Gele kaart voor een scheet...

Image via Wikipedia

Het mag nu duidelijk zijn, op het veld mag je wel schieten maar niet schijten. Voor WestVlamingen was dit niet zo duidelijk! In hun streektaal klinken beide als schieten, het ene hoogstens wat langgerekter dan het andere. (Gek genoeg klinkt het westvlaamse schijten in feite korter dan het schijten.) (Waarvan akte)

Maar hoe komen we daar toe ? In Engeland heeft een scheidsrechter een gele kaart gegeven aan een speler omdat hij een wind liet... Het was bij een strafschop, en de ref oordeelde dat de scheet het normale verloop van het spel had belemmerd, en liet zelfs de strafschop hernemen...
djudedjudedju...
Voetbal is een feest, maar dan zonder toeters.

Dat doet mij denken aan heel lang geleden...
Ook weer een van die dingen die verdwenen zijn...
Ik herinner mij nog heel goed, dat wij als kind regelmatig te kampen hadden met buikkrampen. Niet zo maar wat krampjes, Och Heere, maar Krampen, echte, pijnlijke.
Dat was toen blijkbaar een veel voorkomend en erkend feit, want in de klas mochten wij dan van Masoeur wat slapen, met ons hoofd op onze armpjes op de bank...
Daar was blijkbaar geen kruid tegen gewassen, ondanks het een regelmatig voorkomend fenomeen was. Nu heb ik dat nooit meer gezien bij mijn kinderen, noch bij mijn kleinkinderen...
Daar moet een reden voor zijn !
En de enige denkbare reden die ik mij kan inbeelden is dat de voeding veranderd is, en dat het de voeding was die ons indertijd opzadelde met die buikkrampen...
Wij aten ook anders toen!
Wij hadden toen eerst en vooral veel minder keuze, wat op tafel kwam was te eten, en niets anders.En wij hadden ook geen x aantal sneetjes kaas, maar één sneetje, ook al waren die dan wel dikker dan de sneetjes die je nu ziet.
Maar het grootste verschil zat volgens mijn herinneringen in het middagmaal, het warm eten. Nu eten wij of vers, of diepvries, of uit blik...
Toen niet. Diepvries bestond toen nog niet voor de gewone mens, ik meen zelfs dat het nog niet gebruikt werd voor voedingswaren toendertijd. (Er waren toen wel ijsfabrieken, die ijs leverden aan café's en dergelijke om de waren koel te houden, grote blokken ijs die per vrachtwagen aangevoerd werden, en ook die vrachtwagen was toen nog niet een koelwagen!). Waren uit blik ? Ik herinner me wel dat moeder tomatenpuree kocht in blik, en soms ook eens tonijn (of zalm???), maar dat was zowat alles wat ik mij herinner. De rest was of vers, of waren dingen die zelf "bewaard" werden. De mensen steriliseerden een en ander, varkenskoteletjes werden ingelegd in de reuzel, princesseboontjes in het zout, en eieren in waterglas (Wat dat ook mocht geweest zijn). De bonen en de eieren werden bewaard in van die grote bruine stenen potten van zo'n 40 cm hoog, die je nu wel eens ziet staan als bloempot in de tuin...
Heel veel werd goed gehouden met zout... Zout was een van de belangrijkste bewaarmiddelen toen.

Dat eieren toen bewaard werden, klinkt nu bizar, maar de oude kippenrassen legden in de winter niet of amper, dus kocht ons moeder voor de winter voldoende eieren om ze op te leggen.

Ik denk dat het al die dingen waren die ons als kleine ukjes opzadelden met de buikkrampen.

Nu eten wij veel gezonder, en veel meer soorten dingen, met als gevolg dat je onder meer ziet dat de jongere mensen gewoonlijk groter zijn dan de ouderen. En ze hebben geen krampjes meer...
Dat al dat bewaarde eten niet honderd procent gezond was, dat werd toen in feite al wel onderkend, want ieder voorjaar, werden wij gedwongen een "purge" te pakken... Ons moeder haalde dan bij de apotheker van die grote zilverekleurige pillen, en wij moesten die dan slikken, wetende dat wij dan daarvan de diarree kregen. Dat moest, want ieder voorjaar moest een mens eens de inwendige huishouding "kuisen", en dat kon alleen met een purge, (van purgeren, zuiveren).

In de winter kregen we ook tegen de vallingen vistraan te slikken, nu spreekt men van omega3, maar dat zit nu netjes in capsules, wij moesten die vreselijk slechte vistraan met de soeplepel binnengieten... Dat was gezond! Dus moest het.

Ik was thuis het kneusje (al was ik dik, kloek gebouwd en sterk, ik was heel vaak ziek), en één keer heb ik genoten van lekkere medicijn... Ons moeder had van de een of de ander de raad gekregen dat ik dagelijks een glaasje "ijslands mos" moest drinken. Dat ijslandsmos was een soort mos die je wel een ziet op de takken van sparren, dat grijze mos... Ik weet niet hoe dat smaakt, maar dat werd opgelegd in rum van 54 °, met honing er bij, waardoor het wellicht nog enkele graden bij won... Iedere morgen kreeg ik dan (jaren aan een stuk) voor ik naar school ging, een druppel zoete rum opgegoten. Lekker! Ik kreeg als het ware een spoedcursus voor het nutten van alcohol...

Maar die lekkere medicijn, dat was eerder een uitzondering... De meeste flessen die je nu geeft aan de kinderen zijn mierzoet, hebben een sinaasappelsmaak of zoiets, maar toendertijd was dat allemaal luxe, en wij kregen het vergift zo binnen, zuiver...Smakend naar alles behalve lekker. De meeste dingen waren echt niet te doen, en ik zie ons moeder nog voor me, die dan ook een lepeltje nam, om te proeven en me steevast te zeggen dat het deze keer echt niet slecht was... Of mijn moeder kon goed liegen, of ze had een heel rare smaakontwikkeling... Ik zat na het slikken van die lepel siroop (waar niets stropigs inzat)nog tien minuten te wurgen en kreeg na veel inspanningen dan iets om te snoepen... mijn broer en zus zegden dan dat ik rotbedorven was, want zij kregen veel minder snoep, maar ook veel minder van die archi-slechte medicijn !

Dat klinkt als een klaaglied, maar toch hadden wij het toen goed! Het was nog de tijd waar een kind kind mocht zijn, waar je mocht ravotten, waar je een tak uit de boom mocht snijten om er een sabel of een boog of een katapult uit te maken...Onmisbare attributen voor het spel. Want wij speelden nog echt, lijfelijk! wij liepen de ziel uit ons lijf, vochten dat het haar stoof, kwamen thuis zo zwart als pietje pek, en als wij ons hadden gekwetst, dan waste moeder dat uit met zwarte zeep... Ik heb veel littekens die de kinderen nu met dezelfde wonden niet meer zouden hebben, want nu gaan we daar direct mee naar de dokter, en wordt dat genaaid of toegekleefd... Toen zwarte zeep en niet bleiten of we kregen nog een rammeling toe.
Waar is de tijd?
Maar wat hadden wij een vrijheid !
Niet dat we zo veel meer mochten, maar wij hadden maar één opvoeding, en dat was thuis (en op school, maar dat was een ander leven). Wij wisten perfect wat mocht en wat niet mocht, en die regelementen bleven bestaan voor heel onze jeugd, zonder ooit te veranderen... Nu zijn de ouders niet meer zo beginselvast, vliegen de kinderen van her naar hot, en krijgen ze overal andere regels opgelegd...

Nu krijgen ze geen pak slaag meer, maar is dat beter ? Ik weet nog goed dat ik veel liever een pak slaag kreeg van de meester, dan een straf te schrijven. Eén, dat was vlugger voorbij, en twee, als ik thuis zat straf te schrijven, dan zag moeder dat wel, en dan kreeg ik nog een pak slaag toe... Ik heb nooit kwaad gehad van dat pak slaag, integendeel... Het heeft ons gevormd tot de mens die we nu zijn... en zo slecht zijn we er niet uitgekomen he.

Maar wij kregen geen gele kaarten, die bestonden toen nog niet, en zeker niet voor een scheet, of voor de toen onvermijdelijke buikkrampen...

tot de volgende ?