Onsmakelijk...

maar hilarisch.

Ik heb u al wel eens verteld over Pee en Mee, twee oude mensjes die naast ons woonden, en heel erg goede vrienden waren. Ze zijn beiden héél, héél oud geworden, en het is een gebeurtenis uit die mensen hun oude, oude, oude dagen...

Peete was ziek, hij moest zelfs in bed blijven, en de dokter was geweest.
Meete kwam een beetje in paniek bij ons ma toe, "of Gaby ne keer wildege helpen ?"
De dokter had peete suppositoires voorgeschreven...In Nederland noemt men dat wellicht poepsnoep, in 't Oostends zijn dat taptjes.
Nu had meete geprobeerd om die suppo bij peete op te steken, maar hoe ze ook probeerde, het ging niet...Dus werd Gaby, ons ma, er bij gehaald. Ons moeder ging met meete mee de trap op, en binnen in de slaapkamer van mee en pee.
Ik weet niet of jij ook van die heel oude mensjes hebt gekend, maar de meesten zijn aan de "zuinige" kant, om niet te zeggen een beetje vrekkig. Dus op de slaapkamer van de twee ouweluitjes brandde het kleinste, minst-verbruikende lampje die er te vinde was...Om te slapen hebt ge geen licht nodig...
Dus toen ons moeder probeerde de suppo op te steken, vond ze peete's gat niet...
Ze vroeg meete of ze geen zaklamp had (een pielelampe). Meete naar beneden om de lamp, en dan begon de episode waar wij nog altijd mee lachen...
Peete op zijn knieën, met zijn bloot gat naar boven, daarachter ons moeder met het tapje in haar hand, en daarachter meete om peete's gat te belichten... De drie hebben daar eerst zitten huilen van 't lachen, en ik ben er zeker van dat dit veel meer genezing bracht dan dat taptje...

Maar eigenlijk is dat de historie van echte vriendschap, mekaar onvoorwaardelijk helpen...Mooi is dat !

Vroeger ging dat héél ver ! Toen ik een soort uitslag kreeg, was het verdict van de dokter dat het van de hond kwam...Wij hadden geen hond, de enige hond waar ik hele dagen mee speelde was de hond van pee... Pee deed zijn Tommy weg...Ik zal maar niet vertellen hoe dat toendertijd gebeurde, maar hij deed zijn hond weg voor de gezondheid van het kind van de buren... Je moet je dat nu eens voorstellen ??? Diene kleine moet maar van mijnen hond blijven !

Kijk, ik heb hier het geluk héél goede buren te hebben, maar die eigenheid, die verhouding zoals er toendertijd was tussen buren, dat is er nu niet meer. Ik weet wel, het is een andere wereld, en nu mijn buurvrouw maar halftijds er werkt is er veel meer contact dan toen ze nog volledige dagen ging werken, maar zo als vroeger met meete en peete...neen, dat is er niet meer. Er ging geen namiddag voorbij of meete kwam een "potje kaffee" drinken en wat babbelen, een heel kort bezoekje, maar toch een bezoekje... Ook Roger,de facteur, kwam iedere morgen eens binnen toen ons vader door ziekte thuis zat... Hij wist dat ons vader daarnaar uit keek, dus deed hij het. Nu kunnen en mogen de facteurs dat zeker niet meer doen, maar de onze weet ook dat ik uitkijk naar hem en naar zijn goedgemeende pesterijtjes, en hij kijkt altijd uit of hij mij ziet zitten, en komt dan mijn post aan de deur brengen... "Ha, mijn week is weer goed" zegt hij dan, "er zit een factuur bij..." Normaliter mag hij dat wellicht ook niet doen, maar dat is vriendschap, medemenselijkheid...warmte...

'k Zit weer te zagen...maar als je ooit ook een lange periode zoudt thuiszitten, dan zul je mij gelijk geven ! Ieder bezoekje wordt hier in een mooie gouden kader ingelijst en in mijn geheugen opgehangen in de hoek "geluk".

Vandaag is het mooi weer, dus ik mag er van klappen...er is geen zon, maar 't geluchte is wittig met hier en daar een streepke blauw. Mooi !

tot de volgende ?