naar de specialist...

Image by bhermans via Flickr

Vandaag "mag" ik weer eens op bezoek bij de specialist... Eigenlijk is het vooral een administratief iets... Want dat bezoek dient vooral om mijn ziekte te kunnen attesteren bij mijn werkgever. Niet dat mijn werkgever niet weet wat ik heb, maar zo moet het nu eenmaal om wettelijk in regel te zijn. Zelfs de mutualiteit schreef mij al jaaaren terug af, en zette mij "ziek tot pensioenleeftijd". Niet dat ik op mijn 65° plots weer gezond zal zijn, maar op dat moment trekt de mutualiteit zich van mijn ziekte niet meer aan. Want dan zal ik pensioen trekken, en niet langer "ziekengeld"... Administratief ben ik dus op dat moment veranderd van statuut en dus niet meer ten laste van de ziekelijken kas...
Met andere woorden, ik leef bij gratie van de administratie, ofte de virtuele wereld bestaat in ons Belgiekske al veel langer dan de kwampjoeter...
Het is al bij al een beetje Kafkaiaans...

Het enige voordeel bij dat specialistenbezoek is dat ik weer een aantal voorschriften voor mijn medicamenten kan mee krijgen, en dat ik niet naar mijn huisdokter moet om daar gewoon om briefjes te gaan. We leven bij gratie van het papier.
Heb je geen attest voor de werkgever, heb je geen briefje voor de apotheker, dan ben je als geboren Belg ook een soort sanspapier... En het is een gegarandeerde manier om binnen de kortste keren uit het leefnet van de maatschappij te vallen.
Dat vind ik nu een mooi beeld, zie!
Het leefnet, is, zoals iedere visser weet, een net waarin de gevangen vissen bewaard worden? Levend, dat wel, maar gevangen blijven ze.
Wij gebruiken dat nooit, omdat we de vissen veel te graag zien, tenzij we wat kleine bliekjes willen bijhouden om later mee te kunnen snoeken, of indien pepé ons heeft gevraagd om wat grote blieken aan de kant te houden, want pepé eet graag eens bliek...Of ook ooit een keer om gewoon een massa vis te kunnen overplaatsen van de ene vijver van pepé naar de andere (ook van pepé)...Maar voor de rest vinden we het een onnut ding, en is en blijft het een (tijdelijk) gevang voor de vis.
Wij zelf echter, wij moeten papiertjes allerhande hebben om te mogen leven in het sociale (?) leefnet van onze maatschappij.
Als wij uit dat opvangnet vallen, wee ons !
Dan bestaan we plots niet meer...
We zijn er wel nog, maar we bestaan niet echt meer. En stilaan vallen alle zekerheden van het hedendaagse leven aan een steeds sneller tempo weg.
Zo ontstaan onder meer de daklozen.
Bij gebrek aan oorspronkelijk één onnozel pampiertjen...
djudedju
Kafka zou zich hier jonnen !

