Leuke verrassing

Image via Wikipedia

Vanmorgen gingen we naar Michelbeke naar de rommelmarkt. Twee keer niks. Het is al een klein marktje, en nu waren er nog een pak afwezige standhouders... Nee, om de woorden van één van de standhouders aan te halen: "Dat is hier een langzaam uitstervend iets..." Zo lijkt het me ook.
Dat was dus alvast geen leuke verrassing...
Maar, we werden geconfronteerd met een omleiding, en 't was er duidelijk eentje van de toeristische dienst Vlaanderen ! Eén bordje omleiding en één bordje verboden doorgang... en weg waren we... door onze heerlijke Vlaamse Ardennen. Ik heb er op gelet, ik zat bijna heel de tijd op fietsroute nr 47! Voor alle fietsters die het leven moe zijn, gegarandeerd een hartaderbreuk te fietsen langs die weggetjes! Ik heb de versnellingen aan mijn autootje veelvuldig gebruikt! Dju jongens, wat is het hier mooi, en steil, en lange lange lange hellingen...
We zaten letterlijk in the middle of Nowhere....
We zijn weer op de vertrouwde en saaie weg geraakt bij het peper en zoutvat (twee torens met strooizout voor in de winter).
Maar echt, het was er mooi !
Maar ik zou er met geen vélo op geraken!, en bij af zou ik wellicht mijn remmen stukknijpen op sommige stukken!
Kijk, sommige mensen zouden zitten sakkeren, en zich opjagen, wij dus niet! Wij hebben met volle teugen genoten!
We hebben heel langzaam gereden om te kunnen genieten.
Tuurlijk, mocht ik op weg zijn met een dametje die hoogzwanger is en in weeën, dan zou ik wellicht ook die kluivers van dat éne bordje stijfvloeken, maar nu...nee, heerlijk was het...
Ik heb er nu nog deugd van.

Maar ik wil er toch één conclusie bij nemen: als je ook maar om één of andere reden gepresseerd bent, als je ergens op tijd moet zijn, neem dan je GPS mee, die helpt je uit de kleine (heerlijke) paadjes, op de kortste weg naar je bestemming... Maar ben je niet opgejaagd door de klok of een andere reden, geniet dan eens van de blijde verrassing.

Met files had ik die liefdesverhouding ook, zelfs toen ik nog werkte... Ik vertrok steeds intijds, ik was in normale omstandigheden bijna steeds de eerste op de plaats van afspraak, maar was er een file, dan is dat iets waar je niets aan kunt doen, en het helpt je niet, helemaal niet je op te jagen... dus genoot ik van de onverwachte rust. Voor mij was een file een cadeautje, een stukje rust op een onverwacht moment.

Het bood je de tijd de dingen nog eens te meer rustig te overdenken, of de tijd zomaar eens een tijdje te niksen... Heerlijk toch ?
Ik keek altijd een beetje ironisch naar de lui naast en voor en achter mij in de file, die duidelijk alle tekenen van ongeduld, zenuwachtigheid vertoonden... Eén keer zat ik met collega's in mijn wagen, en ééntje ervan zat zich schromelijk op te jagen... Toen wij reeds een kwartier aan het aanschuiven waren ter hoogte van de Basiliek van Koekelberg, zei ik: " Grote kerk hé, we rijden er nu al meer dan een kwartier langs, en we zijn nog maar halverwege..." Ik had dat niet mogen zeggen, niet bij een zenuwpiet... Ik heb nog jaren mogen horen dat ik geen interesse had in de vergadering, dat ik niet de minste blijk van interesse had in mijn werk...Allemaal dingen die verkeerd waren, maar ja, hij kon zich niet neerleggen bij het feit dat wij er geen seconde rapper zouden komen met ons op te jagen... De sukkelaar is al lang dood... Dat heeft hij wel tijdig gehaald. Was een beetje gepresseerd hé...

Ach, ik ben niet zonder zonden in deze... Alleen, niet bij files en dergelijke! Mijn zenuween vliegen tegen het plafond als iets mij niet lukt! Als ik aan iets zit te prutsen, en ik krijg het maar niet open (vaker: niet meer dicht) of ik krijg het niet in orde, of niet tot functionneren, dan, dan begint soms alles in mijn lijf te kriebelen, dan krijgt al wie iets durft zeggen een snok en een beet, dan is het allemaal hun schuld...
Anny weet dat al (al lang) en laat me dan veilig ongestoord...Maar zelfs dan durf ik haar wel eens de schuld geven, terwijl ze er niet eens bij of omtrent is, in een soort afreageren... Nadien heb ik daar dan spijt van, en gelukkig heb ik een vrouwtje die me kent, en weet dat ik er eigenlijk niets mee bedoel. Ik ben dan dus wel "zemelachtig"...

Dan ben ik net zo slecht als wijlen mijn collega... Wedden dat ik ook wel aan mijn dood geraak? Maar ja, als ik gelijk krijg, dan krijg jij je geld niet meer...

Ik ben gek, zou Toon Hermans zeggen... en ik voel met hem mee.

Maar een beetje gek zijn, dat is gezond! Het is niet goed voor de mens om steeds maar serieus te zijn. We moeten kunnen relativeren, we moeten de dingen wel eens eventjes van ons af kunnen zetten, anders raken we met onszelf en met heel de wereld in de knoei!

Laat mij dus maar eens zeveren, lach er mee! Want lachen, dat is pas Leven !!!!

tot de volgende