt overgaan tot wat mijn rug eigenlijk wil... 't Komt er op neer, dat ik bij bekenden me bewust en onbewust veel sterker voordoe dan ik eigenlijk ben. Ik heb gewoonlijk zelfs pijn als men een bezoek brengt van enkele uren... Maar ik heb daarbij hetzelfde als met de rommelmarkt, het is de prijs waard...
Bij onbekenden heb ik dat niet of veel minder, daar durf ik rare houdingen gaan aannemen om die rug "op zijn plooi" te krijgen, ze kennen me toch niet.
Ik weet het, ik ben gek.
Ik heb een reuzegroot complex... Ik zag dat ook (nog veel erger) bij mijn zieke vader zaliger... Die wou ook niet "af gaan", die wou ook niet dat men zijn zwakte zou zien. En wellicht maakt dat de situatie (en de pijn) wellicht nog erger dan normaal.

Wie weet doorbreek ik nu weer een stukje van die muur...
ik hoop het

tot de volgende ?
foto: Teuven, Nurop... de straat waar we gaan logeren !

Polyphemus

Odysseus. Group of Odysseus blinding Polyphemus. Marble, Greek work of the 2nd century BC. (Photo credit: Wikipedia)

Odysseus in the Cave of Polyphemus (Photo credit: Wikipedia)

Polyphemus was de zoon van Poseidon, de God van de zee... Het was een eenogige reus (cycloop), die in het verhaal over Odysseus de scheepsmakkers van de held verorberde, waarop Odysseus, met een list, het ene oog van de reus uitstak.

Als je op de E17 naar Kortrijk rijdt, dan zie je daar plots aan je rechterkant Polyphemus staan... Vroeger stond de reus daar in zijn nakie, maar de laatste keer dat ik langs daar passeerde, had men hem een schaamlapje voorgebonden.

Ik vond het leuk... Was er plots iemand die zich geroepen voelde te zorgen voor de goede zeden van Eenogige Reuzen?
Het doet mij een beetje denken aan het prachtige beeld van David, die men ook ooit een zedig lapje ombond, of de Adam van het Lam Gods retabel te Gent... kreeg ook al een vijgenblad voor gebonden...

Nu en dan wordt de mensheid blijkbaar bevlogen door een zekere pudeur... Nu en dan lijkt het naakt in de kunst weer veel te bloot te zijn. Maar dat men dat vandaag de dag doet, waar je je knop van de TV niet kunt indrukken zonder seks te zien... Ik vind het een beetje gek. Een beetje vals spelen.

Bovendien heb ik veel meer tegen het bloot in al die films en toneelstukken, dan in de kunst. Meteen neem ik dan de stelling in dat heel wat van die films en toneelstukken voor mij niet bij de kunst horen. Jaja, je mag er je eigen gedacht over hebben, ik heb wel het mijne, dus jij ook je ding !
Kijk, ik heb al films gezien waar het naakt me niet stoort, omdat het echt een effectieve rol speelt in het geheel. Net zoals ik seks in een boek alleen mooi vind als het in het verhaal thuishoort, er deel van uit maakt. En dat is een beetje mijn maatstaf in alles wat bloot betreft... Als het deel is van de logische lijn van het geheel, dan kan het best, dan heb ik er niets tegen, maar seks of naakt er bij de haren bij sleuren om een flauw verhaal wat te vergulden??? Dan zie ik in dat bloot of die seks helemaal niets ... Het stoort me zelfs.

Maar omgekeerd ook... Ik vind een Adam met een vijgenblad helemaal niet beantwoorden aan het idee Adam.

Van mij hoeven het ook niet allemaal beeldschone figuren te zijn die daar gekonterfeit staan... Ik zou bijna zeggen: integendeel... Ik ben nogal voor het weergeven van de werkelijkheid, en zeg eens eerlijk: hoeveel mensen heb jij al in levende lijve gezien met een volmaakt lichaam? Ik hooguit een paar, waar ik dan wat verbluft naar staar (heel onbeleefd!) omdat het zo'n zeldzaam iets is. De mens is dus eigenlijk niet volmaakt van figuur. Punt. Dus vind ik een schilderij van een gewoon mens, met zijn kleine tekorten, veel interessanter dan een hypothetische Adonis op doek.

Een tekening van een oude versleten mens, dat vind ik het summum van schoonheid... Schoonheid omdat je daar niet alleen de mens ziet, maar eigenlijk het leven van de mens. Zijn werk, honger, overmatig eten, drinken, en wat nog allemaal etsten hun lijnen in het broze oude mensenlijf... Prachtig !

Bloot kan dus, en mag dus, maar het moet een logisch deel van het geheel zijn, en niet iets er bij de haren bij gesleurd. Om het anders te zeggen, niet bloot omwille van het blote, maar naakt omdat het nu eenmaal natuurlijk er bij hoort, er deel van uitmaakt.

Eigenlijk is dat een beetje met alles zo... Als je snoept omwille van het zoete van de suiker, dan ben je verkeerd bezig, maar als je wat suiker in je eten doet om de smaak te vervolledigen, dan is die suiker geen snoep meer maar een gepast onderdeel van het geheel.

Zo is ook het ganse leven... Als je overdrijft, dan is het niet goed meer. Dan is het niet echt lekker meer, dan krijg je op den langen duur een degout van dat wat je ooit zo aanlokte. Overdaad schaadt... echt !

Je moet het leven savoureren, met kleine hapjes, van het leven snoepen, zonder overdaad, zonder anderen hun deel af te nemen, zo dat je steeds lust blijft houden, dat je nooit echt voldaan bent, en al zeker niet een indigestie krijgt van het leven...

Een van de moeilijkste dingen voor een kunstenaar is het tijdig stoppen... Het lijkt gek, maar als je een kunstwerk maakt, dan heb je nooit het gevoel dat het echt af is... Je kunt er blijven aan werken, blijven aan bij werken... en veelal ga je dan net over het mooie heen... Je moet kunnen stoppen, een beetje onvoldaan, een beetje met honger... Dan heb je wellicht voor dat werk het summum van schoonheid bereikt. Ga verder en je vermindert het geheel in waarde.

Dat is het leven...
Leven is een kunst...


tot de volgende ?

Je zelf

Nederlands: Plafondschildering Sixtijnse Kapel door Michelangelo, middendeel met de beroemde scène van God en Adam. Vanaf Engelse wikipedia English: , Sistine Chapel ceiling – left centre section.SOURCE: http://artchive.com/ftp_site.htm, Picture prepared for Wikipedia by Adrian Pingstone in April 2003. (Photo credit: Wikipedia)

Mijn levenslange zoektocht zal wellicht niet beëindigd zijn, maar ik heb het gevoel een punt te hebben bereikt. Een punt die ik met je wil delen.
Wellicht is er geen mens echt tevreden met zichzelf, en ik heb het niet over uiterlijk, maar over je innerlijk, je echte eigen zichzelf.

Of we nu gelovig zijn of niet, ik denk dat God in mezelf zit, en ik in god, of voor niet gelovigen, dat het volmaakte in mezelf zit, en ik in het volmaakte, in het streefdoel.

Ik heb hier in deze blog al meermaals gedebiteerd dat ik geen heilige wou zijn, want wij stellen ons heiligen voor als "Zebedeussen", mensen die heel de dag door bidden, met een beate glimlacht om de lippen lopen ostentatief goed te zijn, kortom volkomen voorspelbare mensen, dus vervelende mensen...

Nee, zo wil ik niet zijn, ik voel me goed in mijn vel, alleen zijn er nog wel enkele puntjes die ik kan verbeteren. Zoals ieder weldenkend mens voor zichzelf zal vaststellen. We zitten wel goed in de basis van ons ik, maar er zijn wat kantjes aan die kunnen bijgeslepen worden. We vloeken te veel, we eten te veel (of te weinig), we drinken te graag een glaasje, we zijn knorrig als we opstaan, we... we...
Eigenlijk is het best een lange lijst. Ik kan er best bijvoegen: men mag me niet storen als ik aan het bloggen ben, anders raak ik de draad kwijt. (Denk ik)

Maar met het idee dat de goede, de volmaakte mens, of God in mij zit, en ik in de volmaaktheid, in God, daar vind ik een antwoord.

Ik mag best zijn en blijven wie en wat ik ben. Ik moet alleen maar voortdurend blijven pogen meer en meer aan het grondmodel te voldoen. De ruwe kantjes afslijpen, hier en daar een uitgevallen steen terug plaatsen.

Op zich ben ik een volmaakte mens, alleen kun je dat niet zien, omdat ik teveel afwijk van het oorspronkelijke ik.
Ik heb te veel slechte dingen opgeraapt. Ik maak me te vlug boos, ik ben een opgewonden standje, ik vind rustig blijven een heel zware opdracht...
Maar gelukkig heb ik het goed in me, kan ik mezelf terug brengen naar wat ik moet zijn.

Als ik niet in God zou geloven, terug naar het echt humaan zijn tegenover mijn medemensen, mij volkomen doen inpassen in een maatschappij, op die manier dat ik door mijn gedrag bij draag aan die maatschappij.
Als ik wel geloof in God, pogen zo goed mogelijk te zijn, goed voor mijn medemensen, -zo goed als voor mezelf !!!- en ook nog de tijd maken om God te eren, te bidden...

Hoe je het ook bekijkt, van welk standpunt je ook vertrekt, geen makkelijke opdracht ! Het vergt een voortdurende aandacht op je zelf. Niet voor je zelf (dat doen we veel te veel), maar op je zelf, om je te richten op de anderen.

Maar eigenlijk is het ook gemakkelijk, want het grondidee, de basis hebben we in ons. Meestal noemen we dat geweten, maar eigenlijk is het dus het grondmodel van een blokje die perfect past in het geheel van de maatschappij. Dat grondmodel attendeert ons voortdurend als we iets verkeerd gaan doen of gedaan hebben. Hoe meer aandacht we geven aan dat stemmetje, aan dat grondmodel, hoe fijner het zichzelf afstemt, en hoe meer en beter we ons moeten richten naar dat grondmodel. Oefening baart kunst, ook en zeker in dit geval.

Maar helaas ook het omgekeerde...
Hoe meer we die stem het zwijgen opleggen, hoe stiller de stem wordt, en hoe minder we passen in het geheel, integendeel, hoe meer we denken dat de rest zich maar moet aanpassen aan ons.
Maar je kunt geen muur bouwen met stenen die niet passen.
Je kunt geen maatschappij hebben met mensen die niet willen passen in het geheel

Dan krijg je misdadigers, fanatici kortom onaangepasten.
We kunnen best in onze genen een verkeerd stukje hebben zitten, waardoor we makkelijker neigen naar een of andere fout, we kunnen best een grove invloed hebben ondergaan van een slechte opvoeding, een verkeerd milieu, maar het grondmodel blijft diep in ons altijd ter beschikking.
En we kunnen oefenen, bijvijlen, aanpassen...

En wellicht het moeilijkste is dat we niet mogen knorren op de niet- of minder-aangepastheid van de anderen, want dan zouden ze het ook kunnen van ons.
(Enige uitzondering: het opvoeden van onze kinderen).

Maar vergeet het niet: we hebben het in ons !!
Dat geeft toch hoop is het niet ?

tot de volgende ?

geen dag als een ander...

Nederlands: Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaartkerk in Ninove (Photo credit: Wikipedia)

Gisterenmorgen moesten we proberen heel vroeg aan de Aldi te zijn, want ik wilde zo'n pomp kopen om mijn visvijvers mee te kuisen. Die dingen kosten anders stukken van mensen, en nu waren ze betaalbaarderderderder... Toen we toekwamen stond heel de parking bomvol, en moesten we zoeken voor een plaatsje...
Binnen was het drummen, maar ik heb mijn pomp.
Vandaar zouden we dan doorrijden naar Wieze, naar de rommelmarkt. GPS aangezet, en wijllie weg... 10 km, en dan stonden we stil, in de file...
Door die brand op de autosnelweg, was alle verkeer van de autostrade afgehaald, en stonden ze allemaal stil om de huizen langs de baan te bewonderen. Tsjechische en Roemeense vrachtwagens met vertwijfeld kijkende bestuurders, en een keer zagen wij en hoorden wij een dame aan de overkant van de weg vloeken dat het niet schoon meer was. Toen ze me zag lachen, riep ze me toe dat ik ook nog een paar uur zoet was...
Enfin, we hebben twee uur gereden naar Wieze... Ik was geradbraakt. En aan de rommelmarkt was er veel minder volk dan anders. Wellicht stonden ze ook allemaal stil ?

We liepen dus rustig op de rommelmarkt, gingen naar een van de terrasjes om iets te drinken en een belegd broodje te nutten, en dan terug markten. Blijkbaar was de massa (nu ja...) eindelijk door de file geraakt, want nu begon het drukker te worden.

In het terugkeren, besloot ik geen risico te nemen, en reed over Ninove naar huis, zo ver mogelijk weg van de opritten naar de E 40...dacht ik, want ook daar waren er opritten... Gelukkig geen file meer, en toen we over de autostrade reden, zagen we dat de auto's weer op de snelweg reden. Op de baan van Ninove naar Brakel... Werken ! Rode lichten en beurtelings langs de werken rijden... djudedju

Enfin, we zijn thuis geraakt...

En vannacht om drie uur was het plots weer twee uur. Een uur die plots verdween in het niets. Einstein met zijn relativiteit snapt het ook niet. Maar vanmorgen werd ik dan wakker op een uur dat ik allang had gegeten, maar eigenlijk was het het normale uur, maar moeten we nu leven op het abnormale uur. En eigenlijk feitelijk is dat normale uur ook al niet het normale uur, maar het restantje van het zomeruur van binst de oorlog, die hier is blijven hangen. Dus is het volgens het normale uur middag op het moment dat uw uurwerk nu twee uur in de namiddag wijst. Allemaal heel natuurlijk dus...

Heel ons bioritme naar de knoppen...
Weeral een keer, twee keer per jaar mogen we daarvan genieten. Dat is om te besparen zegt men. Al wat ik weet is dat ik nu honger heb als het nog geen hongeruur is, en dat ik uit en in mijn bed moet op momenten die me niet echt passen. Heb je toevallig ook dat programma gezien over "slecht slapen" ? Je moet steeds op het voor u juiste en zelfde uur slapen gaan. Het helpt niet om een uurtje vroeger in je bed te kruipen, want dan lig je wakker tot dit uur om is... Maar hoe moet dat nu ?
Heel mijn bioritme naar de Filistijnen.
djudedju
 't is weer geen dag als een ander hé ?


tot de volgende ?

Waarde relatief ?

Apple 1 computer (Photo credit: Wikipedia)

Er is momenteel heel wat te doen over het schilderij uit 1534 met een zicht op Gent... Het zou niet echt uit 1534 zijn, en dus helemaal geen topstuk.
Jaren is het een topstuk geweest, en plots niet meer.

Dit deed me denken aan de relativiteit van de waarde die men aan dingen hecht.

Het schilderij is niet veranderd, de kijk er op wel, en dat bepaalt dan plots de daling in waarde. Gek toch? Het is krek hetzelfde als daar voor...

Ik ben liefhebber van Afrikaanse beelden, en koop nu en dan eens een stuk aan op de rommelmarkt (soms vind je er schitterende dingen !), maar ook daar zie je de relativiteit van de waarde der dingen. Ik hou maar een paar dingen bij, maar ik zie dat je perioden hebt dat de dingen duur zijn, en plots, geen mens weet waarom, zijn die zaken uit de mode, en dalen ze spectaculair in waarde. Daardoor stijgt de verkoop weer, en dus stijgen de prijzen, en de eindeloze cirkel der menselijke gekheid herbegint. Dit is zo met de Afrikaanse beelden, maar het is eigenlijk min of meer met alles zo.

Een auto van het model van vorig jaar staat in de uitverkoop, een stuk goedkoper dan vorig jaar. Dan denk ik, met mijn slecht karakter, dus hebben ze de auto vorig jaar véél te duur verkocht, en woekerwinsten gemaakt ! Ik maak me telkens en telkens weer deze bedenking bij soldes en dergelijke. En ik erger me mateloos dat ik naar "goedkope" winkels moet om de dingen te kopen aan een normale prijs. Waarom vind ik kledij aan de helft van de prijs in de "Boum" (In Wallonië, bij mijn weten niet in Vlaanderen te vinden), en andere dingen in de Action en niet in de gewone winkel.

Ik bedoel dit niet als reclame voor die winkels, maar eigenlijk als een blaam aan de anderen.

Ons vader zaliger spaarde postzegels, en hij had zo'n cataloog met daarin onder meer de waarde van ieder zegel, gestempeld en ongestempeld... Waarde die je nooit kon krijgen, want dat vermelde bedrag was maar een "richtlijn"... Richtlijn ? Waar naar toe? Naar een gevoel van valse rijkdom ?

Neem nu mijn Afrikaanse beelden. Ik zie beelden die op veilingen heel duur blijken te zijn, en die ik aankocht voor een appel en het spreekwoordelijke ei... Met andere woorden, die dingen zijn net zo veel waard als de gek er voor wil geven.

Wellicht zal iemand die helemaal niet van Afrikaanse kunst houdt er helemaal niets voor geven, het niet eens bekijken...

Het stadsgezicht van Gent is dus ook voor mij nog net zo veel waard voorheen: een leuk ding dat mij een idee geeft van hoe een stad er ongeveer uitzag in 1534 of iets later of vroeger... Meer niet.  Ik kan er uren staan op kijken, vergelijken met de gebouwen van nu, met de omvang van de stad nu, maar veel meer zegt het mij niet, en of die 1534 nu plots 1575 zou worden interesseert me geen zier. Ik ben niet zo gehecht aan data. Ik vind het een mooi werk die me een impressie biedt op de stad in een ver verleden.

Daarom kan ik ook even goed genieten van een mooie kopie dan van het origineel. En daar gaat het toch over ?
Een schilderij, echt of vals, van 1534 of van 1600 is om naar te kijken en van te genieten. Een auto van vorig jaar of het nieuwste model van dit jaar dient om mee rond te rijden, meer niet.
Een TV van vorig jaar of eentje van de allernieuwste, dient om naar te kijken en om je programma te zien...
Een tablet van mer Apple of van Samsung Galaxy zijn net zoveel waard als je er voor wilt geven, om er jou ding mee te doen. En welke doet wat jij wilt, dat is de beste, en dan opteer ik voor de goedkoopste die dat doet.

Naam of model, dat doet toch eigenlijk niets ter zake, niets, dan een voldoen aan de menselijke ijdelheid.

In onze maatschappij moet je kind kleren hebben van merk x, of het valt uit de toon. Gek !!!! Kleren zijn om je te bedekken en om er je comfortabel in te voelen... meer niet.

Maar ja, ik ben iemand waar winkels niet zo veel aan verdienen... Ik heb geen of heel weinig aandacht voor al die dingen. Mij gaat het over het nut. En eventueel de duurzaamheid en het verbruik. Kortom het NUT...

Oh ja, ik heb wel oog voor wat mooi is, en ik kan ook met genoegen kijken naar een mooie wagen, maar ik heb er geen enkele behoefte aan daarom die wagen te kopen. Ik koop een wagen waarvan ik denk dat ze het nuttigst is en niet te veel gebruikt en lang zal meegaan. En van een kleur waar je het vuil niet te veel op ziet liggen, zodat ik hem niet te vaak moet (laten) wassen.

Wat is de waarde van een ding ?
Juist, wat de gek er voor wil betalen...

En als jij niet van Afrikaanse kunst houd, dan ben ik de gek, en jij de verstandige, de nuchtere.
Maar ik ben niet zo gek dat ik er veel voor uit geef... Ik wil niet alleen die dingen in huis, ik wil ze alleen als ze goedkoop zijn, maar zelfs dat goedkope is voor wie er niet van houdt veel te duur !
relativiteit was er al lang voor Einstein.

Kijk maar eens hoelang een uur duurt in de wachtzaal van de tandarts, en hoe vlug dat gaat als je aan iets leuks bezig bent...
Waarde ? Pfffffffffffffffffff!

tot de volgende ?

Aarde 2

Nederlands: (Photo credit: Wikipedia)

Het mag geen verwondering wekken, dat de ontdekking van de vierde dimensie rechtstreeks aanleiding gaf tot spectaculaire ontwikkelingen in de ruimtevaart. Eenmaal men ontdekt had dat een neutron schijnbaar de snelheid van het licht had overtroffen, maar in feite gebruik maakte van de vierde dimensie, was de jacht geopend.

De precaire situatie van de Aarde door de stijgende vervuiling noopte er toe om een uitweg te zoeken in de ruimte, een nieuwe aarde te exploreren: Aarde 2 ...

Het schip was 47 jaar, 3 maand, en 12 dagen onderweg, toen het eindelijk Aarde 2 bereikte, die eigenlijk gelegen was op een afstand van zo'n kleine 800 lichtjaren van de oude Aarde. Gedurende de reis waren 2 van de 12 piloten overleden, en vervangen door reserve-piloten uit de voorraad "slapers"... Aan boord waren immers zo'n 1248 slapers, jonge mensen, die een blakende gezondheid hadden, op vruchtbaarheid waren getest, en bovendien allen op verschillende gebieden van de wetenschap onderlegd waren. Zij waren allen in een soort winterslaap gebracht, een soort kunstmatige coma, maar dan op een manier die geen schade toebracht aan lichaam noch geest. Gedurende de ganse reis werden door het individuele toestel van iedere slaper, de spieren op peil gehouden, en zij verkeerden voortdurend onder een kunstmatige zwaartekracht.

Nu het schip eindelijk, na al die jaren Aarde 2 bereikt was, werden ze gewekt, en alras was het schip vol leven van de opgewonden bende. Ze hadden na de start geen contact meer gehad met Aarde 1, daar radioseinen niet via de vierde dimensie te versturen waren. Ze waren kortom als het ware afgesneden van hun verleden, ze waren de echte pioniers, de echte Adams en Eva's van hun nieuwe wereld !

Ze draaiden enige dagen rond de aarde 2, teneinde uit te zoeken waar ze zich het best en het makkelijkst konden vestigen, om na te kijken of de lucht goed was, of er leven was, of ... of ...

Eindelijk landden ze, gedeeltelijk met het enorme ruimteschip, anderen met vliegtuigen die in het enorme schip voorzien waren. Op die manier spreidde men het risico en maakte het quasi zeker dat de bevolking kon plaatsgrijpen.
Maar alles lukte wonderwel, iedereen verzamelde rond het ex-ruimteschip, en keek rond over de nieuwe aarde... De zon was, net zoals op de oude aarde, een witte ster, de dag duurde hier 29 uur, en een jaar deed er 389,14 over om rond de zon te toeren. Er was een maan die iets groter was dan de oude maan, kortom, eigenlijk leken ze we een beetje thuisgekomen...

In eerste instantie gebruikten ze het ruimteschip als veste, maar reeds 's anderendaags begonnen ze aan het maken van een echte vesting, waar ze zich zouden kunnen verdedigen tegen dieren en wie weet tegen... verstandige wezens van deze planeet...  Gedurende de bouw leek het er steeds meer en meer op, dat deze aarde heel vreedzaam was, dieren leken beperkt tot grazers, ze zagen geen enkel roofdier ! En ander leven was er in de nabijheid blijkbaar ook niet te vinden. De aarde leek vruchtbaar, en ze besloten over te gaan tot het bloot maken van stukken grond om aan landbouw te gaan doen, met de granen en zaden die ze meebrachten van de oude Aarde...

Dat leek wel het alarmsignaal. De dieren verdwenen spoorloos bij het horen van de gigantische landbouwmachines, en plots zagen ze mensen, of toch mensachtigen, die naar hen toekwamen.

Meteen trokken zij zich terug binnen de veilige omwalling van de veste, en keken wantrouwig naar de lui die daar naderden. Ze zagen er heel menselijk uit, hun armen en benen leken wel iets korter in verhouding, en hun kleur had iets groen-bruins, maar verder leken het gewoon ... mensen. Ze waren gekleed in geweven kleren, die heel kunstig gekleurd waren in een soort pasteltinten, maar zo, dat ze wel leken op te gaan in de achtergrond. Je had het gevoel, mochten ze stilstaan, dat je ze wellicht niet eens zoudt opmerken.

Tijdens het naderen hielden de vreemden de handen voor zich uit, als om aan te tonen dat ze niet gewapend waren. En aan de veste begonnen ze te spreken, in een verschrikkelijk koeterwaals, waar niets maar dan ook niets van te begrijpen was. Een paar van taalkundigen besloten naar buiten te gaan om te pogen iets van de taal op te rapen. Ze spraken in hun aardse Engelse taal, en de anderen broebelden er maar op los. Zwegen en leken te wachten op het gesprek van de anderen. De anderen spraken dan maar, hoofdzakelijk om te stellen dat ze hen niet begrepen. Dat heen en weer geklets duurde even voort, zonder blijkbare vooruitgang, tot plots een van de vreemden (die hier eigenlijk thuis waren!) uit zijn zak een vreemd voorwerp haalde, dit voor zijn mond hield, en zie, daar sprak hij plots Engels. Of liever, wellicht sprak hij zijn taal, toch aan zijn mond te zien, maar de aardlingen hoorden Engels...
Ze waren verbluft !
Ze zagen er niet uit als mensen die een hoge technologische ontwikkeling hadden, eerder het tegendeel, maar waar haalden ze dan dat ingenieuze vertaalmachientje vandaan ?

Ze nodigden de vreemden uit in hun vesting, en uit de volgende gesprekken bleek dat deze aarde, die er zo groen, zo vredig, zo natuurlijk uitzag, enkele eeuwen terug bijna kapot was gegaan aan vervuiling en oorlogen...tot omzeggens alles kapot was, niet meer te herstellen leek en de mensheid en bijna heel de natuur uitstierf. De overblijvenden kwamen bijeen, en besloten de zaken te herbeginnen, de aarde te herstellen, de natuur als eerste prioriteit te nemen, geen vervuilende industriën meer op te zetten, de natuur natuur te laten en de aarde terug te geven aan zichzelf. Zij zouden voortaan huurders zijn van de aarde, met de plicht hun woonplaats gezond te houden, groen te houden en de natuur te bevorderen. En kijk, het is gelukt ! De aarde is terug gezond, wij houden het aantal mensen en het aantal dieren binnen de perken zodat alles zijn normaal verloop kent en de natuur zijn rechten kan hernemen. Wij hebben geen oorlogen meer, richten onze landbouw in op een manier die de aarde respecteert... Wij komen u welkom heten, en vragen u beleefd om u ook aan die normen aan te passen. U kunt hier wonen en leven, maar u moet uw aantal binnen de perken houden die draagbaar is voor een natuurlijke aarde. Alleen op die manier is leven te behouden, is leven draagbaar voor de wereld.
De wereld is onze moeder, wij kunnen en mogen onze moeder toch niet vermoorden???

Ik schreef dit stukje als een soort evangelische parabel... Neem het ter harte !
tot de volgende ?

Het Hof !

Nederlands: Koektrommel uitgebracht door de firma Delacre in 2009. Naar aanleiding van het 50-jaar huwelijk tussen koning Albert II en koningin Paola. (Photo credit: Wikipedia)

Vandaag gaan de Koning en de koningin, De Nederlandse kroonprins en zijne gemalin, een pak eerst ministers, en een zee van volk naar de begrafenis van een deel van de kinderen die gestorven zijn in het busongeval te Zwitserland... En toch weet ik dat de ouders daar eenzaam zullen staan.
Alleen met hun verdriet.
Verdriet kun je niet delen, hoe vaak je het ook deelt, het blijft even groot.
En je bent dan ook alleen op een klein vlotje, in een oceaan van verdriet.
Eenzaam in een massa medelevenden.
Eenzaam
Alleen

Vannacht lag ik te denken...
Een mens is als een mooie aarden pot, waar een scherf is afgesprongen. De pot is veel te mooi om weg te gooien, dus neem je de pot in handen, je neemt een tube lijm, brengt lijm aan op de pot en op de scherf, en duwt beide delen samen. Je moet dit tegen elkaar blijven aandrukken, tot de lijm pakt... Maar dan ruik je plots dat de broccoli aan het aanbakken is, pot aan de kant, broccoli redden... Of de bel gaat, of je partner valt, of .. of ...

Er is altijd wel iets wat je verhindert de pot te lijmen, er is altijd wel iets dat verhindert dat het leven, dat je zelf volmaakt bent, geheel bent, bent zoals je eigenlijk zou moeten zijn.

We zijn als mensen bijna onmogelijk in staat om dat volmaakte te bereiken. En de definitie van dat volmaakte is ook al niet volmaakt, wat voor de ene heiligheid is, is voor de ander het bereiken van een diploma, het bereiken van rijkdom, het hebben van... Want het volmaakte, dat is gelieerd aan "geluk"... En geluk, dat zoeken we steevast buiten, terwijl het eigenlijk in ons ligt.

Vandaag zullen in die kerk heel wat mensen aanwezig zijn die echt gaan om hun steun, hun medeleven te betonen, maar hoe jammer ook, ze bereiken de treurende ouders niet echt.  Oh, hun aanwezigheid heeft wel enig effect, het lijkt een moment dat heel de wereld stilstaat uit verdriet, maar dan is de offerande voorbij, of de mis uit, en je staat weer alleen met je verdriet.  Verdriet zit van binnen, en we kunnen hen niet strelen, niet knuffelen, niet troosten aan de binnenkant, we raken niet verder dat aan de buitenste zijde van het leed, de rand.

Nee, ik wil niet zeggen dat je niet moet gaan, integendeel, hoe klein het effect ook is, het is iets, daar waar nu niets meer lijkt te zijn. Dus ga maar, toon je medeleven, ga in massa, raak hen door aantal, door aanwezigheid. Dat kleine beetje is ook belangrijk. Want op dit moment is er niets, dus ieder klein beetje lijkt op het moment sterk uitvergroot. Het is maar heel tijdelijk, maar het is wellicht de eerste keer dat iets van buiten weer binnen in geraakt. Dat is op zich al belangrijk. Er is daar buiten nog altijd iets, een wereld, het ziet er niet naar uit, maar je kunt vanuit dat immense verdriet, terug naar de wereld. 't Zal nooit meer hetzelfde zijn, maar het is er nog, en zelfs met dat verdriet kun je ook nog geluk kennen. Het een verhindert het andere niet. Nu kun je, wil je dat nog niet geloven, maar ik weet het uit harde ondervinding.

Ik ben een pijnpatiënt, zo eentje waar de dokter zegt: "Je moet er mee leren leven"... En dat lukt. Als de pijn niet echt opspeelt, maar gewoon stilletjes aanwezig is, dan zeg ik: "Ik voel me goed", en ik meen dat. In het begin van mijn ziekte kon ik dat niet, dan was de pijn er altijd en zijn aanwezigheid blokkeerde het normale leven. Nu is die pijn er nog, maar ik heb er mee leren leven, als het op zo'n manier is, dat ik nog een en ander kan doen, dan voel ik me goed. Het is pas op de momenten dat de pijn té wordt, dat ik klaag en me moet zetten of gaan liggen. Je leert er dus werkelijk mee leven, mee tevreden zijn. Het is dat of geen leven meer... Verdriet is ook zo, het is er wel, maar zolang het je niet schrijnend weer confronteert met je verlies, dan gaat het, dan voel je je "goed"...
Klinkt het gek ?
Het is het niet.

Zoek de dingen die je graag doet, die je goed kunt, en kom weer in beweging, verzet je lijf en je gedachten, weg van pijn, weg van verdriet.
Wentel je niet in je pijn, in je verdriet, doe dingen waardoor je op andere dingen denkt.

Het helpt ! Echt !

tot de volgende ?

vuil ventje

Water cycle http://ga.water.usgs.gov/edu/watercycleprint.html Other language versions: Català Czech español Finnish Greek Japanese Norwegian (bokmål) Portugese Romanian עברית Diné bizaad (Navajo) and no text and guess water vapor (Photo credit: Wikipedia)

Česky: Pitná voda - kohoutek Español: Agua potable (Photo credit: Wikipedia)

Het begon deze nacht...
Anny ging naar het toilet, deed nadien de waterspoeling werken (in 't schoon Vlaams:aan de chasse trekken), en meteen begon het...
Ze moeten bij nachte aan het werk zijn gegaan aan de waterleiding, en wij lagen te genieten van spookachtige geluiden: psssjjt, boenk, drup drup psssjjjjt prrrrr, boem,eindeloos ...
Na vijf minuten luisteren ben ik opgestaan, heb de deur van de badkamer en de deur van onze slaapkamer gesloten, en dan hoorde je alleen nog de luidste boek boenk geluiden...
Een mens is dan natuurlijk klaarwakker, en dus nam ik mijn boek en ging een uurtje lezen, zodat de boenkboenk wat uit mijn gedachten verdwenen en ik niet meer intens lag te luisteren naar wat ik niet horen wilde.

Vanmorgen: geen water, ja, een paar spatten zuiver roest, en dan een dun straaltje modderig dinges... (in het toilet hoorde ik nog steeds het gedrup en gepssjjjt !)
Geen tandenpoetsen, geen wassen, alleen haar kammen.
djudedju
Ik voel me een vuil manneke
Naar de buur "Hebt ge ook geen water?" "Nu juist weer wel!" Ik naar huis, beneden de kraan opengedraaid, en ja, daar was het water. In het begin wat ros water, maar weldra weer net klaar water.
Ik naar boven...
niets
Dat kan toch niet ?
Dat filterkopje er af gedraaid, en daar lag een dikke laag modder en harde stukjes te liggen. Nu de kraan open: volop water !
Filterkopje afgespoeld, weer op gedraaid: water...
Water !

Koffie !

Heb je er al eens bij stil gestaan waarvan we heden ten dage allemaal afhangen?
Geen elektriciteit: geen verlichting, mijn rolluiken niet meer omhoog te krijgen, mijn rolluik aan mijn deur niet meer te openen, mijn garage kan ik manueel bedienen, maar zonder licht vind ik dat spul om dat te bedienen van ze leven terug...
Geen koffie, geen verwarming (de brander werkt niet zonder stroom).
een kaars en een zaklamp.
Geen computer, geen blog...en geen eten bereiden !
Geen water: geen koffie, geen soep en geen patatjes koken. Geen werkend toilet, hopelijk heb je op die dag geen diarree !!!
Voor onze verwarming hangen we af van stookolie of gas... en dat kan ook stilvallen...
We hebben prachtige huizen, voorzien van alle snufjes, maar we zijn och zo afhankelijk geworden.

Wij kunnen onszelf niet meer bedruipen, zelfs ons dorp is geen zelfstandige entiteit meer... We hangen van alles en nog wat af. We hebben onze auto, onze vrijheid, maar de moderne wagen is is niet echt geschikt om op aardewegen rond te rijden, zelfs onze moderne tractoren laten het bij erge modder op de velden afweten... Ik zag hier ooit een koppel paarden een tractor lostrekken. We zijn alleen nog geschikt voor de wereld die we zelf opbouwden.
In een ver verleden gingen Anny en ik op verlof, voor grote lange voettochten door stukken Frankrijk, of in Schotland, maar we hadden dat moderne vervoer nodig om aan de start te geraken, en na afloop namen we weer dat moderne vervoer naar huis toe. We gingen eten in een of ander restaurantje, en sliepen zo mogelijk in een hotelletje of een gîte, of een bed and breakfast of wat we ook vonden om niet te hoeven slapen in de tent.

We zijn geen echte natuurmensen meer... We doen graag net alsof, maar we zijn het niet meer.

We kunnen niet weg zonder al die moderne hulpmiddelen, en het wordt er niet beter op. Ik kijk nu en dan nog wel eens op een kaart, maar als ik ergens naartoe ga, dan zet ik de gps op... En een lieve stem zegt me wel waar ik moet rijden om ter bestemming te geraken. De nieuwe generatie zal wellicht niet meer weten hoe je een kaart moet gebruiken... Mercator ligt wellicht te wenen in zijn kist.

Je leest wel eens verhalen over ontmoetingen met "marsmannetjes", en bijna iedere keer vertelt men daarbij dat alles stil valt, je auto, de elektriciteit, je uurwerk... Stel je eens voor dat dit géén verhaaltje is ! Stel je eens voor dat je plots zonder al die moderne voorzieningen staat in je huis !
Je kunt het makkelijk uittesten, dwing je zelf eens om al die dingen ongebruikt te laten... Hoe lang denk je het uit te houden? Eén dag ? Ik geloof nooit dat je jezelf zolang in bedwang kunt houden om van alle gemakken af te zien.
Ik ook niet.

We kunnen het ook omgekeerd bekijken... Haal eens iemand uit het diepste van het Braziliaanse oerwoud, uit zo'n onontdekt dorpje indianen... En laat die onze kranen zien, laat hem zien hoe we dat kostbare water verspillen om ons pisje door te spoelen, laat hem verbluft zien dat het dag blijft in onze huizen dank zij de elektriciteit, laat hem zien hoe we koken door aan een knop te draaien van het fornuis... De man denkt ongetwijfeld dat wij in de hemel wonen. Neem hem niet mee naar een warenhuis, de schok zou wellicht te groot zijn.

En wij denken er zelfs niet meer bij na, of ja, toch wel... Als er ergens een panne is...

tot de volgende ?

treurfile

Image via Wikipedia

Gisteren zat ik met verbazing te kijken naar de file die aanschoof om te kijken naar de schoolpoort waar de verongelukte kinderen school liepen.
Een zee bloemen, kaarsjes, knuffels onder een inderhaast opgetrokken afdakje...
Je zag warempel mensen die weenden, zo diep ging hun medeleven.

Op iedere begrafenis kun je dat fenomeen ook aanschouwen: mensen die niet tot de familie behoren en toch staan te wenen. Ik dacht vroeger dat dit wel héél goede vrienden moesten zijn van de overledene, maar nu twijfel ik daar een beetje aan. Ik heb de indruk dat er zoiets bestaat als solidariteitsweners... Mensen bij wie de empathie zo groot is, dat ze gewoon zo intens meeleven, dat ze dan ook maar mee wenen.

Ik heb dat niet, of toch niet in die mate. Alhoewel, met ouder worden, of misschien door het grote verdriet van zelf een kind verliezen, ben ook ik weemoediger geworden. Niet alleen voor verdriet. Eigenlijk een beetje voor alle gevoelens. Ik heb het niet meer zo onder controle als vroeger, ik ben niet meer die koele kikker. Ik kan emotioneel beladen worden door een stomme film op TV, ik krijg kriebels in mijn buik bij het zien vallen van een persoon, net of ik aan het mee vallen ben, en ik kan me vooral heel goed boos maken als ik politici weer onzin hoor debiteren. Nog een beetje en ik ga ook wenen op begrafenissen !
Nee, daar is geen gevaar voor... Want om heel eerlijk te zijn, ik ga niet meer echt naar begrafenissen van andere mensen, iedere begrafenis is een memento voor onze Koen. Net of heel mijn verdriet zich uitkristalliseert rond mijn dode zoon.

Ik stel net dat ik weker geworden ben, melancholieker, maar tezelfdertijd ben ik ook ongevoeliger geworden, in die zin, dat niets meer die top van gevoelens kan overstijgen. Een beetje "ik heb het allemaal al gehad"-gevoel.

Wellicht speelt dit mee in mijn verbazing over die treurfile aan de schoolpoorten van de betrokken scholen. Misschien behoor ik tot de weinigen die het verdriet iet of wat kunnen inschatten, maar tegelijkertijd verhindert me dat net om echt mee te leven. Ik ben bang er opnieuw in te verdrinken.

Treurfile... kijkfile, rampentoerisme... ergens is het allemaal een beetje familie van elkaar. Ooit hoorde ik een vrouw na een huilbui zeggen: "Dat kan eens deugd doen zie!" ... Misschien is dat er ook wel familie van...
En misschien is het wel zo, dat in het rijke westen, men alle kansen aangrijpt om een diep weg te zakken in gevoelens. We worden door TV, reclame en dergelijke steeds meer opgejaagd om van alles mee te pakken in het leven, om dit en dat te drinken, zus en zo te eten, pretparken, hebbedingetjes, terwijl echt genot lijkt te verdwijnen uit ons leven. Het echte genieten, het allesoverspoelende gevoel van deugd hebben, dat wordt in de zee van prikkels en hebben, hebben, hebben een zeldzaam bloempje verscholen onder het dikke struikgewas van de platte commercie...

Wellicht is de treurfile een zoeken naar echt voelen?
Niet naar dat oppervlakkige, maar dat diepe, dat echte, ook al gaat het over verdriet, het is zoeken naar het pure.

We hebben nog nooit zo veel gehad, en we zijn nog nooit zo arm geweest aan echte gevoelens. Ik zie om me heen massa's verliefdheden, maar oh zo weinig liefde. Ik zie snoepen, eten, drinken, degusteren, kopen, kopen, kopen... maar zo weinig geluk.
We leven oppervlakkig.
Het lijkt wel, dat we, hoe meer we hebben, hoe minder we voelen.
En toch is geluk zo simpel...
Het ligt voor je voeten, en je ziet het niet omdat het zo klein is. We zijn verleerd te kijken naar het kleine, het onooglijke, we grijpen naar grote blinkende hebbedingen, en zien niet dat het geluk net zit in dat kleine, dat onooglijke, dat niet-hebben - dingetje, dat weggeefding, dat meedeelding, dat geluksding dat je vind in jezelf, in tevredenheid, in leven met.

Als ik gelijk heb, en ik vrees het, dan heb ik compassie met die mensjes in de treurfile, zoekend naar echt gevoel, terwijl ze maar in eigen hart moeten leren kijken en hun hart moeten leren open stellen voor anderen.
djudedju

tot de volgende ?
op de foto: een etalage vol verlokkingen, ijsgekoeld.

Sinterklaas met een emmer !

Image via Wikipedia

Vandaag naar de rommelmarkt geweest, een boekje gevonden over keramieken, en een drinkemmer voor de kippen.
We wandelen op ons gemak naar onze auto toe, Anny met haar tas, en ik met die emmer in de hand. Komt er uit de tegenovergestelde kant een gezin af, met onder meer een klein manneke van zo'n jaar of 5... "Kijk mama, daar komt Sinterklaas met een emmer !"
Toen we elkaar passeerden lachte ik naar de kleine, wees op Anny en zei: " Pas maar op dat ze u niet in de zak stopt" Waarop de moeder: "En hij heeft nog goede oren ook !".
Leuk.
Heeft helemaal niets te betekenen, maar het is als het zout op de patatten van het leven.

Heb je ook gelezen of geluisterd naar dat Marokkaans meisje dat zelfmoord pleegde omdat men haar dwong te huwen met haar verkrachter ?
Kijk, daar word ik dan misselijk van.
Met te huwen is het geen verkrachting meer.
Waar zijn ze mee bezig ?
Ik hoorde ooit op TV (Nederland) dat er een vereniging bestaat voor pedofielen, met een eigen tijdschrift.
Misselijk word ik daar van.

Dan denk ik weer: Waar zijn de normen naar toe ?
En kan ik weer niet anders dan betreuren dat de normen steeds weer en steeds meer lijken te vervagen...
Oud-minister Dehaene maakte ooit een wet waardoor fietsers tegen richting in mogen rijden, "Want ze doen het nu toch al..."
Waarom zouden we pedofilie niet aanvaarden, want het bestaat toch.
Waarom zouden we elkaar niet de schedel inkloppen, want het gebeurt toch al.
Waarom zouden we niet helemaal idioot worden, want je ziet er nu al heel veel.

En waarom zouden we niet alle wetten en alle normen aan ons laars lappen, want er zijn er altijd wel die dat ook doen...

Ik heb het al gezegd, voor mij is een wet het gevolg van het feit dat de mensen geen normen genoeg hebben, of de normen niet respecteren. Voor mij zou een wet alleen moeten bestaan om afspraken te maken, zoals we gaan allemaal recht rijden. (Vroeger was dit niet zo, iedere stad bepaalde zelf zijn rijrichting, in Gent bijvoorbeeld reed men links, buiten Gent rechts. Gelukkig was er toen nog niet zoveel verkeer, anders zou dat een leuk knooppunt worden aan de stadspoort...

Maar de basis van de wetten, zelfs de tien geboden, zijn eigenlijk maar gewoon het vastleggen, het omschrijven van de normen + een drietal geboden over God er bij gevoegd. Of misschien is het net dat beetje van God, die in ons de normen vastlegt.

Normen veranderen. Er is een ontwikkeling, veelal ten goede, maar lang niet altijd. Ten goede zie ik bijvoorbeeld dat nu de "goegemeente" bombardementen van steden, burgerlijke doelen algemeen veroordeelt. Maar er zijn er ook ten kwade, zaken waar we de norm "versoepelen", maar in feite afzwakken. Soms is de grens tussen de twee daardoor aan het vervagen. Kijk maar naar het ballonnetje dat onlangs werd opgelaten door enkele geleerden, dat abortus ook mogelijk moet zijn NA de geboorte.

Kijk naar onze eigen gemeenschap, dat onder druk van een heleboel feiten en onwaarheden steeds meer racistisch aan het worden is. Kijk maar naar de steeds fellere indoctrinatie tegen vreemdelingen en tegen...Walen, want ook daar worden we opgestookt en kennen we niet meer de werkelijkheid, maar de politieke "waarheid", daar waar iedereen weet dat Politiek en Waarheid zelden te verenigen zijn.

Als iets genoeg gezegd wordt, als men genoeg herhaalt, dan blijft het op den duur hangen, en wordt het de waarheid. Dit is des mensen... Iedereen weet dat getuigen op die manier kunnen bewerkt worden, en dat ze echt overtuigd zijn de waarheid te zeggen, waar ze in feite een of meer details van het verhaal van een ander overnemen. Ook al hebben ze dat niet echt gezien, ook al hebben ze het zelfs anders gezien, dan nog schakelt hun geheugen onbewust over naar de nieuwe waarheid... Gek, maar het is zo.
Normen zijn heel sterk beïnvloedbaar !

Ooit werd er een proef gedaan, waarbij men personen de opdracht gaf mensen te straffen met een elektrische schok, indien ze de opdracht niet naar behoren vervulden. De schok kon je verzwaren, tot aan een dodelijke dosis. Dat de schok niet echt was, maar gespeeld door goede toneelspelers wisten de proefpersonen niet en konden ze niet vaststellen. Tot verbijstering van de professoren stelde men vast dat een grote meerderheid van de proefpersonen zonder bezwaren zelfs overging tot de dodelijke dosis... Gewone brave huisvaders kunnen dus makkelijk omgevormd worden tot kampbewakers in Auschwitz... Je moet niet eens gebrainwasht worden... Gewoon beetje bij beetje de dosis verhogen is genoeg.

Ik wil maar zeggen, normen zijn dingen die je heel goed moet bewaren en beschermen ! Ze zijn heel makkelijk aan te tasten, en de weg terug is heel moeilijk. Een van de gevolgen is steeds meer wetten en steeds meer betutteling van de overheid.
We doen dus veelal ons eigen de miserie aan.
Toch eens over nadenken ?

tot de volgende ?

