Zich doodkrabben van de jeuk?

Image by Djumbo via Flickr

Gelezen in een Russische gazet... een politieman had de gewoonte zijn neus te krabben, met...zijn pistool. Hij heeft per ongeluk de trekker overgehaald al krabben...
Vermoed men, want het slachtoffer was heel alleen toen het gebeurde en is pas ontdekt toen men hem niet kon bereiken en een zoektocht begon...
Waar ik al die onbenullige nieuwtjes haal? Op Waar maar Raar, een Nederlandse website, waar de leden al hun rare ontdekkingen in kranten en dergelijke op de site kunnen zetten.
Soms zitten er hele gekke, soms echte pareltjes tussen, maar ook soms dergelijke stomme ongevallen. Zo las ik er ook een nieuwtje van een klein Chineesje die door de spijlen van het terras viel, en aan zijn... oren bleef hangen. Er was een foto bij van het kind en zijn grote flappers... Waar flaporen al niet goed voor zijn. ( ze zijn wel nadelig als je tegen wind moet fietsen).

Ik heb ook een paar boekwerken met van die bizarre rare nieuwtjes en feiten. Zoals waar en wanneer het vissen regende, of het wel heel bizarre feit dat op een bepaalde plaats, op een moment een massa vogels zo maar uit de lucht vielen en op de kasseien terecht kwamen. Er waren er bij die het hadden overleefd en die eerst een tijdje versuft rondliepen vooraleer ze terug wegvlogen. Bovendien waren het vogels die normaal niet in die streek voorkwamen. Hoe het kwam dat de vogels uit de lucht vielen en niet gewoon vlogen, is nooit opgelost, evenmin hoe ze daar kwamen.
Gekke dingen allemaal.
En die je maar kunt geloven (en dan nog), door het feit dat de gegevens bevestigd werden door een hele meute mensen, of door officiële rapporten.

Ik vind dergelijke zaken én leuk, én intrigerend. En het gekke is, dat ondanks officiële rapporten en dergelijke een heel pak mensen die feiten toch nog niet kunnen en willen geloven.
Maar als ze iets vertellen over de Jef van Piet Lutjens, dan geloof je dat meteen. Ook al is het iets wat je eigenlijk helemaal niet niet kunt voorstellen bij de Jef.
Maar het is zo leuk om ook eens die halve heilige door de modder te horen halen, en meteen vertel je het nieuwtje als getest op zijn waarheidsgehalte verder, en legt er, om zeker te overtuigen, nog wat zout op.

Gek is dat.
Wat volkomen gestaafd lijkt, en zelfs letterlijk zwart op wit gedrukt staat, dat geloven we niet, maar het kwaad in de medemens, daar hebben we helemaal geen moeite mee. Waar we veel meer moeite mee hebben, dat is geloven in het goede van de mens. En als we er al in geloven, dan is dat helemaal geen gespreksonderwerp. Daar praat je niet over. Over het kwaad , daar kun je pas een boom over opzetten. Het goede, dat is twee keer niets als onderwerp.
Er zijn al verschillende mensen die ooit geprobeerd hebben om een Goed-Nieuws-Krant op te zetten, maar alle initiatieven zijn in de kortste keren ter ziele gegaan. Niet te verkopen dat goede nieuws. Het is veel interessanter een hoofdartikel (met smeuïge foto !) op de frontpagina te zetten van Madame X die een buitenechtelijke relatie heeft met meneer Y, en dat in zo'n belangrijke functie, een PDG van een groot concern... Het is heerlijk om iemand die in de pikorde boven je staat door de modder te zien halen.
Dat Jeanne van Miel de was heeft gedaan voor de zieke Agnes, zomaar, daar kun je toch niets over schrijven, dat leest immers geen kat
Nee, het zou veel leuker geweest zijn om over te klappeien had Jeanne van de ziekte van Agnes geprofiteerd om de man van Agnes te verleiden en mee te lokken. Daar zou de goegemeente nogal eens kunnen aan sneukelen... Wie weet gaan ze zelfs dergelijke dingen toch niet rondvertellen als ze toevallig Jeanne hadden zien binnengaan bij Agnes, terwijl het mensje ziek in haar bed lag, zat zij daar bij haren man!! Je kunt gaan peinzen wat er daar aan de hand is! De was ? Ja dag Jan, 't zal wel iet anders zijn geweest.

En toch is de mens eigenlijk niet zo boosaardig, hij wil gewoon interessant zijn. Hij wil dingen vertellen die de mens interesseren... dus vertel je wat ze willen horen. Wij, wij zijn niet zo boosaardig, maar je kunt toch niet veronderstellen dat de anderen net zo braaf en zo goed zijn als ik ben? Dus geef je Caesar wat Caesar verlangt, en je vertelt sappige details over dingen die je eigenlijk niet echt weet, en op zo'n manier dat je ze eigenlijk niet echt vertelt, maar suggereert, en de andere zal wel zijn verderfelijke conclusies trekken.

Eigenlijk is dat op zich een soort vechten om in de pikorde een stapje voorwaarts te zetten, je haalt er een onderuit van een of enkele sporten hoger op de ladder, op een manier dat hij al lang beneden ligt voor hij beseft wat er eigenlijk aan de hand is.

Toen ik kind was, vertelde de Zuster in de school ons iets over kwaadsprekerij... Een persoon was zijn zonde van kwaadsprekerij gaan biechten, en de pastoor zei dat hij hem 's anderendaags zijn penitentie zou bezorgen. Hij moest maar na de vroegmis eventjes wachten op de pastoor, dan zou hij hem de penitentie geven. Na de mis, kwam de pastoor buiten uit de sacristie, met een grote zak op zijn frêle schouders. Moeizaam ging hij de lange steile trap op van de toren, en nam toen de zak van zijn schouders, trok het eindje touw los en opende de zak, en die bleek vol donsveertjes te zitten, genoeg voor wel 10 hoofdkussens. De pastoor schudden zonder spreken de zak uit door de galmgaten van de kerktoren. Toen draaide hij zich om, en zei dat de man hem alle veertjes moest terugbrengen, als penitentie... De man zei dat dit een onmogelijke opdracht was! De pastoor knikte, en toch zei hij, zo zijn al uw roddels ook over heel de wereld rondgegaan, hoe gaat ge die nog ooit herstellen?

Een mooi verhaaltje, maar jammer genoeg zo juist...

tot de volgende ?