Zeg, heb je al gehoord van Ome Thijs?

Image by e³°°° via Flickr

Ome Thijs won de prijs in de voetbalpool...
Herinner je dat liedje nog? Nee, misschien dan wel: "Ze kon het lonken niet laten, ze lonkte naar iedere man, dat liep veel te veel in de gaten...en oh, oh oh, daar kwam narigheid van.
Wim Sonneveldt...
Een van de grote woordkunstenaars, naast een Toon Hermans, Wim Kan en anderen, in een tijd waarin taal werkelijk een speeldingetje mocht en kon zijn.
Tearoomtango, Margootje, ik heb nu zeven CD's vol met Wim Sonneveldt! Zijn verzameld werk.
Ik heb de DVD's van Toon, en nu de cd's van Wim Sonneveldt, ik ben een rijk man. Rijk aan humor, rijk aan taal...
Ik mis die kunstvorm wel een beetje... Och ik weet wel, er zijn ook nu nog woordkunstenaars aan het werk, sommigen zelfs niet onverdienstelijk, maar hun humor is anders...Misschien is opa wel blijven hangen aan de sixties? Kan best zijn, en ik voel me er goed bij. En weet je, je hoeft helemaal niet achter te lopen, omdat de beste souvenirs die uit je jeugd zijn! Wij zijn immers véél rijker dan de jongeren! Wij hebben al al mogen snoepen van een hele wereld, zij staan nog maar aan het begin van een hopelijk lange en gelukkige weg, en wellicht zullen ze binnen vijftig jaar ook spreken van toen, van hunne tijd...

Soms krijg je op de gekste momenten zo'n vlaag van weemoed naar toen... Gisteren was dat tweemaal zo! de eerste keer toen ik die ceedees van Sonneveldt op de kop kon tikken, en later nog eens, aan een klein snoepkraampje...
Ik ben niet zo aan snoep, slecht voor mijn veel te volle lijn.
Maar plots zag ik iets dat me weer pijlsnel naar mijn prilste jeugd terugvoerde:

pekkoeke !
Hier noemt men dan klijssebrood... Dat klijsse doet mij dan denken aan onze kaliesjestokken, zoethout in het Nederlands... Wellicht is er een link tussen dat zoethout en de pekkoeke? Ik denk dat er ook een link is met het Nederlandse drop, maar dan in een soort oervorm, glasharde stokken, waar je een stukje moet van af kloppen, dat dan zachtjes in je mond laten smelten en eens voor de spiegel gaan staan om vol verrukking je zwarte tong te bekijken... De iets bittere smaak deed me weer in het verleden tuimelen...
Toen we kind waren, deden we stukken pekkoeke in een klein bierflesje met water, zetten dit dan een nacht onder ons bed (op een andere plaats was ondenkbaar!)... 's Anderendaags was de pekkoeke dan gesmolten en wij zaten dan te schudden met het flesje, dat we dicht hielden met onze duim. Je kreeg dan een bruinzwart schuim, en dat schuim zogen wij dan uit de fles. Weer schudden, weer zuigen...een eindeloos genot... Zo ging de pekkoeke veel langer mee dan hem met brokjes in je mond te stoppen... Bovendien kon ons moeder dan dat snoep ook makkelijker en beter verdelen onder ons.

Snoep was duur.

Gisterennamiddag heeft Anny voor mij een stuk afgehakt van een stok pekkoeke ... Veel te groot! Anny het ding nog eens in tweeën gehakt...Het was blijkbaar nog te groot, want ik heb echt gedaan zoals in onze jeugdjaren...Halverwege heb ik het stuk netjes op een papiertje gelegd, voor later, en 's avonds heb ik verder zitten sabbelen op dat heerlijk ding van toen...

Is dat oud zijn?
Dan is ouderdom een zalig ding!
Genieten van die vele schatten uit de schatkamers van je herinneringen.

Ik heb nog voor uuuuuren genot liggen...
En ik ben eens benieuwd of mijn kleinkinderen wel iets zullen vinden in dat snoep van toen...Ik denk van niet, want het is niet echt zoet, zeker niet zo zoet als de moderne snoepvarianten.
Deze namiddag ga ik nog een stuk afhakken en sabbelen...
Ik heb twee stokken gekocht, ben ik voor een heel end zoet, ook al is het niet zo zoet als dat moderne...maar misschien waren we ook minder zoet toendertijd?

Wellicht! Want wij speelden en ravotten nog, er was geen koele kijkkast om je stom op te staren! Nee we zaten buiten in de wijde natuur, en soms vochten we dat het haar stoof, en vijf minuten later speelden we weer met elkaar. Ruzies waren immers heel tijdelijke dingen, en daarna was alles weer koek en ei. Wij hadden veel minder complexen, en er was ook minder pestgedrag. Als we gepest werden, dan klopten we er op, dan was dat meteen over. Nadien waren we weer speelmakkers van elkaar, en er was niets gebeurd. De meester sloeg wel eens zijn regel stuk op mijn knokkels, maar we hadden dat verdiend, en dat hoorde bij het groot worden. Had er eens iemand een flesje limonade, dan dronken we allemaal uit datzelfde flesje... Limonade kreeg je niet zo vaak, zeker niet om mee te nemen naar buiten.

Wat hebben wij dan eigenlijk heimwee? Materieel is het nu veel beter dan toen, maar toen was er veel meer nestwarmte dan nu. Dat is de bron van dat heimwee...

tot de volgende ?