Erwtensoep

Image by mysza831 via Flickr

Toen ik vanmorgen rond zeven uur het rolluik van de slaapkamer omhoogtrok zag ik niets. Mist, bollemist. Echte erwtensoep... hoort een beetje bij de tijd van het jaar.
Maar je kunt mist ook anders bekijken! Nooit is de horizon zo dicht bij als juist met mist. Je hebt eindelijk eens zicht op héél de wereld.
De wereld heeft zich verkleind tot mensenmaat.
Daarachter is niets meer.
En midden in dat kleine wereldje sta jij, eindelijk het echte centrum van heel de wereld, heel de cosmos.
Het voelt onwennig aan, het is precies wat te veel, hoe klein het ook is. Het is iets wat je niet hebt verwacht, dat je vandaag zoudt opstaan en heel de wereld voor je voeten zou liggen. Je huis piekt uit de nevelen omhoog, en is zo groot dat de schoorsteen al weer aan het vervagen is.
Een héle piepkleine wereld, en je weet niet wat er mee aanvangen. En plots merk je dat de einder hoe zeer je er ook naartoe gaat, steeds verder voor je wijkt. Oef, de wereld is er nog helemaal, de last valt van je schouders...'t Is niet jouw verantwoordelijkheid.

De fout die we al eeuwen maken! Want de aarde is wel onze verantwoordelijkheid. Maar ja, ooit hebben een deel vechtersbazen de wereld verdeeld in stukjes waar zij baas over speelden, en al de grond en al wat er op groeide, al het water en al wat er in zwom, al de lucht en al wat er in vloog was van hen...Jij kon met veel moeite geld, zuurverdiend geld, die je bij hen met moeite ontving, een stukje van die grond kopen, alleen de grond, de lucht en de ondergrond bleef van de grote sterke vechtersbazen en hun descendenten... En je moest er dan ook nog belastingen op betalen. Aan die zelfde lorejassen.

Waar zij het recht haalden zich eigenaar te noemen van een stuk van de wereld ? Aan hun geweld, hun leger, hun macht, hun kapitaal...

En wij, wij lopen er in. Want eigenlijk kan het toch niet dat iemand eigenaar is van de wereld ? Niemand heeft hen ooit de wereld geschonken. De wereld is er, en is er voor iedereen. Maar wij moesten zo nodig een hele "beschaving" opbouwen op het privébezit, bezit van iets wat eigenlijk niet van jou is. We randen ons "eigendom" af met hagen en prikkeldraad. Van hier tot hier is het mijne, en jij komt er niet op.

En dat daar, dat is een stuk dat "bereidwillig" ter beschikking van de "gemeenschap" is gesteld, en daar mag je met je stinkende en lawaaimakende auto op rijden, mits je rijdt met de brandstof ik die ik heb belast en beladen met allerlei taksen...

Gek als je er over na denkt. Die hele grote kleine aardkloot, helemaal verdeeld in grote beetklare happen, en ieder van die happen in kleine privé-hapjes. Die weer opbrengen voor de eigenaar van de grote hap?

Gek.

Want het is net dat system dat de oorzaak is van heel het tenietgaan. Het is net dat systeem dat er de oorzaak van is dat iedereen de verantwoordelijkheid opschuift naar de ander. Op jouw grond doe jij toch wat jij wilt? En het zal heus niet zo erg zijn als ik hier mijn bomen kap, daar heb jij geen zaken mee. Ik zal wel de zuurstof inademen van jouw bomen...Och, je gaat ze ook kappen? Maar dat mag niet! er zijn bijna geen bomen meer !
Verantwoordelijkheid begint bij jezelf, niet bij je buur.
Maar binnen het systeem van allemaal privé-eigenaren is de wereld niet meer één geheel, maar een puzzelstukje dat in sommige gevallen bebouwd is met een torenhoge flat met wel honderd eigenaren over dezelfde schamele aren grond...

Eigenaren? Over de wereld die je moeder is van al het leven? Gek.

We kunnen het systeem niet zo maar doorbreken, maar misschien kunnen we ons er eindelijk van bewust worden dat we dat stukje aarde maar in bruikleen hebben, we mogen het gebruiken...Er is geen geschreven huurcontract, maar als je er niet goed voor zorgt, dan verliest het zijn waarde, niet alleen voor jou, maar ook voor de volgende generatie, en de daar op volgende, en de dáár op volgende...eindeloos door geven we steeds minder door, steeds verder verontreinigd, steeds doder, steeds minder leefbaar...Een mens zou alles doen voor zijn kinderen, meneer! Alles ? Ja, alles...Maar op mijn grond ben ik de baas. Daar doe ik mee wat ik wil. En après nous la déluge...

Eigenlijk kunnen we hoogstens beheerders genoemd worden van de aarde, en geef het maar toe, we zijn maar luizige beheerders. We verdienen het niet steeds weer en weer die kans te krijgen. We geven de aarde geen meerwaarde, in tegendeel.

Hoeveel generaties zullen nog kunnen leven als we zo verder "beheren"?

Heb je al stilgestaan bij dat kleine stukje groen dat plots de aardkluit openbreekt om boven te komen en ons te verheugen met groen en bloei en zuurstof? Je kunt dat makkelijk wegkrijgen met onkruidverdelger.
En op termijn krijgt de onkruidverdelger er zelfs het grootste onkruid onder: de mens...

tot de volgende ?

Related articles by Zemanta

• active media game (slideshare.net)