Als...

Image via Wikipedia

In de kast zag ik laatst dat oude horlogebeschermkastje liggen...
Koen had een van zijn vrienden geholpen met het opruimen van de oude woning die hij had aangekocht. Daar vond Koen dat druppelvormige doosje, met aan een kant een "venstertje" in, en bovenaan een oogje. Om het ding aan je mooie zilveren of gouden of vernikkelde horlogeketting te hangen. Het doosje was van een soort vernikkeld metaal en hier en daar wat gebuild. Het is dan ook een soort bescherming voor het kostbare zakuurwerk.
In het doosje zit een van die oude sepiakleurige fotootjes met daarop drie soldaten die dienst deden aan de Ijzer in 14-18... Dat lees je op de keerzij van het kleine fotootje. Met de namen van de drie kompanen, en de datum er bij. Het is een foto van tijdens de grote oorlog.
Ik kan het niet bezorgen aan een familielid, want de vorige eigenaar van het huis was een jongman, bij mijn weten zonder familie in de omgeving, en de namen op het fotootje beperken zich tot voornamen...
Als dat doosje maar eens kon praten...
Zijn die drie soldaten wel allemaal thuisgekomen van het front? Of zijn er achtergebleven?
Ik weet het niet...
Boven ligt nog een van mijn vele wandelstokken... Een wandelstok die eigendom was van een Duits officier in diezelfde grote oorlog. Zijn naam en rang staan in de stok gebrand, en je ziet aan de sporen door het gebruik nagelaten, dat de stok niet echt als wandelstok heeft gediend, maar veeleer als een officiers-rottingje...Je weet wel, het stond manhaftig om, in je mooiste uniform voor de manschappen te staan, met het rottingje onder de arm, en een hand aan het stokje, de duim langs onder, naar boven duwend, de andere vingers er boven op, en maar bevelen brullend...
Wellicht is ook deze man niet terug gekomen uit de Weltkrieg...Hoe zou dat stokje anders hier verzeild zijn en uiteindelijk op een rommelmarkt zijn beland???
Als die wandelstok kon praten...

Zouden die drie Belgische soldaten ooit gevuurd hebben op die Duitse officier ?

Zouden die drie en die Duits misschien behoord hebben tot de opstandelingen die met Kerstmis niet meer wilden schieten op elkaar ? Hoorden zij misschien bij de groep die deze weigering meer dan een maand volhield ? (Dit is authentiek!!!) Wat waren de uiteindelijke maatregelen die de leiding heeft getroffen om de soldaten weer aan het schieten te brengen? Hebben zij enkele van de "opstandelingen" gefusilleerd ? Dat onderdeel vindt je niet terug in de summiere verhalen over deze feiten.

Hoorden die drie Belgische soldaten tot diegenen die protesteerden tegen de onderdrukking van de Vlamingen aan dat front? De echte eerste Vlaamse ontvoogdingsstrijd is daar begonnen, aan het front...Eigenlijk vochten de Vlamingen op twee fronten ! Een met de wapens, en een in een lijdzaam verzet tegen de onderdrukking van hun eigenheid.

Hier achter mij staat een nkisi nkondi, een Kongolees beeldje, vol geklopt met nagels en stukken metaal, en midden op de buik een kleine bergplaats voor het tovermiddel, afgedekt met een stukje spiegelglas.

Was het een beeldje om een ziekte te bezweren, en heeft het geholpen? Wellicht wel, want het is ongeschonden bewaard gebleven. Heel veel van die beeldjes vind je niet, en deze waar de tovermiddelen er nog inzitten zijn heel zeldzaam... Want de blanken durfden die dingen ook niet echt aanpakken, zo gerust waren ze immers niet in die tovenaars...Ze hadden al zoveel van die bizarre dingen zien gebeuren dat ze ook in die dingen min of meer geloofden... Er staan er hier twee, met tovermiddel, en in de hall staat er een grote, waar nooit een tovermiddel op zat, maar dat is er een van een zeer bizar model, waarvan de buik bestaat uit een tweede gezicht, heel mooi uitgesneden...De nagels en stukken oud ijzer zitten hier vooral op de rugzijde.

Wie zou de tovenaar hebben betaald en voor welke bezwering?
Wie was de dappere die het aandurfde die beelden met de tovermiddelen naar België te brengen? Van die twee weet ik van de verkoper dat het zijn grootoom was, een dokter... Mensen van de wetenschap hebben minder de neiging te geloven in toverijen...

Maar soms betrap ik mezelf dat ik, met die beeldjes in de hand, of gewoon als ik ze bekijk, dat ik hele histories zit te fantaseren...of is het meer? Is het iets in de voorwerpen die nog wat van het vorige beleefde weer uitstraalt ? Sommige "waarzeggers" en "zieners" voelen soms hele verhalen over de voormalige eigenaars van de dingen... Echt ? Gefantaseerd ? Ik weet het niet, en het interesseert me ook niet echt. Van mij mag die man, net als ik, gewoon zijn fantasie laten gaan over die oude voorwerpen, die door hun ouderdom wel iets uitstralen.

En dan zit ik weer te denken...als...

Dat putje, hier in dat horlogedoosje...dat is van die keer dat Aloïs mij nog juist kon omverduwen, net voor die bom achter ons ontplofte... We waren helemaal bedolven onder de aarde, en moesten ons uit de smurrie trekken. Eén van ons was dood: Aloïs...Hij was in mijn plaats gestorven... Ik heb hem zelf naar achteren gedragen, al wenend... Toen ik een maand later zijn graf wou bezoeken was er alleen een bomtrechter ... Zelfs zijn stoffelijk overschot was er niet meer om te bewenen... Zie je...Ik laat het doosje in mijn hand vertellen...Wellicht uit vage herinneringen aan boeken dan wel aan realiteit, maar in mijn handen leven die dingen...voel ik het verleden zinderen...

Heel ons huis staat vol met fotootjes, beeldjes, hebbedingetjes... sommige vinden we helemaal niet mooi, en soms denken we er over het aan de kant te zwieren, maar dan denk je weer...Dat kregen we nog van Maurits... De man is al zo lang dood. Dat is eigenlijk nog het enige dat me nu en dan aan hem doet denken...Nee, dat mag niet weg!

Ik ben verslaafd aan herinneringen
verslaafd aan de verhalen over de dingen, de mensen er achter...
Gewoon, ik hou van al die dingen, omdat ik van de mens en zijn verhalen hou...
Kijk, neem nu dat kleine beeldje hier....


.....

Tot de volgende ?