De geschiedenis van de Kleine Man

Image by mooste via Flickr

Gek, men kon net zo goed de geschiedenis gaan schrijven van de kleine vrouw, maar nee, het moest persé over Jan met de pet gaan, en nooit over Mie met de sjaal...

Gek is dat, want alles wat we terugvinden uit de oertijd van de mens, wijst er op dat in den beginne alles draaide om de vrouw, de Godin van de Vruchtbaarheid, en wellicht ook een matrimoniaal stelsel er boven op. En plots, is het omgedraaid, en is het niet meer de moeder die de hoofdfiguur is, maar de jager, de veroveraar, de geweldenaar, de man...

Ik heb er een beetje moeite mee. Voor mij kan de een niet zonder de ander, en zou men beter gesproken hebben van de Geschiedenis van de Gewone Mens, zonder een allusie te maken op man of vrouw.

Het is geen groot dik boek, nee, een heel bescheiden boekwerkje over de geschiedenis van de gewone mens, diegen die nooit in de geschiedensboekjes komt, maar waar zonder er geen geschiedenis is.

Ik heb al een boekwerkje van de Socialistische arbeidersbeweging over de werkmens, en een bijna gelijklopend werkje van de Christelijke arbeidersbeweging over diezelfde werkmensen, maar met een klemtoon op de Fransmans, die arme groep werkmensen die omwille van den brode ieder jaar weer naar verre oorden trok om er de campagne te gaan doen, de suikerbieten of ander zwaar labeur. Daarom trok die titel meteen de aandacht, het onderwerp ligt me na aan het hart.

Bij nazicht blijkt het een boekwerk van de Open School, een werk van de openbare omroep van ons landje, en het gaat werkelijk over de kleine mens door de eeuwen heen. Ik heb het nog niet gelezen, alleen eens doorbladerd en een naar de prentjes gekeken... Eigenlijk ken ik die geschiedenis al, het is een geschiedenis van onderdrukking van machteloosheid tot heel laat, pas onlangs een klein beetje het rechtstaan, het groeien, het ook mogen studeren, het zich opwerken, met hier en daar de dutsen die dit ondanks alles, door diverse redenen toch niet konden, en nog steeds in het verdomhoekje zitten, net zoals ze al eeuwen zitten.

Ik heb het al gezegd, en het blijft mij intrigeren, hoe armoede en ondervoeding het gelaat, de uitdrukking van het gezicht aantast. Je ziet dat op de schilderijen van sociale schilders zoals Breughel en een heleboel anderen... Je moet eens de gezichten van die Hoge Heren en Dames die geconterfeit werden door Rubens en Van Dijck naast de gezichten van de bedelaars en de boeren van Breughel zetten...

Nu zie je geen onderscheid meer tussen het gelaat van meneer de baron en dat van een metaalarbeider. Vroeger dus wel. Wellicht had dat te maken met voeding, met (te) zware arbeid, en te vroege arbeid, maar als je op die oude foto's kijkt dan zie je bij die werkmenschen dat afgestompte, en daartussen poseert dan de pastoor, rond en welgedaan tussen zijn kudde...Ik vind dat steeds een beetje pijnlijk.

Ik vind dat die foto's van toen heel sterk gelijken op de foto's die ik als kind zag in Het Parochieblad: Pater René tussen zijn zwarte parochianen... Je herkende de pater meteen aan het feit dat hij goed gekleed was, en meestal was hij ook de dikste. Ik ga hun werk niet teniet doen, die mensen bedoelden het goed, en hebben heel veel gedaan om de gewone mens op een hoger niveau te helpen, maar ze deden het vanuit een andere positie... Het is een beetje als de Socialistische partij van vandaag, waar aan de top geen arbeiders meer zitten. En ook in mijn eigen vakbeweging mis ik meer en meer de man die vanuit een strijdpositie is opgegroeid naar een verantwoordelijkheid binnen de arbeidersbeweging. Dat heeft te maken met de geschooldheid, ik weet het wel, het niveau moet steeds hoger en beter zijn, maar ik vraag me dan steeds af of die directe voeling met de basis, de gewone mens er wel echt is...Of het niet de Herder is met zijn kudde...Hij zorgt wel voor de schapen, maar weet niet meer wat het is schaap te zijn...

We zitten weer eens in een crisis, en zie, meteen zie je dat her en der men poogt de gewone mens weer in de hoek te duwen, hen te leren waar hun plaats is, als onderdaan van de grote werkgever.

Het lijkt wel of de crisis, iedere crisis moet opgelost worden op kap van de kleinsten, de zwaksten.

En iedereen poogt zijn verworvenheden, zijn positie te bewaren, ook al moeten die anderen daarvoor in leveren. Ploegbazen knikken bereidwillig als er moet ingeleverd worden door diegenen die onder hem staan, en wie net boven de ploegbaas staat, heeft er geen moeite mee dat de ploegbazen moeten schuiven...zolang het maar diegenen zijn die in rang net onder je staan, deert het niet. En zo hollen ze het systeem van onderen uit. Ze vergeten dat het die kleine haarworteltjes zijn die uiteindelijk de boom bevoorraden en uiteindelijk de boom rechthouden.

Maar het eigenbelang doet al die redeneringen, al dat gezonde verstand weg.
Het gaat steeds verder, en zo krijg je "Eigen volk eerst" in alle gelagen van de maatschappij.
En zo hol je de maatschappij van vanonderen steeds verder en verder uit... Tot alleen de sterksten, de rijksten het weer voor het zeggen hebben.
De oude Romeinen kenden deze taktiek al: "Verdeel en Heers"...

We weten het allemaal wel, het zit zelfs als het ware in onze genen ingebakken, en in ieder geloof en in iedere wetgeving vind je het terug op een of andere manier: Bemin je naaste als je zelf.

Maar dat blijkt zo verdomd moeilijk.
En hoe meer het nijpt, hoe moeilijker het lijkt.
Het hemd is nader dan de rok...

en we snijden weer een deel van die kleinste, zo minieme basisworteltjes van de maatschappij af.

Voel je de boom al sidderen bij iedere windstoot?

tot de volgende ?

Twee handen

Image by dhammza via Flickr

Vannacht lag ik weer eens wakker, en dan denkt een mens, op van alles en nog wat...Ik dacht aan tekenen, pyrografie, sculpteren in been en ga zo maar door, en kwam tot de conclusie dat handen toch een wondere dingen zijn...
Wat zouden wij, als mens, geworden zijn, zonder die twee handen?
Ik zag al vogels die met een cactusstekel in hun bek insecten uit de boomschors prikken, ik zag al apen die mieren vingen met een stokje die ze in een mierenhoop steken, maar er is niets dat de vergelijking doorstaat met onze handen...

En we moeten er eigenlijk ook onze armen bijnemen, want met die armen kunnen wij zowat alle richtingen uit, en met onze vingers en de opponeerbare duimen kunnen wij zowat alles grijpen en betasten en bewerken met onze handen.

Wonderbaar! En eigenlijk ziet het er niet naar uit, een klompje vlees met vijf worstjes aan... en toch kun je er zowat alles mee doen!

Als ik hier die blog zit te typen, met twee vingers (ik ben een fantastische typist!), dan heb ik soms het gevoel dat mijn vingers niet alleen uitvoeren wat mijn hersenen commanderen, maar dat ze gedeeltelijk op eigen geheugen werken. Dit wordt ook bevestigd door mensen die heel wat verstandiger zijn in die dingen dan ik ben... Er zit blijkbaar geheugen in iedere cel van ons grote lijf. Niet alleen in de hersenen. Wellicht overschatten wij zelfs een beetje onze hersenen, want men heeft ontdekt dat er perfecte mensen rondlopen, met een perfect verstand, zonder enig merkbare afwijking, en die geen of maar een gedeelte van hun hersenen hebben... Wellicht is de hersenstam veel belangrijker dan de hersenen zelf, maar als die hersenen er wel zijn, dan kan men de werking ervan vaststellen... Bizar, maar dat geheugen in heel je lijf, dat lost dan wel veel vragen op.

De ene mens is veel handiger dan de andere. Nochtans hebben ze in beide gevallen precies de zelfde werktuigen. Vroeger dacht men dan in de eerste plaats aan aanleg, tegenwoordig gaat men dat weer in vraag stellen, en vermoed men dat de omgeving en de aanpak in de opvoeding daar van veel groter belang is dan we vroeger dachten. Als je bijvoorbeeld bij een heel klein ukje telkens heel positief en enthousiast gaat reageren op zijn "tekenkunst" dan is de kans heel groot dat hij of zij inderdaad goed zal kunnen tekenen. Niet omdat de aanleg er al was, maar omdat de groei er van positief is gestimuleerd.

Wonder is dat allemaal!

Als ik zo door redeneer, dan is het feit dat ik oerslecht en dom ben in alles wat naar wiskunde ruikt, wellicht te danken aan het feit dat mijn omgeving, ouders, broer en zus mij niet voldoende hebben geprezen en gestimuleerd... Ik moet toch eens met mijn zus praten! Aan mijn jongere zus kan het in deze niet hebben gelegen, en al de anderen zijn er niet meer. Toch hebben we de gewoonte te zeggen dat we zo goed in opstellen waren omdat Pa ook zo goed was, en dat we de wiskundige knobbel van Ma niet hebben geërfd. Dat tekenen en beeldhouwen zou dan ook weer in de genen van de familie zitten...Of hebben die moderne vernuftelingen gelijk, en hebben we allemaal dezelfde basis, en is het gewoon zo dat we voor het ene goed en voor het andere minder goed zijn aangepakt in onze prille opvoeding?

Ik weet het niet, ik zit alleen te kijken naar die twee handen, en vraag me af waarom ik wel kan tekenen, en niet kan breien... Gek.

Heb jij dat ook soms, dat je zo zit te denken over die "gewone" dingen, die eigenlijk zo wonderlijk zijn? Kun jij ook soms een gedicht twee, drie maal na een lezen, omdat het zo schoon is, en je er echt van geniet? Kun jij soms ook staan kijken naar de lucht, naar de wolken, en met hen meedrijven, hoog boven de wereld? Kun jij ook een kei oprapen en hem bewonderen omwille van zijn vorm en/of zijn kleuren? Vind jij ook soms die gewone kei even mooi als die stenen die men dan halfedelstenen gaat noemen, om God weet welke redenen ? Maak je dan ook die kei eens nat met wat speeksel om de kleuren beter te doen uitkomen? Kortom, geniet jij ook van alles wat om je heen is ?

Dingen moeten niet zo nodig duur of chique zijn, en het kleine madeliefje kan best wedijveren met de mooiste roos... Ik hou er niet van om over de kasseien te moeten dokkeren, maar heb je ze al eens bekeken ? Zo maar, hun kleur, hun vorm het glad gesleten oppervlak? Vraag jij je dan ook af hoeveel mensen er al over heen zijn gegaan om dat zo glad en gepolierd te krijgen? Kun jij ook wel eens kijken naar de dorpel van een oud huis, en je verwonderen dat die granieten dorpel zo diep is uitgesleten door ontelbare voeten?

Kriebelt het bij jou soms ook om eens heel uitbundig te gaan zwaaien naar dat oude besje dat zo triest door het raam op het verdiep naar buiten zit te turen?

Of ben ik echt zo abnormaal ?

Nu, ik voel me er goed bij, en ben jij niet zo, dan is dat wellicht het middel om je ook lekker en in je sas te voelen... Probeer maar eens, verwonder je...over alles en nog wat... Heel de wereld is één groot wonder !

tot de volgende ?

station Oudenaarde

Write text here...

Rommelmarkten rommelen op...

Vanmorgen naar de rommelmarkt te Oudenaarde, in de stationstraat, waar we ooit nog drie jaar woondigenden (op zijn aau'naars)...
Ik heb me niet kunnen houden, toen ik een vislijn zag staan in carbon voor een spotprijs... Anny denkt dat ik helemaal kierewiet aan het worden ben, maar dat vistuig is zo superlicht om mee te vissen, dat de luxe me naar het hoofd steeg... Maar dat is nog niets, het wordt nog ergerderder (sic)!
We stapten er eens binnen bij Jacky en Jacqueline, oude buren, en die zagen en hoorden dat ik een vislijn had gekocht, en meteen zij de kelder in, en ik kreeg er nog een mooie grote en een nog een jaaghengel op de koop toe. Stond ik daar meteen met drie hengels... Anny heeft niets meer gezegd, alleen toen we thuis kwamen: "Waar ga je de dieë nu zetten????"

Maar die hengel in carbon, dat is een echte luxe! Dat zijn hengels die in de winkel stukken van mensen kosten, en nu deed die mens ze weg door dat hij Multiple Sclerose gekregen had... Ik heb niet durven vragen wat ze ooit hebben gekost... Ik vond het al pijnlijk dat hij ze weg moest doen om zo'n reden.

Normaal koop ik nooit ofte nooit een hengel in carbon, gewoon omdat ze veel te duur zijn voor wat ik er mee doe. Dat zijn hengels voor die "beroepsvissers" op de wedstrijden. Bovendien is het dan ook nog uitgerust met twee topeinden, een gewone, en een met elastiek, zodat ik kan vissen zoals ik wil... Wat een luxe voor zo'n prutsvisserke als ik... Luc zal nogal ogen opentrekken !!

Maar Anny heeft ook gelijk, ik heb hengels in overvloed... Precies of ik ben een echte. Maar als ik alles bij elkaar optel, dan heb ik nog niet zoveel uitgegeven als wat een ander uitgeeft voor één hengel. Rommelen op de rommelmarkt is dan toch voor iets goed, al had ik nooit gedroomd er een van die carbonhengels te vinden... en zeker niet aan zo'n prijs.

En veel is nog niet genoeg, ik heb er ook nog eens twaalf houten vleesplankjes gekocht, kleintjes maar mooi, voor de ronde som van twee eurootjes, excellent om mooie dingen op te branden voor in de crea van ziekenzorg...

Deze namiddag gaan we nog eens bij tanteke, en morgen is er dan weer een rommelmarkt in Heurne. Ik mag mijn auto gaan stallen bij Anne-Marie, vlakbij het parcours... Een luxe.

Weet je, zijn we niet rijk, we voelen ons rijk, en dat is veel belangrijker! We weten ons geluk niet. ook al zijn we stillekes aan het oud worden, ook al hebben we pijn, we zijn toch nog veel beter dan de meerderheid van de mensen op deze aardkloot. Moest ik in de situatie zitten dat ik die ziekte heb als mens in een van die arme landen, dan was ik al lang dood, bij gebrek aan eten. Want wie daar niet meer kan werken valt gewoon uit de boot. Hier kunnen we ondanks alles nog echt mens zijn en gelukkig zijn. We vergeten soms hoe goed we het hier hebben...

Voila, dat is het weer voor vandaag; tot de volgende ?

op de foto: het station van Oudenaarde, aan de stationstraat....

Vrijdag visdag...

Image by themountainrabbit via Flickr

Er loopt al een hele generatie rond die bij deze titel een beetje verwonderd de wenkbrauwen fronst. Die wekelijkse vastendag is immers al lang geleden afgeschaft uit de katholieke kalender. Ook de echte vastenperiode van veertig dagen is verwaterd tot twee dagen, aswoensdag en goede vrijdag...Voor de rest van de veertig dagen predikt men wat verstervingen...

Toch zou die voorjaarsvasten niet alleen van belang zijn als geloofsuiting, vroeger was een soort ontgiftingskuur een must elk voorjaar (We kregen dan een zilverkleurige pil waarvan je steevast de diarree kreeg, "goed om je lichaam te kuisen"...) Maar een echte vastenkuur ieder jaar, en liefst in het voorjaar, zou medisch gezien wel nuttig zijn...inderdaad om het lichaam eens te ontgiften. (Met of zonder de zilveren pil...)

Maar het doet mij denken aan al die dingen die vroeger zo normaal waren, en die nu verdwenen zijn. Denk aan de rouwperiode... Ik zie in mijn herinnering ons moeder nog rondlopen in een zwarte schort, een teken van rouw, ook naar de buitenwereld toe. Ik meen me te herinneren dat in die periode ook de radio zweeg, zes weken aan een stuk, net zo lang als het dragen van die zwarte schort. Om het naar nu te trekken, ken jij mensen die na het overlijden van een dierbaren zes weken lang geen TV kijken?

Maar toen was rouw nog echt een rouwperiode, niet alleen innerlijk, maar ook uiterlijk. Mannen en zelfs wij als kinderen droegen in die periode een zwart lintje op de rechtermouw van je zondagse vest.

In die tijd was rouw niet alleen een persoonlijk verdriet, maar iets wat door die veruiterlijking ook een beetje gedragen werd door de gemeenschap. Die kledij lokte onvermijdelijk medelijdende woorden op...en het leed werd zo misschien iets meer verdeeld. Of misschien was het wel net andersom, en werd je steeds weer her en her herinnerd aan het grote verdriet???

Het was ook een periode van veel minder huishoudelijk afval... Al die moderne verpakkingen van nu, die waren er toen nog niet, of nog niet in zwang. Plastic flessen waren er nog niet, glazen flessen waren altijd voor hergebruik, wegwerp was er nog niet bij...Ook blikjes frisdrank waren er nog niet, frisdrank was trouwens iets wat niet steeds in huis was. De limonade flessen van toen hadden zo'n draaistop, met bovenaan een afgeplat stuk die het losdraaien moesten makkelijker maken. Voorverpakte groenten of vlees was er niet, je ging om zoveel vlees, of zoveel suiker, en de winkeljuffrouw woog dit netjes af. Vlees in een wit velletje papier, suiker in een bruine papieren zak, en zo was het voor alles en nog wat. Het enige afval was toen dat velletje of zakje in papier, en wat er restte na het kuisen van de groenten en de aardappelschillen...en natuurlijk dingen zoals visgraten en mosselschelpen... Maar niet al die verpakkingen. Ik deed onlangs een doos koeken open voor het bezoek...Eerst moest ik een plasticfolie verwijderen. Dan de kartonnen verpakking openmaken, en tot mijn verbijstering zat dat dan ook nog eens vol met kleine verpakkingen met telkens twee koekjes er in. Ook al een soort plastic. De hoop afval was bijna groter in volume dan de koekjes... Vroeger kocht je koekjes per gewicht, en het waren alleen de hele dure die je dan kocht in een mooie blikken koekjestrommel. Die trommel was nuttig, om weer los gekochte koekjes in te doen, of als coffrefort voor de documenten die moesten bewaard worden. Ook de familiefoto's, die nooit in een boek geraakt waren, zaten dan in zo'n blikken koekendoos. Nu verkopen ze die blikken dozen voor veel geld op de rommelmarkt.

De salon was iets wat bijna nooit werd gebruikt. Er was wel een zetel voor pa, waar hij 's middags zijn dutje in deed na het noenmaal. Een kort dutje, want dan moest hij terug naar het werk. 's Avonds kwam hij dan avondeten, en na een korte tijd was hij meestal weer weg, vergaderingen gaan geven. Meestal zagen wij ons vader niet meer thuiskomen, lagen wij allang in bed. Want de kinderen bleven niet zo heel lang op toen. De keren dat we lang mochten opblijven omdat het een hemels mooi weer was in de zomer, en alle buren bijeen zaten te keuvelen, zijn in mijn herinnering gegrift...zo vaak gebeurde dat niet. We konden toen nog op straat spelen, want veel auto's waren er toen nog niet.

's Avonds zaten wij op bepaalde avonden met zijn allen rond te radio, te luisteren naar een hoorspel op de radio. Je hoorde alles gebeuren, hoorde de man stappen in het grint, hoorde het mes ploffen in het lijf, de laatste zucht, het speurwerk en overleg van de politie, kortom thrillers van hoog gehalte, met alleen geluid en je levendige fantasie. Je kunt nu een heel pak van die oude luisterspelen nog eens behoren op www.hoorspel.be ... moet je eens doen! Ben je nog van die generatie die aan de radio gekluisterd zat, dan ben je heel vlug weer aan het luisteren, maar ik vermoed dat het veel moeilijker zal zijn voor de generatie die met beelden is grootgebracht.

De eerste Tv gingen we gaan bekijken bij de buren, bij Mee en Pee, die een TV hadden gewonnen met een tombola. Dat was in 1958, want ik herinner me die uitzendingen van op de wereldtentoonstelling te Brussel nog. 's Avonds zaten er dan een hele groep kijklustigen bij Mee en Pee te kijken naar die TV... Dat was zowat een wonder! in zwart wit...

God, wat is de wereld veranderd... Van de tijd waarin in onze wijk amper een viertal auto's reden tot nu waar er aan bijna ieder huis meestal meer dan één auto staat... Waar de mensen allemaal mistevreden zijn over de kostprijs van de huisvuilophaling, en waar je overal zwerfvuil ziet liggen...

Snoep was een uitzonderlijk iets, voor de zondag...na de mis.

Nu komen de kleinkinderen, "Oma mag ik een snoep", terwijl ze de doos al aan het uithalen zijn uit de kast.

Wij hadden zo veel minder dan nu, en toch hadden wij zoveel meer, wij hadden een hele wereld als speelterrein, wij hadden niets, maar wij hadden alles, omdat wij van niets de meest schitterende dingen maakten in onze fantasie... Wij mochten nog een tak afbreken, en een zwaard maken van een wilgentak... nu moet alles echt zijn, onder meer omdat een tak afbreken doodzonde is geworden...

Die fantasie is bij mij nooit stukgegaan, ik zie nog steeds dingen in alles wat ik bekijk. Ik verwonder mij over het gezicht dat ik zie in het gebladerte van de wilde heg van de buren, gezicht die je alleen ziet op een bepaald tijdstip, want even later is de zon opgeschoven, zijn de schaduwen veranderd, en is dat gezicht weg... en dan droom ik weg, en vraag me af of mijn kleinkinderen ook vol verwondering daar het struweel kunnen kijken naar iets wat zij alleen zien. Ik hoop voor hen van wel, en dat ze dat mogen koesteren, zodat ze altijd beschikken over een eigen wereld waarin het goed is om leven...

tot de volgende ?

In 't Parochieblad,

Image via Wikipedia

of liever in Kerk en Leven stond een artikel dat ik volledig heb gelezen. Dat valt zelden voor, de meeste van die dingen lees ik alleen "verticaal" zoals men pleegt te zeggen van dingen waarvan alleen de hoofding even gelezen wordt...
Maar het artikel ging over de pers en radio en tv, en vooral over de oppervlakkigheid en het scheeftrekken van het neiuws. Zo wordt er eventjes allusie gemaakt over de houding van de media in verband met het gevangeniswezen, en hoe zij het nodig vinden de "advocaten des duivels" uitgebreid aan het woord te laten en het gezonde verstand amper. Ze halen ondermeer aan hoezeer de verdedigers van de gestraften steen en been klagen over de onmenselijke manieren waarop zij hun straf moeten ondergaan...en de schrijvelaar van dienst wijst er op dat diezelfde media nooit zoveel woorden vuilmaakten aan de bijna exact gelijke omstandigheden waarin de kinderen van asielzoekers zitten in de roemruchte opvangcentra...en dat zijn dan kinderen...
Hij heeft gelijk, ik zou er nog een hele grote schep bovenop doen: Je moet tegenwoordig zoeken in je krant of in het nieuws op radio of tv, naar het serieuze nieuws. Ze geven heel wat meer aandacht aan de "nieuwe" borsten van Miss Pudding en aan het feit dat er een foto is opgedoken van een filmster met een dildo in zijn handen... Ook de handel en wandel van deze "sterren" zijn telkens weer hot news, en wij worden verondersteld wakker te liggen van het buiten de pot pissen van filmster x, of het feit dat prins Y weer eens de goegemeente voor de ballen stampte...

Ook de foto's, vooral op de voorpagina zijn echt van dat wereldschokkend belang... een of ander filmsterretje dat "per ongeluk expres " haar BH liet zakken zodat net de tepels zichtbaar worden, dat is pas een verkoopsargument voor de "gedegen" krant.

Geen wonder dat ik geen krant meer koop, er staat niets in, niets dan opgeblazen lucht.

