Maar daarover heb ik het niet, nee, het gaat over verheugend, schitterend, mooi nieuws !
De blauwkousjes bloeien weer !
Als je nu in het muziekbos loopt in Ronse, of in Brakelbos, of in het bos van D'Hoppe (La Houppe) in Vloesbergen (Flobecq), overal zie je die bossen plots herschapen in een blauwe zee van blauwkousjes...Ofte in het nederlands: de boshyacint.
Geef het maar toe, dat blauwkousje is veel mooier dan die boshyacint !
Ieder jaar zie je mensen bloempjes plukken, die als ze er vijf minuutjes mee rondlopen, al lang en breed verslenst hangen.
Ieder jaar zie je ook mensen die wat zitten te graven om de bloempjes met knolletje en al mee te nemen voor in de tuin. Ook dit is zinloos, want waar het blauwkousje in het bosheel mooie fijne bloempjes geeft, zie je in de tuin plots gewone dikke hyacinthen staan.
Als je geluk hebt, dan zie je in hetbos plots wel eens een roos bloempje prijken, en zelfs we eens een wit. Maar die zijn in het wild heel zeldzaam.
Je kunt je niet voorstellen hoe mooi de bossen dan zijn, als je het nog nooit zag ! Het zijn hier allemaal bossen op de heuvelruggen en afdalend in de diepe valleien, het zijn bijna allemaal beuken die er staan, zodat je tussen de hoge stammen die nog niet of amper bebladerd zijn, zie je zo ver het oog reikt, die blauwe zee van bloemen... Met wat geluk, vindt je nu ook de schubwortel, die is heel zeldzaam, heel beschermd, en bijna nog alleen hier te vinden in ons landje... Het is een kleurloos (letterlijk!) plantje, heeft geen bladgroen, parasiteert wellicht op de boomwortels, en staat nu ook in bloei, met een massa licht lila-rose bloempjes, die zonder steel op de grond lijken te staan. Zonder de bloempjes zou je wellicht het plantje nooit opmerken, zo miniem en zo kleurloos...
Op de foto hierbij, zie je de beboste heuvels rond Ronse, gezien van uit de Zandstraat...
Je kunt niet geloven hoe verliefd ik ben op deze streek! Hier zijn het letterlijk "Weiden als wiegende zeeën", hier zie je, vanop de heuvelruggen, de prachtige weidse landschappen die ooit de inspiratie vormden voor een Valerius De Saedeleer, een Omer Wattez en vele, vele kunstenaars meer.Ik woon hier nu meer dan 35 jaar, en nog gaan we plots wat trager rijden om wat te genieten van het landschap. De Vlaamse Ardennen zijn prachtig, ondanks de verderfelijke Belgische lintbebouwing, kun je hier nog steeds genieten van hele stukken land, in een prachtig kleurenpalet: de donkere bossen op de heuveltop, de groene weiden, het goud van de tarwevelden, het lichtere geel van de rogge, de bruinwit gevlekte Oostvlaamse koeien die als bonte bloemen door het palet heen lopen...en daar heel beneden in de verte de Schelde in zijn brede vallei gelegen... Ook al is hij nu rechtgetrokken en van veel charme ontdaan, hij ligt nog steeds in die door de kracht van zijn water uitgeslepen vallei... Je ziet de vele en heel verscheidene kerktoren priemen boven de kladden huizen... Het valt me steeds weer op dat de kerktorens hier in deze hoek zo verscheiden van vorm zijn, de neergehurkte romaanse torens, massief, log en zwaar, de ranke gotische, de zwaardere en heel oude eerste Scheldegotiek in Pamele, maar ook de verrassende ajuinvormige top in Wannegem, die ergens doet denken aan de Russische kerktorens...Heerlijk land waar ik mag te leven !
Hier vliegt de wielewaal nog ! Een vogel die bijna ontsnapt lijkt uit een tropische volière...
Hier hoor ik het scherpe geluid van de specht, het getsjek van de merel, de vele soorten mezen die hier te zien zijn van staart mezen tot kuifmezen en al de meer gewone soorten er tussen, het winterkoninkje, de geelgors, groenvink, boomgaardvink en je kunt letterlijk blijven opnoemen, en natuurlijk de vogel van het jaar in onze streek: de bosuil...
Vandaag ga ik weer genieten daarvan !
Vandaag ga ik aan de boord van het water gezeten, kijken naar de uitlopende bomen, naar de eerste bloeiende planten in het gras, naar de schittering van de zilveren vissen aan mijn haak... Luisterend naar de geluiden van het veld...
De tractor van de boer die aan het werk is, het frele geluid van de jonge lammertjes, het gebeurel van de verre koeien... en het gekraai van een haan.
Ik ga vissen! In Wannegem ! In de heerlijkste natuur, een stukje bos midden in de rijke leemgronden, met midden daarin een vijver, stil verscholen onder de takken.
Ik ga pepé terugzien, keuvelen met hem, terwijl we beiden kijken naar de dobber op het water... en beiden "Ja" roepend, als die plots een beweging maakt: beet !
Laat de boeren maar ploegen, ik ga vissen ! In dat heerlijke land, midden in die brede vallei van de Schelde...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten