Publiek sluikstorten of de propere wielertoeristen...

Image by Sint-Katelijne-Waver via Flickr

Ik ben druk bezig geweest met afval oprapen. Op mijn elf meterkes en oneffen straatkant raapte ik 7 wikkels op van bizarre soorten voeding (sommige met nog wat inhoud) en twee plastic flessen van een pepdrank voor "sportlui", waarvan een bijna nog vol (te zwaar om te vervoeren?)... Dus 9 stuks afval op nog geen 12 meter, omgerekend naar de 261.5 km die de ronde lang is, betekent dat niet minder dan 196.125 stuks afval (een half stukje minder om precies te zijn, maar halve stukken wikkel zijn net zo goed afval)...
Dat allemaal dank zij het feit dat er nu een speciale actie was om de wielerterroristen properder te doen zijn (hoeveel ligt er anders?????) Er was ook een actie om meer te letten op de verkeersveiligheid. Ik ben zeker dat het aantal overtredingen daar nog hoger is dan de stukken afval. Ik heb maar een paar kilometer achter dergelijke bendes en enkelingen gereden met mijn wagen, en je bent echt te bang om er normaal voorbij te rijden! Vlak voor mijn auto is er onder meer eentje die plots van het fietspad afgaat, om een andere terrorist voorbij te steken. Dat er een auto afkomt? Wie trekt zich daar iets van aan???
Misschien zeg je bij jezelf, die berekening van dat afval, dat klopt toch niet, dat kan niet. Je hebt gelijk! Je moet in feite er nog eens bij stellen, dat vandaag op de echte Ronde van Vlaanderen, er hier duizenden en duizenden kijklustigen komen postvatten op de hellingen en in de bochten (om renners te zien vallen?), en de meesten van die supporters (ik schreef bijna suppositoires) laten ook wat achter, sigarettepeukjes, lege sigarettenpakjes, blikjes, flessen, wikkels van allerlei snoep en noem maar op... Oh ja, niet te vergeten, je kunt hier dan ook tientallen papieren leeuwevlaggetjes oprapen.
Dus is de berg afval in werkelijkheid veel en veel groter !
Sport is een feest !

Alleen... is dat wel sport?
Ik zie er weinig feestelijks aan. Die bende vélorijders die hier aan mijn deur stond uit te hijgen na dat eerste heuveltje (een heel kleintje, mijn nichtje reed het op op een plooifietsje), die zagen er helemaal niet feestend uit. Blauw van de kou aan hun handen, het gezicht bloedrood (dicht tegen een bloedaandrang aan) of lijkwit van uitputting... Nee, helemaal geen feest. Te contrarie.
Wedden dat ze zouden overgaan tot vakbondsacties moest hun baas hen vragen zo een inspanning te leveren? Wedden dat ze niet zouden gaan werken als ze met de fiets naar het werk moesten gaan en dat werk op een kleine twintig km van hun deur was? Zeker als ze hier woonden en dus ook nog enkele hellingen moesten "pakken"...
Maar nu noemen ze het sport.
Ja dag Jan.

Alhoewel... Als ik eerlijk ben, dan deed ik ook van die dingen. Als ik de twintig kilometer van Brussel of Mons liep, dan kwam ik ook uitgeput over de meet, en perstte die laatste vijfhonderd meter nog eens alles uit dat lijf om toch nog een paar man voorbij te steken. Het overschrijden van de pijngrens bezorgde je een stoot endorfines en adrenaline, en je was happy, uitgeput maar content. Alles had je gegeven, en bijna stond je in een immens gevoel van voldaanheid te bleiten als een kind. (We zagen dit verschijnsel zelfs bij beroepsrenners die de ronde wonnen).

Hé, misschien is dat wel een beetje de bron van mijn "geluk"?
Pijn doet endorfines loskomen in het lichaam... Endorfines geven een (vals) gevoel van gelukzaligheid.
Allee, als het zo is, een mens mag nogal content zijn dat hij pijn heeft hé ?
djudedju

Het is Pasen vandaag.
Vroeger zag je dan op TV een aangepast programma, hoorde je op de radio een aangepast programma.
Vandaag de dag hoor je de zoveelste aanval op de kerk.
Over de Imam van moslimminaret hoor je niets. Mag ook niet, want die slaan terug.
Die van de kerk(en) niet.
Die ondergaan.

Pasen is het feest van de hoop.
Iedereen hoopt dat er na dit leven, hier, nog "iets" is, dat het niet zomaar stopt, Dat het niet zomaar de stekker uittrekken is. Misschien denk je daar niet aan als je jong bent, maar op het moment dat de dood duidelijk aan je deur klopt, dan denk je daar wel aan. Als je een kind verliest, dan denk je daar wel aan. Als je Pa of Ma sterft, denk je daar wel aan. Het kan toch niet dat alles weg is ? Je aanvaardt dat gewoon niet.
Pasen is het feest dat je Hoop biedt op eeuwig leven.
En of je nu Kristelijk bent of niet, die Hoop is universeel.

Ik wens dan ook alle lezers en lezeressen een Zalig Paasfeest, en dat de Hoop hen nooit mag verlaten!

tot de volgende ?