Tussen hoop en wanhoop...

Image via Wikipedia

Soms schrik je bij het vernemen van een bericht over een vriend, een kennis...Weet je het al? X heeft kanker... Y is geöpereerd en kreeg 6 overbruggingen... Z? Maar die is al een paar maand dood en begraven...

Jij kreeg ook al wel van die berichten, waarvan je even moest slikken.
Berichten die je herinneren aan je eigen sterfelijkheid, die je plots wakker schudden, die een alarmbel luid doen overgaan.
Pas in tweede instantie denk je aan het slachtoffer zelf, en bekruipt je het medelijden, medeleven.
Meestal voelen we ons niet echt geroepen om daar op bezoek te gaan, want de confrontatie met ziekte, met dood dat is niet leuk.
en toch...

Een vriend is deze zomer naar Lourdes geweest, samen met zijn echtgenote. Ze hadden dat beloofd, als de kanker genas, dan gingen ze beewegen naar Lourdes.

Een ander bidt dat zijn lippen daveren uit dankbaarheid dat ze al zo ver zijn, en om de hoop levend te houden dat de rest van de kwalijke ziekte ook wel zal wijken.

En in beide gevallen zijn er ook nog mensen die beloven met hen mee te bidden voor het herstel.

En weet je, ergens lijkt het echt te helpen. Geloof verzet bergen. Ook ziektes.

En dan vraag ik mij telkens weer af, zou ik ook zo handelen? Zou ik plots ook dat gebed aangrijpen om de hoop te sterken? Ik weet het niet... Ik denk dat het ook niet mogelijk is je in te denken wat je zou doen mocht je voor zo iets staan... Je reageert pas als de situatie er is. Je mag dan al gelovig zijn, we zijn allemaal maar kleingelovigen, tot we plots alle heil verwachten van dat geloof. Het is als het wanhopige tasten van een kinderhandje naar de hand van moeder in een donkere nacht.

Wellicht is het ook niet echt geloven in de zin van overtuigd zijn, maar eerder een wanhopig bidden om de hoop hoog te houden.

En daar geloof ik dan weer wel in! Daarvan ben ik overtuigd, dat het behouden van een positieve ingesteldheid heel veel mensen geneest! Of die positieve ingesteldheid nu komt van het gebed of gewoon vanuit je eigen sterkte en overtuiging, doet er niet zo veel aan, het komt er vooral op aan dat je de hoop behoud en blijft geloven in je eigen kansen.

Ik denk dat iedere lichaamscel de invloed ondergaat van gans het lichaam, en dus ook van de geest in het lichaam. De positieve geest staat sterker dan de negatieve, omdat heel het lichaam in symbiose leeft met de geest.

Dat is mede de sterkte van de godsdienst, het is een brede en stevige plank om de kloof van de wanhoop mee te dichten. Wat ook de godsdienst is, want in ieder geloof kun je zalig worden en dus ook genezen. Er is denkelijk geen godsdienst zonder mirakels. Dat alleen zou ons genoeg moeten zeggen over het belang van de godsdienst inse, maar ook van het onbelang van de godsdienstige organisaties.

Ik zeg wel organisaties, niet bedienaars, want daar vind je nog wel de mensen die de overtuiging en de kracht uitstralen. Die hun zekerheid weten mee te geven aan de adepten. Niet vanuit zichzelf, maar vanuit een diepe innerlijke overtuiging, een diepe innerlijke kracht.

Soms ben ik stikjaloers van die soort mensen die op een of andere manier zich altijd geruggesteund weten. Ik heb dat niet, niet meer... Wellicht vandaar dat ik alles zo rationeel mogelijk ga bekijken, en met verwondering de zaken aanzie.

Och ja, ik geloof, maar dan veeleer in een uiteindelijke schepper, die zijn werelden ziet en laat evolueren, zonder er echt effectief mee bezig te zijn. Hij heeft de ingrediënten daar ergens bijeen gegooid, en laat de zaak nu op zijn beloop. Ik kan immers niet aannemen dat een god die echt met de mens als individu is begaan hen zou opzadelen met ziekte en dood. Ik kan ook niet geloven in een geen-god, omdat het heela zo groot is, en zo wonderbaarlijk is, omdat wij op een of andere manier kunnen denken en uit dat denken een god hebben gecreëerd. Het is makkelijk te praten over een Goede God, tot je plots een van je geliefden weggerukt ziet worden.
Godsdienst als denkbeeld mag dan al een maatschappelijk dwangmaatregel zijn en lijken, het is zo verbreid dat er wel iets MOET zijn, in het zwakste geval de vereniging van de zwevende gedachten van de mens zelf.

Maar wat het ook is of zijn mag, het is er, en het is zo sterk dat de mens er kracht kan uit putten om hoop te hebben waar er geen meer is...en dus is het een goed ding voor de mens. En waar het misbruikt wordt??? Kijk maar eens, daar is het de organisatie die hun opdracht misbruikt als machtsinstelling. Dat misbruik van de instelling is typisch menselijk en hoort niet bij de godsdienst als dusdanig, maar vind je overal, in alle instellingen.

Macht... het onheil van de mens.

Alle kwaad is terug te brengen tot macht en bezitsdrang, en het hebben van onderdanen, volgelingen of ondergeschikten maken dit kwaad mogelijk.

Het is dus niet de godsdienst die het opium is van het volk, maar de mens en zijn organiseren, de mens en zijn zucht naar macht.

Eigenlijk is het zo, dat wij telkens en telkens weer onze eigen onmacht willen vernietigen door het scheppen van volgers, adepten, aanhangers, zodat de zwakheid van de eenling verdwijnt in de kracht van de massa. Als de rietstengels in een bundel bijeen het symbool waren van de Romeinse macht, zo is het bijeenbundelen van de mensen het symbool van de macht.

Macht op zich hoeft niet slecht te zijn, maar het is zo dat de macht uiteindelijk in één of slechts enkele handen zit, en als die de macht omwille van de macht liefhebben...

Hoop is ergens ook zoiets, het weten, het voelen, het zien, het beseffen dat je niet alleen staat, dat anderen met je mee leven geeft je innerlijk de macht om tegen de ziekte, het onheil te vechten...

De kracht van de massa, de kracht in je zelf bundelen.
Hoop
is
genezing

of althans een enorme aanzet er toe.

tot de volgende ?