Pijn

Image by Peter Forret via FlickrGisteren, tijdens mijn bezoek aan Ellezelles had ik plots felle pijn in mijn rug. Zo maar. Ik had geen plotse of verkeerde beweging gemaakt, de pijn was er plots, zonder aanwijsbare reden.
Nu ja, dat gebeurt nog wel eens met die rug van mij, en ik heb rustig de rest van het rommelmarktje bezocht, en dan op het gemak naar huis. De pijn bleef er wel, maar niet zo heel erg.
Vanmorgen moest ik het bed uit van de pijn.
En toen ik even later probeerde of mijn dagelijkse turnoefeningen geen soelaas boden, was het hek pas goed van de dam... De pijn was bij de eerste bewegingen al niet meer te harden.
En hier zit ik nu, onder de pijnstillers die vooralsnog niet helpen.
't Is lang geleden dat de pijn zo erg was.
Hopelijk duurt het niet te lang, want het is van die allesoverheersende pijn, die alles lijken te domineren, je niet meer toelaten te denken zonder op de pijn te denken. Ik hoop dat je dat nooit moet meemaken, er is niks leuks aan...
Normaliter zouden we vandaag naar Velzeke gaan, naar de rommelmarkt, een grote en mooie markt, maar 't zal dus niks zijn...
Gewoon thuis zitten, stilletjes voor mijn kwampjoeter, armen geleund op mijn bureel om de druk op mijn rug zo klein mogelijk te houden, of aan tafel, deels met mijn lijf op de tafel en deels op een stoel gezeten. En regelmatig weer en telkens weer zoeken naar een houding die tijdelijk wat minder pijn doet.
Je ziet, het is me bijna niet mogelijk om over iets anders te schrijven, als het zo erg is, dan overheerst dat echt alles.

Al is de lucht overtrokken, men belooft ons nog geen regen. We kregen eergisteren een paar uur, en dat was het. De maïs voor mijn deur staat nog geen twintig cm hoog, en hier staat het nog redelijk als ik het vergelijk met andere velden. En het is niet alleen de maïs die er zo deerlijk bij staat, heel wat gewassen zien er niet uit. Best dat we nu in een wereldeconomie leven, en niet meer alleen afhankelijk zijn van eigen productie, maar wellicht wordt het wel een stuk duurder allemaal. Een van de ergste dingen van dat duur worden, is dat er blijkbaar nooit een weg terug is! Ook al zou volgend jaar het graan maar een tiende kosten van dit dure jaar, geen mens die de prijzen weer zou laten zakken, nee, het is nu zo, het blijft zo.

En alles is al zo duur! Sinds de invoering van de Euro is alles pijlsnel duurder geworden. Dit ligt wellicht niet aan die euro, maar aan een heleboel factoren. Eén factor is duidelijk de psychologie ! Je moet maar eens horen naar jongere mensen, "het is maar één euro!"...wij denken dan, dat is 40 Frank !  Het klinkt niet als veel geld, maar het is het wel !  De meeste lonen zijn echter net zo goed naar boven gegaan, zodat de mensen meestal niet echt de indruk kregen dat er sprake is van verarming, maar de vergoedingen voor zieken, werklozen, gepensioneerden, volgen lang niet zo stipt de stijging der prijzen, en zij die al aan lagere inkomens zaten hebben nu nog minder koopkracht. Het aantal armen stijgt dan ook zienderogen.
Ook het begrip armoede evolueert... Armoede is niet alleen arm zijn, armoede kan ook zijn: een stuk minder hebben dan de meerderheid. Het bezit van een radio, een TV is nu zo gewoon, dat het niet kunnen hebben van die dingen een duidelijk teken van armoede is. Moest je dat gaan vertellen tegen de armen in de ontwikkelingslanden, dan zouden die je met ogen als knikkers aanstaren. Armoede daar en armoede hier zijn duidelijk verschillende begrippen. En toch is armoede hier niet echt minder erg dan de armoede ginder, met één reuzegroot onderscheid, ginder kun je sterven aan armoede, hier normaliter niet meer... Maar voor de rest, gevoelsmatig is het krek hetzelfde.
Daarom verlang ik naar regen. Er zijn al zo veel mensen die het krap hebben...
Ik ga stoppen, de pijnstiller lijkt iet of wat te werken, de pijn wordt wat minder onverdraaglijk.

tot de volgende ?