Soms heb ik het gevoel dat mijne blog een dwingeland is. Het is niet altijd zo simpel om iedere dag opnieuw weer iets uit je mouw te schudden, vooral in de zomer...Dan draag ik kledij met korte mouwkes...
Soms vloeit de tekst zo maar uit mijn vingers op het scherm, soms zit ik wel eens te zweten en te zwoegen, en te peinzen en te sakkeren...Wat moet ik nu weer vertellen? En toch, ik zou mijn blog niet meer kunnen missen, het is een verslaving geworden. Tot mijn verbijstering kreeg ik gisteren zelfs een engelstalige loftrompet over mijn blog ???????????????????????????????????? Ik vermoed dat het hier iemand betreft die op een of andere manier probeert bij mij binnen te raken. Vermits zijn schrijven in 't engels was, en hij zelfs geen woord zei over het nederlands, en zelfs als hij nu héél toevallig nederlands zou kennen, zou het een taalkundig genie moeten zijn om MIJN soort nederlands te kunnen begrijpen... Ik krijg zelfs sneren van mijn beste vrienden dat ze soms moeten raden naar de betekenis van mijn woord-spielerei...Hoe zou een engelstalig het dan ooit kunnen lezen???Bullshit ! (Dat kan hij wel lezen)
Nu, niet aantrekken, of zo als onze oud-voorzitter altijd zei: broek optrekken !
Veerle heeft dus eindelijk een ander huis, een volledige woning, met een tuintje toegewezen gekregen van de bouwmaatschappij. Goed en slecht nieuws daarbij is dat het op 20 meter van mijn huis staat. Goed nieuws, de opvang van de kinderen wordt veel eenvoudiger, slecht nieuws, we zullen wellicht veel meer de emotionele crisissen moeten opvangen...tenzij, tenzij het allemaal goed doorgaat zoals het bezig is. Haar vriend spreekt van te komen inwonen... Het ziet er een brave knul uit, en hij kan goed met de kinderen omgaan, en de kinderen reageren ook positief op hem. Ik heb mijn huis vol gezet met kaarsjes voor ieder heiligenbeeld dat ik heb, en ik lees dat mijn lippen daveren...Hopelijk vindt ze nu eindelijk eens wat geluk! (En daarvan zouden wij zo maar mee profiteren, we zouden wellicht eindelijk de steeds dreigende depressie zien wegdeemsteren) Als je eens een momentje vrij hebt, brandt dan aub ook maar eens een kaarsje voor haar geluk (en het onze). Waarvoor alvast onze dank !
Het is alleen zo, dat we bijna niet meer durven te geloven aan geluk bij Veerle...We zitten al zo veel jaren met al haar leed en al haar ellende opgescheept, hebben telkens en telkens weer onze schouders onder haar verdriet en wanhoop gestoken om haar op te krikken, dat we bijna niet meer durven geloven in het einde van de miserie... Ook van ons zou er dan een reuzegroot pak van onze schouders vallen. Dus, allemaal lezen en bidden voor Veerle en voor veel leuke toekomende blogjes van een zielsgelukkige blogger en zijn zielsgelukkige wederhelft.
Mijn regime, simpelweg bestaande uit intens kauwen van al mijn voedsel heeft nog steeds effect ! Ondanks de feest - en slemppartijen van de laatste week, (nou ja...)ben ik verder aan het vermageren. Het gaat langzaam, maar ik vermager steeds verder en verder. Hopelijk is het waar wat men zegt, dat die langzame manier de beste manier is om blijvend te vermageren. Bovendien ben ik het ondertussen zo gewoon geworden van mijn eten heel goed te kauwen, dat ik het nu al doe zonder er op te denken. Ik kan het dus iedereen aanraden ! Bovendien heb ik met het intens kauwen ook veel meer smaak van mijn eten.
Daar het nu de bedevaartsmaand is, staan er nu ook weer kraampjes aan de kapel van Kerselare (Boven de edelare)...Dat betekent dat ik weer eens droogvis kan eten. Er is immers één kraampje die naast de heiligenbeeldjes en de lekkies (een soort snoep die alleen in kerselaren gemaakt wordt)ook droogvissen verkoopt. Vroeger was dat een goedkoop artikel, momenteel is dat een luxeprodukt. (Misschien aan de kust wel een stuk beterkoop ,) Maar ook al zijn ze duur, ieder jaar eet ik in mei droogvis. In Oostende noemden wij dat totjes, eigenlijk gedroogde wijting. Veel beter waren nog wat wij noemden de "schotse schull'n" Dat zij gedroogde schollen, de grootste zijn de beste, zeker als ze op zee gedroogd waren, en als je er het vel afdeed, er massa's olie van tussen de kantgraatjes kwam... Hier kan ik dat nooit ofte nooit kopen. Dat was vroeger al een duur iets, hier en nu zou het wellicht echt strontduur zijn. (Wie heeft ooit uitgevonden dat stront duur is??? Maar hij had, zeker in mijn geval gelijk!, ik moet iedere avond een zakje poeder nemen van 20 (of is 't 25) frankskens nemen om het te kunnen produceren!)
Terwijl ik dit hier zit te schrijven, daalt de regen steeds maar neer en neer en neer. Het enige dat mooi is aan die regen is de kleur van het groen. In de regen zijn alle blaadjes nat, en blinken ze, en tonen ze hun werkelijke kleur. Gisteren heb ik tot mijn verrassing gezien dat mijn passieflora's nu al bloeien ! Ik heb dat nog nooit zo vroeg gezien! Ook mijn doorlevende fuchsia's staan al te pronken met hun fuchsiarode bloempjes met paars hartje. Gewoonlijk moet ik de fuchsias wat opkuisen van de takken die door de winterkou afgestorven zijn, dit jaar heb ik dat niet moeten doen, en mijn fuchsias staan nu al hoger dan ooit te voren. Van mij mag het, het weer van de wijnstreken hier in mijnen hof ! Ik heb bloemen als nooit tevoren!
Ook mijn linde is eindelijk volledig toegegroeid. Ik ga aan de straatzijde wel wat takken moeten inkorten, want, zeker in regenweer, hangen de takken te laag en te ver over de rijweg. Maar ik zie weer geen lindebloemen...Bij Bart hangen er massa's bloempjes op, en hier nooit. Bestaan er bij linden mannelijke en vrouwelijke planten?? Ik ga het eens moeten opzoeken.
Morgen is het rommelmarkt in de bergstraat in Oudenaarde. Als het weer een beetje meezit, ga ik weer wat langs de kraampjes slenteren...tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten