De v'lo en wijlle

Image by QbiT via Flickr

Ofte wij en de fiets...

Wij zijn vandaag dus naar het prachtige Provinciaal Domein Puyenbroek geweest, om even stil te staan en te genieten van onze Belgische huisdierenrassen.

Het was prachtig weer en een prachtige dag met prachtige dieren... Wat wil een mens nog meer? Op de middag zijn we naar het restaurant gewandeld, en hebben er iets genut, en nadien nog wat te genieten van het mooie domein...maar mijn rug deed al weer veel pijn, en ik stelde voor aan Anny om er een fiets te huren. Ze was er een beetje bang van, 't was al wel dertig jaar geleden zei ze, dat ze nog gefietst had. Ik verzekerde haar dat je dat niet verleert, maar echt gerust was ze er niet in. Toch maar eens geprobeerd.

Ik ging de fietsen huren, moest er mijn pas achterlaten, en kon er mijn wandelstok in bewaring geven, en wij naar het verantwoordelijke juffrouwtje om de twee fietsen (Twee vrouwenv'lo's, want de mannenfietsen waren uitgeput). Na een wissel voor een kleinere fiets voor Anny gingen wij op weg. Ik lachtte, Bart zou nogal lachen met ons!

Toen Bart klein was en leerde fietsen, zwenkte hij van links naar rechts, maar rechtdoor hoorde er niet bij! Op een dag reden wij naar een veld waar een klein smal wegeltje van net één tichel (zo'n 30 cm breed)lag. Wij reden er over, en Bart landde in het aardappelveld. Hij heeft zeker wel twintig keer moeten herbeginnen van mij, voor hij er in lukte op dat wegeltje te fietsen. Vandaag zouden wij alletwee met veel allure in de patatten gearriveerd zijn, want de eerste kilometers was rechtdoor ook niet echt onze "fort"...

Maar het was leuk! Het was heerlijk om door het prachtige beboste domein te fietsen, en één keer zijn we afgestapt om wat te genieten van het heerlijke landschap en vier geitenbokken die tegen elkaar op lagen te stinken.

We waren veel te vlug terug aan de fietsverhuur...maar Anny wou geen tweede toertje meer doen, haar poep deed pijn.

Toen ik afstapte, stelde ik vast dat ik de eerste stappen heel wankel op mijn benen stond, blijkbaar was ik ook niet zo'n formidabele fietser meer. Maar het was heerlijk.

We waren van plan om onder de weg nog eens te stoppen om iets te gaan drinken, maar ons landje dat vroeger in iedere straat zeven café's telde lijkt helemaal niet niet meer te voldoen aan zijn imago, we zaten al lang en breed op de autosnelweg, zonder ook maar één café gezien te hebben...

Dus zit ik nu, hier, te typen met een groot glas limonade (jaja) naast me...

Echt, als je niet zo'n fan van ons levend erfgoed bent, je moet toch ooit eens het Provinciaal domein Puyenbroek bezoeken te Wachtebeke, het is heerlijk wandelen en/of fietsen.

tot de volgende ?