Het enige wat nog telt is wat men nu noemt sensatie.
En dat is nu net wat ik, en wellicht velen met mij, helemaal niet sensationeel noemen! Ik ben veel meer geïnteresseerd in het werkelijke nieuws, in feiten die belang hebben, in nieuwe ontwikkelingen in de wetenschap, zonder dat het daarom zware en moeilijke artikels moeten zijn, de echte kunst is het belang van die nieuwe uitvindingen te kunnen schetsen zodat ze én bevattelijk zijn voor iedereen, én aantonen hoe belangrijk het is voor de verdere ontwikkeling. Maar nee, als ze dan eens zoiets willen brengen, dan laten ze het artikel schrijven door de journalist die het meest gebruik maakt van onbegrijpelijke woorden. Dat geeft dan tenminste de indruk dat hij weet waarover hij of zij zit te broebelen. Terwijl geen mens weet wat er in het artikel werkelijk geschreven is, want ik ken geen enkele krantenlezer die met een verklarend woordenboek er bij de krant zit te lezen... (Gelukkig maar voor de schrijver, want je zou versteld staan hoeveel dergelijke woorden verkeerd gebruikt worden!!!!)

Nee, de media zijn weggezakt in een diep diep dal... Er is niets meer te lezen, te zien te horen in de media die nog echt de moeite van het kijken waard is.

Vroeger hadden wij nog "De Morgen" en "De Standaard", die poogden echt wat meer te brengen, maar onder druk van de verkoopcijfers of gewoon uit gemakzucht, hebben ook zij toegegeven aan de druk van de neerwaartse spiraal... Ze doen maar. Ik maak er me al lang niet meer druk om, ik heb mijn computer met internet, en ken enkele sites waar ik zowat alle kranten van heel de wereld bijeen kan inzien, en waar ik dan rustig de artikels kan uitpuren die wel nog interessant zijn.

Waar ik mij ook wat ongelukkig door voel, is dat nieuws nu veelal verworden is tot door de modder halen. Het mooiste voorbeeld vind je in de politiek! Er zijn legio artikelen en tijdschriften die leven bij genade van de schandaaltjessfeer in de Wetstraat en al die andere straten waar wij nog soorten van regeringen hebben zitten zetelen... Het wordt tegenwoordig heel moeilijk om nog eens een positief geluid te horen over wat die vroede heren en dames daar zitten te klunsen.

Je leest ook nooit ofte jamais hoe de politie goed werkt verricht, maar wel kun je lezen over de een of de ander die een misstap heeft begaan. Dat is veel smeuïger, dat zorgt veel beter voor de verkoop dan een serieus item.

En dan is men verwonderd dat de doorsnee mens van dit apenlandje geen zier eerbied meer heeft, laat staan vertrouwen, in de gezagdragers van dit land. Alles wat we lezen is hoe ministers en staatssecretarissen, rechters en politie voortdurend de wet overtreden of de wet aan hun laars lappen. Twee Oudenaardse schepenen die met een stuk in hun maatpakje een omheining omverrijden zijn plots "Nationaal" nieuws... Terwijl ik persoonlijk het muurtje dat door een zatte medemens zonder titel omvergereden werd, even erg vind. Heel erg ! Een auto wordt immers, op het moment dat het in handen is van een zatte mens, plots een moordwapen. Van mij mag men meteen die alcoholmeter in de wagens inbouwen, zodat je niet meer kunt vertrekken met een wagen als je gedronken hebt.

Als een paard op hol slaat, dan lees je dat in je gazet, maar een voertuig van 20 fiscale paarden wordt gemend door een op hol geslagen en dronken persoon... Toch eens iets om bij stil te staan hé?

Maar och, iedereen zondigt wel eens, dus is dat geen nieuws, tenzij er gewonden of doden bij vallen. Maar ook dan nog niet altijd, want als het een "hoge kop" is, dan heerst er plots een soort zwijgplicht... doden of niet.

Met andere woorden, de norm is er uit.
De enige norm is: Hoe veel meer kranten zullen we verkopen met deze foto op de voorpagina.

djudedju

voor mij geen kranten meer, ik heb nog wat normen over, en wens die te behouden. Dank u.

tot de volgende ?

Myogelose

Image by Ruben Swieringa via Flickr

Een van de duidelijkste tekenen van chronische in mijn rug lijken de myogelosis te zijn, ofte pijnlijke verhardingen in de spier. Er zijn nogal wat denkbare en ondenkbare redenen voor het krijgen van dergelijke verharde knobbels in de spieren, maar wat de reden ook zij, het is pijnlijk.

Ik ben geen dokter, en kan ook niet echt instaan voor mijn diagnose van de pijn, maar ik stel vast dat, als ik erge pijn heb, er meer dan één ding tegelijk gebeurt in mijn rug. En een er van is volgens mij wellicht (mede) de bron van die myogelosen (of hoe het meervoud van die dingen ook luidt in het Nederlands).

Ik stel vast dat, als ik veel pijn heb, ik onbewust een houding aanneem die de pijn minder erg maakt. Maar dat is slechts een soort tijdelijke oplossing, en meer zelfs, zelfbedrog!, want, door die abnormale houding ontstaat na een tijdje een soort verkramping, en heb je een nieuwe plaats en oorzaak van pijn in je rug. Ik vermoed dat zo ook die verharde, verkrampte spierknobbels die myogelosen zijn, ontstaan...

Dus is het zaak je niet te laten verleiden tot die blijkbaar soelaas biedende houdingen, maar te proberen om je rug zo ontspannen mogelijk te houden, ook al doet die houding je misschien ook pijn. Maar het opspannen van je spieren in een pijnreflex is uit den boze! Maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan, want je neemt die "beschermende" houding meestal niet bewust aan, maar onbewust zoekt je lichaam die pijnsignalen uit te schakelen, en onbewust neemt zij daartoe een of andere houding aan, ook al is die in werkelijkheid foutief.

Het is dus in werkelijkheid een proberen te reageren, telkens je ook maar het minste signaal van spanning voelt, ook al is dat op zich al een bewijs dat je bezig zijt met het opspannen in plaats van het ontspannen...

Uit deze woorden kun je wellicht al afleiden dat ik weer met pijn zit... 't Was nog niet helemaal hersteld van de uitstap naar Auchan/ Au Poisson d'Or met Luc en Cecile, en zondag dan in Puyenbroek de Erfgoeddag van de Stichting Levend Erfgoed, waar je ook al wat rondstapt...

Het is niet zo erg dat alles geblokkeerd is, maar het is wel zo erg dat alles wat je doet blijkbaar meteen gaat nestelen in het centrum van de pijn...Sinds gisteren neem ik dan ook weer (tijdelijk) de volle dosis van pijnstillers en ontstekingswerende middelen die mij zijn voorgeschreven. Daarmee is het vandaag al weer iets beter... Maar morgen moet ik op jaarlijkse controle bij de hartspecialist, en daar moet ik ondermeer fietsen tot mijn tong tussen de ketting draait (Vooral als je dat niet meer gewoon bent, is dat lastig...) en daarna gaan we samen iets eten en wat winkelen...dus ook niet meteen een rustdag. Oh ja, dus zal er wellicht geen blog zijn morgen!

Mocht de pijn te erg zijn, dan zal het winkelen wellicht kort zijn... en beperkt tot het hoogstnodige, we zien wel.

Deze blog is mede het bewijs dat pijn, als het te erg wordt, niet zo makkelijk aan de kant kan worden gezet, maar toch, zelfs nu, doet het minder pijn als ik met iets bezig ben.Zoals nu, met het bloggen. Maar het moet iets zijn, wat je echt graag doet, en waar je echt mee bezig bent. Ik kan me voorstellen dat dingen die tot een automatisme verwaterd zijn, helemaal niet meer dat therapeutische effect hebben...

Wat ook gunstig is, is babbelen, want ook dat doet je op andere dingen denken, en voor mij, als fervent boekenlezer, is een goed spannend boek ook heel zelfredzaam. Wat me niet zo helpt is bijvoorbeeld een sudoku, ik doe dat graag, maar blijkbaar is het denkproces daar minder boeiend, meer lastig, en glij ik makkelijker terug naar de pijn.

Met andere woorden, het is wellicht voor iedereen wat anders, maar het blijft een feit dat bezig zijn de pijn onderdrukt. De kwestie is iets te vinden wat je zo graag doet dat het je volledig in beslag neemt, en je moet dan ook nog rekening houden met je lichamelijke mogelijkheden. Dat wil zeggen, ik kan bv geen beelden meer sculpteren of kleien, omdat ik daarbij moet rechtstaan. Mijn mogelijkheden zijn beperkt door mijn rugspieren... Zelfs schilderen op doek is al knap lastig, omdat je daarbij niet kunt leunen op iets, bij het schilderen zit je voor je doek dat vertikaal voor je staat. Ik kan me wel wat verhelpen door het doek op een hellend vlak voor me te leggen, maar dan heb je de moeilijkheid dat je tekening wellicht een perspectivistische vertekening krijgt. Je moet maar een kijken naar de wegmarkeringen om te zien wat ik bedoel. Als je in je wagen zit, dan zie een volkomen normaal STOP woord staan, maar als je er naast gaat staan, dan zie je dat zelfde woord op de beton heel lang uitgerokken en vervormd.

Je moet dus je mogelijkheden onderzoeken, en daarbinnen moet je dan gaan werken.

Het is dan ook van uit mijn eigen pijn, dat ik via de Crea van Ziekenzorg iets wil meegeven van dit "medicament", ik wil mee gaan zoeken met de andere pijnpatiënten naar dingen die ze én kunnen én heel graag doen, zodat ze bezig zijn, en de pijn eventjes aan de kant kunnen duwen.

Ik ben dan ook een "bezige" zieke. Ik zit niet zo maar te zitten, ik leg me niet neer bij mijn pijn, in tegendeel, ik ga bij pijn bijna nog meer dan anders zoeken om bezig te zijn. Zoeken, omdat de pijn je wel beperkingen oplegt. Misschien ben je nog bij de gelukkigen die hun genot vinden bij een fikse wandeltocht, ik weet bij ondervinding hoe heerlijk dat is (was...), maar dat kan ik niet meer, dus moet ik een stukje opschuiven naar wat wel mogelijk is, en heb ik een heel pakket van wat ik graag deed moeten laten vallen. Maar dit mag geen reden zijn om het op te geven! Integendeel, het is een uitdaging om weer te zoeken naar nieuwe mogelijkheden en kansen.

... en ben je moe, stop dan eventjes, want voor de pijn is het ook niet wenselijk dat je die grens gaat overschrijden, want dan geef je de pijn weer een nieuwe kans. Dus doseer en geniet van al die vele dingen die je wel nog kunt, het zijn er veel, veel meer dan je denkt!

tot de volgende ?

Mexicaanse griep nu ook bij kalkoenen vastgesteld...

Image by Aldo van Zeeland via Flickr

djudedju...
Wat is er eigenlijk zo speciaal aan die griep dat men alles op alles zet om hem (haar?) in de actualiteit te houden? Steeds meer zie je de vermelding A-griep staan, er op duidend dat het een nieuwe soort is van wat we al eens eerder meemaakten in 1957, de A-griep van toen noemden we dan ook wel eens de Aziatische griep. Wellicht was de veel vroegere Spaanse Griep, die zoveel doden eiste, ook zoiets, maar dan losgelaten op een wereld die na een eerste echte wereldoorlog uitgeput, uitgehongerd en voor het eerst zich massaal verplaatstend in een wereld die dan nog geen enkel echt medicament had tegen dergelijke ziektes. (Peniscilline kwam pas een hele tijd later, als eerste van een reeks antibiotica).

Het lijkt wel of men een psychose wil doen ontstaan, of men een soort paniek wil doen ontstaan. Wee de man of vrouw die nu plots griep krijgt, Mexicaanse of niet, iedereen zal hem of haar met veel argwaan bekijken, zijn partner zal bij de bakker plots een eenzaam eilandje vormen in de drukke winkel..."Ze hebben er griep!" zal men fluisteren tegen elkaar, en in een grote boog rond de getroffenen van heel het gezin heen lopen. Thuis zal je een briefje krijgen van de schooldirecteur, of het niet wenselijk is dat Piet ook maar zou thuisblijven...

Griep is nooit om mee te lachen, maar de atmosfeerschepping die we nu zien, dat is wel om mee te lachen!

Toen ik nog werkte kreeg ik ooit op een van mijn zitdagen een arbeider van vreemde origine op kantoor... De man sprak Frans (het was in Ronse - Renaix, een stad met faciliteiten...), was zeer beleefd, op een kleinigheidje na: Bij het binnenkomen gaf hij netjes een hand, maar zat nadien die hand af te wrijven aan zijn kleren. Wellicht was het iemand die niet alleen van vreemde origine was, maar ook van een andere godsdienst, en waren wij allemaal onrein... Het was een nogal moeilijke zaak, zodat de man nog enkele keren terug moest komen, met iedere keer weer het beleefde handje en het verstolen reinigen van diezelfde hand...

Na enkele keren moet ik toegeven dat dit nogal op een mens "werkt"... Ik werd er een beetje kittelorig van, en op de vierde of vijfde ontmoeting, kreeg ik weer dat handje, en nog voor de man zijn hand kon "reinigen", wreef ik zelf mijn hand nogal ostentatief af langs mijn kleren...De man heeft het gesnapt, hij deed het niet meer, of misschien wachtte hij gewoon tot hij buiten mijn bureel was... Ik hoop dat het voor die man een eerste stap was om makkelijker contact te hebben met de mensen in zijn nieuwe wereld.

Maar ik vertel dit niet zo maar! Nee, wij hoorden een semi-officiële oproep om de mensen, in deze tijden van griep, geen hand meer te geven! Dat men zegt dat het goed is vaak je handen te wassen, je hand voor je mond te houden bij het hoesten en zo, dat vind ik normaal, en zou eigenlijk niet alleen in perioden van griep moeten, maar altijd...Maar geen handje meer geven??? Lijkt mij net iets te veel van het goede!

We leven al in een wereld waar de mensen naast elkaar leven, met een houding van "laat mij gerust, dan laat ik u ook gerust", en nu gaan we dat nog een beetje stimuleren door geen handje meer te geven. Waren wij dan zo verkeerd toen wij onze kinderen wezen: "Geef eens een mooi handje!" ?

Straks roep ik onze kinderen weer naar de huiselijke schoot, om hen te zeggen hoe verkeerd ik hen heb opgevoed! Het is niet goed om vriendelijk te zijn en een hand te geven, we moeten nu met zijn allen overschakelen op de Japanse begroeting, en ons stram en stijf van uit het middel voorover buigen, terwijl wij ons handen tegen elkaar drukken, in een beweging van: "Als ik jou dan geen hand mag geven, dan geef ik er een aan mezelf, na!"... Of we daarbij onze ogen in spleetjes moeten dichtknijpen is me nog niet duidelijk.

Ik ga niet beweren dat Japanners minder beleefd zijn dan wij, maar wij zijn nu eenmaal geen Japanners, onze cultuur is anders, en handen geven hoort er bij, het is zelfs een van de weinige begroetingsceremoniën die gelijklopend is voor heel het land en zelfs voor de ons omliggende landen. Met de begroetingskussen is dat lang niet het geval, in sommige streken geven ze een vage kaak aan kaak wrijving, in andere streken drie kussen, en ga je hier de taalgrens over, dan ga je ook een zoentjesgrens over, want daar hoort vier kussen, en doe je dat niet, dan staat de andere daar nog een moment met zijn kaak in het ijle, te wachten op die verwachte vierde zoen. In sommige regio's van het land hoort dat gezoen alleen bij familie en/of héél goede vrienden, maar in Wallonië krijgt iedere kennis die zoenen, als een heel gewoon begroetingscerimoniëel. Ik, vanuit dat koudere Vlaanderland, ben niet zo van dat zoenerige type, en voel mij steeds wat onwennig...Wat zal dat worden als ik plots moet overschakelen op een ons totaal vreemd Japans groeten????

Ik heb zo net eens geoefend voor de grote spiegel.
Weet je, je moet een ruime afstand bewaren in die dingen! Ik heb nu een gebroken spiegel en een buil op mijn voorhoofd.

tot de volgende ?

De v'lo en wijlle

Image by QbiT via Flickr

Ofte wij en de fiets...

Wij zijn vandaag dus naar het prachtige Provinciaal Domein Puyenbroek geweest, om even stil te staan en te genieten van onze Belgische huisdierenrassen.

Het was prachtig weer en een prachtige dag met prachtige dieren... Wat wil een mens nog meer? Op de middag zijn we naar het restaurant gewandeld, en hebben er iets genut, en nadien nog wat te genieten van het mooie domein...maar mijn rug deed al weer veel pijn, en ik stelde voor aan Anny om er een fiets te huren. Ze was er een beetje bang van, 't was al wel dertig jaar geleden zei ze, dat ze nog gefietst had. Ik verzekerde haar dat je dat niet verleert, maar echt gerust was ze er niet in. Toch maar eens geprobeerd.

Ik ging de fietsen huren, moest er mijn pas achterlaten, en kon er mijn wandelstok in bewaring geven, en wij naar het verantwoordelijke juffrouwtje om de twee fietsen (Twee vrouwenv'lo's, want de mannenfietsen waren uitgeput). Na een wissel voor een kleinere fiets voor Anny gingen wij op weg. Ik lachtte, Bart zou nogal lachen met ons!

Toen Bart klein was en leerde fietsen, zwenkte hij van links naar rechts, maar rechtdoor hoorde er niet bij! Op een dag reden wij naar een veld waar een klein smal wegeltje van net één tichel (zo'n 30 cm breed)lag. Wij reden er over, en Bart landde in het aardappelveld. Hij heeft zeker wel twintig keer moeten herbeginnen van mij, voor hij er in lukte op dat wegeltje te fietsen. Vandaag zouden wij alletwee met veel allure in de patatten gearriveerd zijn, want de eerste kilometers was rechtdoor ook niet echt onze "fort"...

Maar het was leuk! Het was heerlijk om door het prachtige beboste domein te fietsen, en één keer zijn we afgestapt om wat te genieten van het heerlijke landschap en vier geitenbokken die tegen elkaar op lagen te stinken.

We waren veel te vlug terug aan de fietsverhuur...maar Anny wou geen tweede toertje meer doen, haar poep deed pijn.

Toen ik afstapte, stelde ik vast dat ik de eerste stappen heel wankel op mijn benen stond, blijkbaar was ik ook niet zo'n formidabele fietser meer. Maar het was heerlijk.

We waren van plan om onder de weg nog eens te stoppen om iets te gaan drinken, maar ons landje dat vroeger in iedere straat zeven café's telde lijkt helemaal niet niet meer te voldoen aan zijn imago, we zaten al lang en breed op de autosnelweg, zonder ook maar één café gezien te hebben...

Dus zit ik nu, hier, te typen met een groot glas limonade (jaja) naast me...

Echt, als je niet zo'n fan van ons levend erfgoed bent, je moet toch ooit eens het Provinciaal domein Puyenbroek bezoeken te Wachtebeke, het is heerlijk wandelen en/of fietsen.

tot de volgende ?

Morgen: S.L.E.-dag

Image via Wikipedia

Dit om aan te kondigen dat er morgen wellicht geen blog zal zijn...Wellicht, tenzij we vroeger thuis komen dan we dachten...want we gaan naar de Erfgoeddag van de Stichting Levend Erfgoed...
Zoals ieder jaar sinds enkele jaren.
Mocht je nog niets hebben om je zondag door te brengen, ik kan het je aanraden!
Stichting Levend Erfgoed houdt zich bezig met het behoud en in stand houden van alle huisdieren van het eigen land. Dat gaat van duiven over kippen, konijnen, honden, geiten, schapen, koeien, naar paarden, en misschien vergeet ik nog wel enkele soorten...
Dit jaar is de SLE ook gastheer voor de Europese federatie voor het Levend Erfgoed, wat dat zal meebrengen weet ik niet, we zien wel.

Wellicht heeft ieder Europees (en ook daarbuiten) land wel een stichting Levend Erfgoed, hoe die daar ook mogen heten.

Eigenlijk is het geen gemakkelijke opdracht, het in stand houden van die oude rassen. Er zit iets in dat niet helemaal is zoals het ooit was. Neem nu de Luikse Bassette, een mooi en heel Belgische halfkriel (kip)... Op een bepaald ogenblik hebben enkele liefhebbers het initiatief genomen om uit de kippen die je in de streek overal zag lopen, en die min of meer een uniform type vertoonden, bijeen te brengen, daar uit te kweken, het type conform te maken en dan vast te stellen aan welke normen de Luikse Bassette moet voldoen om een echte Luikse Bassette te zijn...En daar knelt voor mij al een beetje het schoentje!

Oorspronkelijk was er dus alleen een kip die min of meer een vast type vertoonde, en niet een zuiver en vastgelegd ras, die zoveel moet wegen, zo groot moet zijn en dat model en kleur moet hebben... Nee, de boeren van toen zullen gewoon geselecteerd hebben op basis van de leg, en de boerin misschien ook op de schoonheid van de haan, wie weet...Maar vooral de leg zal hen geïnteresseerd hebben, en misschien in tweede instantie de slachtrijpheid en de hoeveelheid vlees, alhoewel dat bij de Bassette duidelijk bijzaak was.
Een boer die hoorde dat zijn buur merkelijk meer eieren had per kip, zal wel enkele van die eieren gekocht of gekregen hebben om te laten uitbroeden door zijn kippen, om zo het ras te verbeteren. Ook het (bij)geloof zal er wel een rol in gespeeld hebben, had iemand toevallig meer eieren van zijn kudde zwarte kippen dan zijn buur met witte, dan zal men die zwarte interessanter en lonender gevonden hebben, alhoewel de kleur er eigenlijk niets aan doet, wel de aanleg tot leg.
Maar er was dus geen sprake van een "zuiver" ras, hoogstens van een min of meer gelijk type in een bepaalde streek.

Als een boer naar de jaarmarkt ging, en daar hoorde van een soort kippen uit een andere streek, die merkelijk meer legden, dan zal hij wel enkele van die kippen meegebracht hebben, en dat ras zal zich vermengd hebben met wat op zijn erf rondscharrelde...in de hoop dat de algemene legcapaciteit daarbij omhoog ging... Was dat zo, dan zal dat nieuwe mengras al vlug uitgedijd zijn bij de boeren in de omtrek, en kregen we een lichtjes gewijzigd type... Met andere woorden, het ras was geen echt vast iets, het was een levend en beïnvloedbaar gegeven.

Maar op een gegeven moment legden dus een aantal liefhebbers dat type dan wel vast, tot een onwrikbaar iets. Dat was dan wel een soort gemiddelde kip van het type Bassette op dat moment, maar ergens verloor men het "groei"vermogen, het type werd voor eeuwig en altijd vastgesteld, en er mag en kan niet meer aan getornd worden.

Het voordeel is dat men de zuivere genen van toen heeft bewaard.
Het nadeel is dat men nu niet meer gewoon kippen houdt, en bij bij de buur enkele eieren vraagt om het ras wat nieuw bloed te geven, maar dat men hoogstens via een club bij een andere liefhebber een kip of een haan van een andere bloedlijn neemt, maar dan alleen als die ook behoort tot het zuivere type.

Met ander woorden, we stellen vast dat de selectie nu gebeurt op basis van het postuur, de kleur en de tekening van de kip, en niet meer van zijn capaciteiten. De beste kip is deze welke best aan de ideale Bassette voldoet, en niet meer de kip die het best legt...

We stellen dan ook vast dat bv de Brakel, die gekend was tot in Engeland als de Everydaylayer, en een zeer goed leg had, bij een controle helemaal niet meer beschikt over een goede leg. De Brakel is nu alleen een mooie kip, die er loopt om mooi te wezen.

Met andere woorden, het zijn bijna tot museumstukken verworden rassen geworden!
Hoogtijd dat er kwekers opstaan, die wel bij het juiste type en kleur blijven, maar die weer gaan selecteren op de leg ! Zodat die mooie kippen niet alleen mooi lopen te zijn, maar ook weer voldoen aan een behoefte.

Als je nu kijkt bij de doorsnee mens die kippen houdt, dan zie je daar die bruine hybridekippen lopen, helemaal geen mooie kippen, maar echte legmachines, die bijna dagelijks hun ei deponeren in het nest. Het is alleen nog een echte liefhebber die in zijn tuin niet van die bruine ondingen laat lopen, maar er een toompje echte mooie raskippen houdt. Je moet wel liefhebber zijn, want voor de eieren moet je het niet doen!

Mochten we weer, terwijl we het ras zuiver houden, meer oog hebben voor de nutscapaciteiten dan voor het uitzicht van de eigen rassen, dan zouden we veel makkelijker de liefhebber kunnen overtuigen om weer een mooie kip te houden, van het ras dat thuishoort in zijn eigen streek... en zouden we makkelijker de strijd winnen tegen die bruine legmachientjes.

Nu blijven we ergens sukkelen met rassen die niet voldoende in aantal zijn om zeker te zijn van het behoud.

En toch heeft het niet alleen esthetisch belang om onze eigen rassen te promoten. Het is ondertussen al meer dan eens bewezen dat die oude rassen som beschikken over heel nuttige genen, die bijvoorbeeld veel resistenter zijn tegen bepaalde ziekten, waardoor er minder antibiotica moeten gebruikt worden... Het behoud van die rassen is dus wel degelijk belangrijk, ook buiten het aspect van het mooie en van het nostalgische!

Ik ben dan ook van mening dat we onze inspanningen voor het behoud van die oude rassen ergens moeten durven losscheuren van de clubs die nu "schoonheidswedstrijden" houden voor raskippen. Niet dat dit minderwaardig is, maar hun doel is niet helemaal hetzelfde van het doel van de Stichting Levend Erfgoed !

We moeten niet meer, zoals de boer vroeger, andere rassen gaan inbrengen in onze oude rassen (meer zelfs, dat moeten we ten alle prijze verhinderen!), maar we moeten onze eerste selectie maken op basis van het nut van die kippen, het nut waardoor ze oorspronkelijk zijn ontstaan! Dat nu kan op twee of meer vlakken liggen, zoals bij de Westvlaamse Rode koeien, die én melkkoe én vleeskoe waren, of kunnen op een doel gericht zijn, zoals de leg bij de Brakel en de Bassette.

De schoonheid naar het ideaalbeeld van het type is dus niet het belangrijkste doel, het type met zijn nut, dat is het ideaal!

Hoog tijd dat we dat meer en meer gaan promoten! Zodat we weer echte mooie en nuttige dieren hebben, die niet behoren tot de museumstukken, maar die gekend zijn mede om hun nut!

tot de volgende ?

(op de foto: de goudbrakel)

De oplossing voor moeilijke eters ???

Image by petermeuris via Flickr

Vanmorgen las ik op mijn computerkrantje een artikeltje over Mark Northeast (In 't Vlaams zou dat merk Noordoost zijn...) en zijn oplossing voor kinderen die moeilijk eten.
Ik weet wat dat is, want ik heb twee kleinkinderen die ook tot die "moeilijke eters" behoren. Als je zou geloven dan zouden ze de variatie in hun voeding beperken tot een stuk of twee voedingswaren! Al de rest dat lusten ze niet (het grootste probleem is dat ze gewoon niet willen proeven).

Je moet eens gaan zien op:
www.funkylunch.com/
en stap maar meteen door daar gallery...

De man maakt wat de krant noemt "Kleine kunstwerkjes" van zijn eten.
Een boterham wordt Spongy Bob of hoe heet dat idiote tekenfilmfiguurtje? En Mark verteld dat zijn kinderen, sinds ze de das van Spongy aten, ze nu volop tomaten lusten...

Wij hadden in de tijd niet zoveel om uit te kiezen,wat op tafel kwam was op te eten, en lustte je het niet, dan moest je toch er van eten, willen of niet. Mijn broer heeft eens geweigerd witloof te eten, 's avonds kreeg hij het terug voor zijn neus gezet. Weer at hij niet, geen nood, 's morgens stond het er terug. Hij heeft het opgegeten, en nooit meer geweigerd iets te eten... Ons moeder was streng, maar als we iets niet lustten, dan kregen we maar één schepje, maar we moesten alles leren eten.

We hadden ook niet zo veel als nu... Nu zie je op de meeste tafels een hele charcuteriewinkel op tafel staan... Als het kaas was, dan hadden wij één snede kaas, en mochten daar zoveel boterhammen bij eten als we wilden...Maar het bleef één snede. We waren al een heel stuk ouder vooraleer er meer op tafel kwam, de tijden verbeterden, de welvaart steeg, en dat was ook op onze tafel te zien.

Nu worden de kinderen niet meer verplicht iets te "leren" eten... Met het gevolg dat er zijn die maar een heel beperkt gamma dingen eten...

Mark Northeast heeft zijn kinderen kunnen overtuigen om toch meer soorten te eten, door van het eten leuke figuurtjes te maken. Het oog wil ook wat, en het is veel leuker een krokodil op te eten dan een stuk brood met komkommer. Wellicht heeft hij gelijk, en is het voor een deel kinderen een manier om te leren eten...Maar toch heb ik vragen...

Ik weet wel, ik ben van den ouwe bak, ik loop achter, ben niet meer mee, maar ik heb een hekel aan het wegwerpen van eten. (Zal nog komen van mijn jeugd)
Dus zie ik die kunstzinnige voeding van Mark Northeast ook als een helemaal niet kunstzinnig resterend prakje voor Mark en zijn gade... Want om al die figuurtjes te maken moet je nogal snijden en knippen in je voedsel! ...en als je al die restantjes niet wilt wegwerpen, dan zien je kinderen jou als voedselexpert daar eten van een soort varkenstrog met alle restjes dooreengekieperd, of...ze hebben verschrikkelijk veel afval, of heel veel heel dikke varkens in dat gezinnetje...

Hadden wij indertijd moeten proberen zo'n figuurtje te maken met ons eten, dan zouden wij zonder aarzelen een wats rond de oren hebben gekregen, dat het rinkelde als een bel! Er wordt niet gespeeld met het eten! Eten is een kostbaar goed ! En ze hadden en hebben nog steeds gelijk! Ook al zie je tegenwoordig bergen eten tussen het afval zitten. Ook al rijden ze nu met zware bulldozers hele oogsten tomaten in de puree om de markt "gezond" te houden...

Ook al hebben wij geen benul meer van seizoenen, en eten allerlei groenten en fruit het hele jaar door, toch zijn er nog veel meer mensenkinderen met honger dan er zijn zonder die altoos knagende honger...en dan voedsel verspillen???

En toch is er iets te zeggen voor het systeem van Mark Northeast, het is immers belangrijk dat de kinderen leren zoveel mogelijk soorten voeding te gebruiken, zodat ze alle vitamines en alle noodzakelijke mineralen binnenkrijgen...maar het moet een stap zijn in de richting van een normale voedingspatroon, en niet naar een opvoeding tot spelen met voedsel. En in het gebruikte systeem liggen die begrippen héél heel dicht bij elkaar.

Deze oplossing past perfect in deze tijd... alles moet nu zo zachtjes en zo voorzichtig gebeuren, zodat niemand toch zou kunnen gekwetst worden in zijn teerste gevoelens... Heel onze maatschappij drukt dit uit: vroeger hadden we invalieden, dat klonk te cru, dus werden het mindervalieden, dat klonk na een tijdje toch nog te hard, dan werden het andersvalieden. We plegen ook geen zelfmoord meer, maar stappen uit het leven... en je kunt makkelijk nog een heel pakket van die verzachtende termen van onze tijd vinden... Maar is dat wel goed ?

Is dat voortdurend op eieren lopen niet slecht voor je figuurlijke beenspieren? Is dat niet mede de oorzaak van het feit dat er nu en dan van die overdreven uitbarstingen gezien worden? Dat de reacties te worden, overdreven worden uit verhouding getrokken worden? Dan zie je een politica bewust tegen de auto van haar opponente rijden, en nog zelf klacht gaan neerleggen...Dan zie je kleine geschillen ontaarden in felle ruzies en zelfs geweld... Dan zie je dat er meer blauw op straat moet komen, dat er overal camera's worden gehangen om de mens in de gaten te houden... en ga maar door...

Het zou veel beter zijn weer op te voeden zoals vroeger, iets harder, iets manueeler, met verantwoorde (lijf)straffen dan wat we nu ondervinden als noch mossel noch vis... met alle gevolgen vandien.

Maar ja, de tijd is als de slinger van een grote staande klok...wedden dat hij straks weer in de andere richting gaat?

tot de volgende ?

warm!!!

Image via Wikipedia

Het scheelde geen haar of ik had blaren op de binnenkant van mijn handen, en Anny op haar billen.
Nee, ik heb geen geweld gepleegd!
Toen wij uit Auchan wilden vertrekken kon ik mijn stuur amper vasthouden (nu ja, vasthouden...) en Anny sprong bij het instappen meteen weer uit de wagen omdat de zetel zo heet was.
In de winkel voel je die hitte niet,blijkbaar zitten daar heel degelijke temperatuurregelaars, want de regio's van groenten, vlees en vis zijn heerlijk koel, en de afdeling van de elektro is net iets minder fris, iets knus, iets cosy...
Maar je verlaat de winkel langs zo'n electronische schuifdeur, en plots sta je dan in die drukkende hitte.

En wij, de wijsten van heel de wereld, vonden dat de uitgelezen dag om net dan een bezoek te brengen aan een winkel van tropische vissen... Onder meer bracht ik er een thermometer mee, dat spel toont perfect de warmte tot 32°c....het toonde niets meer, 't was er veel te warm ook nog maar iets te tonen, zelfs voor een thermometer...

Maar Luc en Cecile waren verbluft van de enorme hoeveelheid soorten tropische zoetwater- en zeewatervissen, in alle denkbare en ondenkbare kleuren.

Maar ik ben er kapot van. Anders lopen wij door Auchan alleen naar de dingen die we moeten hebben, maar Luc en Cecile gaan om eens die winkel te zien, dus lopen zij heel wat meer af dan wij anders. Nu, ik wist dat, maar we vragen ze dan ook mee om hen een plezier te doen, dus dat hoort er nu eenmaal bij. Maar in de namiddag ook nog eens de Poisson d'Or er bij, die ook al zo groot is, dat was er te veel aan, ik verging op het laatst van de pijn, en zelfs na een nacht rust is het nog niet over... Nu ja, het was een plezante dag, we hebben ons geamuseerd, goed gegeten en Luc en Cecile iets laten zien wat ze nog niet kenden.

Vandaag gaat Anny de groenten voor een couscous bereiden, in een veel te grote hoeveelheid, want je hebt zo veel soorten groenten nodig dat je dat bijna niet voor twee mensen kunt maken...Dus maken wij een grote pot en stoppen die dan per portie in de diepvries. Wij hebben dan ook uit Auchan Ras el Hanout meegebracht. Letterlijk wil dit zeggen: de Top van het Magazijn...een kruidenmengsel voor de bereiding van couscous, tajine en ... honingtaart(?)...
Je kunt ook zelf de kruiden mengen, maar er zitten er een heleboel in, en dan is zo'n bereide mengeling wel handig, ook al heeft het een ons vreemde naam.

En dan kunnen wij ook thuis echt couscous eten...hmmmmm....

Om het helemaal af te maken zou je dat moeten bereiden in een couscousière...maar een gewone pot gaat ook wel...

Ik zit nu al te watertanden...

tot de volgende ????

Ze mogen al eens stoppen

Image via Wikipedia

met bijten. Ja, ik heb het over vissen.
Dat is wellicht de eerste keer dat ik zoiets heb gezegd! Maar het was op sommige momenten niet te doen! Inwerpen, en het aas kreeg de kans niet te zakken naar de bodem, de vissen waren er al weer mee weg.
Ik weet niet of je vertrouwd bent met het vissen, maar de meeste vissers vissen "kort", dat wil zeggen dat de draad aan je hengel niet te lang is, en je veel korter op de bal speelt dan met een heel lang stuk draad die door de wind of de stroming van het water ver weg drijft en je aanslag veel langer doet duren. Maar die korte aanslag, dat maakt dat je steeds weer een of twee stukken van je hengel moet afnemen en bij het inwerpen weer op zetten..
Wel, als je nog bezig bent met het opzetten van je tweede stuk de dobber al weer zien onderduiken, dat is leuk, maar als dat iedere keer weer zo is, dan is het vermoeiend.
Gisteren was dat bij momenten zo.

Uiteraard niet heel de tijd, maar we hebben met ons tweeën zeker meer dan 150 vissen gevangen in de vier uur dat we daar zitten... Of liever visjes, want er waren weinig mooie exemplaren bij...

Maar het was wel een leuke dag! Heerlijk als je zoveel vangt dat het vermoeiend wordt ! Van mij mag het iedere keer zo zijn!

Straks vertrekken we met Luc, met twee auto's naar Auchan te Leers. We gaan er nadien iets eten, en na de middag gaan we dan nog een bezoekje brengen aan de "Poisson d'Or te Estaimpuis. Luc heeft dat nog nooit gezien. Hij zal watertanden bij het zien van die prachtige koi's !

Vannacht weer niet goed geslapen, en zelfs eens naar het toilet geweest toen ik eigenlijk niet moest, gewoon om een andere houding aan te nemen en eens af te koelen, want het is net te fris om boven de dekens te liggen, en veel te warm om er onder te zitten...En vandaag geven ze weer snikheet weer... Mijn aquarium begint ook weer warm te krijgen, maar ik heb er nu een zwaardere luchtpomp op gezet, zodat het water meer in beweging is, en er dus meer zuurstof wordt opgenomen. Ook in de vijver heb ik de luchtpompen zwaarder gemaakt, want ook daar was de warmte zo groot dat de vissen begonnen boven te zwemmen.

In het beekje heb ik gisteren een soort sierriet aangeplant, dat ik kreeg van Pepé. Heel mooi. Hij wist de naam niet meer... Pepé begint steeds meer last te krijgen van zijn geheugen. Sinds zijn beroerte is hij veel verslecht. Ik heb hem gisteren tot drie maal toe hetzelfde verhaal horen vertellen... Voor zo'n actieve mens ziet dat nog erger dan bij iemand die al wat stilgevallen was...

Voilà, dat moet het dan zijn! Straks komt luc hier en vertrekken we naar Auchan...

tot de volgende ?

Rusthuizen overvallen...

Image by fychu via Flickr

Vanmorgen las ik dat al één van de daders is geklist. Gelukkig maar!
Gelukkig, want er kwamen weeral van die stomme reacties, net zoals bij die moordenaar in de kindercreche... Men moet zo nodig van alles en nog wat versterkte burchten gaan liggen maken, want er kan wel eens een moordenaar of een overvaller langs komen...

Maar het probleem zit hem niet in dat bejaardentehuis of in die kindercrèche! Het probleem zit hem bij die overvallers/moordenaars!

Daar moet er iets gebeuren!

Het is maar al te gek dat ik nu niet meer bij tanteke op bezoek zou kunnen zonder een gedegen persoonscontrole. Iets wat hoegenaamd geen zekerheid biedt, want weten zij veel of ik wel een brave ben of juist een slimme boef??? Stel dat ik van plan zou zijn, voor de kick, eens zoveel mogelijk oudjes te doden... Ik ben voldoende gewapend om dat te kunnen doen weet je, ik heb een zakmes bij, en mijn wandelstok heeft een massief koperen handvat, waarmee een kwaadwillende heel makkelijk iemand de kop kan inslaan... Bovendien zijn de meesten van die oudjes weerloos en makkelijke prooien, net zoals die kinderen in de crèche...

Maar het feit dat ze weerloos zijn, is juist een bewijs dat het niet aan hen ligt, maar aan de dader. Het ligt ook niet aan het gebouw of aan de veiligheidsmaatregelen, maar aan de dader! Hoe dikwijls lees je niet: "De dader is geen onbekende van het gerecht", of: "De dader was in behandeling bij een psychiater voor zijn gewelddadigheid"... Met andere woorden, een heleboel van die feiten waren perfect voorspelbaar, en!!! waren te voorkomen!!!

Als ik een blindedarmontsteking heb, dan stopt men mij in het ziekhuis, als ik gekend ben als een gevaarlijk persoon met psychische afwijkingen, dan ben ik ambulant in behandeling bij een psychiater die het ook jammer vindt dat er niet voldoende instellingen zijn om dergelijke mensen te behandelen. Gaat het over criminelen, als men zo goed weet dat ze nog steeds gevaarlijk zijn, waarom heeft men ze dan losgelaten ? Ik schreef daar reeds eerder over, zolang er twijfel bestaat over zijn toekomende gedrag kan en mag men die mensen niet loslaten op de maatschappij !

Heel wat van die onfrisse geschiedenissen zouden nooit plaatsvinden mits een goed beleid in deze zaken. Maar wat doet men? Men gaat de crèches en straks ook de rusthuizen gaan "beveiligen". Dat de oudjes dan het gevoel gaan krijgen dat ze opgesloten zitten, is niet erg, zolang onze gevangenen maar dat gevoel niet krijgen (zie de woorden van de direkteur van het gevang van Gent!!)

We leven steeds dichter en dichter opeen, de normale afstand tot elkaar, van mens tot mens, is steeds kleiner aan het worden, de pikafstand wordt niet meer gerespecteerd. Voor wie de term pikafstand vreemd lijkt: kijk naar een zwerm vogels die zich gaat neerzetten op een dak of een tak, ze nemen een onderlinge afstand in acht, en van zodra er ook maar eentje te dicht komt zitten, pikt de andere. Deze afstand wordt gerespecteerd door iedereen. Men heeft vastgesteld dat de onderlinge afstand bij mensen ook bestaat, maar dat deze afstand, waarbij de mens zich ook in een massa veilig en happy voelt, is echter kleiner in dichtbevolkte gebieden dan in dunbevolkte! Met andere woorden, de pikafstand wordt door de mens noodgedwongen aangepast aan de realiteit, maar is wellicht mede aanleiding van het feit dat steeds meer mensen last hebben van allerlei fobieën en geestelijke afwijkingen. Het klinkt oneerbiedig, maar men merkt dergelijke afwijkingen ook op bij ratten als men er te veel in een te kleine kooi stopt! (Het doet hier niets terzake, maar men stelt ook vast dat in een dergelijke situatie bij ratten het aantal homosexuelen toeneemt... Ik gebruik het woord homo-sexuelen om duidelijk te zijn)(Daar wil ik niet mee zeggen dat homosexualiteit een afwijking is, maar het is wel een wijziging in de genen die wellicht mede beïnvloed wordt door de drukte, de massa.)

Dat wil dan ook zeggen dat wij, willen wij die bevolkingsaanwas leefbaar houden op psychisch vlak, wij maatregelen moeten nemen. Als men in de geschiedenis teruggaat, dan ziet men dat dergelijke zaken aanleiding gaven tot volksverhuizingen. Er kwam een druk van de omliggende bevolkingen die werd veroorzaakt door het feit dat ze onvoldoende grond hadden om het aantal te voeden, dus zocht men nieuwe gronden... Nu kan men dit niet meer, daar de bevolking overal abnormaal groot is, en daar er -hier althans- meer dan genoeg voedsel voor handen is. (De immigratie naar hier is echter deels aan dit rijke voedingspatroon te danken). Maar daardoor komt er ook geen oplossing aan de stijgende aantallen psychische problemen. Als wij daar niets aan doen, dan gaat het van kwaad tot erger. Het fenomeen van de verstedelijking werkt dit fenomeen nog in de hand. (Daar zitten de mensen nog dichter op elkaars lip)

Het veranderen van ieder gebouw in een burcht zal het probleem alleen verschuiven, men moet de problemen aanpakken en niet zoeken naar oplossingen van de gevolgen. Als de oorzaak niet aangepakt wordt, dan komt er geen echte oplossing. Wat het ook kost, de enige oplossing is zoveel mogelijk proberen te voorkomen, door een gedegen gezondheidsbeleid en een degelijk beleid inzake controle op de misdaad. Waarbij vooral gewelddaden voorop moeten staan, want daar wordt het veiligheidsgevoel het ergst aangetast.

Ook moet het beleid van de media bekeken worden: men ziet steeds meer en meer dat iedere spectaculaire misdaad navolgers krijgt. Mensen die aandacht zoeken willen die "grote" misdadigers naäpen, om ook die aandacht te krijgen. Dus moet men die zaken niet opblazen, maar minimaliseren.

Maar laat ons in godsnaam niet de fout maken de uitdaging steeds groter te maken door een schijnbare veiligheid op te bouwen. Het is toch niet mogelijk om ieder gebouw perfect te beveiligen tegen mensen die kwaad willen, 't zij door een afwijking, 't zij voor winstbejag uit diefstal...

tot de volgende ?

Google vertaalt het voor u, als het niet te lang is...

Image via Wikipedia

Het was bij toeval dat ik weer eens opbotste tegen die vertalingen van google, en ik moet zeggen: chapeau! Klasse !

Ik had net gelezen dat er naast Ubuntu nog een dergelijk systeem op de vrije, gratis markt zou bestaan, namelijk Linux Mint. Ik wou daar toch eens wat meer over lezen, maar mijn eerste reactie was teleurstelling: de meeste van die artikels zijn in het Engels geschreven, en mijn Engels is niet zo goed dat ik technische informatie lees als zoetekoek...Maar onderaan het blad zag ik een vermelding dat ik die dingen allemaal in het nederlands kon lezen, dank zij de google-vertaaldienst. Toch maar eens geprobeerd.
En ik heb een drietal artikels gelezen, en heb ze werkelijk allemaal vlot kunnen lezen, zonder dat ik ook maar één keer moest gaan liggen sukkelen met een foutieve vertaling of foutieve zinswending. Knap ! Het nederlands is nochtans niet zo'n eenvoudige taal, en onze zinswendingen zijn nog al dikwijls anders dan in andere talen...

Ik kan dan ook niet anders dan mijn bewondering nog maar eens uitdrukken voor Google. Het enige waar ik nog wat op mijn honger blijf zitten is dat er nog steeds geen volwaardige Googlechrome is voor Linux...Want op windows is chrome werkelijk heel snel en heel efficiënt !

Maar om terug te komen op Mint, dat schijnt dus een veredelde vorm van Ubuntu te zijn, nog wat beter, nog wat geschaafder nog wat steviger...en eveneens met zeer regelmatige updates. Ik ben heel tevreden met mijn Ubuntu, maar mocht ik op een bepaald ogenblik toch opteren voor een ander iets, dan denk ik dat Linux Mint wel eens een prettig alternatief kan zijn.

Ze zitten er momenteel aan versie 7, dus Linux Mint 7 genaamd Gloria... What's in a name...

Ik bedoel maar, er zijn gratis alternatieven voor dat verderfelijke Windows, met heelder hopen! En ik stel vast dat de Nederlandse regering alle openbare diensten aan het verplichten is over te schakelen op de gratis alternatieven. Het is alleen voor die zaken waar geen aanvaardbaar of bruikbaar alternatief zou bestaan, dat men verder mag werken met een betaalversie...Ze krijgen maar een paar jaar om volledig om te schakelen. Waar blijft ons Belgenlandje op dat gebied ???? Of heeft er hier links en rechts een of meer politici of partijen aandelen in Microsoft ??? Zou ik niet van verschieten, we hebben hier te veel herinneringen aan katogen, containers voor klein en gevaarlijk afval en dergelijke meer...

Het zou een goed bewindvoerder passen te werken met de dingen die én goed en zo goedkoop mogelijk zijn...maar ja, ik ben weer aan het dromen...

We vinden het veel belangrijker een campagne te beginnen tegen de Zeeuwse mosselen, zolang ze de Schelde niet verdiepen...djudedju...

Maar voor niet techneuten zijn er dus ook volledige en makkelijk te bedienen volwaardige (nee meerwaardige!!!!) equivalenten voor Windows, die de gewone man toelaten perfect te werken met zijn pc, zowel voor het werk als voor thuisgebruik. Die Linux Mint en Ubuntu. Er zijn nog andere Linuxpaketten, maar daar moet je meestal al wat meer kennis hebben dan de meeste doorsnee gebruikers. Misschien met een Minix als derde bruikbare mogelijkheid.

De laatste tijd zien we dan ook steeds meer en meer mensen overschakelen op deze volwaardige alternatieven, niet alleen omdat het gratis is, maar omdat het gratis blijft... Ik bedoel het volgende: als je werkt met Windows, dan heb je met windows alleen in feite nog niets...Om te kunnen werken moet je er nog een heel paket bijkomende programma's bij installeren (Word, Office...en ga maar door) en al die dingen kosten wéér geld ! Het kan werkelijk niet op. De pc die je koopt kan ook toegerust zijn met al die programma's, maar dan betaal je die uiteraard ook in de aankoopprijs van je computer... Niet zo bij Linux!
Daar is alles gratis, en je hebt er een enorme voorraad aan mogelijke programma's die ter beschikking staan.

Maar misschien denk je nu: Hij is weer aan 't zagen over zijn Ubuntu! Misschien ben je werkelijk zo'n fan van Microsoft, of, wat veel waarschijnlijker is: je hebt een beetje schrik van de overschakeling. Nu, als je overschakelt van xp naar vista of straks naar windows 7, dan zal je ook enkele dingen anders moeten doen. Heb je daar ook zo'n angst voor ? Want het overschakelen naar Ubuntu is heus niet erger...

Ik zit nog na te genieten van de couscous van gisteren...op meer dan één manier ! Ik heb er niet alleen vurrukkulluk gegeten, ik heb er ook veel van gegeten, zoveel dat ik vanmorgen met schrik naar de weegschaal zat te kijken...Maar, couscous moet wel speciale capaciteiten hebben, want ik was weer een kilo kwijt ! Ik zit nu aan -15 kg ! Nu ja, er zit in die couscous ook bijna niets van vet, het vlees is geroosterd, couscous is ook niet vet, en de dikke groentensoep, tja, veel vet zit er ook niet in groentensoep... Bovendien had ik zoveel gegeten, dat ik 's avonds echt geen honger had. Dus heb ik alleen een stuk fruit genut, om mijn pillen te kunnen innemen. Maar ik weet zeker dat couscous hier voortaan wel eens op het menu zal komen te staan! We waren allebei heel voldaan van de smaak !

Oh ja... ik heb weer een zotte aankoop gedaan ook op de rommelmarkt... Iets wat ik echt niet van doen had, maarja...het vlees is zwak, en ik kocht weer een werphengel er bij... Een hele mooie voor de karpervangst... Nu ik al die mooie beesten vang, hoort dat ook met een mooie hengel te gebeuren hé...Bovendien is het een echte Vlaamse Hengel, gekocht in Wallonië, hij is geel en zwart....

tot de volgende ?

Notre Dame de Bon-Secours

Image via Wikipedia

We zijn naar het Walenland geweest, gaan rommelmarkten, naar Bon Secours, juste op de frontieren Francaises... Een mooie markt, maar in Wallonië is er veel meer bric à brac op de markten dan bij ons...Maar het is er heerlijk mooi !

Het gemeentje ligt werkelijk op de grens, en op een scherpe heuvel. Bovenop heb je die hele mooie kerk van Onze Lieve Vrouw van Bon Secours...een soort van altijddurende bijstand, maar in 't Frans.
De kerk was voor een keer open, en we konden binnen, in het zeer eigenaardig gebouw. Het is bijna een ronde kerk, of veeleer een veelhoekige kerk. Heel mooi en met enkele mooie oude beelden. De kerk is van in 1635. Zonder echte toren, het is eerder een heel brede en hoge viering dan wel een echte toren. Heel mooi om zien.

We waren op ons gemak, en mama stelde voor om daar ergens iets te eten.
We zagen een arabisch restaurantje, maison Couscous... Wij daar binnen, en ons wagenwijd openstellen voor de vreemde keuken. We hebben couscous Royale gegeten, héél heel lekker. Het is een restaurant die er al twee generaties bestaat, meer dan 40 jaar restaurant, en er kwam heel veel volk eten, en geen een Marokkaan of Algerien of zoiets, die waren met pakken aan het werk in de keuken en aan het opdienen. We hebben maar de helft opgekregen, veel te veel voor ons, maar fantastisch goed.
We kregen een grote hoop couscous, daarbij een grote pot met verschrikkelijk hete soep met grote brokken, die je met milde hand moet bij en op je couscous gieten, al het vocht trekt immers in de couscous en de groenten zijn heerlijk, iets pikant maar niet te. Daarnaast was er een kwart kip, twee worsten met een speciale naam (niet genoteerd...) en een saté. De saté en de worst was gebakken op rooster, de kip leek mij eerder gekookt, maar met een gele saus doortrokken.
We gaan dat nog eten! het is lekker !

Nadien reden we naar huis, maar dan passeren we Erwin, onze Waalse vriend, en we zijn ook eens langsgegaan...zodoende was het na drie uur toen we thuis kwamen, en had ik mijn pillen bijgehad, wellicht waren we nog iets langer gebleven, maar we hadden dat eten en dat bezoek eigenlijk niet voorzien. In het vervolg ga ik mijn pillen maar mee nemen, voor de zekerheid, als we dan eens een zotte goesting krijgen...

Toen we thuis kwamen zei Anny: "Het is een heerlijke dag geweest!"

Ja !

tot de volgende ?

Ons heerlijke landje

Image via Wikipedia

Vandaag zouden wij naar de rommelmarkt rijden van Melle, maar helaas, driewerf helaas! Toen wij daar kwamen, was de rommelmarkt een week verschoven... Stonden wij daar te staan...
Ik wou niet langs dezelfde weg terug naar huis, en duwde op mijn gps Merelbeke aan... Dus wilde mijn wagen eerst dwars door een wegens wegenwerken opengelegde baan naar huis...Niet dus, gewoon een eind weg rijden, en ja, daar vond de gps plots een andere baan.
In Merelbeke drukte ik dan op thuis, maar toen wilde mama naar het kiekenkraam om een bruingebakken kippetje in Zwalm. Dus, weg van de voorgestelde weg... En dan begon het...

Eerst leidde hij (de GPS met mannenstem) mij op de bekende waeg, maar na een paar honderd meter deed hij mij links inslaan... Tiens, dacht ik, waar loopt dat naartoe... Dus ikke links op voorstel van de gps... Sjongejongejonge, ik heb heelder stukken gezien die ik nog nooit eerder zag, nu en dan waren er kleine stukjes herkenbaar...Zoals St Denijs Boekel, het kerkpleintje, en toen wij de molenberg naar beneden donderden over de roemruchte kasseien van de ronde van Vlaanderen, dan was dat ook een herkenningspunt. Hij voerde ons bijna langs de geuzenhoek te Horebeke, maar daar waren de Geuzenfeesten en ook daar konden we dus niet door...Weer de velden in, maar nu langs bekende baantjes, waar ik vroeger heel dikwijls ging joggen...Maar die baantjes zijn niet meer te herkennen, want overal zijn nieuwe villa's de grond uitgekropen, en het voorheen mooie landschap is nog amper zichtbaar... Vlaanderen wordt echt een, lees 1 grote bebouwde straat!

Allee, al bij al was een mislukte uitstap toch nog leuk geworden, dank zij de gps...Wonderbaar machine !

Het is ook heerlijk weer, en geef toe, onder een zonnetje is de wereld nog mooier dan anders!

Deze namiddag gaan we weer naar tanteke... Onze wekelijkse plicht vervullen. Nu ja, plicht, omdat we onszelf daartoe verplichten, anders was het niet zo. Maar och, ik heb kompassie met dat oude mensje naar wie niemand meer uitkijkt... Als wij niet gaan, dan ziet ze niemand meer, en ondanks haar dementie, dat weet ze heel, heel goed !

Morgen vinden we dan wel een andere rommelmarkt om eens op rond te struinen...We zien wel.

Ondertussen is het hier voor mijn raam heel druk! Zomertoeren of zoiets? Er hangen in ieder geval weer her en der van die bordjes om de wielerfanaten de weg te wijzen. Al die mensen die niet gewoon zijn om in de Vlaamse Ardennen rond te toeren zullen hier weer eens kennis komen maken met de "bergen"... Je ziet dan ook regelmatig hele volksstammen die naast de fiets de berg op sjokken, met een kop als een biet en zwetend...djudedju. En dan rijden daar de getrainde wielerterroristen fluitend en grinnikend voorbij...

Hopelijk rijden ze met die zomertoeren niet te veel op de wegen die ik moet volgen om bij tanteke te geraken... Anders zit ik weer heel de tijd te sakkeren op al die ambetanterikken...

tot de volgende ?

Op de foto het kerkje van Wijlegem in St Denijs Boekel... Een kerk op privégrond van een grote boerderij, met een kerkhofje waar alleen bewoners van dat boerenhof begraven liggen... Het kerkje is toegewijd aan St Margriet, en dus is er ieder jaar één keer een beeweg naar St Margriete....

Op mijn mansarde...

Image by fotoopa via Flickr

Al meer dan een jaar zaten wij met lede ogen te kijken naar de plasticbekleding van onze "dakkapel ofte mansarde"... Eddy had in een vlaag van overmoed zijn stuk afgewassen, en nu was het verschil tussen dat propere stuk en het mijne heel ,heel erg om aan te zien.
Maar zelf kan ik het niet, door mijn fysieke toestand, en ook Anny kan het niet, want ze is helemaal niet stout op ladders... en zonder ladder en zonder durf, was je dat ding niet af.
Maar Erik had beloofd dat hij zou komen om het te doen, en gisteren was het zo ver... Het regende ook nog! Maar misschien was dat wel een voordeel, want wellicht was de groene aanslag daardoor net wat "voorgeweekt", en het ging er redelijk makkelijk af !
Het gevolg is dat Martine nu heel ongelukkig kijkt naar haar stuk van die gemeenschappelijk uitsprong op ons dak... Alhoewel haar stuk al met al nog heel proper is, in verhouding met hoe het onze was.

Maar nu is het hagelwit en blinkt het weer in de zon. Hopelijk is het weer goed voor een paar jaar!

Anny is content, en zit nu te popelen om ook het raam (glas) binnen en buiten te wassen, en het geheel te doen schitteren als een mister Propre reclame...

Die pvc dingen zijn gemakkelijk, je moet nooit meer schilderen, maar ze hadden er niet bijgezegd dat je ze wel, ook op die onmogelijke plaatsen, moet afwassen. Nu ja, het is dus weer eens in orde, voor een tijd(je).

Met dank aan Erik...

Bij Lieve thuis had er een rups in de tuin gezeten: "Zo'n beest!" Ze toonde met haar handen een beest van zo'n vijftien centimeters aan. Erik duwde haar handen een stukje dichter bij elkaar, zodat er een tien cm overbleven... Niettemin een respectabele afmeting voor een rups in ons landje. "Ne groenen, met zo'n staartje aan!" Ik dacht op een lindepijlstaart, maar bij nazicht leken die niet te voldoen aan het kleurenpatroon. Uiteindelijk ontdekten we dat het wellicht een windepijlstaart moet geweest zijn, een beest dat zelf nogal wat kleurvariaties vertoont, maar wel voldeed aan het algemeen beeld... Volgens de website, zo'n 8 cm...Nu ja, 't is een warme zomer geweest, misschien at het beest wel twee centimeter meer winde op? Maar het is een serieus grote rups!Wij hebben hier ooit zo'n beest gehad, maar dat was een lindepijlstaart. Koen nam het beest mee naar een van zijn collega's die een hele verzameling heeft van alle mogelijke en onmogelijke vlinders. ie man heeft het beestje gedetermineerd, eten gegeven, laten verpoppen, laten ontpoppen en dan netjes ge-euthanaseerd om het uiteindelijk vast te prikken op zijn plaatsje in de grote tentoonstellingskasten vol overleden collega's...

Mooi om zien is het wel, zo'n kasten vol mummies van vlinders van klein naar groot, motjes idem, nachtvlinders... De man stond in zijn tuin met grote sterke lampen en een soort vlinderval om 's nachts de nachtvlinders aan te lokken en te vangen. Heel zijn tuin stond vol planten voor die vlinders, en hij had boeken vol met info over hoe en met wat je rupsen kunt grootbrengen om te laten overgaan tot uiteindelijk de begeerde vlinder. Wist je dat er ergens zaken bestaan waar je vlindereitjes kunt aankopen ??? Nee, ik weet niet of die dan ook in een piepklein piepschuimen doosje zitten verpakt per twaalf, houdbaar tot...