De slag om de Ronde

Dwars Door Vlaanderen (Photo credit: Cindy Trossaert)

Vanaf maandag 19 tot en met vrijdag 23 maart kun je niet meer door St Maria Horebeke rijden. Wegenwerken.
Want De ronde moet daar over rijden.
Dat wij daar het ganse jaar moeten over rijden is van geen tel of geen belang. De wegen moeten in orde zijn voor de tere rennertjes en de duizenden wielertoeristen die peinzen dat ze coureur zijn.
Daarom moet ik volgende week drie keer een omweg doen via St Kornelis Horebeke, ik moet richting Brakel tot aan café De Trap Op, en daar rechts in, door Kornelis Horebeke tot op de baan naar Boekel... Waar ze wellicht straks ook de putten nog maar eens gaan dichten, en het aantal lapjes vergroten, zodat de weg meer en meer op een lange landkaart begint te lijken.

De verkeersdrempels worden waar kan weggehaald, en in Oudenaarde zelf halen ze zelfs de middenberm weg.

Allemaal voor DE koers, De Ronde van Vlaanderen.

Op het nieuwe parcours... Geraardsbergen ligt er nog wakker van.
Voor het eerst is de Ronde voor de wielertoeristen niet dezelfde van de echte Ronde. De echte ronde gaat drie keer of zoiets over de Patersberg, en dat is met die enorme massa niet te doen, dus hebben ze een alternatief parcours uitgestippeld door de Vlaamse Ardennen. Vooral Maarkedal wordt het slachtoffer bij uitstek.

Ja, slachtoffer !
Want wie op het parcours woont (dus ook ikke), die kan heel die dag niet buiten. Als het goed weer is kan ik misschien een stoel buiten pakken en mij aan mijn deur zetten, zodat ik kan schelden op al de onverlaten die van mijnen hof een pispiscijn willen maken, of het de ideale plaats vinden om hun verpakkingen en lege drinkflessen in te zwieren. Eigenlijk zou een mens een voldoende voorraad volle drinkflessen moeten bij zich nemen om naar hen te zwieren. djudedju.

Het enige positieve aan die Ronde is dus dat onze wegen dan eventjes opgelapt worden. Het triestige is dat ze nooit echt hersteld worden, ze moeten immers kasseiig, hobbelig blijven om de koers zwaar te maken. Alleen de te diepe putten waar de renners zouden kunnen over vallen, die worden dus omgevormd van put tot bult.  Zo kunnen wij je vol fierheid tonen, dat waar nu de verkeersdrempel is weggenomen, er toch nog bijna even grote bulten liggen, en dan nog liefst in gezelschap van netjes afgeronde putten. Met of zonder drempel rij je daar best niet te snel.

In de Jagerij is de weg bijna af, een heel nieuwe laag kasseien om ons te verheugen. Enfin, ze liggen toch beter dan de oude kasseien. En er is eindelijk riolering gekomen. We mogen dus niet klagen.

Kortom, het zijn de wegenwerkers en de gemeentearbeiders die momenteel de slag om de ronde aan het uitvechten zijn. Met grote potten teer, slappe asfalt en potten met een giettuitje om de voegen weer wat toe te gieten.

En dan, 1 april, is De Ronde er. Al die inspanningen voor 1 dag wielergekte (nu ja, twee als je die dag voor de wielertoeristen meetelt). Nee, het is geen aprilgrap. En met wat geluk zal de aandachtige TV-kijker in Mater de opa met lange baard zien staan kijken naar de voorbijzoevende renners. En dan terug in huis, in mijn knusse zetel, kijken naar de TV...

We leven in een gek land... Duizenden mensen zullen weer langs dat parcours komen staan kijken naar de renners. Er is geen enkel land die ons dat nadoet. Kijk maar naar de TV in het buitenland, waar dan ook, staan nooit die wielergekke massa's te zwaaien en te roepen en te huilen...

En dan spreek ik nog niet eens van die "liefhebbers" die van punt naar punt rijden met hun auto om de renners nog eens te zien, en nog eens, en nog eens... Je ziet ze dan vliegen door de straten, zichzelf en iedereen in gevaar brengend door onverantwoord snel te rijden op die mooie krinkelendewinkelende wegen .

Gek.

Sportief zijn is gaan kijken naar ... welke sport dan ook.
djudedju

De gemeentelijke arbeiders hebben weer drukke dagen voor de boeg.

tot de volgende ?
op de foto: Leuke caricaturen van Nesten langs de baan

Nationale rouw

Image via Wikipedia

Vandaag hangen alle vlaggen in België halfstok... Er is een dag van Nationale rouw afgekondigd voor de ramp met de bus in Zwitserland, waar zovele kinderen en volwassenen het leven lieten...
Het is een mooi symbool... Een grote ramp, en heel het land betoont solidair te zijn in de rouw.
Je hebt er niet echt iets aan, maar het is het gebaar dat telt.
Toch kan ik mij inbeelden dat er mensen zijn die vragen: waarom niet bij die of die ramp? En nu wel?
Wat is een GROTE ramp, en wat is het niet ?
Ik denk dat bij deze ramp niet in de eerste plaats het aantal doden de doorslag hebben gegeven, maar het feit dat er zoveel kinderen bij betrokken zijn.
Met andere woorden, je kunt moeilijk een norm vooropstellen. Het afkondigen van een nationale dag van rouw lijkt mij eerder een officiële reactie op het feit dat iedereen er van praat, iedereen zich geraakt voelt. Het zou dus perfect denkbaar zijn dat het gebeurt bij één of een paar doden... Ik denk dat bijvoorbeeld heel goed had gekund bij het ontdekken van de lijken en de opgesloten kinderen in de kelder en tuin van Marc Dutroux, al overheerste daar veeleer de woede dan het verdriet.

Het is ook een betrekkelijk nieuw fenomeen, voor de ramp te Marcinelle was nationale rouw er alleen bij de dood van de Koning... Nu is het op een bepaalde manier uitgebreid naar "grote" rampen. Maar lang niet altijd, iedereen kan zich wel een of meer rampen herinneren waar het niet gebeurde.

Dat is een beetje onvoorzichtig... Ik denk dat je dan beter een dag teveel dan een dag van rouw te weinig kunt uitvaardigen, teneinde niemand te kwetsen. Waarom niet voor de brand in het pensionaat te Heusden, waarom niet voor de ramp in het rusthuis te ... en ... en...

Mensen in rouw zijn extreem gevoelig.
Dat komt, omdat je bij een groot, zwaar verlies, als rouwende in die periode eigenlijk heel het universum bundelt in dat ene feit, alles is gecentraliseerd in, om, op dat verlies. Er is geen rest van de wereld meer, er is alleen onbegrip omdat niet iedereen huilt, niet iedereen weent, niet iedereen het zo ziet.
Ik overdrijf niet. Iedereen die al een echt verlies heeft gekend, zal het beamen. Echt intens verdriet overheerst alles, heel je zijn, heel je wereld.

Gelukkig blijft dat niet zo... Ook al blijft het verdriet, het slorpt niet meer heel je wereld op. Er zijn nog dingen buiten dat verdriet.

Maar het is echt niet moeilijk om je weer te laten wegzakken in die fase, om weer alles in het licht (of de duisternis?) van dat verdriet te stellen. Je hebt dat niet bij een verlies die je niet tot in het diepste van je zijn raakt. Je hebt dat alleen bij dat intense alles verscheurende verdriet. Als je als volwassen mens, met zelf al een gezin, je vader of moeder verliest, dan is dat erg, dat doet pijn, maar het is een "normaal" onderdeel van het leven. Oudere mensen sterven nu eenmaal.  Bij het verlies van een kind is dat anders, omdat dit lijkt in te gaan tegen de normale gang van het leven, daar is dat verdriet veel intenser.
Ik vermoed - gelukkig weet ik dat nog niet - dat het verlies van een partner ook een heel zwaar verlies is, omdat je na al die jaren een twee-eenheid zijt geworden. Omdat het heel je leven dooreen schudt.

