Toen ik vanmorgen heel vroeg eens het raam uitkeek, zag ik dat de wereld weg was...Alleen nog mijn huis en het huis van de buren was er nog...alleen zijn garage was wat dizzy, hopelijk is er niets aan zijne auto.
Ik stel vast dat de wereld nu en dan ons laat stikken. Wellicht een beetje letterlijk, en hij (of zij - heeft de wereld een geslacht?)en is hij zelf eens wat frisse lucht gaan gappen (geen drukfout). Ondertussen hangen wij dan daar ergens in the middle of nowhere...
Ik zat rustig op mijn wc, dit allemaal te bedenken, wetende dat de zon de wereld wel weer op zijn plaats zou duwen, met of tegen zijn gedacht...Nu ja, als het juist is wat ze vertellen over de zon als een gloeiende brandende bol vol kernsplitsingen, dan zal die wel geen compassie hebben met de slechte lucht op de wereld...vandaar dat wij niet ongerust moeten zijn, hij komt wel, willen of niet, terug onder onze voeten.
Nu is de mist al weer uit mijn hoofd en uit mijn wereld verdwenen, en kan ik u vertellen over het beeld dat bij mij is opgekomen...
Het leven is als een legpuzzel, waar we stukje na stukje zoekend bijpassen tot een volledig en mooi beeld...Maar soms wordt er plots een stuk van je puzzel weggepakt, ruw, zonder rekening te houden met beeld of compositie, zelfs zonder rekening te houden met de verdere opbouw van de puzzel...En dan wordt je puzzel nooit meer af, je probeert wanhopig de resterende stukken van je puzzel nog bijeen te houden, desnoods met slechtpassende stukjes, maar je wil het binnen het kader van macht houden...Soms lukt dat niet eens, ik zie nog hoe moeder wanhopig zat te trekken aan de stukjes om ze toch aan een te houden, maar het lukte niet volledig...Ook bij mij is de verbinding tussen de stukjes losse puzzel maar zo en zo, ook ik hou ze bijeen met alle middelen, met niet passende of amper passende stukjes toch een brug bouwend, wankel, maar tot op heden houdt het nog...Tot op heden heb ik daarin meer geluk dan ma,...maar één van die bijna losse stukjes, zit zelf al met scheuren en gaten...Makkelijk is het niet, de puzzel van het leven is een moeilijk iets, in het begin was het eenvoudig, met duidelijke kleuren en vakken, maar nu worden de stukken altijd maar grijzer en altijd maar eentoniger, wat het niet makkelijker maakt om in een te passen...en een boze wind probeert dan ook nog de stukken weg te blazen en uiteen te jagen...
Geen optimistisch beeld hé, maar ik zit weer in één van die dagen, een van die dagen dat al het verdriet om het verlies dat we leden weer op ons afkomt...Gewoon, door een hengel in handen te nemen, een hengel die nog van Koen was. Gek? Ja...maar ik kan er niets aan doen.
Deze namiddag gaan we vissen, misschien waaien dan de wolken uit mijn hoofd.
Ik heb al mijn oude pull aangetrokken (Suzanne zit nu te zuchten), maar ik kan toch moeilijk met mooie kleren aan die slijmerige vissen vastnemen, en soms op mijn kleren krijgen hé zus ???Trouwens, Uw en mijn vader deed ook zijn oude broek en oude vest aan om aan 't water te zitten. Ik zie dat grijze vestje die iets te krap geworden was voor mijn ogen... Jij niet ???
Oh ja, ik heb vanmorgen ook iets plezants bedacht...
Weet je waarom de brug tussen Vlamingen en Walen zo moeilijk te bouwen is ?
Als de walen ik bedoelen schrijven ze je...
Goed hé ?
(Mochten er zijn die hem niet snappen, dan kan ik hen verwijzen naar volwasseneneducatie...)
Voila, genoeg voor vandaag, ik ga mijn aas gereedmaken..
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten