Het geloof doet de boezem groeien !

Image by Ecluse via Flickr

Tja, ik haal maar aan hé, ik las het in de krant.
Er is ene David, een hypnotiseur van over het kanaal, die beweert dat hij de vrouwen een grotere boezem kan bezorgen via hypnose..."Want", zo stelt hij, "De groei van de borsten wordt gedirigeerd vanuit de hersenen, dus geloof is voldoende om ze te doen groeien"...
Daar onze splinternagelnieuwe Sint Damiaan nog geen patroon is van een of andere kwaal, kunnen we hem misschien patroon bombarderen van de dames met te kleine borstjes...
Ik vind dat het hem zou staan! Hij die zijn hele leven stukken lichaam zag afsterven en afvallen door die verschrikkelijke melaatsheid, zou nu eens in de andere richting kunnen werken, borsten doen vergroten.
Zou het ook helpen om borsten te doen verkleinen ?
Want ik ken mensen die echt niet zo happy zijn met hun joekels die steeds in de weg hangen. Het lijkt mij ook niet echt handig als die dingen echt te groot zijn.
Zouden we nu eerst bij de Britse David moeten informeren, of kunnen we meteen terecht bij Damiaan?

Sint Damiaan.

Nee, ik heb helemaal niets tegen dat Sint... Integendeel, als er het iemand verdient, is het wel een man die zichzelf opofferde voor mensen die ongeneeslijk ziek waren, uitgestoten waren uit de verschrikte maatschappij, er zich heel goed van bewust zijnde dat hij wellicht ook de ziekte zou krijgen... Dat is niet niks. Iedereen raadde het hem af, hij maakte er zelfs ruzie over met zijn oversten... Nee, het was een man die veel verder ging dan de normale naastenliefde.
Van mij mag hij Sint zijn.
Maar ik heb het gevoel dat ik heel veel sinten ken, die nog leven...
Mensen die hun taak doen, met inzet van al hun krachten, die alles doen om echt moeder of echt vader te zijn, die echt met hart en ziel hun taak als verpleegster of bejaardenhelpster vervullen, met dat dat beetje meer inzet dan het arbeidscontract kan verlangen...
Mensen die zonder dat iemand het weet een ander wat helpen, met helpende hand of met wat overschotjes, of gewoon eens financieel bijspringen, zonder meer, zonder ooit iets terug te verwachten.
Mensen die zo maar iemand helpen in zijn of haar oude dag, ook al is het geen familie, maar gewoon een buur...
Mensen die gewoon ook eens dingen doen waar ze geen profijt aan kunnen verwachten, zo maar...
Voor mij zijn dat allemaal Sinten.
Maar wellicht zal hun naam niet over het St Pietersplein schallen.

En weet je, ik vind veel meer in die sinten, dan in Damiaan. Want die sinten die ken ik, die zie ik. Damiaan is al stilletjes de legende aan het binnenwandelen.

Ik heb op zolder nog een hele verzameling Heiligenlevens liggen, een erfdeel van een godsvruchtige groottante. Ik heb er een paar van gelezen, nu ja, min of meer... Ik hoop dat ik nooit zulke heiligen ontmoet als er in die boeken staan! Stomvervelende mensen waren dat, die hele dagen hun dag doorbrachten in gebed...Volgens die boekjes waren ze ook volmaakt. Brrr... ik mag er niet aandenken. De meest voorspelbaren van alle wezens. Helemaal geen verrassingen, niets leuks, niets werelds om mee te lachen... Nooit binnenpretjes, niet lachen als er iemand valt, maar helemaal abnormaal reageren op zo'n stomme situatie... Nee, dan liever nog een Damiaan die in de clinch ging met zijn oversten en die deed wat hij vond dat er gedaan moest worden. Maar wat zouden ze na zijn heiligverklaring allemaal schrijven over hem ? Gaan ze er ook zo'n Djeezeke van maken? Nee toch ?

Laat ze er maar een koppige vent van maken, die deed wat hij deed, omdat hij vond dat het nodig was dat er eindelijk eens iemand was die zich van die sukkelaars aantrok.

Een man met een moederhart.
Bekommerd met die kinderen die door eenieder in steek waren gelaten.

Laat hem maar sint zijn van de gewone goede mensen, die ook eens dingen doen, zo maar, voor een ander.

Maar nee, om Sint te worden moeten er mirakels gebeuren. Dingen die niet anders verklaard kunnen worden.

Het spijt me, maar dat is net iets waar ik dan weer niet in geloof! Ik geloof wel in de kracht van het geloof, de kracht van de zekerheid. Maar kijk, in ieder geloof vind je mirakels. Als je daar op voortgaat, dan lijkt het wel of ieder geloof het juiste is. Het zaligmakende. Het reddende.

Ik denk dat dat ook zo is! Ik denk dat het het geloof is dat bergen verzet! In wat of wie dat geloof ook is gevestigd. Ik denk dat het eigenlijk gewoon de zekerheid is, de overtuiging van een bestaande kraccht, die maakt dat er "mirakels" gebeuren. In werkelijkheid denk ik dat het gewoon iets is dat ieder mens in werkelijkheid in zich heeft, maar het niet weet. Als hij of zij dan uit die onbekende kracht weet te putten, door een projectie op een geloof, op een of ander heilige, dan zet hij of zij in feite zijn eigen kracht aan het werk.

Als je ook maar een greintje geloof hebt, dan verzet je bergen, is niet zo maar een boutade. Het is een kracht van de menselijke geest die we niet meer kennen, die we niet gebruiken, waar we geen vertrouwen meer in hebben. Net zoals genezende handen van de moeder die haar kind troost die gevallen is...Die genezende handen zijn echt, maar met ons verstand kunnen we dat niet zo maar aannemen, we zien de kracht niet, dus is het er niet...

Daarom alleen al is het goed dat er geloof is. Opdat we zouden kunnen putten uit wat diep in ons verscholen zit, maar waarvan we geen benul (meer) hebben.

The Power of the Mind... de kracht van de geest is veel groter dan we gewoonlijk aannemen. En dat is het wat die kracht beperkt.

En toch...toch vind je nu en dan mensen die zichzelf overstijgen, die dingen doen die net wat verder liggen dan wat normaal is. Die zichzelf vergeten. Denk aan een moeder, en kijk hoe ze zichzelf te boven gaat voor haar kind. Natuurlijk ? 't Is maar wat je zien wilt hé.

tot de volgende ?