Maar soms zag je in die man zijn huiskamer van die hele grote exotische vlinders rondfladderen, in de mooiste kleuren.

De planten in zijn huis waren veelal niet de planten die je ziet bij Jan en Alleman, maar planten die geschikt waren als voederplant voor rupsen van die of die familie... Als je daar een plant zag met halfopgevreten bladeren, dan was dat voor hem dus een mooie en goede plant...

Vandaag kreeg ik in mijn mailbox foto's van die rups ten huize van zus Lieve en haar Erik... Alle foto's hadden één gemeenschappelijk kenmerk: ze waren iets of wat wazig. Er waren ook foto's van prachtige vlinders in haar tuin, haarscherp...Ik vraag me af of de fotograaf wat beefde van schrik van die grote groene dikke rups... (grinnik, grinnik)

Woensdag ging ik vissen, in het park, met Luc. Ik heb weer zo'n enorm karperbeest aan de lijn gehad! Ik had hem tot zo'n vijf centimeterkes van het net gekregen zodat Luc hem kon scheppen, toen hij plots van de haak schoot... Jammer, maar we hadden toch het immense plezier gehad van de spanning en van het zicht op dat mooie dier. Maar ik heb de nacht van woensdag op donderdag bijna geen oog dicht gedaan van de pijn...Het beest had mij zeer gedaan! Ik vermoed dat het vooral gekomen is door het plotse losschieten, waardoor je plots een onverwachte beweging maakt...Of misschien omdat het zo'n een vechter was, en het gevecht om hem zo dicht te krijgen heel wat minuten in beslag nam, en je heel die tijd net zo strak gespannen staat als je vislijn...

Nu is het al weer wat beter. Dank u.

Vandaag moet ik Anny naar de kapper doen, en ik ga meteen ook mijn pluimen nog eens laten knippen, lekker kort, fris en zomers.

Tot de volgende ?

Dat zou de windepijlstaart moeten zijn...

Het leuke gevangeniswezen...

Image by Bert Kommerij via Flickr

"Netten tegen helikopters geven de gevangenen een opgesloten gevoel" dixit Dirk Van Bogaert directeur van de strafinstelling te Gent...

En ik die dacht dat gevangen zijn betekende opgesloten zijn.

Dom van mij.

Een eindje verder lees ik dat er een gevangene is die een ganse verzameling messen aanlegde...in het gevang.

Moet kunnen...

Levenslang is 20 jaar, en je leest dan plots dat er een echt zware gangster is ontsnapt, ene voor gewelddaden en zo, hij zat een straf uit van...vier (4) jaar.

En ze mogen vooral niet het gevoel hebben dat ze opgesloten zitten.

Er circuleert een hardnekkig mailtje rond op het internet, die een vergelijking maakt tussen een ouderling die opgenomen is in een home, en iemand die in het gevang zit. Het lijkt veel beter in het gevang, en bovendien kost het je niets, wat je van die home niet kunt vertellen.

Och, ik weet het wel, we leven niet meer in de middeleeuwen, en de eerste bedoeling van het huidige gevangeniswezen is heropvoeden, er weer serieuze mensen van maken. We horen niets van de gevallen waar die heropvoeding gelukt is, maar des te meer van al die gevallen van recidivisme, ofte hervallen in het kwade...

In het Belgisch systeem maakt het niets uit of je nu twintig moorden hebt verricht of maar ene, je wordt niet veroordeeld voor de feiten, maar voor het begrip moord... Bij diefstal is dat niet zo, maar ja, diefstal is dan ook zoveel erger dan moord hé...

Jan met de pet begrijpt er niets meer van.
Ik met mijn strooien hoedje ook niet.

De vader van een vermoorde jongen reageerde op de straf van 10 jaar voor de moordenaar: "Maar ik heb werkelijk levenslang gekregen!" En dat is ook zo, want het verdriet veroorzaakt door het verlies van een beminde, dat sleep je mee voor de rest van je dagen.

We leerden indertijd in de godsdienstlessen dat de ergste straf eigenlijk het voortdurende knagen van je eigen geweten was...Maar als ik sommige van die misdadigers zie, dan heb ik echt niet de indruk dat zij daar in zak en as zitten onder druk van de wroeging... Het feit dat er nogal wat zijn die na het uitzitten van hun "straf" meteen weer herbeginnen, wijst ook niet op grote gewetensproblemen. Gewetensproblemen zijn weggelegd voor de brave mensen, voor u, en voor mij...Mensen die er echt mee zitten als ze per ongeluk iemand hebben pijn gedaan met hun woorden, of die ongelukkig zijn omdat ze in hun vestzak een dure pen vonden en begot niet weten waar en wanneer ze die per ongeluk hebben meegenomen... Maar die bandieten? Ho maar !

Er zijn er die blijkbaar niet te heropvoeden zijn ! Het strafsysteem zou dan ook helemaal anders moeten zijn, en gericht op het effect van de straf op de dader! De logica zou moeten zijn dat iedereen die wegens een of andere misdaad in het gevang terecht komt, daar in blijft zitten tot er zekerheid is over zijn echte kans op echte herintegratie in de maatschappij. De moeilijkheid is dat je dat niet kunt weten, niet kunt meten! Iemand kan zich heel lief en heel braaf tonen zolang hij onder toezicht staat, maar van zodra hij de kans ziet weer toeslaat!

Ik las ook al hele stukken wetenschappelijke literatuureluurderij dat niet alleen de opvoeding een rol speelt, maar dat verkeerde voeding ook al een oorzaak kan zijn van meer geweld, dat bovendien bepaalde afwijkingen in de hersenen de kans op misdadigheid verhonderdvoudigen en ga zo maar door, de conclusie is in feite dat bijna alle misdadigers in feite onschuldig zijn, want hun misdaad is het gevolg van verkeerde voeding en afwijkende dna of een ander lichamelijk iets. Misschien moeten moordenaars dus niet naar het gevang of naar de psychiatrie, maar moeten ze tot in hun dna behandelt en hersteld worden...

Kan zijn...maar daar heeft Jan met de Pet niets aan ! Zijn kind is vermoord, en of dat nu door een zieke of door een bewuste moordenaar is, dat doet er eigenlijk heel weinig aan, hij is zijn kind kwijt! Van daar ook de heftige reactie van zo'n ouder tegenover de man die met zijn wagen zijn kind doodreed en bovendien net boven de limiet was inzake alcoholgebruik. Iedereen weet dat je met twee glazen wijn bij je eten al positief bent, dat je daar eigenlijk helemaal niet door onder invloed bent, maar als je dan een kind doodrijdt, dan ben je net zo goed een moordenaar in de ogen van Het Volk ...

Bovendien heb ik nog een andere vraag...
Een vogel in een kooitje leeft gemiddeld drie, vier keer zo lang als in de volle vrijheid. Dat komt omdat het beestje daar steeds zijn eten en drinken heeft, beschermd tegen extreme temperaturen en regen en dergelijke, bovendien bij het minste teken van ziekte ook nog wat medicatie krijgt... De vogel in het wild wordt belaagd door roofvogels, katten en dergelijke, moet zoeken om eten te hebben, heeft in de winter geen drinken buiten sneeuw pikken, leeft voortdurend onder stress en ziet zijn gemiddelde levensduur dan ook meestal heel wat bekort door een kat of door het verkeer, of gewoon door in de winter geen voldoende voedsel en/of drinken te vinden.
Wie is er dan de beste??? De vrije gestresseerde niet lang levende, of de heerlijk vertroetelde en verzorgde ???
Zo gezien heeft het gevang heel wat voordelen...vandaar wellicht ook de vergelijking met het echte leven waar de mens moet werken belasting betalen, zorg dragen voor zijn gezinsleden en noem maar op... In dat gevang roepen ze je 's morgens op en brengen je ontbijt... Wie het beeld van wat vrijheid is in zijn eigen geest kan verwerken, zal er wellicht nooit meer weg willen...

Is er een oplossing voor ?
Ik weet het echt niet...

Jij ?

tot de volgende...

Sint Electricus

Hoewel het ja dan neen vereren van beelden in de kerk tot grote discussies aanleiding heeft gegeven, er zijn zelfs twee concilies over geweest, de eerste om het af te keuren en de tweede om het weer goed te keuren, we herinneren ons allemaal uit onze geschiedenisboekjes de beeldenstorm, want de protestanten keuren heiligenbeelden ook al af, desondanks, ben ik nu voor eeuwig en ervig gewonnen voor heiligenbeelden !
Eén voorwaarde, ze moeten zijn zoals het nieuwe beeld van Padre Pio in Italie !

Dat beeld is (voorlopig) uniek, en heeft meteen mijn hart gestolen.
Ik stel voor dat we het meteen toepassen op al onze beelden en monumenten !

Wat is er dan zo speciaal ? Wel, ze hebben dat beeld bekleed met een fotovoltaische verf! Dat wil zeggen dat het beeld nu stroom levert ten bate van heel de gemeenschap!
We hebben hier in Oudenaarde een paar knoertlelijke beelden, ik stel meteen het stadsbestuur voor om ze te beschilderen met die fotovoltaische verf! Hebben we de troost, dat, hoewel lelijk, het toch nuttig is...

(Eén van die werken is van Tahon, je weet wel, dendiene die gaat les geven aan de Nederlandse koningin, hoe ze moet beeldhouwen...djudedju....)

Maar, wat liggen we hier dan allemaal te klooien met die zonnepanelen op ons dak? Morgen laat ik heel mijn dak beschilderen en de zuidgevel van mijn huis ook, in van die verf! Twee draadjes er aan en voortaan ik tien keer per dag gaan liggen bloggen, kost toch niks meer aan stroom...

De kleur interesseert me niet, héél erg lelijk kan het niet zijn, anders hadden ze diene Padre Pio niet in dat kleurtje gestoken! Maar zelfs al zou mijn gevel voortaan zo'n kopergroene kleur hebben, als het maar zijn geld opbrengt! De meeste verf kost, deze brengt op ! Dat lijkt mij al een enorme verbetering!

Wellicht is het schilderen niet gratis en de verf ook niet, want het beeld kost heel wat eurolires, maar niettemin, op korte tijd brengt het op, dus who cares ? Om de zoveel jaar een nieuw coucheke heiligentriek, en 't is weer goed voor een paar jaar.

Ik stel voor dat we ook eens onderzoeken of we dat niet kunnen aanbrengen op ons wegennet? Stel je voor dat alle straatverlichting door de straat zelf opgebracht wordt...We hebben nu al het felst verlichte wegennet van heel de wereld, het kan nog veul en veul beter !!!!

Misschien kunnen we met ons genetisch onderzoekcentrum een nagaan of we het niet kunnen inbrengen in het gras, dan hebben we weiden die zelfbedruipend zijn in het elektrificeren van de afspanningsdraad... Let wel op, misschien heb je dan wel koeien die op elentriek lopen...
Maar je zou het wel mooi kunnen maken! Als je een beetje handig bent, laat je dan de draden rond de wei 's nachts oplichten in een feeerieke kerstverlichting...Moet mooi wezen.
Ook electriciteitspalen en de kabels zelf kunnen we verven, brengen ze de stroom zelf op die ze moeten vervoeren.

Je ziet, de mogelijkheden zijn onuitputtelijk! Vandaar mijn plotse en grote devotie voor Padre Pio, allee, voor dat ene beeld dan hé...

Om de zoveel jaar moeten ze ook de eiffeltoren schilderen...vanaf nu, juist. En het Atomium en andere lelijke batimenten. Allee, neem nu Dubai, met al die reuze wolkenkrabbers, hoog is niet hoog genoeg, die staan dan ook nog in een zeer zonnig gebied, die zijn wellicht uiterste geschikt om genoeg heiligentriek op te brengen om de uitputting van de oliebronnen te overleven.

De uitvinder van die fotovoltaische verf verdient een stand beeld! Geverfd...

tot de volgende ?