I have a dream

Deze morgen, heel vroeg - ik kon niet slapen - zag ik plots iets héél raars...
Eigenlijk hoorde ik het eerst iets, en dat deed mij buiten kijken. Een ijl schriel gepiep en gekraak, ik dacht al aan inbrekers, knarsend geschreeuw en stil gefluister...
Een stuk of tien zwarte negers, in lompen gekleed, rillend van de kou, reden voorbij op heel oude knarren van fietsen... Enkele van die fietsen waren "versierd" met oude kinderwagens, kleine oude karretjes... Ik zag ze iets verder stoppen, ze pikten heel stillekens de pompoen die daar aan de deur lag, en ziende dat hun karretjes vol waren, keerden ze knarsend en piepend hun v'lo's en reden terug...terug naar Erythrea...
Erg ? Ja, ik zal wel ouderwets en zielig zijn, maar het doet mij pijn als ik daar al dat eten zie liggen, wachtend op de eerste vorst, m dan in alle deemoed weg te rotten, terwijl iets verder mensen liggen te kreperen...
Ik weet het wel, ze zullen niet gered zijn met die ene pompoen, maar misschien kan het juist genoeg zijn om één mens te redden tot de volgende reddende regen ?

Straks "vieren" we weer kerstfeest...we gaan eens goed zitten, schransen en drinken ter herinnering aan die sukkel die zelfs op de eerste dag van zijn leven in het prikkende stro gelegd werd, omdat zijn ouders geen geld hadden voor een logement. Maar ja, 't waren dan ook van die lichtbruine mensen hé, je weet wel, die diefachtige soort..

Ik had nog een droom... Ik weet niet meer over wat het ging, maar ik werd wakker toen ik tegen Bart zegde " Ik heb het je al duizend keer gezegd !" Bart was in mijn droom weer teenager (tienezel), en was zeker niet de gemakkelijkste van mijn huishouden...Maar dat was het niet wat me wekte... Ik zag dat beeld dubbel, ik zag mijn vader, enie zei, op dat eigenste moment juist hetzelfde tegen mij, en ik was ook maar nen teenager (en potdomme ook niet de gemakkelijkste thuis)...
En weet je wat ? Plots zag ik Het Licht ! Ik zag Bart woedend omdat ik hem niet begreep, ik zag mezelf woedend omdat pa mij niet begreep, en ik begreep plots dat het niet begrijpen niets met de taal, niets met de woorden, maar met de totaliteit van het beeld te maken had...
Taal, woorden, zijn niets als ze uit de kontekst getrokken worden. Bart zei wellicht niets zo verkeerd, net zo min als ik tegen mijn vader, maar ik kon zijn lichaamstaal niet aan, net zoals mijn vader de mijne niet aan kon, en zoals ik nu al stillekens zie gebeuren met de kleinkinderen...en zoals wellicht mijn grootvader voor had met mijn vader (Ik weet het niet, maar het zou mij verschrikkelijk verwonderen als hij de braafste was...)
Lichaamstaal, dat uitdagend kereltje vlak voor je neus...
Lichaamstaal, die agressieve niets-begrijpende vader voor je neus...
Gek hé ? Ons moeder zei altijd "'t Zijn allemaal geleende broodjes", een westvlaams wijsheid die beduid dat alles terugkeert...en ze had gadomme overschot van gelijk !
En weet je, die agressieve jongelui, die komen wel terecht, en die worden dan ook de onbegrijpende vader, die die jonge gasten wel zou kunnen wurgen ... Mochten die jonge mensen wat minder "airkens" hebben, en moesten die vaders op het juiste moment wat meer op hunnen tijd denken...misschien zou het allemaal veel stiller en gematigder gaan, maar misschien zou dan die jonge man ook niet opgroeien tot de vechter, de streber, die toffe collega...

'k ga stoppen... Ik wed dat Luc nu zit te peinzen op zijn dochters en zijn zoon...en hopen dat ik gelijk krijg...

tot de volgende ?