Aardbeving

Image via WikipediaGisteren liep Rome zowat leeg, door een voorspelling uit 1915 dat er een grote aardbeving hen zou treffen... Hopelijk zijn ze niet gevlucht tot in Spanje, want daar was de aardbeving.

Naar het schijnt had de man een resem aardbevingen juist voorspeld, en dus waren er een heleboel Romeinen bang.

Voorspellingen hebben de gekke eigenschap dat ze pas aanvaard worden als echt, als ze ook uitgekomen zijn. Of als ze nadien lijken gezegd te hebben dat dit feit zou gebeuren (Lees maar eens Nostradamus)...

Geloof je in voorspellingen?

Ik weet het niet, soms lijken die dingen akelig dicht bij de waarheid te komen, andere keren zijn ze grandioos verkeerd.

Eigenlijk laat ik er mijn slaap niet voor.

Ik heb wel medelijden met de mensen die nu weeral eens getroffen worden door een aardbeving. Misschien is het vooral door het feit dat we nu veel meer horen, lezen en zien dan vroeger, maar het lijkt wel of de wereld steeds meer in een kramp schiet, de hik heeft of wat dan ook...

Als we beelden zien, opgenomen tijdens een aardbeving, dan moet dat verschrikkelijk beangstigend zijn. Dat wat je kent als de vaste grond onder je voeten, is plots niet meer vast. Dat klinkt simpel, maar als plots alles om je heen begint te bewegen, de dingen van de kasten vallen, de schilderijen van de muur springen... Nee, liefst niet waar ik ben.

Ik denk dat ik verschrikkelijk bang zou zijn.

Dat is één van die dingen waar je geen vat op hebt. Je kunt niets er tegen doen, hoogstens proberen buiten te raken op een plaats waar je min of meer veilig bent voor vallende voorwerpen, en maar hopen dat niet net onder je voeten de bodem verdwijnt. Ben je in huis, onder de tafel duiken... Ons moeder vertelde dat als mogelijke overlevingsplaats bij een bombardement, en een aardbeving heeft daar wel een en ander van weg.

Maar het is in ieder geval een duidelijk les om de mens eens bij de oren te vatten en te stellen dat we maar kleine luizen zijn op de wereldpels...

Ook al bouwen we nu torens van bijna een kilometer hoog en binnenkort zelfs een stuk hoger, als de aarde het moe is, schudt ze even, en wel kunstwerk...

We hebben een gekke drang naar omhoog. Kijk maar eens naar de torens, de piramiden, de toren van Babel... Vroeger een poging om dichter bij God te zijn, nu een poging om op een zo klein mogelijke oppervlakte zoveel mogelijk mensen te parkeren.

Op die manier kan ik me er nog enigszins mee verzoenen, men kan op die manier een massa mensen op een beperkte oppervlakte zetten, en voldoende wereld open te laten om te zorgen voor de voeding van die mensen.

Hier in ons Absurdistan lossen wij dat op door de appartementsgebouwen plat te leggen, en we doen aan lintbebouwing... Als je hier vertrekt en langs de gewone wegen naar Brussel rijdt, dan heb je het gevoel dat je steeds maar in de stad blijft toeren... Eén lange bebouwde straat. Knoertlelijk.

Ik hou niet van die wolkenkrabbers, maar er zou daar mee misschien nog wat groen te zien zijn tussen de dorpen in.

Maar een Vlaming leeft in een landje dat al eeuwen en eeuwen steeds weer en weer bezet is geworden door Romeinen, Germanen, Noormannen, Fransen, Spanjaarden Oostenrijkers en ga zo het rijtje maar af, er zijn er nog legio... Het gevolg is dat wij als inwoner van dat land feestelijk ons voeten zijn gaan vegen aan al die bezetters en/of bestuurders, en we zijn op ons eigen begonnen... We kopen een stukje grond, zetten daar een heg omheen om het duidelijk te maken dat daar geen vreemden gewenst zijn, en zetten daar een huis op, op onze eigen grond, en wat daar buiten is, dat zijn de anderen.

Nee, wij zijn niet geboren met een baksteen in de maag, wij zijn geboren met een ingebakken gevoel van onafhankelijkheid, en ook al zijn we bezet, of hebben we zelfs geen regering meer, we trekken het ons niet aan, we trekken de voordeur achter ons dicht, en al de rest is daar buiten. Gaat ons niet meer aan.

Wij hebben niet echt het gevoel dat wij een moederland hebben, nee, we proberen zo vlug mogelijk wat vierkante meters bijeen te sparen om op ons zelf te beginnen.

Onze onafhankelijkheid bestaat in die vier are.

De rest dat is de buitenwereld.

Stel je dan maar eens een aardbeving voor, op jouw eigenste grond ! Jouw eigenste vrijheid in puin !

Ik mag er niet aan denken.

Misschien verdwijnt net mijn grond wel in een bodemloze spleet in de hervormde wereld.

Dan heb ik niets meer, ja, een gat. Veel dieper dan het gat in de begroting.

En dan gaan we wellicht beroep gaan doen op de solidariteit van dezen die het geluk hadden hun huis, hun grond te houden, maar dat zijn dus onafhankelijken, vrijen, die helemaal geen oog hebben voor de buitenstaanders...

Buitenstaanders...zij die buiten staan. Letterlijk !

In de kou

in de hitte

in de regen

in de wind

Buiten in weer en wind.

We vergeten veel te veel en veel te vaak dat er op onze wereld nog miljoenen mensen zijn die geen eigen huisje vol onafhankelijkheid hebben, die dagdagelijks moeten zoeken om beschutting, die hongeren en dorsten...

Weet je, wie geen huis heeft, geen onderkomen, daar kan het ook niet kapot geschud worden in een aardbeving. Wij echter, wij zijn eigenaars... zo kwetsbaar omdat we zo verschrikkelijk veel belang hechten aan hebben. Aan houden.

Onze rijkdom kost dus ook een stuk vrijheid.

Materialisme is gehecht zijn aan de materie, zich niet los kunnen trekken van...

Diogenes woonde in een leeg vat, geen eigendom: geen zorgen !

Maar wij, onze welvaart is niet gelijk aan welzijn.

Soms heb ik het gevoel dat ons bezit onze begrenzingen vormen.

We worden ergens een beetje als een huisjesslak, en kruipen moeizaam voort met heel ons bezit aan ons been...

Oh, ik ook, en ik weet het, en toch hecht ik aan dat bezit, kan ik mij niet voorstellen anders te moeten leven... We bewonderen Diogenes wel, maar verder gaat het niet.

Echt niet.

tot de volgende ?