Ik wil maar stellen, voor iedereen die zo zwaar is geraakt, is het eigenlijk niet een dag, maar een hele periode van Nationale rouw, niet dat heel de natie trert, maar dat jij je verdriet extrapoleert naar je buitenwereld.

Eigenlijk sta je bij een dergelijk verdriet een beetje verloren. Je zou willen dat je het aan iedereen zoudt kunnen vertellen, dat iedereen je troost, en anderzijds wil je vooral alleen zijn, het verdriet en de herinneringen alleen voor jezelf houden. Kortom je bent je houvast kwijt, je weet niet echt meer hoe.

Of er nu een dag van Nationale Rouw is of niet, de getroffenen zullen daar heel weinig aan hebben. Het is een van die heel kleine dingen die hoogstens een kleine rimpel in de zee van verdriet veroorzaken, net zoals veel volk op de begrafenis een troost is, maar niet echt.

Hoe dan ook, telkens als ik hoor, lees, zie dat ergens een ouder een kind verliest, dan voel ik mee, niet zozeer in hun pijn, maar in een herleven van mijn eigen pijn, en zo ook begrip hebbend voor hun pijn...
Een kind verliezen is geen verlies, het is een amputatie !

tot de volgende ?

Freren - toongoderis@gmail.com - Gmail

Een beetje uitleg over de gemeente Frere, met dank aanvaard !


Freren - toongoderis@gmail.com - Gmail

Bizarre feiten

Image via Wikipedia

Hier naast me ligt de "Nieuwe kaart van het Koninkrijk der Nederlanden en het Groot-Hertogdom Luxemburg (Met aanwijzing der nieuwe Postwegen) Een kaart uit 1831 waaruit duidelijk blijkt dat Nederland de onafhankelijkheid van België nog helemaal niet als een voldongen feit beschouwde... Heel Belgenland staat nog in Nederland inbegrepen...

Trouwe lezers weten dat ik een boontje heb voor geschiedenis, en ik zat dus al heel vlug over de kaart gebogen...
Niet alleen de schrijfwijze der namen is interessant, ook het feit welke namen er op staan, en in welke lettertype ze staan vermeld. Dat lettertype duidt immers ook de belangrijkheid van de gemeenten onderling aan.
Ik vind het héél erg, maar Mater staat er niet eens op vermeld. (Domme Hollanders !!)
Maar ja, Mater is dan ook (nog steeds) maar een gemeente met weinig inwoners, en dus echt niet belangrijk voor wie er niet woont of niet op zoek is naar de Brouwerij...
Maar nemen we de huidige gemeente Zwalm, waar momenteel de hoofdgemeente het oude Munkzwalm is... Munkzwalm staat niet op de kaart, wel Neder Swalme, maar in veel groter letters staat Meyleghem, het nu onooglijke dorpje Meilegem... En vlak bij Sotteghem ligt dan in kleine lettertjes Velteque, zeg maar Velzeke... Gek genoeg vind je ook Ronse niet terug, mar wel... Renaix. De verfransing lijkt toen al heel erg groot ???
Ik heb ook zitten zoeken naar Moeskroen-Mouscron, op een oude Vlaamse kaart Moschgroen, hier Mousseroen geheten... (Ik heb lang moeten zoeken, het zijn piepkleine Moeskroense lettertjes)
Waereghem en Cruyshoutem zijn zo wat even belangrijk, maar Eyne is een stuk belangrijker...
En in Gend is er duidelijk wat oog voor de Fransche burgerij, er staat tussen haakjes bij (Gand)...En vriend Jef zal content zijn: Denderleeuw en Denderhoutem zijn even belangrijk aan het lettertype te zien...
En het kleine Sint Livenesesche staat ook op de kaart vermeld... (Sint Lievens Esse)

En Tiens, ik vond Tongeren, maar daar vlakbij ligt dan Frere, en jullie zaten samen met Maestricht (heel grote letter) in één provincie Limburg... Ken jij dat Frere ? Bestaat dat nog ? Ik heb die naam nog nooit ofte nooits gehoord...

Ik vind het niet alleen heerlijk om die bizarre feiten van toen naast de realiteit van nu te leggen, maar er meteen ook de bedenking bij te maken over de vergankelijkheid der dingen... En dan zit ik te dromen over hoe de kaart er binnen zegge en schrijven tweehonderd jaar van nu zal uitzien... Zal Oudenaarde opgeslorpt zijn door Groot Gent ? Zal Brussel dan Bruxelles geworden zijn, zonder meer, of zullen er heel wat namen bijkomen ? Zal Ronse dan zijn tweetaligheid nog hebben, of zal het vechten der Vlaamse Ronsenaars iets opbrengen? Of krijgen we meer invloed van onze immigranten, en krijgen we gemeentenamen met een (nu) vreemd accentje ?

Ik weet het niet, en er is geen antwoord op te geven, maar de feiten uit het verleden doen je wel dromen.

Maar laat ons terugkeren naar de realiteit... Wat maakte sommige gemeenten die nu twee keer niks zijn, dan belangrijk ? En wat is er gebeurd dat ze of zijn weg geëbd en nu bijna niets meer betekenen (Of liever wellicht hun mooie landelijkheid hebben behouden)... Ik heb bijvoorbeeld wel gehoord dat indertijd Nederzwalm gekend was voor de fabricatie van handschoenen. Handschoenen maken dat was thuiswerk, en ik hoorde dat indertijd bijna iedereen in Nederzwalm handschoenen naaide. Was dat de belangrijkheid van toen ?  Nu is Nederzwalm een klein dorpje, quasi zonder industrie, vlak bij de Schelde... Aan de overkant van 't water ligt dan Zingem (niet eens op de kaart) en daar bij vind je naast Asper ( niet aanwezig) de gemeente Gavre (nu Gavere)...in kleine lettertjes...
Allemaal heel anders dan je nu zou doen, mocht je de gemeenten naar belangrijkheid grotere letters zoudt geven...

De streek van Zingem, met zijn Scheldemeersen, was een centrum van mandenmakers, maar dat beroep is ook zowat helemaal verdwenen. Als er al nog gevlochten manden zijn, dan vind je die niet meer in wilgentenen, maar vooral in exotische houtsoorten, vervaardigd in de lageloonlanden.

Dat verdwijnen van die nijverheden, daar heb ik nog de laatste bedrijfjes van weten teloor gaan, en misschien bestaan er nog enkele kleine artisanale restjes hier en daar, voor de rest is alles weg.

Het gaat dus allemaal vlug. Het kan dus best dat door een kleinigheid plots een gemeente belangrijk wordt, en andere verkwijnen, ook nu nog. Laat maar eens een nieuwe industrie zich vestigen in een kleine gemeente, een industrie met veel tewerkstelling, je zult die gemeente eens ZIEN groeien...

Het arrondissement Oudenaarde was zowat het enige arrondissement van Vlaanderen, waar de bevolking in vergelijking met 1830 gedaald was (eigenlijk ongeveer gelijk gebleven)... las ik in een studie van in de jaren 1970...
Het was een slapend gewest. Dat is het nu niet meer, er kwam heel wat industrie, en waar we vroeger hoofdzakelijk pendelende arbeiders hier zagen wonen, zijn nu al heel wat treinen afgeschaft, bij gebrek aan reizigers. Het verdwijnen van de treinen in onze regio was een symptoom van verbeterde welvaart.
Gek allemaal.

Snap je nu waarom zo'n kaart voor mij heel wat meer is dan een stuk papier ?
Waarom het een ziel heeft, leeft ?
Waarom ik zo van geschiedenis hou ?

Wie geschiedenis ziet als een opsomming van jaartallen, die snapt het niet, en heeft dat wellicht te danken aan slechte leraars en een slecht onderwijssysteem. 't Is maar dat je het weet...

tot de volgende  ?

(foto: Molen op de Zwalm te Munkzwalm)