Sinds ik zaterdag naar tante ben geweest, is ze nog niet dikwijls uit mijn gedachten geweest. Niet dat ze er niet uitzag als anders, maar het is de eerste keer dat ze zo weemoedig was... Tot twee maal toe begon ze te wenen, zo maar, zonder echte aanleiding.
Ze staat ook iedere keer op wacht tegen dat we daar aankomen. Ze telt blijkbaar de dagen af. Ik hoorde bij andere logés van de Home dat wij dan ook de enigen zijn die op bezoek komen. Er is een maand of vier geleden nog eens iemand anders geweest...
Erg is dat... en zij is nog lang de slechtste niet, wij gaan er nog bij, terwijl er daar verschillenden zijn die nooit ofte nooit iemand zien. Er zijn er zelfs met kinderen en kleinkinderen die nooit iemand zien. En het ergste wat we zagen was een paar kinderen die daar kwamen discussiëren met hun oude moedertje over de verkoop en de verdeling van het huis... 't Mensje zat er bij voor spek en bonen...
Dan denk ik aan het spreekwoord van ons moeder: "'t zijn allemaal geleende broodjes", waarmee ze zo veel wou zeggen of dat het terugkeerde op hun eigen hoofd...
Dat is wat ik ook altijd denk, ik stel me voor dat ik daar zit, en dat er nooit meer iemand langskomt... Dat moet toch verschrikkelijk zijn !
Dat is ook een van de redenen waarom we de was doen voor tante, daarmee dwingen we onszelf om iedere week langs te gaan, want ik ken mezelf, als er geen reden is, dan raakt dat uitgesteld. Voor dergelijke dingen moet je je zelf dwingen, anders komt het er niet van, en dan is dat beetje was een goed hulpmiddel... en och, we doen er een goed werk mee. Ook al kun je er niet echt meer mee praten, je ziet haar ogen oplichten als we toe komen... Bezoek !
En och ja, dat kost me geld, iedere week de rit er naar toe, iedere week iets gaan drinken in de cafetaria, en het doen van de was. Nu en dan koop ik een pak waspoeder op haar rekening, maar electra en dergelijke reken ik niet aan... Och, het is beter te geven dan te moeten krijgen denk ik dan.
En het trof mij dan ook zo erg dat ze nu zo weemoedig was. Misschien van contentement omdat ze iemand zag, misschien van verdriet omdat er niet meer kwamen...wie weet, het kan ook zijn dat ze plots weer dacht aan haar overleden zoon, of haar man...geen idee... ze heeft het niet gezegd, misschien weet ze het zelf niet, is het zo maar een algemene weemoedigheid zonder echte specifieke reden...Gewoon je ellendig voelen.
Als we weg gaan komt ze tegenwoordig altijd mee, en staat dan aan dat grote raam, dat kleine oude mensje in dat grote raam, en zwaait als we voorbij komen, en nog eens als we met de auto voorbijrijden... Ze staat voor dat raam als een kind voor een snoepwinkel.
Weet je, soms denk ik dan dat het heel normaal is dat er mensen zijn die de wil om leven opgegeven hebben... Die gewoon wachten op de dood. De dood als een verlossing.
Als je al die andere tantezeggers op belt als tante in het hospitaal ligt, dat ze heel slecht is, dan zijn ze er plots wel, vol belangstelling en rinkelt mijn telefoon regelmatig om te weten hoe het is met tante...eens ze weer goed en wel terug is in de home, hoor of zie je niemand meer.
De zon schijnt, en deze namiddag gaan we bij Luc (vis) op bezoek... Bart heeft gerief gehaald om zijn vijver weer klaar te krijgen, want nu zie je de vissen niet eens meer zwemmen, het water is precies erwtensoep. Bovendien heb ik wat van mijn visjes gevangen om hem te bezorgen (gewoonlijk is het andersom...)
Ze geven heel de week mooi weer, dus zal er wel nog een visdag inzitten... Misschien in het park deze keer, want Luc en Willy waren niet echt gelukkig met de vangst bij pepé...Dan is eens verleggen van viswater wel eens een optie.
Voila, dat is het voor vandaag... het weer is veel te mooi om hier overloos te zitten typen... Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten