En in je krant, die doen ook mee aan die rage.
Maar het spontane, de mop op de werkvloer, die lijkt wel verdwenen.
Nee, niet door de crisis, het is al een tijdje bezig.
Volgens mij heeft het te maken met het feit dat de meeste mensen niet meer kunnen lachen, en vooral niet met zichzelf kunnen lachen!
Het heeft te maken met het feit dat een kind nu geen belletjetrek meer mag doen, of de politie wordt er bij gehaald.
Het heeft te maken met het feit dat kinderen ondereen niet meer kunnen vechten zonder tussenkomst van de ouders en in veel gevallen de politie...
Kortom het heeft te maken met het feit dat de mensen steeds minder van elkaar kunnen hebben.
Het heeft te maken met verdraagzaamheid;
In de echte zin van het woord: verdragen !
Hoeveel mensen ken jij nog die eens heerlijk "dom" kunnen doen, zo maar, voor de lol. Die het aandurven zichzelf eens heerlijk belachelijk te maken. Die weten dat ze groot genoeg zijn om dat aan te kunnen, want dat speelt ook mee !
En dan komen wij aan het andere, het nog veel pijnlijkere luik van de situatie: Hoeveel mensen zijn nog zelfzeker ? Voelen zich goed in hun vel ? Durven zich dus zonder gêne bloot te geven? Hoeveel mensen gaan nog zonder complexen door het leven ?
Hoe groot is jouw zelfvertrouwen nog ?
Want dat is in feite de basis van heel het gebeuren ! Als je in de wachtzaal zit bij de dokter, in een doods stilzwijgen, ieder opgesloten in zijn eigen ik-coconnetje, dan hoeft er maar ééntje te zijn die de stilte durft te doorbreken, en het lijkt wel of iedereen een zucht van verlichting slaakt ! Het mag ! Je kunt praten tegen een ander! De muur van je eigen tekort aan zelfvertrouwen is doorbroken!
Het jongetje die aan je deurbel komt hangen is geen vijand, het is een kind, die wil spelen, en die jou uitnodigt om mee te spelen...Hoef je dan echt de politie er bij te halen? Ben je bang van je zelf bloot te geven ?
Vroeger, voor de televisie, was die barrière er niet, want dan kwamen de mensen op mooie zomeravonden buiten zitten, aan de deur. Mannen bijeen om te kaarten, de vrouwen met de brei en maar babbelen, en al de kinderen mochten voor hen op de straat spelen (er reden dan nog amper auto's)... Lag een van de vrouwen in het hospitaal, dan werden de kinderen opgevangen bij een buurvrouw... er was nog echt sprake van een gemeenschap.
Ik ga niet alle zonden Israëls toedichten aan de TV, maar het heeft zeker het gemeenschapsleven een serieuze deuk toegebracht, en door het wegvallen van buurtgemeenschappen, heeft het ook de mensen ontwend om nog gewoon met elkaar te kunnen keuvelen, zonder erg, zonder meer, zonder steeds te vervallen in kwaadspreken, gewoon de nieuwtjes van alledagen uitwisselen...En zo zijn de mensen uiteindelijk ook ontwend van mens te zijn met de mensen, ontwend zich bloot te geven, ontwend gewoon te spreken over de dingen van alledag.
De maatschappij is niet ziek, er is gewoon geen maatschappij meer !
De wereld, in de door TV overheerste gebieden, bestaat nu uit miljarden ikjes. Die hoogstens nog kleine maatschappijtjes aankunnen, met veel moeite, het eigen gezin, de werkvloer als ze niet te groot is en je met enkelen samen zit in dezelfde plaats...
Met veel moeite, want kijk maar eens naar de vele echtscheidingen.
De mensen verdragen niets meer van elkaar, zegt men dan, maar het gaat veel verder ! De mens durft zichzelf niet meer te uiten, heeft zelfs geen vertrouwen meer in zichzelf !
Stel ik het veel te zwart-wit ?
Oh ja ? Kijk eens rondom je ! Met hoeveel mensen durf jij gewoon te praten buiten je eigen kringetje ? Je eigen kringetje, in de stad nog kleiner dan op de buiten, waar gewoonlijk nog enkele buren in het kringetje zitten... Tel eens, eerlijk ... Niet vet hé ?
Geloof je me nu?
Ben je er nu van overtuigd dat we er iets moeten aan doen?
Geloof je nu dat we weer moeten durven praten met elkaar ? Gewoon, over de dingen van alledag, niet over dingen die tot grote verschillen in mening kunnen leiden, laat eerst de brug naar elkaar volledig worden, sterk en gefundeerd, dan kan dat ook, zonder ruzie maken, en met de instelling dat je de overtuigingen van een ander ook wilt begrijpen, niet alleen bevechten vanuit je eigen kortzichtige visietje...
Gewoon, mens zijn....met de mensen !
Men organiseert nu in Gent straatfeesten, voor de inwoners van de straat. Men stimuleert vanuit de Vlaamse Gemeenschap buurtfeesten, omdat men stilaan begint in te zien dat er iets moet gebeuren. De enige manier om weer tot een buurt uit te groeien is immers contact hebben met elkaar! Ook met die Turk in de straat. Misschien is het wel een héél aangename verrassing !
Och, weet je wat, probeer het eerst eens in de wachtkamer bij de dokter, doorbreek de muur van stilte eens zelf...wedden dat het wachten plots veel minder erg wordt ?
Vergeet dan niet dat de maatschappij ook veel minder erg is dan ze lijkt, als je tenminste de muur van stilte weet te doorbreken met vriendelijke alledaagse gesprekken.
En weet je...misschien krijgen we dan ook wel weer de één aprilmop op de werkvloer, met echt diep plezier in en met elkaar...
Ik wens het jullie alvast toe !
De lente is in het land! De zon schijnt, de vogels fluiten, de bloemen tonen schuchter de eerste kleuren... en Luc begint te klappen van gaan vissen. Als het weer zo blijft, volgende week dinsdag, eerste visdag... Het is echt lente !
Weer stil aan het water zitten, kijken naar je dobber die danst met de beweging van het wateroppervlak...Heel stilletjes, in gewijde stilte, genieten van de natuur en de gezonde lucht. Kijken naar de botten op de bomen, naar de madeliefjes in het gras...en schrikken als plots je dobber wegduikt: beet !
djudedju
Wat is het leven schoon !
Vooral als je het deelt !
tot de volgende ?
1 opmerking:
ik wens je al de vissen van de lente toe
Een reactie posten