De Rerum Novarum

Image via Wikipedia

Over Nieuwe Zaken...
Het erge was dat het helemaal niet over nieuwe zaken ging, wel in tegendeel! Het ging hem wel over een nieuwe officiële houding van de kerk tegenover die oude zaken.
Als we eerlijk zijn, moeten we ons zelfs de vraag stellen of de kerk niet een beetje gedwongen werd door het groeiend opkomen van het socialisme om plots deze stellingen te verkondigen.
Maar ook dat is niets nieuws, de kerk is altijd een weinig flexibele instelling geweest, en houd heel lang vast aan de oude situaties.
Dat is lang niet altijd verkeerd, wel in tegendeel, maar van een kerk die naastenliefde propageert, kwam een stellingname pr arbeiders wel wat laat. Comme d' habitude... Nu ja, dat zijn oude zaken, maar een onderpastoor te Mater, nu Deken te Ronse pleitte enkele decennia terug nog voor een terugkeer naar de armoede, zodat aalmoezen, een Christelijke bezigheid bij uitstek, weer zouden mogelijk zijn... Blijkbaar zijn er dus nog steeds ambtenaren der kerk, die liever die De Rerum Novarum niet verschenen zagen. (Ik ben éénmaal in mijn loopbaan uitgescholden geweest voor communistisch agitator, en dat was door de Deken van Roeselare...)

Maar als we heel diep naar de bronnen reiken, dan zou een Rerum Novarum niet hebben moeten verschijnen, dan zou iedereen die gelovig was, ook automatisch in die geest van naastenliefde hebben moeten leven, dan zou iedere werkgever automatisch een eerlijk loon aan de arbeider hebben moeten geven, dan zou macht niet het idool zijn, maar nederigheid... Maar de ervaring leert ons, nu in deze dagen zeker, dat macht nog steeds misbruikt wordt, ook binnen een kerk die de schoonste ideologie preekt.
Macht.
Ik denk dat er geen sterker ding bestaat dan de zucht naar macht.
Gek eigenlijk, voor dat stondeke dat we krijgen om op deze aarde rond te lopen, besteden we alle mogelijke tijd om macht, zoveel mogelijk macht te verwerven.
Macht in al zijn varianten, zelfs in die heel kleine dingen, zoals voorrang nemen met de auto waar het niet echt mag, bumperkleven, de middenvinger opsteken vanuit de veilige en afgesloten ruimte van je wagen, tot de minister van landsverdediging die mensen naar oorlogsgebieden stuurt. Macht.
Wat is het toch dat we er steeds naar streven om op een of andere manier boven de ander te staan? Wat is het toch dat we net als de kiekens, zo tuk zijn op een hogere status in deze idiote pikorde ?
Och, ik ga geen oordeel vellen, ik was er wellicht even slecht in als iedereen. Misschien is mijn ziek worden en ziek blijven wel dé manier om eventjes wakker geschud te worden. Je valt op een klap van een redelijk comfortabele positie meteen naar helemaal onderaan. Plots kan en mag iedereen naar jou pikken, en jij naar niemand meer.
Ziekte, dat is een kuuroord tegen machtswellust op zich.

En hoe minder je kunt, hoe meer je beroep moet doen op anderen. Macht is geen optie meer, het is een ver verleden.

En nu je het ervaart in al zijn lelijkheid, besef je ook wat je hebt gedaan, en wat je niet meer kunt herstellen. Je kunt nu wel stellen dat het och heere, och God, allemaal maar kleinigheden waren, veelal nog om anderen te helpen, maar nu je aan de andere kant staat van de slaande stok, telt dat niet echt meer. Wat interesseert het motief je, wat interesseert het je waarom je de klap krijgt? Je voelt de klap, niet het motief.

Het ergste is, dat ik besef dat ik in die tijd, ook nu nog, in feite niet anders zou kunnen werken! Er is in onze wereld niet op een andere manier resultaat te halen. We zitten allemaal zo erg in dat pikorde-systeem vervlochten, dat een andere manier van werken niet meer kan. Als men de macht niet meer voelt, dan handelt men niet meer.

Is dat niet erg?
Een pracht van een illustratie is momenteel de kerk, die door de daden van enkelingen plots in zijn geheel, als instelling een heel stuk van de pikorde-ladder is gevallen, en kijk, je ziet alle andere kiekens er op springen en pikken en prikken en steken, tot bloedens toe.
Wat zijn we klein.
Net door ons willen groot zijn.
Gek.

Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart... Samen met het Paasfeest, zowat de pilaren van het geloof voor de Christenen. De opening naar eeuwig leven, geen dood, maar nieuw en eeuwig leven.
Ik zit te kijken naar de mensjes, die beweren dit te geloven, maar die hun tijdelijke leven niet daar op richten. Geloof is uit de mode, is niet meer in. In een reactie op de tijd toen geloof obligatoir was, en iemand die niet naar de kerk ging scheef werd bekeken (Nu wordt hij die naar de kerk gaat scheef bekeken), maar waar de meesten om den brode geloofden, en niet uit echt geloof. Je moest nu eenmaal goed zien te staan met de macht, en de kerk, dat was een van de machthebbers...

Ergens ben ik blij dat dit gedeelte, het gedeelte macht, wat aan het wegdeemsteren is, onder druk van een verschuiving van macht in de maatschappij. Want Kerk, met een hoofdletter, dat zou eigenlijk steeds helemaal onderaan moeten staan, naast de machtelozen, bereid om de pikken en prikken te incasseren in plaats van hem of haar die helemaal onderaan staat.

En eigenlijk zouden alle machthebbers, vooral ook zij die geroepen zijn tot parlementair of senator, daar ook moeten staan, want daarin zit net het echte leiderschap. Je kunt slechts goed handelen als je ook de klappen ervaart!
Maar in onze maatschappij, de maatschappij der mensen, pogen we net het omgekeerde, pogen we niet te zorgen voor de geslagenen, maar pogen we zelf te slaan.
We komen er nooit !

zolang we onszelf niet vergeten

tot de volgende ?