't jaar loopt op zijn laatste benen

Image via Wikipedia

't Is niet te geloven, gisteren was het nog maar nieuwjaar, en nu is het jaar weeral tenden. Dju, jongens 't gaat ieder jaar weer rapper en rapper.

't Schijnt dat dit één van de symptomen is aan ouder worden, 't jaar gaat altijd maar rapper en rapper... en toch zit er een logica in: Als je tien jaar oud bent, dan is een jaar eentiende van je leven, nu is dat voor mij maar eendrieënzestigste deeltje meer, dus veel veel kleiner... Het is dus inderdaad zo dat een jaar altijd maar korter en korter schijnt, ten opzichte van de rest van je leven.

Nu ja, wat de reden ook is, 't lijkt in ieder geval steeds maar korter te worden. Ik beklaag mijn achterkleinkinderen, die zullen 's morgens amper hun tanden gewassen hebben als het al weer tijd is om hun pyama aan te doen om te gaan slapen. Een nacht die steeds maar langer lijkt, omdat je steeds maar minder en minder slaap nodig hebt. Anny neemt daarvoor een pilletje, ik lig heerlijk te denken, te fantaseren, wakker te dromen, mijn vijanden uit te roeien en te vertoeven in een steeds mooier verleden...

Zo lag ik vannacht te denken aan de tijd toen ik leider was in de Chiro...Iedere zondag vertelde ik verder aan een eindeloos verhaal met de avonturen van Pietje... Ik had dat toen op papier moeten zetten, want ik kan me verdomd niet meer herinneren wat dat Pietje allemaal deed, maar het moet wel spannend geweest zijn voor de Jongknapen, want iedere zondag vroegen ze naar het vervolg van de avonturen... Ik moet dus al wel altijd begiftigd geweest zijn met de gave van de fantasie, maar veel minder met de gave van het geheugen... Maar toen, net als nu, had ik geen moeite om stukjes te schrijven, opstellen te maken, spreekbeurten te geven... Ik herinner me dat we eens in de klas een spreekbeurt moesten geven... Toen de leraar me als eerste naar voor riep, zat ik eventjes in de knoei, ik had dat ding helemaal vergeten, en dus ook geen voorbereiding gedaan...Maar geen paniek, ik sprak een uur over mijn hobby, het houden van tropische vissen, kreeg bonuspunten omdat ik dat kon zonder nota voor mij te hebben, en had het geluk dat de leraar ook een aquariumliefhebber bleek en ik kreeg nog wat tips en een adres van een winkel in benodigdheden en het maximum van de punten... Ik heb dat in de genen meegekregen van mijn vader, die ook zo vlot iets op papier kon zetten, en ook kon spreken voor volle zalen zonder enige inspanning. Wij hadden ook geen micro nodig, we waren gezegend met een stem die heel ver droeg en een keel die onvermoeibaar was... Dat laatste is wat verdwenen, of het is het bewijs dat oefening wel degelijk helpt. Nu ik helemaal niet meer moet gaan spreken, en zelfs thuis met ons tweetjes helemaal niet zo veel zeg op een dag, nu kan ik dat lange babbelen niet meer aan zonder mijn keel te voelen... Sleet ?

Ik heb bovendien altijd graag geschreven, graag gepraat... en blijkbaar heb ik nog steeds ergens dat iets dat me toelaat zo maar, iedere dag weer, iets uit mijn mouw te schudden om deze blog mee te vullen. Vraag me niet hoe ik dat doe, ik weet het ook niet, het komt gewoon, bijna zonder er over na te denken. Ik schrijf ook bijna zoals ik praat. En als je eens mijn blogs herleest, zal het je opvallen dat mijn gedachten wel eens van her naar hot springen, en dus ook mijn blogs meestal meerdere onderwerpen behandelen. Zo ben ik, zo schrijf ik. Toch censureer ik mezelf wel wat, ik wil mezelf niet helemaal bloot geven, en soms durf ik mijn mening niet zo ongezouten op papier zetten, als het in werkelijkheid is... Soms vermijd ik onderwerpen voor enkele dagen, om het eerst wat te laten bezinken. Dat is wellicht ook de reden dat ik zelden rechtstreeks op de actualiteit inspring. Ik durf dat niet te doen, omdat ik dan wellicht veel te scherp snij???

Het is beter het eventjes te laten bezinken, dan ben ik wat minder scherp, en heb de dingen wat beter overdacht, ben ik niet meer zo impulsief... Zelfs over de politiekers schrijf ik véél milder dan ik veelal denk in een eerste reactie... Je kunt je misschien een beetje indenken wat ik echt voel voor die bietekwieten. Neem nu het eindeloos gewurtel aan BHV...Nu hebben ze zijne saaiemeid het Konijn Albert bis zelfs al ingeschakeld om ons voor te bereiden op iets dat op niets zal trekken, Hij moet dat dan aankondigen... fantasievolle, verbeeldingsrijke en gedurfde oplossingen niet uit de weg gaan...Ja dag Jan, weer een stuk knoeiwerk afleveren die geen oplossing is en alles in zich heeft om nog jaren mee bezig te zijn... Och, in de geschiedenisboekjes van binnen 500 jaar zullen ze nog eeuwen lachen met het geknoei van de Belgische politieknoeiers (moet dat niet met twee k's ? een van politiek en een van kl...?)

Ik ga stoppen...
Voor ik weer mijn pen doop in gal en venijn
't jaar properkes afsluiten

tot de volgende?