Al die dingen zijn gegroeid... Op een bepaald moment heeft men een systeem ontworpen om - ik neem maar één voorbeeld- om bij ziekte de mens niet zonder inkomen te zetten. Een groots en lovenswaardig systeem! Geen kwaad woord daarover. Maar alras kwam men met de vraag: wie is ziek, wanneer is men ziek, en wie gaat dat controleren...
Dat laatste was uiteraard het werk van de dokter. Logisch toch ? Wie kan er nu beter oordelen over het al dan niet ziek zijn dan een dokter ?
Maar om toch maar héééééél zeker te zijn, ging men er van uit dat die dokter ook zijn werk niet aankon, en dus moest gecontroleerd worden...Daarom ging de mutualiteit zelf een corps van doktoren oprichten, die het oordeel van de behandelende dokter konden aanvechten... Dat was natuurlijk het ideale voorbeeld... Want een deel van de inkomenszekerheid van de zieke werd betaald door de werkgever... Als de mutualiteit zelf al de geneesheren onbetrouwbaar vond, dan vonden de werkgevers dat ook, en dus waren er een heel pak werkgevers die via een aanvullend verzekeringssysteem een deel dokters in dienst namen om het oordeel van de huisdokter of de specialist aan te vallen... Gek genoeg zijn de door de verzekering aangestelde dokters ook huisdokters en specialisten die de kans zien een frankske bij te verdienen op kosten van deze verzekeringsmaatschappij en dus uiteindelijk van de bewuste werkgevers...En die vol plezier briefjes schrijven waaruit blijkt dat hun collega er niets van kent. Collegialiteit ten top.
Wordt het moeilijk ?
Nee, het juiste woord is: Belgisch...
En het is een typisch voorbeeld van hoe de Belgische wetten gemaakt worden...Starten vol goed bedoelingen en dan van alles en nog wat er bij voegen om er zeker van te zijn dat de bedoeling zou gerespecteerd worden, en net op die manier zelf de uitwassen creëren...
Het gevolg is dat je in ons Absurdistan niet ziek bent omdat je je ziek voelt, maar omdat de dokter het zegt.
Op voorwaarde dat de dokter van de verzekering daarmee akkoord gaat...
Op voorwaarde dat ook de Adviserende geneesheer van de mutualiteit daarmee akkoord is.
Zijn deze dames of heren (één is al genoeg) het niet met de ziekte eens, dan ben je dus niet ziek.
Maar let op !!!! Je hoeft je daar niet bij neer te leggen! Voel jij je echt ziek, dan heb je nog steeds de kans om in beroep te gaan tegen de beslissing van die controlerende artsen. Dat doe je bij de bevoegde arbeidsrechtbank. Die duidt dan een controlerend geneesheer aan om te kijken of die controlerende geneesheren wel degelijk hebben gecontroleerd.
Die controlerende geneesheer aangeduid door de arbeidsrechtbank, dat is een geneesheer uit het gewone korps der geneesheren, aangezocht door de bevoegde rechtbank om hun collega's controleurs te controleren...
Kafka is nu al gestorven van extase.

Ach, ik weet het wel, ik teken het nu wel heel wit/zwart, maar toch is het in de grond precies zo. En dat alles met heel goede Belgische wetgeversbedoelingen...
En weet je, het ergste is dat de doorsnee belg zich door al die papperasserij worstelt zonder zich daar ook maar één moment slecht bij te voelen. De doorsnee belg heeft geleerd van de gans en de eend! De doorsnee Belg heeft zich volledig ingewreven met olie uit zijn vetklier, speciale olie uit een speciale vetklier, alleen bij belgen bestaande, en die er voor dient om de wetgevingen en de uitwassen van die wetgeving te laten afglijden van zijn kleren. Ze raken zijn koude kleren niet is dan ook een Belgische eigenschap... dankzij de antiwetolie uit onze speciale antiwetvetklieren...

Advocaten in België zijn er op gebrand om al tijdens de opmaak van de wetgeving, kwistig de desbetrefffende olie te sproeien tussen de regels.

Kwestie van het afglijden te vergemakkelijken.

Zo krijg je in ons landje het verschijnsel dat een burger een heel hoog ereteken krijgt wegens zijn verdiensten voor het vaderland, en de volgende week de pers bol staat over het schandaal dat de zelfde burger er is in geslaagd de staat te bedriegen via manipulatie van diverse wetgevingen...

Wij verschieten hier nog zelden...
Er is geen volk beter getraind in het niet-schrikken dan de doorsnee Belg als het over wetgevingen en uitzonderingen en misbruiken gaat... We zijn habituees...

En weet je... er zijn inderdaad huisdokters die zeer makkelijk briefjes geven voor ziekteverlet, want in hun parochie wonen er wel vijf huisartsen, en het is lang niet makkelijk om voldoende cliënten te hebben om een menswaardig doktersbestaan te leiden (lijden?).

Zie je dus wel, al die pampierkes die zijn er echtig en techtig nodig! En al die controle is er echt nodig ! En de controle op de controle is er echt.... Kafka ?? Waar ben je ????


tot de volgende ????