miserie, miserie...

Image via Wikipedia

Dit is mijn derde blog van vandaag...
De twee vorige zijn verdwenen in het grote wijde web van internet.
De reden ? Onbekend, een korte melding en hopsakee, weg, disparu, verdwenen,verschwunden.
Nu werkt het wel. Ik had het moeten weten, moeten zien dat er iets aan het mislopen was, want het concept vertoonde steevast dat het niet kon opgeslagen worden.
Reden? Weet jij het ? Ikke dus niet.
Maar ik wil u niet onthouden van uw dagelijks stukje literatureluurderij.

Makkelijk is dit niet, want mijn inspiratie is via de twee vorige stukjes bijna uitgeput, en gek, maar herschrijven dat zint me niet zo erg. Ik had al een hekel aan typen toen we indertijd , voor de kwampjoeter, eerst onze zakelijke brieven moesten in het klad neerpennen en dan nog maar eens dunnetjes overtypen...Kreeg ik de kriebels van, dat haperde met mijn inspiratie van het moment. Ik weet het ik heb een veel te speelse geest, ik kan me niet echt fixeren op een reeds geschreven tekst, en die slaafs weer overnemen.

Dus vandaag krijg je een waterige soep... een restantje van mijn inspiratie.
Ik verrek van de pijn, maar ja, ik weet waarvan. Gisteren vond ik het nodig om eens gans het voetpad en de oprit op te kuisen. De boel lag vol blaren na de windbuien en de regen van de afgelopen dagen, de kruipplanten van mijn voortuintje waren een stukje op mijn voetpad gekropen, die moest ik afknippen, en dan alles verzamelen en wegdoen (dat laatste deed Anny dan, ze gooide de bladeren in het veld hier tegenover, in de putten die ontstaan waren toen de bulldozer deze winter de sneeuw tot een stukje in het veld kwam ruimen. (Je zag immers niet waar de weg eindigde en het veld begon)

Maar ja, ik had me natuurlijk veel sterker gehouden dan ik was, en nu boet ik. Eigen schuld, dikke bult.

Het is iets gebeterd met mijn (veel voorzichtiger) ochtendgymnastiek, maar weg is het niet, te contrarie. Ik heb vanmorgen nog maar eens een zware pil gepakt.

In mijn voortuin staan nu al heel wat bloemen te pronken, vooral van die prachtige camelia's. Jammer dat die niet geuren (ik ruik toch niks). Maar mooi zijn ze, fel afstekend tegen de blinkend groene bladeren.

De voortuin is nog niet helemaal opgekuist... Ik moet dat noodgedwongen stukje bij beetje doen.Maar het komt wel in orde, de kat zijn staart komt wel, en 't is zo'n klein beestje. Ik leer meer en meer rekening houden met wat ik nog kan, maar nu en dan overschrijd ik die grens, en zit dan weer met de pijn. Tot op heden, wellicht dank zij het turnen, gaat het niet over in een ontsteking, want dan is het van lange duur en heel erg. Maar het is lastig als je steeds meer en meer geconfronteerd wordt met steeds dichterbij kruipende grenzen.

Dat zijn momenten dat ik ongelukkig ben, momenten waarop ik niet kan wat ik wil. Momenten van onmacht. Gelukkig weet ik dat gevoel weer van me af te zetten. Na al die jaren heb ik leren leven binnen mijn beperktheden, heb ik dit leren aanvaarden, en ben ik zover dat ik me perfect gelukkig kan voelen binnen het kader van mijn leven. Dat kader is veel kleiner geworden, maar het is nog steeds een ruimte, ook al is dat meer een geestelijke niet-materiële ruimte geworden.
Wellicht daarom dat ik zo graag blog, dat is immers een ruim veld van inspiratie!

Sinds enkele dagen passeren hier niet alleen groepen beroepsrenners (en rensters) aan mijn deur, maar hele dagen passeren hier ook de wielerterroristen al weer. dat zijn er die de ronde van Vlaanderen op hun eentje rijden, of buiten het kader van de organisatie. Of die misschien wel aan het trainen zijn om morgen niet af te gaan als een gieter. Morgen passeren er hier duizenden en duizenden van die ambetanteriken. Waar blijven de francofone heethoofden met hun punaises ? Nou, nee, dat meen ik niet echt. Maar zou er echt eens niemand zijn die aan die mannen leert dat de wegcode ook voor hen van toepassing is ??? Morgen kun je komen kijken, je zult weer zien hoe de politie het gewone wegverkeer tegenhoudt om een (1) terrorist door te laten, die dan nog eens ostentatief in het midden van de rijweg gaat blijven rijden, om te genieten van dat heerlijke gevoel dat hij met zijne vélo rapper rijdt dan de auto's...djudedju dat kan zelfs Boonen niet!

Ieder diertje zijn pleziertje? Nee, want ze ontnemen aan alle niet-fietsers alle plezier op de weg.

tot de volgende ?
(op de foto: madams op ne koersvélo...)