Veerle en de gasten zijn binnengekomen...vandaar de titel.
Er is nergens rommelmarkt, vandaag niet, morgen niet, maar gek genoeg op kerstdag zelf wel...en dan vieren we feest bij Bart thuis.
Kerstmarkten zijn er genoeg, maar dat is nu niet wat mij aanspreekt, dat opgeklopt gedoe...Niet voor mij! Het doet mij wat denken aan die stadskinderen die denken dat de melk uit dozen komt. Een irreële wereld.
Zelfs het liedje "Kerstmis is de dag dat ze niet schieten..." klopt niet meer, want heel wat van de vechtende partijen zijn van een ander geloof. En als ik de situatie goed inschat zal er op kerstdag nog een bommeke meer gelanceerd worden, er op rekenend dat die christenhonden niet zo waakzaam zijn...
Het gekste is dat in alle godsdiensten de vrede gepredikt wordt, en dat er daarom gevochten wordt. Het is toch logisch dat jou vrede de enige goede vrede is...of niet?
Daarom wens ik iedereen zijn vrede...hopende dat hij dat kan vinden als de ander in vrede leeft. Want voor sommigen lijkt het geluk van een ander al reden genoeg om kwaad op hem (haar) te zijn. Snappe wie het snappen kan.
Vanmorgen ontving ik een mooi e-kerstkaartje van mijn oudste zus, met een lief gedichtje, waarin ondermeer stond dat zij mij zoveel zegen wenst als druppels in de regen... Lief hé, maar heb ik toch net voor mezelf minder regen gewenst zeker ... tju toch !
Ik heb al tientallen kerst- en nieuwjaarswensen toegestuurd gekregen, waarvoor dank !, van bijna alle mensen aan wie ik een e-kaartje heb gestuurd. Er waren echte pareltjes bij, soms heel leuk, soms heel lief,soms heel diepzinnig... Dat is voor mij één van de goeie dingen aan die eindejaarsfeesten, we laten elkaar nog eens merken dat we aan elkaar denken. Jammer dat we dat niet véél meer doen ! 't Is een beetje zoals in familieverband...daar zie je elkaar alleen nog bij huwelijken of begrafenissen, en anders: geen teken van leven meer !
Dat is niet nieuw, maar het verergert nog in vergelijking met vroeger, gewoon omdat de mensen veel meer dan vroeger uitzwermen naar andere streken.
Soms heb je dan een "gelukje", onze Bart ging in Lierde wonen, en recht voor zijn deur komt den een achterachternichtje wonen... een achterkleinkind van grootnonkel Louis Calcoen...'t Is wel héél ver, maar allee, ergens is er toch een klein beetje van herkennen...Toen ik ze zag, zag ik precies haar moeder...die ik ook al jaren niet meer heb gezien.
Neen, ik ben niet familieziek, maar door het feit dat bijna iedereen zo ver woont, kan ik zelf niet meer op prospektie gaan, en moet ik lijdzaam afwachten of er iemand naar hier komt... Nu, in april is er weer een driedaagse uitstap van onze gepensioneerdenbond, naar de kust, en dan kan ik mijn twee zusjes eens bezoeken, en hopelijk lukt het om ook eens tot bij mijn metje (mijn doopmeter) te geraken. Hoop doet leven !
Allee, ik ga sluiten voor vandaag, 't is niet meer te doen, k heb al drie keer (x 2) onderbroken geweest om een olifant, een poes, een hond te tekenen...
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten