slaap

Image by Ferdi's World via Flickr

Vannacht geslapen als een roosje...met doornen, want het deed hier en daar weer pijn bij het wakker worden. Al een paar dagen doet mijn heup pijn, mijn schouder en uiteraard mijn rug... 't Doet mij denken aan dat oud besje dat 's morgens haar man wakker port met de woorden "Ik ben dood!" "Hoe, ge zijt dood, en je klapt nog!" Toch ben ik dood" Hoe kom je daar bij ?" "Ik voel niks meer, ik heb nergens pijn..."

Bij het ouder worden is het wel een beetje zo, 't doet altijd wel ergens zeer. Dat zal wel een deel van het ouder worden zijn zeker ?

Ik zit weer in mijn donkerste periode... de herfst en de winter. Ik hou wellicht te veel van de zon om hier in dit jaargetijde te leven. Ik zie niet alleen die duistere grijze lucht, ik voel hem zelfs, het doet mij wee aan alle kanten. Als ik het verzopen veld bekijk, dan is het alsof ik dat kille koude water op mijn huid voel liggen, alsof ik onder de invloed van die vuilgrijze hemel er ook ongewassen uit zie. Waar is de zon? Ik weet wel, we mogen hier niet klagen (ik hou me dat voortdurend voor ogen!) maar ik kan er niets aan doen, dat weer drukt op mij.

Nee, ik heb geen depressie, ik ben gewoon niet zoals ik ben in de zon. Kijk, in dit weer komt het zelfs niet in mijn hoofd op om te gaan vissen, en dat zegt al heel veel, dat zegt dat op zijn minst dat stukje verlangen, dat stukje leven in mij tijdelijk dood is.

Gisteren hebben we met crea, op kleine broodplankjes een net uiltje geboetseerd in zoutdeeg. Het was voor sommigen op het randje van het kunnen. Maar met een beetje hulp en het duidelijk voortonen en nog eens tonen, en nu en dan een beetje bijspringen ging het toch, en hebben ze allemaal mooie uilen geproduceerd... Ik heb ze gisterenavond nog in de oven geplaatst en gebakken, en volgende sessie gaan we dan de kaars en de bril met pyrografie aanbrengen, en de kaars en bril wat kleur geven met behulp van kleurpotloden... en dan vernissen.

Om ze zo mooi mogelijk te maken, zal ik voordien de vleugels al eens vernissen met bruine vernis, zodat de kleur van de vleugel iets donkerder is dan het lijf.

In maart van komend jaar gaan we dan eens "open deur" houden, en de dingen die we maakten tentoonstellen. Ik ga ook een deel reserve stukken produceren om te verkopen, om de kas wat te spijzen. Volgend jaar moet ik ook les geven in deze technieken voor de leiders en leidsters van de crea-groepen van gans midden Vlaanderen. (Lijders en lijdsters?) Hopelijk moet ik daar minder bijspringen, wellicht zijn die mensen handiger dan de doorsnee??? Men zou het toch verwachten hé?


Ik ben net vlugvlug naar buiten gelopen, de visboer was er ('t Is woensdag), en ik ben wat gerookte heilbot gaan kopen om morgen te eten met patatten in de pel... lekker en eens iets anders. Bovendien schijnt het vet van vis goed voor de hersenen...wie weet schrijf ik dan wat verstandiger dinges. (Al lijkt dat vrijwel hopeloos)...

Ik las dat er nu reeds meer falingen zijn dan vorig jaar in gans het jaar... Ik hoor de ministers en consorten (duidelijk minachtend bedoeld!) heel den tijd verkondigen dat de crisis voorbij is, maar alles toont het tegendeel. Ik hoor voortdurend over afdankingen, over falingen en sluitingen...Ik denk dat het voor veel mensen een triest jaareinde zal worden, vol zorgen en kommer. In de landen die vroeger onder het communisme leefden zal de heimwee naar vroeger weer stijgen, want in het communisme was werkloosheid niet mogelijk...de staat had alles in handen, en al werkte het niet naar behoren, men had er altijd "werk". Het systeem werkte niet naar behoren, het individueel streben was er quasi onmogelijk, maar er was een soort "zekerheid", die in ons kapitalistische systeem net ontbreekt. Eigenlijk moesten die twee systemen een soort breiwerken zijn, konden we ze alle twee uittrekken, en de twee wolsoorten bijeen nemen en tot een deugdelijk iets samen breien... Gek genoeg vertonen beiden systemen dezelfde fout: er zijn een deel mensen die de toplaag vormen en die daar ten alle prijze willen blijven en profiteren van hun machtspositie...en welk systeem we ook ooit zouden uitdokteren, telkens weer zullen we op dat euvel stoten, de mens als machtsgeil wezen...

Dat zou op zich niet erg zijn, moesten er dan niet net aan de andere kant van de maatschappij de machtslozen komen te zitten, mensen die het slachtoffer zijn van de uitgeoefende machtsdruk. Want dat is het gekke aan macht, het voelt alleen maar goed aan, als je anderen naar beneden drukt. Veel mensen denken macht verkeerd in: macht is niet boven de massa staan, nee, macht is de massa naar beneden duwen! Het feit van er boven te staan geeft niet de vreugde, het naar beneden duwen, dat is de grote voldoening van de macht !

Als je weer eens hoort van oorlogsmisdadigers die terechtstaan voor het internationale rechtshof in Den Haag, denk er dan eens over na, wat nu precies het verschil is tussen de daar aangeklaagden en de huidige bewindvoerders... Het verschil is soms veel kleiner dan je denkt! Veel van de huidige bewindvoerders maken het een pak mensen onmogelijk te leven, die vervolgden maakten er zo een eind aan het leven... Als we een hond hebben die niet meer normaal kan leven, dan laten we hem een spuitje geven, om hem te verlossen. Sommige beleidvoerders deden dat ook, en zijn oorlogsmisdadigers, de anderen onderdrukken hen geestelijk en lichamelijk en houden hen in leven en zijn hoogstens "niet-democratisch"... Naar mijn mening is het doodpesten veel erger dan het doodschieten, maar ja, dat is maar mijn mening...

Je ziet het, dat slechte weer doet mij zwaar en drukkend denken... Ik ga stoppen (met schrijven, niet met denken!)

tot de volgende ?